ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Clayman”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2000
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Fredrik Nordstrom, IN FLAMES
ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΚΡΟΥΠ:
Anders Friden – φωνητικά
Jesper Stromblad – κιθάρα
Bjorn Gelotte – κιθάρα
Daniel Svensson – drums
Peter Iwers – μπάσο
Από τις μπάντες που μου έχουν χαρίσει απίστευτες στιγμές με κορυφαία άλμπουμ είτε στην melodic death metal εποχή τους, είτε… στην εξέλιξή τους, μετά το άλμπουμ με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα. Αλλά και από τις μπάντες, που με έχουν απογοητεύσει μερικές φορές και δη τα τελευταία χρόνια. Αλλά πάλι θα πέσουμε στα περι γούστου.
Αυτό που δεν έχει να κάνει με γούστο, είναι ότι μιλάμε για μία από τις σημαντικότερες Σουηδικές μπάντες από τα μέσα των 90s ουσιαστικά και μετά, που ειδικά στα 00s γιγαντώθηκε κυριολεκτικά και κατάφερε να επηρεάσει μάλιστα πολλά άλλα σχήματα, τόσο Ευρωπαϊκά, όσο και Αμερικάνικα (όχι από εκείνα που παίζει το τρανζίστορ).
Το “Clayman” λοιπόν, γιορτάζει 20 χρόνια και σηματοδοτεί μία από τις δύο πλέον σημαντικές κυκλοφορίες του σχήματος, καθώς με αυτήν ναι μεν η δημοτικότητά τους ανέβηκε πολύ περισσότερο από ότι με τους 4 προκατόχους της, αλλά ταυτόχρονα, και το κλείσιμο ενός ηχητικού κύκλου. Αλλά τι κλείσιμο!
Εδώ, οι IN FLAMES, ακούγονται πιο ώριμοι από ποτέ, τουλάχιστον στη μέχρι εκείνη τη στιγμή καριέρα τους, για να μη χαλάσουμε κανένα χατίρι. Με τα leads να είναι ακόμα αναπόσπαστο κομμάτι του melodic death metal ύφους τους, αυτού άλλωστε του οποίου θεωρούνται δικαίως ηγέτες (μη λέμε πάλι μαζί με ποιους άλλους). Όλα μα όλα τα στοιχεία τους, έχουν δέσει εδώ απολύτως αρμονικά, λες και ήταν εσκεμμένο (;) να κλείσουν αυτόν τον ηχητικό κύκλο με ένα άλμπουμ που θα περιείχε τα πάντα και στο μέγιστο βαθμό.
Κρατώντας για δεύτερο πλέον δίσκο το ίδιο lineup και έχοντας πίσω από την κονσόλα τον μεγάλο Fredrik Nordstrom και πάλι, την εποχή που αυτός ήταν ο άρχοντας των παραγωγών της Σουηδίας, οι IN FLAMES καταφέρνουν και κυκλοφορούν ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ 11 τραγουδιών, χωρίς το παραμικρό filler! Από το εναρκτήριο “Bullet ride” και την εθιστική groove-α του, στο τραμπουκαλεμένο και μελωδικό συνάμα “Pinball map”, στο υπερ-χιτ τους “Only for the weak”, στο κολλητικό “As the future repeats today” με τα ωραία πλήκτρα και το ολίγο MAIDEN-ικό δίσολο, στο προσωπικά λατρεμένο “Square nothing” (αυτό το μπάσιμο στο 1:24, από τότε μου είχε σκάσει σαν κεραμίδα και παραμένει πωρωτικό), στο «δώσε κι άλλο δίκασο» “Clayman”, στο μαγικό έπος και δείγμα της μουσικότητας της μπάντας “Satellites and astronauts”, στο groove-άτο “Brush the dust away”, στο “Swim” που έχει τη χαρουμενιά του, στο ευθύ και πιο… «ροκάδικο» “Suburban me” (με τη συμμετοχή του Christopher Amott) και για το τέλος στο πιο old school δικό τους “Another day in quicksand”. Όλα ένα προς ένα, κάποια περισσότερο από κάποια άλλα, όμως όλα σε υψηλότατο επίπεδο. Ακόμα και οι bonus διασκευές, το “Strong and smart” (NO FUN AT ALL) και “World of promises” (TREAT) είναι super! Και εκτός αυτούς, η παραγωγή, αν και οριακά «καμμένη», είναι super για αυτό που θέλουν να παίξουν, γεμάτη, ογκώδης και με τα πάντα να ηχούν όσο καθαρά χρειάζεται.
Ο δίσκος ήταν φτιαγμένος για την εμπορική άνοδο της μπάντας. Και αυτό έκανε. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μετά την κυκλοφορία του, η μπάντα περιόδευσε με τεράστια ονόματα, όπως οι DREAM THEATER, TESTAMENT και SLIPKNOT, ενώ όλο το hype και η επιτυχία του δίσκου, οδήγησε και το “The Tokyo Showdown”, το πρώτο τους live άλμπουμ.
Ναι, έχω ξενερώσει απίστευτα με το πρώτο δείγμα από την επερχόμενη επετειακή κυκλοφορία του δίσκου. Θεωρώ ντροπή τη «νέα εκτέλεση» του “Clayman” που έχουμε ακούσει όλοι. Και ελπίζω να είναι παρένθεση, αλλά φοβάμαι ότι τα περισσότερα έτσι χάλια θα τα έχουν κάνει. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία στο τι είναι αυτός ο δίσκος. Και προσωπικά, είναι απλά κορυφή. Το αγαπημένο μου ήταν και θα είναι το “Jester race”, για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά δεύτερο και στο χαλαρό από την πρώτη αυτή πεντάδα δίσκων των IN FLAMES είναι το “Clayman” και καταλαβαίνω απόλυτα και όσους το έχουν και το κορυφαίο στη δισκογραφία του σχήματος. Πόσο μάλλον με τέτοια ισορροπία μεταξύ όλων των στοιχείων μία μπάντας που ακόμα και σήμερα, ασχέτως του πόσο επιτυχημένα το κάνει, δείχνει ότι ποτέ δε μπορεί να μείνει αδρανής ή στάσιμη και πάντα προσπαθεί να εξελιχθεί. Ε εδώ, τότε, το τερμάτισαν για την πρώτη εποχή τους, όσον αφορά την ισορροπία και την ποικιλία. Λατρεμένος δίσκος! “Spend some quality time, with the demon of mine…”.
Did you know that:
- Το γερμανικό Rock Hard, είχε κυκλοφορήσει το 2005 ένα βιβλίο, το “The 500 greatest rock & metal albums of all time”. Εκεί ήταν και το “Clayman”, στη θέση Νο 448
- Άσχετο με τον δίσκο, αλλά δεν πειράζει. Στο προηγούμενο άλμπουμ της μπάντας, το “Colony”, στο τραγούδι “Coerced existence”, το δεύτερο σόλο ανήκει στον τεράστιο Kee Marcello των EUROPE. Σουηδοί. Ότι και να παίζουν, ο σεβασμός και η αγάπη για τα κλασικά εξαίρετα πράγματα είναι αδιαμφισβήτητος.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
