Οι Έλληνες KARTEΛ, κυκλοφόρησαν πρόσφατα το ντεμπούτο τους, “Ελευθερία”, το οποίο έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω. Το πρώτο που θέλω να αναφέρω και να προσπεράσω γρήγορα επίσης, είναι ο ελληνικός στίχος στα οχτώ κομμάτια του δίσκου. Και το λέω αυτό, διότι δεν πιστεύω πως χρειάζεται να ξοδέψω πολύ χώρο πάνω σε κάτι που μπορεί να ξενίσει αρκετούς, αλλά εν τέλει, δεν έχει και τόση σημασία. Είναι γεγονός πως δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε τοπικές heavy metal μπάντες με ελληνικό στίχο, αλλά είναι μόνο θέμα συνήθειας. Kαι ακούγοντας σερί και αρκετές φορές το “Ελευθερία”, η αμηχανία που αρχικά ένιωσα πέρασε (κακά τα ψέματα, έχουμε μάθει κυρίως σε αγγλικό στίχο και σε πρώτο άκουσμα είναι αρκετά ασυνήθιστο να ακούς metal μουσική με ελληνικό στίχο). Μπράβο στα παιδιά που δεν κωλώνουν στο θέμα αυτό.
Στα του δίσκου και της μουσικής τώρα. Οι KARTEΛ παίζουν ένα συμφωνικό euro-power metal, με αρκετές έντονες αναφορές σε NIGHTWISH, με μερικές σύντομες εξορμήσεις σε progressive μονοπάτια και πολλά hard rock και «μπαλαντοειδή» μέρη, που στα αυτιά μου φέρνουν αρκετά στο στακάτο hard rock των SCORPIONS των “Love at first sting” και “Savage amusement” (υπάρχει γενικά σε σημεία μια έντονη 80s αύρα). Πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα αιθέρια πλήκτρα του Γιάννη Σταθάκη, πάνω στα οποία φαίνεται να έχουν γραφτεί τα περισσότερα κομμάτια, με την ηλεκτρική κιθάρα του Μιχάλη Φεργαδιώτη να προσφέρει τον απαραίτητο όγκο, πλάι στο γερό rhythm section των Βασίλη Χατζηανδρέου (τύμπανα) και Μάνου Σιδέρη (μπάσο), που προσφέρουν τα άκρως απαραίτητα, χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα. Ο Φεργαδιώτης στα φωνητικά, επίσης, αναδεικνύει μία νεανική και μελωδική φωνή, που ταιριάζει γενικά με το mood ενός συμφωνικού power άλμπουμ και προϊόν της εποχής πολλών συγκροτημάτων που έχουν κάνει το είδος αυτό βασικό παρακλάδι της heavy metal μουσικής (από τους NIGHTWISH μέχρι τους SABATON).
Οι οκτώ συνθέσεις του δίσκου είναι σε γενικές γραμμές καλές και φανερά δουλεμένες, ειδικά οι πιο φιλόδοξες και περιπετειώδης, όπως το εναρκτήριο “Νέα τάξη” και το “Πειρατές”, που φανερώνουν επιρροές από τη μουσική για κινηματογράφο (το “Πειρατές” πλάκα-πλάκα, μου θύμισε σε συγκεκριμένα σημεία το βασικό θέμα από το soundtrack του “Πειρατές της Καραϊβικής” του Hans Zimmer). Πρέπει να παραδεχτώ πως έχω τις ενστάσεις μου με τα κουπλέ, κυρίως στο δεύτερο μισό του δίσκου, μιας και ηχούν πολύ «εύπεπτα» για τα γούστα μου και ειδικά γιατί πρωτύτερα η διάθεση ήταν λίγο πιο heavy, με σκερτσόζικα power μέρη και δυνατά ορχηστρικά περάσματα, με εξίσου δυνατά solos. Όντως, τα πιο μπαλαντοειδή και ερωτικά “Αγάπης φως” και “Ζω μόνο για σένα”, μου πέφτουν λίγο βαριά με τα 80s πλήκτρα και τα pop ερωτιάρικα κουπλέ, ακόμη και αν η κιθάρα και το rhythm section βοηθάνε. Σε γενικές γραμμές, βρίσκω πως η φωνή θα μπορούσε να έχει περισσότερο γρέζι και ένταση, όπως και το rhythm section που δεν προσφέρει κάτι πέρα απ τα βασικά. Η κιθάρα και τα πλήκτρα ακούγονται πολύ μπροστά και όταν απουσιάζει η κιθάρα, το αποτέλεσμα είναι πολύ λιτό και στρωτό, για μία μπάντα που αναδεικνύει με το καλημέρα πως μπορεί να παίξει συμφωνικό power με διεθνείς βλέψεις. Περιμένω, λοιπόν να ακούσω στο μέλλον συνθέσεις εξίσου δουλεμένες όπως εδώ, αλλά με περισσότερη πυγμή και με το θάρρος να εξερευνήσουν πιο περιπετειώδη και κινηματογραφικά μονοπάτια, πράγμα που είμαι σίγουρος πως μπορούν να καταφέρουν και με το παραπάνω. Το ντεμπούτο τους είναι καλό, δίνει γερό πάτημα για το μέλλον, αλλά είναι μόνο η αρχή. Έπεται λοιπόν η συνέχεια για τους KARTEΛ!
7/10
Φίλιππος Φίλης
