Η μουσική των UNCLE ACID AND THE DEADBEATS ανέκαθεν έμοιαζε να ακολουθεί την πορεία ενός διαρκώς εξελισσόμενου noir film. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξέλιξης, το “The Night Creeper” κατάφερε να λειτουργήσει περισσότερο ως ένα ατμοσφαιρικό ιντερλούδιο και λιγότερο ως ένα sequel ισάξιας ποιοτικής αισθητικής με τα ματωμένα έπη του “Blood lust” και του “Mind Control”, τα οποία μέχρι και σήμερα συντηρούν με άνεση τον ντόρο γύρω από το μουσικό οικοδόμημα του κουαρτέτου από το Cambridge.
Το “Wasteland” ευτυχώς έρχεται να αποκαταστήσει την φυσική ροή των πραγμάτων, συγκεντρώνοντας παράλληλα όλα τα στοιχεία ενός πραγματικού gamechanger. Απουσιάζει βεβαίως εκείνη η γνώριμη, υπερναρκωμένη horror ατμόσφαιρα, στην σκιά της οποίας έμοιαζαν να χορεύουν tango μέχρι τελικής πτώσεως ο Quentin Tarantino μαζί με τον Mario Bava, τουλάχιστον όμως στην θέση της συνυπάρχουν δυο πράγματα που κάνουν εμφανώς τη διαφορά. Το πρώτο εξ αυτών έχει να κάνει αναμφίβολα με την παραγωγή του άλμπουμ. Η προσφορά του Geoff Neal πίσω από την κονσόλα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο θρυλικό Sunset Sound του Los Angeles, προσδίδει μια έξτρα καθαρότητα και δύναμη στον ήχο του “Wasteland”, χωρίς να αλλοιώνει υπέρ το δέον την καθιερωμένη ρετρίλα και δη την συνεχή ακροβατική συνουσία ανάμεσα στους BLACK SABBATH, τους CACTUS και φυσικά τους BEATLES.
Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι το δυστοπικό στιχουργικό concept που υπηρετεί με ευλάβεια το άλμπουμ και διαθέτει μια σαφέστατη πολιτικοκοινωνική χροιά. Δε ξέρω αν αυτό πηγάζει από την αγωνία για τις συνέπειες του επερχόμενου Brexit ή οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην επίδραση των γραπτών του Aldous Huxley και του George Orwell, το σίγουρο όμως είναι πώς χάρη και στην συνθετική ευστροφία του ταλαντούχου Kevin Starrs και της παρέας του, κουμπώνει κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά στο σκοτεινό μουσικό ύφος της μπάντας προσδίδοντας του συγχρόνως και μεγαλύτερες rock ‘n’ roll όσο και μελωδικές διαστάσεις.
Πρόοδος επομένως; Απρόσμενη ωριμότητα; Ουρανοκατέβατη έμπνευση; Η απάντηση βρίσκεται στα ίδια τα κομμάτια. Τα “I see through you” και “Shockwave city” είναι ομολογουμένως οι fuzzy hit-άρες που με τα απανωτά garage/psych rock σκιρτήματα τους έχουν κλείσει από τώρα θέση στο setlist της επόμενης περιοδείας. Από την άλλη, το αργόσυρτο “No Return” εκτός από ένα διαβολεμένο riff που σέρνει καλαμπαλίκια στο έδαφος, είναι επίσης προικισμένο και με μια σατανιασμένη ατμόσφαιρα που θυμίζει εν πολλοίς DANZIG, ενώ στο “Blood runner” χτυπάνε φλέβα με τα απροκάλυπτα NWOBHM γούστα τους προκαλώντας δάκρυα συγκίνησης στους ρομαντικούς που ακόμα σιγοχαϊδεύουν μακριά από αδιάκριτα βλέμματα τους πρώτους δυο δίσκους των IRON MAIDEN και τα βινύλια των ANGELWITCH. Θα σταθώ ακόμη τόσο στο “Wasteland”, το οποίο συνιστά το πρώτη επιτυχημένη πλεύση σε μέχρι πρότινος αχαρτογράφητα μελωδικά (prog) νερά, όσο και στο εκπληκτικό “Bedouin” που σε μαγνητίζει μόνο και μόνο επειδή καταφέρνει να ξεκλέψει ολίγη από την αύρα του “Sgt. Pepper lonely hearts club band”. Κατά τ’ άλλα η λατρεία για τον μουστακαλή Riffmeister και την “Technical Ecstasy” περίοδο των SABBATH δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε και στο “Exodus”.
Ακούγοντας ξανά και ξανά το “Wasteland” αδυνατώ να φανταστώ πως τα κομμάτια του δεν θα προκαλέσουν ξεσηκωτικό χαμό κάθε φορά που το βρετανικό κουαρτέτο θα πατάει το πόδι του στη σκηνή. Το πλέον σημαντικό όμως είναι πως με το συγκεκριμένο άλμπουμ ξεφεύγουν από τα στενά όρια του cult και ξεκλειδώνουν την πόρτα για τα μεγάλα σαλόνια. Το αν εν τέλει θα την διαβούν και θα στρογγυλοκαθίσουν εκεί όπου πραγματικά τους αξίζει, είναι κάτι ήδη που περιμένουμε με κομμένη την ανάσα. Αλλά από τη στιγμή που το retro είναι ξανά της μόδας και επιχρυσωμένες μετριότητες σαν τους GHOST κοντεύουν να παρεισφρήσουν μέχρι και στις τουαλέτες των ΚΤΕΛ, γιατί οι σεμνοί και ταπεινοί UNCLE ACID AND THE DEADBEATS να μην τα καταφέρουν;
8.5/10
Πάνος Δρόλιας
