Ορθά κοφτά, το “Heavy metal sacrifice” αποτελεί ένα από τα πιο απτά δείγματα του πόσο ευεργετικό μπορεί να προβεί για μία μπάντα ένας δίσκος από εκείνους που λέμε “πέρασαν και δεν ακούμπησαν”. Αναφέρομαι βεβαίως στο “The bloodshed summoning” που ο πιο κοφτερός/επιθετικός του ήχος ξένισε ακόμα και τους μυημένους στα ενδότερα των Γερμανών. Την αμαρτία μου θα την γράψω. Το υλικό του προαναφερθέντος άλμπουμ αποτέλεσε πρόκριμα ώστε να απωλέσω –ευτυχώς προσωρινά- το ενδιαφέρον μου για τους SACRED STEEL. Ένα συγκρότημα που έχει βάλει το λιθαράκι του στην ανοικοδόμηση του κλασικού metal ήχου στα 90’s και που παρ’ όλη την αρνητική κριτική που ανά καιρούς έχει εισπράξει (αδίκως κατά την ταπεινή μου άποψη) συνεχίζει να μην δίνει ιδιαίτερη σημασία στους διάφορους καλοθελητές κυκλοφορώντας ορισμένα πολύ όμορφα δισκάκια όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας τους στην σκηνή…
Το ένατο άλμπουμ του κουιντέτου και τέταρτο με την συγκεκριμένη σύνθεση, ξεχωρίζει από τους προκατόχους του και από τις πρώτες του νότες σου δίνει την αίσθηση ενός ούριου ανέμου που τους συντρόφευσε κατά την προπαρασκευαστική διαδικασία. Δεν ξέρω αν οι SACRED STEEL διέγνωσαν τα όποια θεματάκια προέκυψαν μετά το “The bloodshed”… Αν είχαν στα χέρια τους στοιχεία πωλήσεων ή απλά οι die hard οπαδοί τους τα έχωσαν στο Gerrit και την παρέα του. Ότι κι αν συνέβη ή ακόμα και τίποτα από τα δύο, λίγη σημασία έχει. Εκείνο που καταγράφεται στην μνήμη μου (και θέλω να πιστεύω και σε αρκετούς ακόμα) είναι πως το “Heavy metal sacrifice” ήρθε την κατάλληλη στιγμή που απειλητικά σύννεφα άρχιζαν να μαζεύονται πάνω από το στρατόπεδο του σχήματος. Το έχουν ξαναπεράσει και παλαιότερα και βρήκαν τον τρόπο να ξεφύγουν, διαλύοντας τις όποιες ανησυχίες μας. Το έπραξαν εκ νέου. Συνεπώς, έχουν γνώση οι φύλακες…
Με υλικό που διψάει να επιδείξει τα συνθετικά του προτερήματα (ενδεικτικά αναφέρονται τα “Heavy meal sacrifice”, “The sign of the skull”, “Children of the sky”, “Let there be steel”, “The dead walk the earth”, “Beyond the gates of Nineveh”) και διάθεση να κερδηθεί το χαμένο έδαφος, είναι στατιστικά σίγουρο πως το συνολικό αποτέλεσμα θα έχει ενδιαφέρον. Μόνο που εδώ τα πράγματα είναι ανώτερα του αναμενομένου. Κάθε ακρόαση σου δίνει ένα επιπλέον δέλεαρ να συνεχίσεις να ψάχνεις μετά μανίας να βρεις μία σύνθεση που να σε κάνει να χαλαρώσεις και να διαπιστώσεις πως “ΟΚ, εδώ υπάρχει κάτι που αξίζει να το ακούσω ξανά και ξανά”. Δεν θα ισχυριστώ πως πρόκειται για την υπέρτατη στιγμή των SACRED STEEL. Ούτε την κορυφαία παραγωγή διαθέτει, ούτε όλες οι συνθέσεις είναι στο επίπεδο εκείνων που απολαύσαμε στα “Reborn in steel”, “Wargods of metal”. Το ζητούμενο είναι πως επανήλθε η όρεξη και η πώρωση στις τάξεις των μελών, πως βρήκαν πάλι την συνταγή ώστε να γράψουν καταιγιστικό heavy metal, όχι epic, όχι power αλλά κλασικό speed-αριστό heavy metal όπως μας το έμαθαν από το ξεκίνημα της πορείας τους. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο διακύβευμα, ακριβώς αυτό έπρεπε να θέσουν ως προτεραιότητα. Και το έπραξαν, χαρίζοντας μας έναν αυθεντικό SACRED STEEL δίσκο χωρίς φιοριτούρες και στολίδια. Ο θρίαμβος του αειθαλούς heavy metal, η επιτομή της τιμιότητας και της ειλικρίνειας! Και σε βινυλιάρα, επίσης. Για να μην ξεχνιόμαστε!
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
