Φαντάζομαι ότι έχετε καταλάβει πολύ καλά ότι με την παρούσα στήλη το έργο του εκάστοτε συντάκτη είναι εξαιρετικά δύσκολο αφού το να ξεκινήσεις μία ποιοτική, αντίστροφη μέτρηση σε πολυαγαπημένα και διαχρονικά κομμάτια είναι ένα εγχείρημα μάλλον καταδικασμένο σε αποτυχία από τη σύλληψή του. Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος ανούσιες απεραντολογίες και μιας και το παρόν κείμενο έχει να κάνει με τους MANOWAR δεν είμαστε τίποτα…wimps and posers για να προβάλουμε δικαιολογίες. Εδώ είμαστε για να ριχτούμε στη μάχη με οδηγό μας το σφυρί!

Ένα από τα άλυτα μυστήρια της heavy metal ιστορίας που δεν θα βρει ποτέ απάντηση και εξήγηση είναι πως ΔΙΑΤΑΝΟ κατάφεραν οι MANOWAR να προσφέρουν μέσα σε διάστημα ελάχιστων μηνών δύο δισκογραφικούς ογκόλιθους! Δύο μνημεία της αγαπημένης μας μουσικής που εδραίωσαν για πάντα τους MANOWAR στην κορυφή του επικού ήχου. Η αρχή είχε γίνει με τη δεύτερη πλευρά του “Battle hymns” και φυσικά με ολόκληρο το “Into glory ride”. H απόλυτη κυριαρχία όμως ολοκληρώθηκε με τα “Hail to England” και “Sign of the hammer”. Σήμερα, λοιπόν, θα επικεντρωθούμε στο “Sign of the hammer” και ο…Thor μαζί μας!

The SIGN OF THE HAMMER countdown

8. “Thunderpick”: Νομίζω ότι εδώ έχουμε ίσως το ευκολότερο ξεκίνημα από καταβολής στήλης. Σε ένα δίσκο που περιλαμβάνει μονάχα σπουδαία κομμάτια, είναι μονόδρομος να τοποθετήσουμε στην κατώτερη θέση της πυραμίδας το instrumental ή αν προτιμάτε το solo μπάσο του DeMaio ο οποίος συνεχίζει στο δρόμο που ο ίδιος χάραξε με τα “William’s tale” και “Black arrows”. Η αλήθεια είναι ότι για ένα διαολεμένο λόγο αυτά τα τόσο χαρακτηριστικά σολαρίσματα του Αρχηγού ταιριάζουν γάντι με την όλη αισθητική των δίσκων και το “Thunderpick” δεν αποτελεί εξαίρεση.

7. “Animals”: Μάλλον και εδώ θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει μεταλλική ομοψυχία αναφορικά με τη θέση κατάταξης του “Animals”. Εννοείται ότι είναι κομματάρα και εννοείται ότι δεν τίθεται κανένα απολύτως ζήτημα αμφισβήτησης. Απλούστατα, όμως, σε ένα δίσκο γεμάτο από επικές αναφορές και τεράστιες συνθέσεις, είναι επόμενο η έμφαση στα ζωώδη σεξουαλικά ένστικτα να μην αποτελεί και την καλύτερη στιχουργική στιγμή του Αρχηγού. Βέβαια, οι κραυγές του Adams είναι κλασικά εξωπραγματικές και έτσι το κομμάτι κερδίζει πόντους από τα πρώτα δευτερόλεπτα.

6. “All men play on 10”: Διάολε, αν μπορούσα θα το έβαζα στην πρώτη θέση ή ακόμη καλύτερα θα το τοποθετούσα εκτός συναγωνισμού! Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια του “Sign of the hammer” που θεωρώ ότι συμπυκνώνει την πεμπτουσία της πρώτης περιόδου των MANOWAR. Τι εννοώ; Είναι το σταυροδρόμι των δύο κόσμων των MANOWAR. Αυτό του rock n’ roll (που τόσο πολύ γούσταρε ο Ross The Boss) και του επικού ήχου. Η εισαγωγή με το σολάρισμα του Ross και οι μελωδικές γραμμές των φωνητικών του Adams δημιουργούν μία φανταστική ατμόσφαιρα. Και εκεί που νομίζεις στο κουπλέ ότι θα ακούσεις ένα τυπικό κομμάτι MANOWAR, η γέφυρα πριν το refrain είναι φανταστική ενώ όσο και αν είναι παιδικοί οι στίχοι “All men play on 10” είναι ταυτόχρονα τόσο ταιριαστοί στον κόσμο των MANOWAR. Highlight: το εμπνευσμένο solo του Ross The Boss που δημιουργεί εξαιρετικό προγεφύρωμα πριν ξαναμπεί ο Adams.

5. “The oath”: “Lord of the sky, Mercury the guide / Lord of the underworld, I swear the sacred rite”! Και μόνο με τέτοιους στίχους καταλαβαίνετε ότι έδω έχουμε έναν επικό ύμνο και μάλιστα από τους καλύτερους και συνάμα πιο αδικημένους της κλασικής περιόδου των MANOWAR. Τα απόξενα φωνητικά του Adams συνδυασμένα με μία ογκώδη παραγωγή και φυσικά τους ηρωικούς στίχους του DeMaio, προσφέρουν όλα τα εχέγγυα για ένα ακόμη κλασικό ύμνο. Όμως τα απόλυτα highlights της σύνθεσης είναι τα τύμπανα του Columbus πριν το refrain και τα δεύτερα φωνητικά που συνοδεύουν τον Adams όταν εκείνος δίνει τα πάντα λέγοντας: “Hear my war cry, I’ve sworn the oath”.

4. “Sign of the hammer”: 10/10!!! Οι MANOWAR ηχογραφούν ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους και ο DeMaio βρίσκεται σε απίστευτη συνθετική φόρμα (κάτι που διατηρήθηκε αδιαμφισβήτητα ως το 1992). Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι μία αψεγάδιαστη, μεταλλική στιγμή με στίχους που προκαλούν ρίγη αφού η ερμηνεία του Adams είναι κυριολεκτικά αδύνατο να περιγραφεί με λέξεις. Ναι, ξέρω…η μουσική, το κουπλέ, το refrain, τα τύμπανα, οι κιθάρες, το μπάσο είναι ΟΛΑ φανταστικά! Συμφωνώ. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι το “Sign of the hammer” διαθέτει μερικούς από τους πιο πορωτικούς στίχους του DeMaio που δεν γίνεται να μη σε παρασύρουν από το πρώτο κιόλας άκουσμα. “Onward pounding into glory ride, Sign of the hammer be my guide / Final warning, all stand aside Sign of the hammer it’s my time”. Και αυτό είναι το highlight του κομματιού.

3. “Thor (The powerhead)”: Πείτε ό,τι θέλετε, πείτε με τρελό (που έλεγε και ο Βοσκόπουλος στα επικά ξεκατινιάσματα με την Τζούλια) αλλά θεωρώ ότι ακόμη και αν το “Thor” ήταν ένα instrumental 36 δευτερολέπτων –δηλαδή μέχρι το σημείο εκείνο που μπαίνει ο Adams- πάλι θα ήταν σε αυτή τη θέση! Ναι…το πιστεύω ακράδαντα! Τα τύμπανα του Columbus ο οποίος χτυπάει αλύπητα τα drum skins, το riff του Ross The Boss και οι συγκεκριμένες μπασογραμμές του Αρχηγού χτίζουν ένα επιβλητικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο βασίζεται ολόκληρο το επικό αριστούργημα που ακολουθεί. Ξανά τα δεύτερα, ηρωικά φωνητικά ταιριάζουν «γάντι» με την επική αισθητική του “Thor” ενώ για μία ακόμη φορά οι στίχοι του DeMaio είναι εξαιρετικοί αφού ακόμη και ο πιο…ά-νιωθος δεν γίνεται να μην τραγουδήσει “God of thunder, god of rain / Earth shaker  who feels no pain”!

2. “Guyana (Cult of the damned)”: “Thank you for the kool aid, reverend Jim”, τραγουδάει στην αρχή ο Adams και μας εισάγει στον παρανοικό κόσμο της αίρεσης Peoples Temple όπου ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης, αιδεσιμότατος Jim Jones οδήγησε στην αυτοκτονία 909 ακολούθους της αίρεσης ενώ συνετέλεσε τα μέγιστα στο να σκοτωθούν άλλα 9 άτομα στις συμπλοκές του Νοεμβρίου 1978. Αμιγώς μουσικά οι MANOWAR όχι μόνο καταφέρνουν να αποτυπώσουν μέσα σε 7 λεπτά το τι συνέβαινε στους κόλπους της αίρεσης αλλά δημιουργούν και ένα απίστευτο επικό αριστούργημα που χρωστάει πολλά στο μπάσο του Αρχηγού, στα ογκώδη τύμπανα του Columbus, στην παραγωγή που αναδεικνύει στο έπακρο το κομμάτι και φυσικά (ξανά και ξανά) στην απίστευτη ερμηνεία του Adams! To refrain δίνει τη θέση του σε ένα απλό αλλά τόσο ταιριαστό κιθαριστικό riff του Ross. Και όλα αυτά συνδυασμένα με την επιβλητική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει στο μυαλό του ο Αρχηγός και έχουν εκτελέσει στην απόλυτη τελειότητα του τα υπόλοιπα μέλη των MANOWAR. Μόνο περηφάνεια!

1. “Mountains”: Δεν πιστεύω να υπήρξε και η παραμικρή αμφιβολία για το ποιο κομμάτι θα καταλάμβανε την κορυφή και θα ατένιζε επιβλητικά τα υπόλοιπα….εκεί, από τις απάτητες, χιονισμένες κορυφές των πιο απομακρυσμένων και απόκρημνων βουνών. Στις τόσες πολλές επικές στιγμές των MANOWAR, θεωρώ ότι η συγκεκριμένη σύνθεση μαζί με το ομώνυμο κομμάτι από το “Battle hymns” είναι τα ΑΠΟΛΥΤΑ επικά αριστουργήματα του συγκροτήματος. Μία κατάθεση ψυχής διάρκειας 7 λεπτών και 39 δευτερολέπτων, με τον DeMaio να συγκινεί τους πάντες και να σε παίρνει από το χέρι με τους στίχους του, κάθε φορά που δεν είσαι και τόσο σίγουρος για το τι πρέπει να κάνεις και νιώθεις μόνος και απομονωμένος στην κοινωνία. Είναι ο δύσκολος αλλά και μαγικός κόσμος των MANOWAR. Το μεγαλείο αυτού του συγκροτήματος. Είναι εύκολο να τους χλευάσεις και να τους λοιδωρήσεις. Έχει συμβεί κατά κόρον όλες αυτές τις δεκαετίες. Αλήθεια, όμως, πόσοι εκεί έξω θα μπορούν να υπερηφανεύονται στο διηνεκές για τέτοια κομμάτια; Οι κακεντρεχείς χαρακτηρισμοί θα σβήσουν με το χρόνο, το μεγαλείο του “Mountains”…ποτέ!

Σάκης Νίκας