a
Για όσους αγαπήσαμε το melodic death metal από τα… γεννοφάσκια του, οι Γερμανοί NIGHT IN GALES ήταν μία από τις κλασικές μπάντες, ένα κλικ κάτω σίγουρα από τις μεγάλες της εποχής, που είχαν μείνει στη μνήμη ειδικά με το ντεμπούτο τους, το εξαιρετικό “Towards the twilight”, εκείνο, με το φτερό που λέγαμε στο εξώφυλλο.
Το θέμα με αυτούς τους τίγκα Σουηδούς Γερμανούς όμως, ήταν ότι όσο εξαιρετικό ήταν το ντεμπούτο τους, τόσο κατώτερα ήταν τα δύο επόμενα (και βασικά ο διάδοχός του) και κάπου εκεί έχασαν τελείως το vibe που είχαν, δικαιότατα, δημιουργήσει. Χωρίς να είναι κακά άλμπουμ, τα “Thunderbeast” και “Nailwork” δεν κατάφεραν να τους δώσουν τίποτα, ενώ το “Necrodynamic”, που έκλεισε βασικά την πρώτη περίοδο του σχήματος, μάλλον δεν έκανε και κανέναν να ασχοληθεί μαζί του. Ίσως λίγο άδικο για το “Nailwork”, που είναι καλύτερο από όσο έχει περαστεί στο χρόνο, αλλά το έφαγε η κακή εποχή του σχήματος. Διάλυση ουσιαστικά, μέχρι που το 2011 βγάζουν το “Five scars” και από το πουθενά, είχαμε ένα πολύ καλό άλμπουμ. Όμως είχε περάσει η εποχή αυτού του ήχου, όπως τον έπαιζαν αυτοί εδώ τουλάχιστον. Βάλτε και τα ακόμα 7 χρόνια μέχρι το “The last sunsets” και δεν θέλει και πολύ για να καταλάβει κάποιος γιατί αυτή η μπάντα έμεινε στάσιμη εμπορικά. Βασικά αδίκησε τον εαυτό της.
Το 2020 λοιπόν, είναι η χρονιά του “Dawnlight garden”, του έβδομου άλμπουμ των NIGHT IN GALES. Και ελπίζω να το έχουν δει αλλιώς, καθώς επιτέλους έβγαλαν σύντομα νέο δίσκο σε σχέση με τον προκάτοχό του, γιατί η ποιότητα είναι ακόμα εκεί. Τι ακούμε λοιπόν εδώ; Αυτό που ξέρει και εμπιστεύεται η μπάντα. Μπορεί να πειραματίστηκε κάπως όλα αυτά τα χρόνια, αλλά η βάση της ήταν και εδώ είναι και πάλι, το old school melodic death metal. Ο ήχος των AT THE GATES (δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιρροή στον ήχο τους, ξεκάθαρα, σε βαθμό ποινικά δικάσιμο ώρες ώρες), ο ήχος των GATES OF ISHTAR, των EBONY TEARS και των A CANOROUS QUINTET. Αυτή η μίξη κάθεται στο μυαλό μου. Με ένα 80% (ίσως και παραπάνω) να είναι AT THE GATES. Πάντα κάποιοι λέγανε ότι έχουν και αρκετό old school IN FLAMES στον ήχο τους, αλλά ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό, εκτός αν εννοούμε αποκλειστικά το “Lunar strain”, οπότε ως εκεί πάω πάσο. Ούτε καν του “Jester race” όμως. Όπως και να έχει, ο ήχος τους είναι εκεί, στην ιερή τριετία 1994-1997. Και για να πω την αμαρτία μου, μου έχει λείψει αυτός ο ήχος και ειδικά όταν είναι καλοπαιγμένος, όπως εδώ. Grooves, blasts, riffs που άλλοτε ξυρίζουν και άλλοτε δίνουν αυτήν την αγαπημένη Σουηδίλα, leads και γενικά όλα όσα πρέπει να έχει ένα σωστό άλμπουμ αυτού του ήχου. Η παραγωγή του μεγάλου Dan Swano είναι όπως πρέπει φυσικά, ενώ το εξώφυλλο του πάντα ωραίου Costin Chioreanu έρχεται να δέσει το πακέτο της κυκλοφορίας. Φυσικά τα τραγούδια είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία και εδώ τα πράγματα είναι όπως πρέπει και πάλι. Χωρίς να παραμιλάς μεν, αλλά ειδικά σε τέτοιες εποχές «ανομβρίας», δε χρειάζεται πάντα να το κάνεις. Αρκεί να ακούς κάτι και να γουστάρεις πολύ που το ακούς. Τα “Beyond the light” (που θα έπρεπε να είναι lyric video αντί του oμότιτλου που έκαναν, αφού είναι πολύ κοντά ηχητικά, αλλά καλύτερο το συγκεκριμένο), “Winterspawn”, “Kingdom” και “Through dark decades” (μία αδυναμία την απέκτησα εδώ) είναι η τετράδα που παίρνει το άλμπουμ από το χεράκι και αν τα υπόλοιπα 5 (11 συνολικά με το πρώτο και το τελευταίο να είναι intro και outro) ήταν ακόμα πιο κοντά σε αυτά, θα λέγαμε πιο διθυραμβικά σχόλια. Και πάλι όμως είναι μια χαρά, με εξαίρεση ένα-δύο (“The spectre dead” πχ) που είναι αδιάφορα.
Το “Dawnlight garden” είναι δίσκος που πρέπει να ακούσει ο οπαδός του melodic death metal. Ειδικά αυτός που περίμενε για παράδειγμα νέο άλμπουμ AT THE GATES γιατί κάτι του λείπει (πολλά βασικά) από το melodic death του σήμερα. Και όσοι δεν ξέρετε το σχήμα, είναι μία καλή και αντιπροσωπευτική κυκλοφορία για να το μάθετε. Και μετά βάζετε το ντεμπούτο κατευθείαν. Είπαμε. Εκείνο με το φτερό. Τιμιότατο άλμπουμ από μία μπάντα που ήταν εκεί, τότε, τα καλά χρόνια του ήχου. Μπορούσε και καλύτερα, αλλά και πάλι, είναι τιμιότατο. Και είναι ωραίο να βλέπεις αυτές τις μπάντες να έχουν ακόμα ποιότητα.
7/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
