Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 38η: «Τα κεφάλια μέσα», που λέει και το γνωστό γνωμικό. Επάνοδος της αφιερωμένης στις «υπόγειες κυκλοφορίες» στήλης, μετά την ζωτικής σημασίας ανάπαυλα για διακοπές, «φόρτιση μπαταριών» και γενικότερη ανανέωση. Έχουμε ήδη διανύσει το πρώτο μισό της σεζόν, οπότε μαζί με τέσσερεις καινούργιες κυκλοφορίες, θα παρουσιαστούν ξανά, συνοπτικά και σε αλφαβητική σειρά, μερικοί από τους καλύτερους δίσκους που γνωρίσαμε από τον Ιανουάριο ως τώρα. Αυτοί που απέκτησαν προβάδισμα (ελαφρύ έστω) έναντι των άλλων όλους αυτούς τους μήνες.
Επίσης, από δω και στο εξής τα κείμενα θα συνοδεύονται και από βαθμό, κατόπιν «λαϊκής απαίτησης». Η άποψή μου πάγια: βαθμολογίες δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Ο αναγνώστης θα έπρεπε να διαβάσει το κείμενο, να ακούσει και το μουσικό δείγμα που το συνοδεύει και να βγάλει το δικό του συμπέρασμα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου πρώτα διαβάζεται το όνομα της μπάντας, μετά ο βαθμός και τέλος το κείμενο. Και αυτό, πολλές φορές «διαγώνια». Αφού όμως πρέπει να μπει βαθμός, ας μπει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα «φρέσκα» albums και συγκεκριμένα το…
…”Rise of the Beast” των Σουηδών, με Γερμανό τραγουδιστή, LIGHTBRINGER OF SWEDEN. Ο Γερμανός της παρέας είναι ο εξαίσιος Herbie Langhans, μέλος των δικών μας FIREWIND, και οι υπόλοιποι ο μπασίστας Johan Bergquist (κάποτε στους φοβερούς TRAIL OF MURDER), o drummer Tobbe Jonsson και οι κιθαρίστες Lars Eng (δική του η μουσική και οι στίχοι σε όλα τα κομμάτια) και Jonas Andersson. Το πρώτο τους album τους βρίσκει μελετημένους και προετοιμασμένους στην εντέλεια και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Μόνο μην μπερδευτείς, μπορεί η μπάντα να έχει έδρα την Σουηδία και η χώρα των Vikings να υπερτερεί στα μέλη 4 προς 1, ωστόσο μουσικά η Γερμανία κυριαρχεί κατά κράτος. Αυτό μεταφράζεται ως εξής: πάρε τους σύγχρονους BONFIRE, οι οποίοι είναι περισσότερο heavy metal από hard rock, ένωσέ τους με την προσωπική μπάντα του Herman Frank και τους ACCEPT της Tornillo περιόδου και έχεις το μουσικό προφίλ των LIGHTBRINGER OF SWEDEN. Αψεγάδιαστο hard ‘n’ heavy λοιπόν, όπου την παράσταση κλέβει ο Langhans με την εξαιρετική του φωνή, η οποία μου θυμίζει πολύ την αντίστοιχη του David Reece, πρώην τραγουδιστή των BONFIRE και ACCEPT. Το άλμπουμ παρουσιάζει ποικιλία και συνθέσεις διαφορετικών ταχυτήτων και όχι «ταχυτήτων» (if you know what I mean) και πληθώρα «πιασάρικων» (catchy) refrains, στοχεύοντας στο να «πιάσει» τον ακροατή με την πρώτη ακρόαση. Κάτι που συμβαίνει μπορώ να πω με ιδιαίτερη άνεση. Προς το παρόν η μπάντα κυκλοφορεί μόνη την δουλειά της, αλλά είμαι σίγουρος πως κάποια σοβαρή εταιρεία θα την εντάξει στο δυναμικό της. Μακάρι να δούμε μεγάλα πράγματα στο μέλλον από αυτούς τους πέντε μουσικούς. Δηλώνω εντυπωσιασμένος από αυτό το πρώτο βήμα. (8/10)
Οι Ρώσοι BLAZING RUST από την άλλη, δεν αμφιταλαντεύονται όσον αφορά τον ήχο τους. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους άλμπουμ με τίτλο “Line of danger” και συνεχίζουν από εκεί που τους άφησε το “Armed to exist” τρία χρόνια πριν. Η μπάντα από την Αγία Πετρούπολη ανήκει στο δεύτερο, ή τρίτο, αν υπολογίσουμε ως πρώτο αυτό που συγκροτήματα σαν τους HAMMERFALL και τους SACRED STEEL δημιούργησαν, «κύμα» του New Wave Of Traditional Heavy Metal (εν συντομία NWOTHM). Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν «μεγάλη η χάρη της Αγγλίας» και δεν θα έχουν καθόλου άδικο. Πρώτους θα υμνήσουν τους SAXON. Όχι όμως τους πρώιμους, αλλά τους SAXON από το “Forever free” και μετά, στην πιο σύγχρονη και δυναμική εκδοχή τους. Μετά τους JUDAS PRIEST, με τους δεύτερους να τους συναντάμε στην “Painkiller”/”Redeemer of souls”/”Firepower” φάση τους, ενώ μεγάλη επιρροή είναι φυσικά και οι IRON MAIDEN των τριών πρώτων δίσκων, πριν αποκτήσουν την τόσο επική και progressive essence τους. Μου έκαναν επίσης θετικότατη εντύπωση τα φωνητικά του Igor Arbuzov, και ιδιαίτερα η προφορά του, η οποία δεν θυμίζει με τίποτα ανατολικοευρωπαίο. Θα έλεγα πως ο τύπος είναι Αμερικανός, αν δεν ήξερα την μπάντα! Αρκετά καλή πρόταση λοιπόν για όποιον ακολουθεί τις «ορθόδοξες» επιταγές. Αν σου άρεσε το “Armed to exist”, αποκλείεται να μην σου αρέσει και το “Line of danger”. Και για να «μεταφράσω» τον βαθμό (μετά από τόσα χρόνια, ακόμη λέμε τα αυτονόητα δυστυχώς, αλλά πρέπει), έχουμε έναν «αρκετά καλό» δίσκο. (7.5/10)
STARBLIND από την Σουηδία για την συνέχεια, ή με άλλα λόγια, πώς να ηχογραφήσετε έναν δίσκο με θεωρητικά δικά σας τραγούδια, ο οποίος θα είναι «φόρος τιμής» στους IRON MAIDEN. Το “Black bubbling ooze” είναι το τέταρτο άλμπουμ των Σουηδών retro metallers και αν το ακούσεις προσεκτικά, θα βρεις πολλές αναφορές όχι απλά στον ήχο, αλλά και σε συγκεκριμένα κομμάτια των IRON MAIDEN. Μελωδίες αυτούσιες τις οποίες έχουν ενσωματώσει στην δική τους μουσική. Πραγματικά, ήταν πολύ διασκεδαστική η ακρόασή του. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα να πω μεγάλες κακίες και θα έπεφτε γερό «τσεκούρι», αλλά δεν ξέρω, στο τέλος της «ημέρας» είδα την προσπάθεια αυτή κάπως…ρομαντικά. Εντάξει, κάποιες φορές ας πετάμε από πάνω μας τον μανδύα του αντικειμενικού (όσο γίνεται) και «ψυχρού» (αυτό γίνεται, εύκολα) συντάκτη και ας ενδυόμαστε αυτόν του ακροατή. Πάντως, πέραν της αναμφισβήτητης Maiden-ίλας, η αλλαγή τραγουδιστή και ο ερχομός του Marcus Olkerurd των ROCKA ROLLAS ήταν κάτι το οποίο έπρεπε να γίνει και επικροτείται. Τώρα, τι βαθμό να βάλεις; Αν δεν υπήρχαν 3-4 συγκεκριμένοι δίσκοι των IRON MAIDEN θα έλεγα πως ακούω ένα πολύ όμορφο heavy metal album, καλοπαιγμένο και ενθουσιώδες, αλλά τώρα συγγνώμη, ακόμη και ο ρομαντισμός έχει ένα όριο. Την επόμενη φορά παιδιά, με δικά σας τραγούδια. Το ότι δεν βάζω βαθμό, σας συμφέρει.
Νέα μπάντα (περίπου) για την συνέχεια. Οι STAR FIGHTER είναι κάτοικοι California, και η πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα τιτλοφορείται “Metal hero”. Περισσότερο μιλάμε για ένα project και όχι για ένα ολοκληρωμένο συγκρότημα, αφού μόλις δύο άτομα τους αποτελούν, ο Steve Hayes (κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα – γνωστός στον ευρύτερο κύκλο των απανταχού USPM οπαδών μέσω των SPACE VACATION) και ο παλαίμαχος Ross Percy στα φωνητικά (ION DRIVE, NOTHING SACRED). Δεν υπάρχει κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν σε τούτον εδώ τον δίσκο. Μελωδικό heavy/power αμερικάνικης σχολής και προέλευσης, λες και έρχεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. HITTMAN, LETHAL, QUEENSRYCHE, τέτοιου είδους μπάντες αποτελούν επιρροή για τους δύο μουσικούς, σε ένα μουσικό πεδίο όπου λυρισμός κυριαρχεί ακόμη και όταν αποκτά ένα τρόπον τινά πιο «εμπορικό» πρόσημο. Ο Percy στα φωνητικά είναι υπέροχος, οι κιθάρες και τα πλήκτρα «ανταγωνίζονται» από την ίδια θέση εκκίνησης, όταν η κατάσταση δείχνει πως ξεφεύγει από την USPM οδό (“Live to rock”, “I want more”), «βαδίζει» σε αυτήν των DIO και το τελευταίο, instrumental κομμάτι (“Epilogue Star – fighter theme”) θυμίζει αρκετά Vinnie Moore. Ωραίο άλμπουμ. Αν το project αποκτήσει χαρακτήρα κανονικής μπάντας, μπορεί να μας δώσει ακόμη καλύτερα πράγματα στην πορεία. Αναμένουμε! (7/10)
THE MID-SEASON’S TOP MENTIONS
BUTCHER – “666 goats carry my chariot”
«Ό,τι και να κυκλοφορήσει στην πορεία, τούτο δω το ανοσιούργημα θα είναι ένας από τους καλύτερους black/thrash δίσκους της χρονιάς. “Iron bitch”, “Metallström/Face the butcher”, “Brazen serpent” και το ομότιτλο 9λεπτο έπος, θα σας πείσουν περί του τελευταίου ισχυρισμού…Το speed/thrash ήταν κάποτε και μπορεί να ξαναγίνει απόλυτα «σατανικό», ποιος ο λόγος που έχουμε black metal τελικά;»
BUTTERFLY – “Doorways of Time”
«Αγνό, «πηγαίο» 70s συναίσθημα, με λίγα prog rock στοιχεία, όμορφα φωνητικά χωρίς εξάρσεις (αυτά τα «βαθιά», σαν του Lynott), ουσιαστικές κιθάρες χωρίς αχρείαστους εντυπωσιασμούς. Δεν θέλουμε κάτι άλλο για να εκτιμήσουμε αυτόν τον δίσκο.»
«…στα χνάρια των BATHORY, BATTLEROAR και DOOMSWORD…αν η παραγωγή παραμείνει «αγυάλιστη» και απλά βελτιωθεί σε όγκο και τα επόμενα κομμάτια τους είναι ανάλογου ειδικού βάρους, τότε θα πρέπει σιγά σιγά να ετοιμαζόμαστε για ένα θεϊκό πρώτο, πλήρες άλμπουμ.»
«Ο πρωτόλειος ήχος των BLACK SABBATH, το απόλυτο doom των CANDLEMASS, το βαρβάτο heavy rock των HIGH ON FIRE και των KHEMMIS, lead και ρυθμικές κιθάρες για σεμινάριο και μια τεράστια ΦΩΝΑΡΑ, όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα.»
MINDLESS SINNER – “Poltergeist”
«Αυτό είναι το κλασσικό heavy metal. Αυτό είναι το heavy metal που μας έκανε να αγαπήσουμε αυτήν τη μουσική… από τώρα στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς για το παραδοσιακό metal. “Rewind the future”, όπως προστάζουν και οι ίδιοι!»
NITE – “Darkness – Silence – Mirror – Flame”
«Κλασσικό heavy metal των 80s, με μια πιο «σκοτεινή» υφή και black metal φωνητικά, από μέλη συγκροτημάτων όπως οι DAWNBRINGER, HIGH SPIRITS, SERPENTS OF THE DAWN και SATAN’S WRATH. Ένας πολύ καλό δίσκος, καλοπαιγμένος και με χαρακτηριστική ομοιογένεια.»
«Οι τύποι λοιπόν παίζουν ένα “unashamedly beardy heavy metal”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αγέρωχο άκουσμα φίλε μου, με ισοπεδωτικές κιθάρες, αντρίκια φωνητικά και rhythm section αντίστοιχης νοοτροπίας, «βάρβαρο» και «απολίτιστο».
SOLICITOR – “Spectral devastation”
«Πραγματικά, μιλάμε για μια από τις καλύτερες εκπλήξεις των τελευταίων ετών για το είδος αυτό. Οι λάτρεις της ταχύτητας και των «οργισμένων» riffs με σφραγίδα Priest-Maiden, να τσεκάρουν άμεσα!»
«Οι μελωδίες στήνουν έναν λυσσασμένα μοχθηρό χορό, τα φωνητικά είναι ανάλογης «κοπής», η δίκαση κόβει λαρύγγια. Πραγματικά πολύ σημαντική κυκλοφορία, η οποία απευθύνεται όχι μόνο στους οπαδούς των DISSECTION, αλλά είναι μια πρώτης τάξεως επιλογή για όλους τους φίλους του μελωδικού black metal.»
THE WIZAR’D – “Subterranean exile”
«PAGAN ALTAR λοιπόν, καρμπόν, ίδιος και απαράλλαχτος ήχος, και εξαιρετικά τραγούδια που θα ωθήσουν τον ακροατή σε «απνευστί» ακρόαση και πάτημα του repeat. Παραμυθένια ατμόσφαιρα, μεσαιωνική, όπως ακριβώς και στους δίσκους του θρυλικού συγκροτήματος από το Brockley του Λονδίνου.»
«Με ανανεωμένη κατά το ήμισυ σύνθεση και τον Robert Lowe πια στην φωνή, οι TYRANT φιλοδοξούν να ανακάμψουν και να καλύψουν τουλάχιστον το χαμένο έδαφος…ο σκοτεινός, μοχθηρός ήχος του “Too late to pray” έρχεται να ενωθεί με τον φρέσκο αέρα ανανέωσης που έφερε η παρουσία του Lowe και να εξελιχθεί σε ένα εξυψωτικό power/doom manifesto!»
«Με τέτοιον ήχο και τέτοια τραγούδια, οι τύποι στέκονται άνετα ακόμη και σε festivals σαν το Up the Hammers, και δεν κάνω καθόλου πλάκα με αυτό. Όταν κάποιοι πρέπει να φορέσουν πανοπλίες και να πάρουν σπαθιά για να παίξουν επικό metal, κάποιοι άλλοι φορούν casual ρούχα και καπελάκια και δείχνουν στους προηγούμενους πως γίνεται η δουλειά…»
Δημήτρης Τσέλλος
