Γιατί ρε Στρατηγέ; Γιατί μας στεναχώρησες τόσο πολύ; Ύστερα από 40 και πλέον χρόνια συνεχούς δισκογραφικής παρουσίας, με τόσες κλασικές δισκάρες στο ενεργητικό σου, γιατί αποφάσισες ότι τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να πειραματιστείς με ορχήστρες, συμφωνικές μουσικές και… οικολογικές ανησυχίες; Όταν αγοράζω ένα άλμπουμ των U.D.O, θέλω να ακούσω ατόφιο, τευτονικό metal, όπως μας έχει συνηθίσει όλες αυτές τις δεκαετίες. Τι σε έπιασε στα 70 σου και θέλεις να συνεργαστείς με τη Συμφωνική Ορχήστρα των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας σου; Θα πει κάποιος ότι τα έκανε και τη διετία 2014-2015, αλλά όχι διάολε για ένα άλμπουμ με ολοκαίνουργιο υλικό!
Και να πεις ότι τα πρώτα μηνύματα δεν ήταν ενθαρρυντικά; Το αντίθετο! Οι Peter Baltes και Stefan Kaufmann, θα βοηθούσαν στη σύνθεση, ενώ τόσο ο ίδιος ο Udo, όσο και ο βασικός του κιθαρίστας, Andrey Smirnov δήλωναν πριν από μερικούς μήνες ότι ο νέος δίσκος θα συνέχιζε στα ίδια μονοπάτια με το εξαιρετικό “Steelfactory”, με κάποιες επιπλέον εκπλήξεις. Που να φανταστούμε τι εννοούσαν όταν έκαναν λόγο για εκπλήξεις
Κοιτάξτε… θέλω να είμαι ακριβοδίκαιος. Υπάρχουν ορισμένες καλές στιγμές στο “We are one”. Για την ακρίβεια… πέντε. Μόνο που τα κομμάτια είναι… δεκαπέντε, δηλαδή γκολ από τα αποδυτήρια! Το ομώνυμο κομμάτι έχει μία δομή που θυμίζει πράγματι καλές ημέρες, το “Love and sin” είναι καλό και ας έχει κλέψει κάπου στη μέση τη μελωδία από το “Glory to the brave” (HAMMERFALL). Το “Future is the reason why” έχει ένα φανταστικό riff, που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί την τριετία 2002-2005. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για το “Mother earth”, αλλά και το “Neon diamond”, μία πολύ όμορφη σύνθεση που κάπου χάνεται με ένα τραγικό solo από… σαξόφωνο (!), που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Ρακιντζή και Michael Bolton! Όμως όλα αυτά εξαφανίζονται από την παρουσία της συμφωνικής ορχήστρας και των οικολογικών μηνυμάτων. Από εκεί και πέρα, το απόλυτο χάος, με ορισμένα γυναικεία lead φωνητικά να μας δίνουν τη χαριστική βολή. Όχι, μισό λεπτό. Αυτή έρχεται με το κομμάτι “Here we go again”, που με το χέρι στην καρδιά, είναι το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ τραγούδι που έχει ηχογραφήσει ποτέ ο Στρατηγός στην καριέρα του. Και αυτό λέει πολλά αν σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει και το “Predator” κάπου εκεί έξω.
Στρατηγέ, ξέρεις πόσο πολύ σε αγαπάμε και σε στηρίζουμε. Δεν μας είχες απογοητεύσει ποτέ μέχρι σήμερα. Ναι, κάποιοι δίσκοι δεν ήταν τόσο καλοί, αλλά όχι για πέταμα. Το “We are one” είναι μία μαύρη κηλίδα στο μέχρι πρότινος πεντακάθαρο βιογραφικό σου. Αν ήθελα να ακούσω συμφωνικές ορχήστρες και να ταυτιστώ με οικολογικά μηνύματα, θα έβαζα ξέρω εγώ NIGHTWISH και U2. Όμως, Στρατηγέ, δεν είσαι και ούτε θέλουμε να είσαι Holopainen ή Bono. Το μόνο που θέλουμε είναι τον Udo Dirkschneider που ξέρουμε και αγαπάμε. Θα πρέπει να περιμένουμε δύο χρόνια ακόμη για αυτό…
4/10
Σάκης Νίκας
