The story behind “Agent orange” (SODOM)
Δεύτερος καλεσμένος του Rock Hard να μιλήσει στα πλαίσια της στήλης “Fly on the wall” για την ιστορία πίσω από έναν κλασικό δίσκο, είναι ο Tom Angelripper, ιδρυτής, μπασίστας και τραγουδιστής των SODOM. Είχαμε την τύχη να έχει αρκετό χρόνο στη διάθεσή του κι έτσι ένα ηλιόλουστο πρωινό, τον καλέσαμε στο σπίτι του στο Gelsenkirchen και μιλήσαμε για γνήσιο, Τευτονικό thrash metal και τη δημιουργία του κλασικού “Agent orange”, που κλείνει 30 χρόνια ύπαρξης κιόλας. Την επόμενη στιγμή που κοίταξα το ρολόι, είχαν περάσει 80 λεπτά… Όλες οι λεπτομέρειες, όλες οι γνωστές και οι αθέατες πλευρές του δίσκου εκείνου, στο πιάτο σας (ή μάλλον στην οθόνη σας!!!).
Καλημέρα Tom. Ελπίζω να έχεις πιεί τον καφέ σου και να έχεις τη μπυρίτσα σου δίπλα, γιατί έχω ετοιμάσει πάρα πολλές ερωτήσεις για το “Agent orange” που θέλω να μιλήσουμε.
Είμαι πανέτοιμος! Μπορείς να ξεκινήσεις!
Με το “Persecution mania”, είχατε αρκετά μεγάλη επιτυχία, οπότε η SPV ζήτησε ένα νέο δίσκο το συντομότερο δυνατό. Αυτό το γεγονός, σας έβαλε μεγαλύτερη πίεση; Επειδή μέχρι τότε δεν σας παρουσίαζαν ούτε τα περιοδικά…
Έχεις δίκιο. Με το “Persecution mania” ήταν η πρώτη φορά που είχαμε εμφανιστεί στα περιοδικά, αφού με το “Obsessed by cruelty”, ήταν λίγοι αυτοί που μας ήξεραν. Είχαμε έναν νέο κιθαρίστα, τον Blackfire, καλά credits και καλές κριτικές. Είμαι οπαδός του “Obsessed by cruelty”, αλλά το “Persecution mania” ήταν ένα μεγάλο βήμα για εμάς. Ήταν επιτυχημένο και ας γνώρισαν μέχρι την Αμερική. Η SPV, λοιπόν, επικοινώνησε μαζί μου και μου ζήτησε ένα ακόμα άλμπουμ, στην ίδια μουσική κατεύθυνση, ίσως με ακόμα καλύτερη παραγωγή. Έτσι δημιουργήσαμε το “Agent orange”, το οποίο δεν είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ, αλλά το λατρεύω, επειδή ήταν η αιτία που σταμάτησα τη δουλειά που είχα στο ανθρακωρυχείο και ξεκίνησα να ζω από τη μουσική μου. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για μένα κι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για κάθε μουσικό.
Για ποιον λόγο δεν θεωρείς αγαπημένο σου άλμπουμ το “Agent orange”, που είναι μακράν ο πιο επιτυχημένος σας δίσκος;
Μετά από τόσα χρόνια και τόσους δίσκους, έχω καταλήξει ότι μου αρέσει η πιο σκληρή πλευρά των SODOM, με άλμπουμ όπως τα “Get what you deserve” και “Masquerade in blood” και βρίσκω πολύ καλύτερα τα φωνητικά μου με τον καιρό. Φυσικά και μου αρέσει το “Agent orange”, το θεωρώ εξαιρετικό, αλλά όχι το σκληρότερό μας. Πάντα όμως ήμουν πιο πολύ επηρεασμένος από πιο σκληρές μπάντες όπως οι VENOM, MOTORHEAD, SLAYER για παράδειγμα.
Πριν μπείτε το στούντιο, λοιπόν, είχατε το άγχος να κάνετε κάτι ακόμα καλύτερο να ικανοποιήσετε και την εταιρία σας ή απλά δεν σας ενδιέφερε καθόλου μιας και πάντα ήταν έτσι η φιλοσοφία σας;
Ποτέ δεν μας ενδιέφερε τίποτε άλλο από το να πιούμε τις μπύρες μας!!! Όμως, σ’ εκείνο το άλμπουμ, ήταν μία εντελώς καινούργια εμπειρία να ηχογραφήσουμε στο Βερολίνο, με τον Harris Jones και να κάνουμε τη μίξη στο Ανόβερο, σ’ ένα πάρα πολύ καλό στούντιο. Το να ηχογραφούμε σε επαγγελματικά στούντιο, ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για εμάς και μάλιστα σε στούντιο που ηχογράφησαν οι HELLOWEEN, οι CELTIC FROST ή οι GUANO APES. Είχαμε δουλέψει με τον Harris Johns και στο “Persecution mania”, αλλά στο δικό του, μικρό στούντιο στο Βερολίνο, όχι σ’ αυτό που πήγαμε στο Ανόβερο. Πριν μπούμε στο στούντιο, η SPV μας είπε να γράψουμε κάτι σαν το “Persecution mania”, αλλά εμείς κάναμε αυτό που μας έβγαινε εκείνη τη στιγμή, χωρίς να υπολογίζουμε κανέναν. Και τελικά δικαιωθήκαμε, αφού το “Agent orange” ήταν ο πρώτος δίσκος thrash μπάντας, που μπήκε στα charts στη Γερμανία. Εμένα δεν με ενδιάφερε αυτό, παρόλο που ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Εμένα με ενδιέφερε να μπορώ να ζήσω από τη μουσική και μετά τον δίσκο αυτό, το αφεντικό της SPV, μου πρόσφερε μισθό με τον μήνα, ώστε να μπορώ να μπορώ να είμαι συγκεντρωμένος στη μουσική, στις περιοδείες και τις ηχογραφήσεις. Δεν μπορείς να προγραμματίσεις ένα άλμπουμ που είναι το καλύτερο της καριέρας σου.
Πότε γράφτηκαν τα τραγούδια του “Agent orange”;
Αμέσως μετά το “Persecution mania”. Είμαστε λίγο old school στον τρόπο που γράφουμε κομμάτια, ακόμα και σήμερα. Έχουμε ένα προβάδικο που μαζευόμαστε δύο φορές την εβδομάδα, πίνουμε τις μπύρες μας και τζαμάρουμε. Δεν έχουμε κάποιον ειδικό τρόπο που συνθέτουμε. Αυτό που μισώ όμως, είναι να ανταλλάσσουμε αρχεία mp3 και να συνθέτουμε μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν το έχω κάνει ποτέ και ούτε θα το κάνω. Ο Frank Blackfire έγραψε όλες τις κιθάρες στον δίσκο και το ίδιο κάνει και τώρα. Θα ξαφνιαστείς με αυτά που θα ακούσεις στον επόμενο δίσκο μας, αλλά θα τα πούμε αργότερα γι’ αυτό.
Στο “Persecution mania”, είχατε πρόβλημα με το τραγούδι “Bombenhagel”, εξαιτίας του οποίου κατηγορηθήκατε από κάποιους ότι είστε ναζιστές και ακροδεξιοί. Τι κάνατε για να τους αποδείξετε το αντίθετο και ποια μέτρα λάβατε για να μην συμβεί κάτι τέτοιο στο “Agent orange”;
Ναι, ναι. Προσπαθήσαμε να περάσουμε μέσα από τους στίχους μας ότι είμαστε εναντίον κάθε μορφής καταπίεσης κτλ. Είχαμε δώσει πολλές συνεντεύξεις με τον προηγούμενο δίσκο μας και μας έλεγαν ότι από τη στιγμή που παίζουμε τον εθνικό ύμνο της Γερμανίας σε τραγούδι μας, είμαστε φασίστες. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν ήμασταν τέτοιοι τύποι. Κανείς δεν στάθηκε στο γεγονός ότι στο τέλος της μελωδίας του εθνικού ύμνου, κυριολεκτικά διαλύουμε το εθνικό ύμνο με το τρέμολο. Οι SODOM είναι ένα γκρουπ που τάσσεται ανοιχτά ΚΑΤΑ των πολέμων. Περιγράφουμε πόσο άσχημος είναι ο πόλεμος. Αυτό συνέβη και στο “Bombenhagel”, όπου περιγράφαμε ένα σκηνικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν είμαστε περήφανοι που είμαστε Γερμανοί και δεν προσπαθούμε να περάσουμε πολιτικά μηνύματα. Δυστυχώς, εκείνα τα χρόνια, αντιμετωπίσαμε προβλήματα με διοργανωτές συναυλιών, που δεν μας ήθελαν επειδή μας θεωρούσαν φασίστες. Ευτυχώς, με τα χρόνια, όλοι γνωρίζουν ότι οι SODOM δεν έχουν καμία σχέση με τέτοια πράγματα.
Είναι σα να λέμε φασίστα τον Jimmy Hendrix που έπαιξε το “Star spangled banner” δηλαδή…
Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ (γέλια). Πάντως, πρέπει να ξέρεις πως όταν έπαιζε κιθάρα στο γκρουπ ο Bernemann, δεν ήθελε να παίζει αυτό το κομμάτι και όλοι του λέγαμε πως είναι απλά ένα τραγούδι, χωρίς κανένα πολιτικό μήνυμα. Πλέον, έχει επιστρέψει το τραγούδι αυτό στο setlist.
Πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του Boggi Kopec στην καθιέρωση του ονόματος των SODOM;
Ήταν πολύ σημαντικός. Ήταν ο πρώτος μας manager και τον είχαμε πάρει την περίοδο του “Persecution mania”. Ήταν πολύ σπουδαίος, αρχηγός, αλλά πρέπει να πω ότι κέρδισε και πολλά χρήματα από τους SODOM. Ποτέ δεν δούλευε δωρεάν, αλλά μας πρόσφερε την πρώτη μας περιοδεία με τους WHIPLASH το 1988, μας βοήθησε με τις δισκογραφικές, με το merchandise… Ήταν πολύ σημαντικός άνθρωπος για το συγκρότημα. Βέβαια το να παίρνεις 20% απ’ όλες τις εισπράξεις, δεν είναι και λίγο, αλλά στην αρχή μας βοήθησε πολύ που είχαμε έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν, ο οποίος ασχολούνταν με τα συμβόλαια και τη business πλευρά της μουσικής. Εμείς είμαστε μουσικοί, όχι επιχειρηματίες. Εμείς θέλουμε να παίζουμε μουσική και να πίνουμε μπύρες!!!
Εντάξει, σε βάθος χρόνου δεν πιστεύω ότι σας πείραξε και πάρα πολύ που κάνατε περιοδείες και καταλήγατε άφραγκοι, ενώ εκείνος είχε μαζέψει αρκετά χρήματα (γέλια). Ήταν ουσιαστικά μία επένδυση.
Πάντα είχε λεφτά στην τσέπη του. Μην ανησυχείς (γέλια). Αλλά δεν είναι κακό που πληρώθηκε για τη δουλειά του, να το λέμε κι αυτό. Μας πρόσφερε μεγάλη βοήθεια.
Εκτός των άλλων, ο Boggi ήταν ο άνθρωπος που σας έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ήταν –αν δεν κάνω μεγάλο λάθος- η πρώτη συναυλία ξένου συγκροτήματος που παρακολούθησα στο «Ρόδον»!!!
Κι αν δεν κάνω λάθος, δεν είχαν έρθει και πολλά γκρουπ για συναυλία στην Ελλάδα έως τότε… Ήμασταν επίσης το πρώτο heavy metal γκρουπ που έδωσε συναυλία στο Μεξικό, αλλά και στη Βουλγαρία. Αυτά είναι πράγματα που δεν μπορεί να τα κάνει ένα σχήμα μόνο του και χρειάζεται έναν άνθρωπο σαν τον Boggi.
Κοιτάζοντας το booklet της επανακυκλοφορίας του “Agent orange”, βλέπω πρώτη μούρη τη φωτογραφία σας στην Ακρόπολη! Τι θυμάσαι από την επίσκεψή σας στη χώρα μας;
Αααα… Ήταν εκπληκτικά! Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε!!! Ακόμα και τώρα, αν συγκρίνω τις συναυλίες μας στη Γερμανία και στην Ελλάδα, δεν έχουν καμία σχέση. Το κοινό της χώρας σου, είναι τόσο ενθουσιώδες. Και τη Γερμανία γινόταν crowdsurfing, stagediving κτλ, αλλά εκεί, είστε εντελώς τρελοί!!! Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό! Ήταν μία απόλυτη heavy metal φάση και είχαμε 1-2 μέρες κενό, ώστε καταφέραμε να πάμε να δούμε την Ακρόπολη που ήθελα πάρα πολύ να την επισκεφτώ. Αυτή τη φωτογραφία μάλιστα, την τράβηξε ένας τύπος που είχε μία παλιά φωτογραφική μηχανή, με τρίποδο και μία μεγάλη ξύλινη θήκη, που μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Δεν μπορώ να ξεχάσω και το εκπληκτικό φαγητό, αλλά και το ότι ήταν μαζί μας ο Boggi και περάσαμε πολύ ωραία. Του άρεσε πολύ να είναι με τα συγκροτήματα, αντίθετα με αυτό που γίνεται τώρα, που ο tour manager είναι στο γραφείο του και οργανώνει τα πάντα. Ήταν φοβερό που ήρθαμε και διαπιστώσαμε πόσο αγαπά η Ελλάδα τους SODOM και το thrash metal. Από τότε ερχόμαστε συνεχώς κάθε 2-3 χρόνια.
Μπήκατε λοιπόν στο στούντιο με τον Harris Johns για μία ακόμη φορά. Πως ήταν η δουλειά μαζί του; Θεωρείτε ότι ήταν το τέταρτο μέλος σας;
Ναι, ναι! Σίγουρα! Τον θεωρούσαμε ως τέταρτο μέλος μας. Όταν μπήκαμε στο στούντιο, είχαμε ήδη έτοιμα τα κομμάτι μας, αλλά ο Harris είχε διάφορες ιδέες, να προσθέσουμε κάποια μέρη, να αφαιρέσουμε κάποια άλλα. Του στέλναμε νωρίτερα τα τραγούδια ώστε να έχει εικόνα. Ο Harris Johns, δεν ήταν απλά ένας παραγωγός, αλλά ένα μέλος του συγκροτήματος, που δεν κοιτούσε απλά να βγάλει λεφτά. Ήταν ο #1 thrash metal παραγωγός στη Γερμανία. Εμείς είχαμε το μυαλό μας στο πώς θα πίνουμε μπύρες και να μεθάμε, εκείνος όμως μας πρόσεχε πάρα πολύ και μας τόνιζε πόσο μεγάλης σημασίας ήταν ο δίσκος, πόσο καλά έπρεπε να παίξουμε τα τραγούδια, πόσο ακριβό ήταν το στούντιο και μετά τις ηχογραφήσεις πίναμε όσο θέλαμε. Αξέχαστος ο Harris Johns. Τολμώ να πω ότι έπαιξε τον πιο σημαντικό ρόλο στην καριέρα μου. Κατάφερε να κάνει μία high tech παραγωγή, σε δίσκο των SODOM, που αμφιβάλλω αν υπήρχε πιο χαοτική μπάντα από εμάς. Είναι ακόμα πολύ καλός μου φίλος και χαίρομαι πάντα όταν τον συναντάω σε φεστιβάλ, πίνουμε τις μπύρες μας και μιλάμε.
Πόσο σημαντικό ήταν το παίξιμο του Frank Blackfire στο “Agent orange”; Τι πρόσφερε στον ήχο σας;
Θα το πω πολύ απλά. Το παίξιμο του Frank ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι του “Agent orange”. Ναι και ο ήχος τον τυμπάνων ήταν πολύ «παχύς», ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι οι ηχογραφήσεις τότε γίνονταν με μπομπίνα κι όχι ψηφιακά όπως σήμερα, αλλά ο ήχος της κιθάρας ήταν κάτι απίστευτο. Αυτό ακριβώς που χρειαζόταν ο δίσκος. Και ξέρεις κάτι; Δεν έχει αλλάξει καθόλου τον ήχο του ακόμα και σήμερα. Παίζει ακριβώς με το ίδιο στυλ.
Πριν την κυκλοφορία του “Agent orange”, είχατε βγάλει ένα ακόμα EP, το “Ausgebombt”…
Ναι, τότε σχεδόν όλα τα συγκροτήματα έβγαζαν ένα EP ως προπομπό του δίσκου και βάζαμε ένα αυτοκόλλητο με τις ημερομηνίες της περιοδείας πάνω.
Το αξιοπερίεργο σ’ αυτό το EP, ήταν πως υπάρχει μία version του τραγουδιού στα γερμανικά, με τον Bela B, των DIE ARTZTE στα φωνητικά. Μιλάμε για μία μπάντα πάρα πολύ δημοφιλή στη νεολαία, εκείνη την εποχή, με εξώφυλλα σε νεανικά περιοδικά όπως το Bravo, αλλά φυσικά του pop ρεπερτορίου!!! Πως έτυχε αυτή η συνεργασία;
Όταν ηχογραφούσαμε το “Persecution mania” στο Βερολίνο με τον Harris Johns, μας επισκέφτηκε ο Bela B, ο οποίος ήταν μεταλλάς και μεγάλος οπαδός των SODOM! Μπορεί να έπαιζε pop μουσική με γερμανικό στίχο, που απευθύνονταν στην πιτσιρικαρία, αλλά μέσα στην ψυχή του ήταν μεταλλάς. Ήρθε στο στούντιο κι όταν ηχογραφούσαμε το “Ausgebombt” και μας ήρθε η ιδέα να κάνει τα δεύτερα φωνητικά στο τραγούδι που είχε γερμανικούς στίχους. Φυσικά δέχτηκε με μεγάλη του χαρά. Δεν το κάναμε για κάποιον εμπορικό λόγο, δεν προωθήθηκε κι έτσι, άλλωστε. Το κάναμε για την πλάκα μας, επειδή ήταν φίλος μου προσωπικός κι οπαδός των SODOM. Τέτοια EP δεν βγαίνουν πλέον, τότε όμως ήταν πολύ καλή ιδέα όταν γινόταν κάτι τέτοιο κι έβαζες κι αυτοκόλλητο με την περιοδεία σου πάνω. Πρέπει να σου πω ότι μου άρεσε πολύ και το εξώφυλλο που παρουσιάζει την πόλη μας, το προβάδικό μας κτλ. Ξέρεις, στο φόντο είναι ο τοίχος από το προβάδικό μας.
Θα κυκλοφορούσες στις μέρες μας ένα video clip όπως αυτό του “Ausgebombt”;
Εντάξει… Το μισώ αυτό το video clip. Είναι ουσιαστικά πλάνα από μία συναυλία μας, με κάποια special effects. Είναι φτωχό, αλλά έχει γίνει cult! Με τα σημερινά μέσα, δεν γίνεται να βγάλεις ένα τέτοιο video clip, αλλά έδειχνε τι ήταν οι SODOM στις συναυλίες τους και χάρη σ’ αυτό παίζαμε στο MTV και σ’ όλες τις metal εκπομπές στη γερμανική τηλεόραση. Μας είπε ο Boggi να κάνουμε ένα video, αλλά δεν θέλαμε να ξοδέψουμε πολλά χρήματα, οπότε δώσαμε σ’ έναν τύπο υλικό από συναυλίες μας κι εκείνος έβαλε κάτι σκηνές από βομβαρδισμούς και αεροπλάνα!!! Το έδειξαν όλα τα κανάλια όμως αυτό το video.
Σαφώς κι έχει την cult-ίλα του, συμφωνώ μαζί σου. Το εξώφυλλο του “Agent orange” είναι απλά εκπληκτικό και είναι βασισμένο σε δική σου ιδέα. Μπορείς να μου περιγράψεις τι είχες στο μυαλό σου όταν μίλησες με τον Andreas Marschall;
Υπήρχε στη Γερμανία ένα περιοδικό που λεγόταν NAM και αναφερόταν στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είδα μία φωτογραφία που ήταν σχεδόν ίδια με το εξώφυλλο που σχεδίασε ο Andreas, του την έδωσα και του είπα πόσο μου άρεσε που έβλεπα το εσωτερικό του αεροπλάνου, με τον ένα άνθρωπο όρθιο και τον άλλο να ρίχνει με το πολυβόλο. Του ζήτησα λοιπόν να κάνει κάτι που να έμοιαζε στη φωτογραφία, αλλά να έβαζε και τον Knarrenheinz, την μασκότ μας από το “Persecution mania” και περίμενα να μου στείλει ένα σκίτσο με τη δική του ιδέα. Η ιδέα του ήταν να μεγαλώσει λίγο η εικόνα και να δείξουμε και το βιετναμέζικο χωριό να δέχεται τα πυρά. Είδα το σκίτσο και μου άρεσε πάρα πολύ και του έδωσα το ΟΚ να συνεχίσει. Τότε δεν υπήρχε photoshop και τέτοια πράγματα. Ότι ζωγραφιζόταν, δεν άλλαζε. Μόλις τελείωσε το εξώφυλλο, έστειλε ένα δείγμα, μία λιθογραφία στην SPV κι έπαθαν την πλάκα τους. Θεωρώ ότι είναι το καλύτερό μας εξώφυλλο κι ένα από τα καλύτερα –αν όχι το καλύτερο- του Andreas Marschall.
Βάλατε λοιπόν και τον Knarrenheinz στο εξώφυλλο. Πόσο αποδεκτός ήταν από τους οπαδούς που τον βάλατε και στον επόμενο δίσκο σας;
Το εξώφυλλο του “Persecution mania” δεν με είχε τρελάνει κιόλας. Το αφεντικό της SPV, ο Manfred Schutz, είχε ένα έτοιμο εξώφυλλο που θεωρούσε ότι μας ταίριαζε, με τον στρατιώτη αυτόν, επειδή μιλούσαμε για πυρηνικούς πολέμους και διάφορα τέτοια στους στίχους μας. Συναντηθήκαμε μαζί του στο Ανόβερο, μας έφτιαξε το τελικό εξώφυλλο και πληρώσαμε για να πάρουμε την άδεια να το αναπαράγουμε και να χρησιμοποιήσουμε τον Knarrenheinz σαν τη μασκότ μας στους επόμενους δίσκους κι από τότε υπάρχει πάντα στα εξώφυλλά μας.
Θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι εδώ και χρόνια ο Knarrenheinz είναι το τέταρτο (πέμπτο πλέον) μέλος σας. Όλοι περιμένουν να δουν πως είναι.
Ναι (γέλια). Συζητιέται πολύ κάθε εξώφυλλό μας και η μασκότ μας έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτό.
Για μια ακόμη φορά στο “Agent orange” ασχοληθήκατε με το θέμα του πολέμου, ένα θέμα που ήταν πολύ συνηθισμένο για εσάς, πολύ διαφορετικό όμως από αυτά με τα οποία ασχολούνταν οι αμερικάνικες thrash metal μπάντες, που είχαν να κάνουν κυρίως με το σατανικό image. Είχε να κάνει με την περιοχή με την οποία γεννηθήκατε; Έχω βρεθεί πολλές φορές εκεί και μπορώ να καταλάβω ότι δεν θα μπορούσατε να παίξετε οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής…
Σάκη, η περιοχή στην οποία μεγαλώσαμε είχε σχεδόν μόνο ορυχεία. Από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική, θέλαμε να είμαστε εναντίον όλων. Εναντίον των δασκάλων, των γονιών, όλων. Μεγαλώσαμε πολύ δύσκολα στο Gelsenkirchen. Ο πατέρας μου δούλευε στα ορυχεία όλη μέρα, αλλά τα χρήματα δεν έφταναν να φάμε. Λογικό είναι να παίζαμε λοιπόν πολύ heavy μουσική. Αυτό όμως δεν είχε να κάνει με τον πόλεμο. Μου άρεσε να διαβάζω βιβλία για τον πόλεμο, ο παππούς μου είχε πολεμήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μας έλεγε πολλές ιστορίες. Το βρίσκω ένα πολύ ωραίο στιχουργικό θέμα για μία thrash μπάντα. Φαντάσου να έγραφα για λουλούδια και δέντρα! (γέλια)
Θυμάμαι τότε που είχες κάνει το listening session για το ομώνυμο άλμπουμ, που είχες κάνει μια περιήγηση στα ορυχεία όπου δούλευες και σκεφτόμουν τις αμερικάνικες thrash metal μπάντες…
Βλέπεις ποια είναι η μεγάλη διαφορά; Εμείς που μεγαλώσαμε στην περιοχή της κοιλάδας του Ruhr, μεγαλώσαμε μέσα στη φτώχια, την ανεργία, τον αλκοολισμό και στο έγκλημα. Οι μπάντες του Bay Area, είχαν χρήμα, ζούσαν δίπλα στη θάλασσα, περνούσαν καλά. Εμείς δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα.
Τελικά είχε καταλάβει ο κόσμος ότι οι στίχοι σου ήταν αντιπολεμικοί ή θεωρούσε ακριβώς το αντίθετο;
Σκοπός μου, ποτέ δεν ήταν να περάσω κάποιο πολιτικό μήνυμα. Όχι όπως στις ταινίες που βλέπουμε τους καλούς Αμερικάνους και τους κακούς Βιετναμέζους. Κάνω μία καταγραφή ιστορικών γεγονότων, απλά. Οι περισσότεροι το έπιασαν αυτό που ήθελα να περάσω, πάντως.
Ποια τραγούδια του δίσκου θεωρείς τα πιο σημαντικά; Όχι απαραίτητα αυτά που έκαναν επιτυχία, αλλά αυτά που ήταν κομβικής σημασίας για τους SODOM.
Αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό αλλά και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, είναι το “Agent orange”, αλλά είμαι μεγάλος οπαδός και του “Magic dragon”, του “Incest” και του “Baptism of fire”. Σκεφτόμαστε να παίζουμε περισσότερα τραγούδια από το άλμπουμ αυτό, γιατί όχι να το παίξουμε και ολόκληρο! Αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω με τον Bernemann, επειδή δεν του άρεσαν τα παλιότερα τραγούδια των SODOM, με τον Frank Blackfire όμως, είναι αλλιώς τα πράγματα.
Είναι μία ευτυχής συγκυρία η επιστροφή του Frank Blackfire στην επέτειο των 30 ετών από το άλμπουμ.
Μπορεί να έφυγε αμέσως μετά την κυκλοφορία του, αλλά να ξέρεις πως πάντα υποστήριζε το υλικό που είχαμε γράψει.
Το ένατο τραγούδι του δίσκου, αρχικά bonus track στην έκδοση του CD, ήταν η διασκευή στο “Don’t walk away” των TANK. Γιατί διάλεξες αυτό το τραγούδι; Ηχογραφήθηκε μαζί με τα υπόλοιπα; Επειδή ακούγεται σαν να έχει διαφορετική παραγωγή.
Μαζί ηχογραφήθηκαν, απλά έχει εντελώς διαφορετική μίξη, επειδή το τραγούδι αυτό είναι πιο πολύ rock κι όχι metal. Ήμουν και είμαι μεγάλος οπαδός των TANK και όταν βγήκε αυτό το τραγούδι, με είχε εμπνεύσει πάρα πολύ. Όπως και να έχει όμως, είναι απλά ένα bonus track.
Το άλμπουμ είχε τεράστια επιτυχία και πήγε αρκετά ψηλά στα charts, αν δεν κάνω λάθος στη θέση #36. Ήταν το πρώτο γερμανικό thrash metal άλμπουμ που κατάφερε κάτι τέτοιο. Το περιμένατε; Άλλαξε κάτι στην μπάντα η επιτυχία σας αυτή;
Ποτέ δεν περιμένουμε τίποτα. Αυτή είναι η γενική μου αρχή. Κάποια στιγμή, δεχτήκαμε λοιπόν, ένα τηλέφωνο από τον manager μας ότι μπήκαμε στα charts!!! Και τότε δεν υπήρχαν rock/metal charts, ήταν απ’ όλα τα είδη μόνο!!! Τότε ήταν που καταλάβαμε πως κάναμε κάτι σωστά. Πως παίζαμε μουσική αρκετά σκληρή για τους μεταλλάδες αλλά και αρκετά εμπορική για ανθρώπους που δεν άκουγαν το συγκεκριμένο είδος αποκλειστικά. Καταλαβαίνω ότι υπήρξαν κάποιοι που τους άρεσε το ύφος που είχαμε στο “Obsessed by cruelty”. Δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε όλον τον κόσμο. Εμείς παίζουμε thrash metal επειδή μας αρέσει πολύ και δεν σχεδιάζουμε ούτε περιμένουμε τίποτα απολύτως. Ότι και να λέμε όμως, το γεγονός ότι η επιτυχία αυτή μας έφερε χρήματα τα οποία ήταν ικανά να με κάνουν να σταματήσω τη δουλειά στο ορυχείο και να μπορώ να ζήσω από τους SODOM και να περνάω τη μέρα μου παίζοντας μουσική στο στούντιο και περιοδεύοντας, ήταν το πιο σημαντικό απ’ όλα και δεν θα βαρεθώ να το λέω. Για να τα πω τα πράγματα με το όνομά τους, το “Agent orange” είναι ο λόγος για τον οποίο παίζω μουσική μέχρι και σήμερα. Μ’ έκανε να επιβιώσω!
Εκείνη την περίοδο, εσύ και ο μακαρίτης Chris Witchhunter πίνατε πάρα πολύ. Πιστεύεις ότι αυτό έπαιξε ρόλο ώστε να αποχωρήσει ο Frank Blackfire; Πως συνέβη η αποχώρησή του;
Ναι, φυσικά. Μη φανταστείς βέβαια ότι ο Frank δεν έπινε! Αλλά όχι όσο ο Witchhunter. Ο συγχωρεμένος, έπινε πάρα πολύ και γινόταν επιθετικός, βίαιος, άλλες φορές έπεφτε σε κατάθλιψη… Η προσωπικότητά του άλλαζε όταν έπινε. Αυτή η κατάσταση τρέλαινε τον Frank που μου έλεγε ότι δεν μπορούσε πλέον να δουλέψει μ’ αυτόν τον άνθρωπο καθόλου. Όταν παρουσιάστηκε η δουλειά τους KREATOR ήθελε να πάει εκεί επειδή δεν έπιναν, ήταν πιο επαγγελματίες και θα έκαναν την πρώτη τους αμερικάνικη περιοδεία. Όταν του ζήτησα να μείνει για να ολοκληρώσουμε την περιοδεία μας, μου απάντησε ότι δεν είχαμε κάποιο συμβόλαιο να τον δεσμεύει και ότι δεν ανεχόταν ούτε δευτερόλεπτο ακόμα τον Witchhunter που ήταν συνεχώς μεθυσμένος. Ο Chris (σ.σ. Witchhunter) ήταν μεθυσμένος όταν δούλευε, όταν έπαιζε live, όταν ηχογραφούσε… Παντού και πάντα… Σαφώς και είχε λόγο να φύγει. Εγώ όμως έπρεπε να σταθώ στο πλευρό του Witchhunter. Είχαμε ιδρύσει το σχήμα το 1982. Οπότε είπα στον ντράμερ μας ότι θα βρίσκαμε έναν session κιθαρίστα για την περιοδεία κι έναν κανονικό αργότερα.
Πέρα απ’ αυτό όμως, δεν είχε να κάνει και με το γεγονός ότι δεν σας θεωρούσε και καλούς παίχτες;
Ναι… Από το πολύ ποτό, ο Witchhunter υπήρχαν στιγμές που έπαιζε ότι να ‘ναι στις συναυλίες. Πάντα μου έλεγε ο Frank ότι έκανε συνέχεια λάθη στις συναυλίες και ότι χρειαζόμασταν έναν πραγματικά καλό ντράμερ. Ο Witchhunter ήταν καλό ντράμερ, αλλά από το ποτό και διάφορα άλλα πράγματα, είχε προβλήματα στο παίξιμο με το timing. Δεν μπορεί ο κόσμος να πληρώνει εισιτήριο και να μην του δίνεις το καλύτερο που μπορείς. Ο Chris, δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτό, επειδή ήταν αλκοολικός. Εμείς δεν μπορούσαμε να τον δούμε, που έπαιρνε στα κρυφά ένα μπουκάλι βότκα, το έπινε στην τουαλέτα και μετά δεν μπορούσε ούτε να κάτσει στα ντραμς από το μεθύσι… Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που ακυρώσαμε συναυλίες, το 1992 με τον Andy Brings, επειδή 5’ ξεκινήσει η συναυλία, εκείνος κοιμόταν μεθυσμένος στο nightliner. Ο Frank ήθελε να γίνει πιο επαγγελματίας και πιο σοβαρός μουσικός κι έβλεπε πως αυτό δεν μπορεί να γίνει με τον Witchhunter.
…όμως εσύ δεν μπορούσες να απολύσεις τον Witchhunter επειδή ήσασταν συνιδρυτές των SODOM.
Το 1988-1989, δεν μπορούσα να διώξω από την μπάντα τον Witchhunter. Με χρειαζόταν. Αν τον πέταγα έξω από το συγκρότημα, φοβόμουν μην αυτοκτονήσει. Οι SODOM ήταν η ζωή του. Δεν μπορείς όμως να δουλέψεις μ’ έναν αλκοολικό. Το ξέρεις και το ξέρω. Πάντα του έδινα μία ευκαιρία, είτε μ’ έναν νέο κιθαρίστα, είτε με νέο άλμπουμ, είτε με νέα περιοδεία. Ο αλκοολισμός του όμως, δεν σταματούσε και υπήρχε ένας φαύλος κύκλος.
Περιγράφοντάς μου την κατάσταση, μου έρχεται στο μυαλό η ιστορία με τον Ingo Schwichtenberg, των HELLOWEEN, που αυτοκτόνησε…
Είναι ακριβώς η ίδια κατάσταση. Έχεις δίκιο. Ο Witchhunter, υπήρχαν φορές που ήταν πολύ στα κάτω του, αλλά ήταν ο καλύτερός μου φίλος κι έπρεπε να τον βοηθήσω να ορθοποδήσει. Αλλά ξέρεις, ο μόνος τρόπος για να βοηθήσεις έναν αλκοολικό, είναι να πίνεις μαζί του κι άρχισα κι εγώ να πίνω πάρα πολύ. Αυτός ήταν ο λόγος, λοιπόν, που έφυγε ο Frank. Είναι επαγγελματίας κιθαρίστας και χρειαζόταν έναν καλύτερο ντράμερ στην πλάτη του.
Τώρα που επέστρεψε στο γκρουπ ο Frank, υποθέτω ότι τα λύσατε αυτά τα θέματα, έτσι;
Ναι, βέβαια. Μιλήσαμε για τις ιστορίες με τον Witchhunter, αλλά αυτά τα είχαμε πει και στο DVD “Lords of depravity part 1”. Όταν κάναμε την πρώτη πρόβα με τον Frank, έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Τα σόλο ήταν ίδια όπως στα 80’s. Είναι ένας επαγγελματίας μουσικός και είμαι πολύ χαρούμενος που επέστρεψε. Τον πήρα τηλέφωνο μόλις σταματήσαμε τη συνεργασία με τον Bernemann και αμέσως μου απάντησε: «Γιατί όχι; Οι SODOM είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου».
Ας βάλουμε τους εαυτούς μας πίσω σ’ εκείνη την εποχή, όταν λίγες εβδομάδες πριν την περιοδεία με τους SEPULTURA, σου φεύγει ο κιθαρίστας σου και πηγαίνει στους KREATOR. Κι αυτός!!! Γιατί δεν ξεχνάω ότι και ο Michael “Destructor” Wulf, είχε πάει στους KREATOR λίγα χρόνια πριν από τον Blackfire, έστω και για λίγες συναυλίες; Ποια ήταν η σχέση σου με τους KREATOR;
(γέλια) Πάντα είχα πολύ καλές σχέσεις με τους KREATOR και ειδικότερα με τον Mille Petrozza. Δεν πιστεύω ότι πλησίασε ποτέ τον Blackfire και του είπε να φύγει από τους SODOM και να πάει στους KREATOR. Σε ότι αφορά τον Destructor, ναι, πήγε στους KREATOR, αλλά δεν έπαιξε ούτε νότα σε κάποιον δίσκο τους, παρά μόνο σε 2-3 συναυλίες.
Εντάξει, ας δούμε όμως και την μεγαλύτερη εικόνα. Στην Γερμανία υπήρχαν δύο μεγάλες εταιρίες, η SPV και η Noise, που είχαν μεγάλο ανταγωνισμό. Εσείς και οι DESTRUCTION ήσασταν στην SPV και οι KREATOR στη Noise. Πιστεύετε ότι χωρίς να το θέλετε ήσασταν πιόνια στον ανταγωνισμό ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο εταιρίες;
Μπα, δεν το βλέπω έτσι. Εγώ βλέπω ότι αυτός ο ανταγωνισμός μόνο καλό έκανε στα συγκροτήματα. Μπορώ να πω ότι κάναμε και καλύτερα συμβόλαια… Στο ξεκίνημά μας, είχαμε στείλει το demo μας στη Noise, αλλά ο Karl Walterbach, το αφεντικό, μας απέρριψε και προτίμησε να επενδύσει στους KREATOR, τους RUNNING WILD, τους CELTIC FROST. Ο Manfred Schutz, αφεντικό της SPV, μας πήρε τελικά, επειδή η μουσική μας είχε κάτι το μοναδικό και μας έδωσε την ευκαιρία να ηχογραφήσουμε τον δίσκο μας κανονικά. Μαζί μας πήρε και τους DESTRUCTION, την ώρα που η Noise είχε μαζέψει όλα τα μεγάλα ονόματα, συμπεριλαμβανομένων και των HELLOWEEN… Και μπήκαμε σε στούντιο με 24-κάναλη κονσόλα για πρώτη φορά και μας δόθηκε η ευκαιρία να κυκλοφορήσουμε έναν δίσκο. Μεγάλη υπόθεση.
Είχα την τύχη να μιλήσω και με τον Manfred Schutz και με τον Karl Walterbach και ομολογώ πως δίχως τον ανταγωνισμό που είχαν μεταξύ τους, η γερμανική σκηνή δεν θα ήταν αυτή που είναι τώρα…
Κακά τα ψέματα. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στη γερμανική σκηνή χωρίς αυτές τις δύο εταιρίες. Εμείς, φαντάσου, είχαμε στείλει το demo μας παντού, στη Metal Blade, στη Roadrunner, σ’ όλες τις μεγάλες εταιρίες και μάλιστα, όπως έμαθα αργότερα, όταν ο άνθρωπος της Roadrunner άκουσε το demo μας, είπε ότι αυτό είναι θόρυβος κι όχι μουσική! (γέλια)
Προσωρινός αντικαταστάτης του Frank Blackfire, ήταν ο Uwe Baltrusch από τους MEKONG DELTA. Πως τον βρήκατε και πως τα πήγε στην περιοδεία;
Για την ακρίβεια, επέμειναν πολύ οι άνθρωποι από τη Drakkar, το management μας. Εμείς πιστεύαμε ότι ήταν αδύνατο να περιοδεύσουμε ενώ έχει φύγει ο κιθαρίστας μας, εκείνοι όμως μας είπαν ότι η περιοδεία ήταν ήδη sold out και μας πρότειναν τον Uwe Baltrusch που θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Ο Uwe ήταν ένας πολύ ωραίος τύπος που έπαιζε τα τραγούδια μας τέλεια, ο κόσμος όμως ήθελε να δει τον Blackfire στη σκηνή… Εντάξει, δεν ταίριαζε στους SODOM με κανέναν τρόπο όμως, αφού είχε άλλο μουσικό παρελθόν, διαφορετική εμφάνιση, όλα ήταν διαφορετικά σε σχέση με εμάς. Του δώσαμε το setlist κι εκείνος το έπαιζε τέλεια μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ο κόσμος όμως ήταν πολύ αυστηρός κριτής, επειδή δεν είχε πληροφορηθεί εγκαίρως πως είχε φύγει ο Frank και περίμεναν να δουν εκείνον. Κανονικά η περιοδεία έπρεπε να ακυρωθεί, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει όταν έχει γίνει sold out κι έχεις πληρώσει ένα σωρό λεφτά για nightliner, για crew, για εξοπλισμό. Σε τέτοια περίπτωση θα μιλούσαμε για οικονομική καταστροφή. Ποτέ όμως δεν σκεφτήκαμε να τον πάρουμε στο γκρουπ μετά την περιοδεία. Ήταν ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, έπαιζε όμως στους MEKONG DELTA και βασικά ήταν πολύ διαφορετικός από εμάς.
Η περιοδεία λοιπόν, πήγε πραγματικά καλά. Έχουν ακουστεί όμως παράπονα ότι δεν συμπεριφερόσασταν καλά στους SEPULTURA κατά τη διάρκειά της και διάφορα τέτοια…
Ω… Αυτά είναι φήμες και τίποτα παραπάνω. Οι Ευρωπαίοι είναι πολύ διαφορετικοί άνθρωποι από τους Βραζιλιάνους. Οι SEPULTURA λοιπόν, ποτέ δεν έκαναν μπάνιο μετά τη συναυλία. Συγνώμη, αλλά όταν είσαι σ’ ένα tour bus μαζί με άλλους ανθρώπους, πρέπει να πλένεσαι μετά τη συναυλία (γέλια και από τους δύο). Ε, ποτέ δεν το έκαναν και ήταν φριχτό αυτό!!! Βρήκα τον Max Cavalera μάλιστα πριν λίγες εβδομάδες στο 70000 Tons of Metal και τα λέγαμε. Να ξέρεις πως όχι μόνο δεν είχαμε τσακωθεί σ’ εκείνη την περιοδεία, αλλά κλαίγαμε όλοι όταν τελείωσε, επειδή περνούσαμε πολύ καλά. Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται, είναι φήμες και τίποτε άλλο.
Μήπως αυτές οι φήμες είχαν να κάνουν και με το γεγονός πως ούτε εσείς, ούτε και αυτοί δεν μιλούσατε καλά αγγλικά;
Θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό… Εκείνη την περίοδο πάντως, οι SEPULTURA ήταν καλύτερο συγκρότημα από τους SODOM, υπήρχαν κάποιες συναυλίες που είχαν καλύτερες αντιδράσεις από τον κόσμο. Ήταν όμως ένα τρομερό πακέτο, με δύο thrash metal συγκροτήματα που ανέβαιναν, έχοντας βγάλει δύο δίσκους που έχουν μείνει στην ιστορία. Ακόμα μου λέει ο Max για την ευκαιρία που δώσαμε στους SEPULTURA να ακουστούν σε περισσότερο κόσμο.
Αυτή η περιοδεία ήταν ονειρική…
Ναι, και ο κόσμος πάντα κοιτάζει τα συγκροτήματα από τη Βραζιλία με άλλο μάτι. Έχουν αυτό το «εξωτικό στοιχείο» που περνά πάντα ως bonus.
Όταν επιστρέψατε από την περιοδεία, λοιπόν, αποφάσισες να παραιτηθείς από τη δουλειά σου στο ορυχείο. Αυτή ήταν κάτι που το είχες αποφασίσει από πριν;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Πάντα είχα στο μυαλό μου τα λόγια του πατέρα μου που μου έλεγε να μη φύγω ποτέ απ’ αυτή τη δουλειά, που ήταν 300 μέτρα από το σπίτι μου και μου παρείχε μία σιγουριά. Από την πρώτη μέρα που επέστρεψα στη δουλειά μετά την περιοδεία, πήρα τηλέφωνο το αφεντικό μου και του είπα ότι παραιτούμαι εκείνη τη στιγμή. Πήγα υπέγραψα τα χαρτιά που χρειαζόταν και αυτό ήταν.
Είχες υπογράψει συμβόλαιο για μισθό με την SPV προτού παραιτηθείς;
Όχι, αφότου παραιτήθηκα, πήρα τηλέφωνο τον Manfred Schutz και του το είπα. Εκείνος μου απάντησε πως αυτή ήταν η πιο σοφή απόφαση που είχα πάρει στη ζωή μου και συζητήσαμε για τα οικονομικά. Εγώ χρειαζόμουν 1000 μάρκα τον μήνα για το διαμέρισμά μου, το φαγητό και το αυτοκίνητό μου κι εκείνος συμφώνησε να μου τα δώσει. Κι εγώ ένιωσα ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση, άσχετα με το αν οι γονείς μου διαφωνούσαν κάθετα και θεωρούσαν ότι η μουσική δεν μπορούσε να μου προσφέρει οικονομική ασφάλεια. Τώρα, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, να παρατήσεις τη δουλειά σου και να ασχοληθείς με τη μουσική. Εκείνα τα χρόνια όμως, υπήρχε αυτή η ευκαιρία και η δυνατότητα.
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του Ευρωπαϊκού Τύπου στο άλμπουμ; Το ρωτάω, επειδή είχα ακούσει ότι δεν ήσασταν καθόλου ευχαριστημένοι με τις αντιδράσεις που είχε ο μουσικός τύπος μέχρι τότε απέναντί σας και ότι σας αγνοούσαν συνεχώς επειδή πίστευαν ότι δεν μπορείτε να παίξετε μουσική.
Στην Αμερική, για κάποιον λόγο, γουστάρουν πολύ το demo μας και είχε πάρει καλές κριτικές. Στην Ευρώπη όμως είχαμε πάρει αρκετές κακές κριτικές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο “Obsessed by cruelty”, μας είχε πλησιάσει δημοσιογράφος και μας είχε πει ότι ο δίσκος θα έπαιρνε 2/10, αλλά αν του δίναμε χρήματα, θα μπορούσε να το κάνει 4/10!!! Κι εμείς τα δώσαμε, τόσο χαζοί ήμασταν… Όλο αυτό είναι εντελώς ηλίθιο. Έτσι όπως το βλέπω, καλύτερα να έπαιρνε 1/10, γιατί θα το κοίταζε περισσότερος κόσμος. Υπήρχε πολύ διαφθορά εκείνα τα χρόνια, ευτυχώς εμείς κάναμε κάτι τέτοιο μόνο μία φορά. Με το “Persecution mania” και φυσικά το “Agent orange”, οι κριτικές ήταν καλές και ο Τύπος θεωρούσε τους SODOM ένα καλό συγκρότημα. Φαντάσου ότι σε διεθνές επίπεδο, τότε ήμασταν πιο μεγάλοι από τους KREATOR.
Πιστεύεις ότι εκμεταλλευτήκατε στο έπακρο την επιτυχία του “Agent orange” ή λίγα χρόνια μετά πέσατε στην παρακμή του thrash metal και χάσατε την ευκαιρία σας;
Αυτό είναι το θέμα. Μετά το “Agent orange” και την επιτυχία που είχε, η SPV ήθελε ένα δεύτερο μέρος αυτού του άλμπουμ, κάτι που δεν θέλαμε εμείς με τίποτα. Αυτός ήταν και ο λόγος που μετά το “Agent orange”, πήραμε κιθαρίστα τον Michael Hoffmann, ο οποίος ήταν εντελώς διαφορετικός κιθαρίστας από τον Frank Blackfire και το παίξιμο και στη σύνθεση. Έτσι, το “Better off dead” που ακολούθησε, βγήκε πολύ διαφορετικό, αφού δεν μπορείς να επαναλάβεις το “Agent orange”. Μετά ήρθαν και τα 90’s, που ιδιαίτερα από τα μέσα και μετά, σχεδόν όλες οι thrash metal μπάντες άλλαζαν τον ήχο τους, προσπαθώντας να γίνουν πιο εμπορικές ή να βρουν τον ήχο που θα τους πρόσφερε επιτυχία, τέλος πάντων. Αν σκεφτείς ότι οι SODOM εκείνα τα χρόνια, έβγαλαν το “Tapping the vein”, το “Get what you deserve” ή το “Masquerade in blood”, που είναι οι πιο σκληροί μας δίσκοι, καταλαβαίνεις εύκολα την στάση μας, που δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να γίνουμε εμπορικοί. Δεν δεχόμαστε κατευθύνσεις από καμία δισκογραφική εταιρία, παρά μόνο θέλουμε να γράφουμε τη μουσική των SODOM, όσο πιο σκληρή και heavy γίνεται. Έχουμε τον απόλυτο σεβασμό από τους οπαδούς μας, επειδή δεν αλλάξαμε καθόλου τον ήχο μας. Όλες οι άλλες μπάντες άλλαξαν: Οι KREATOR έγιναν πιο μελωδικοί και πιο εμπορικοί ακόμα και οι DESTRUCTION. Ποτέ όμως οι SODOM. Θυμάσαι την αλλαγή που έκαναν οι CELTIC FROST για παράδειγμα; Λοιπόν, εμείς βγάλαμε το “Tapping the vein” και η εταιρία μας έλεγε ότι ήταν πολύ σκληρό για τη σκηνή εκείνη την περίοδο. Πάντα έλεγα στον Manfred Schutz, της SPV, ότι παίζουμε thrash metal και δεν μπορούμε να αλλάξουμε το στυλ μας. Και τελικά, αν θέλεις και τη γνώμη μου, μας βγήκε σε καλό αυτή η «ξεροκεφαλιά» μας.
Πάμε λίγο και στο παρόν. Πότε θα έχουμε νέο full length δίσκο από τους SODOM, ως τετράδα πλέον και με τον Frank Blackfire;
Μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2020. Ο χρόνος τρέχει γρήγορα και μάλλον θα μπούμε στη διαδικασία να βγάλουμε άλλο ένα EP φέτος και το full length άλμπουμ του χρόνου. Μίλησα με τη δισκογραφική, επειδή δεν θέλω να γράφω μουσική υπό πίεση. Χρειαζόμαστε τον χρόνο μας, ώστε να κάνω τον καλύτερο και σκληρότερο δίσκο των SODOM. Έχουμε κάποια τραγούδια έτοιμα που μας ικανοποιούν απόλυτα, αλλά για να βγει ο δίσκος φέτος, πρέπει να έχουμε τελειώσει τη σύνθεση των κομματιών μέχρι τον Ιούνιο, άντε και τον Ιούλιο. Ο χρόνος τρέχει γρήγορα και οι υποχρεώσεις είναι πολλές και δεν θέλω το αποτέλεσμα να βγει πιεστικό ή βιαστικό.
Εξαιρετικά. Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου, Tom. Περιμένω να τα πούμε και από κοντά, το συντομότερο.
Εγώ ευχαριστώ.
Σάκης Φράγκος
