a
ΟΝΟΜΑ AΛΜΠΟΥM: “Falling into infinity” – DREAM THEATER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1997
ΕΤΑΙΡΙΑ: Eastwest
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Kevin Shirley
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – James LaBrie
Κιθάρα – John Petrucci
Μπάσο – John Myung
Τύμπανα – Mike Portnoy
Πλήκτρα – Derek Sherinian
Είμαι πάνω από τον υπολογιστή και προσπαθώ να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου για το “Falling into infinity”. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω για το άλμπουμ αυτό, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια, με τόσο παρασκήνιο για το οποίο έχω συζητήσει τόσες φορές με μέλη του συγκροτήματος, που φοβάμαι μήπως ξεχάσω σημαντικές λεπτομέρειες…
Πρώτα απ’ όλα, είναι τόσα πολλά που συνέβησαν στο γκρουπ για πρώτη φορά σ’ αυτόν το δίσκο. Πρώτος και μοναδικός full length δίσκος με τον Derek Sherinian στα πλήκτρα. Πρώτος και μοναδικός δίσκος με τον Kevin Shirley στην καρέκλα του παραγωγού. Πρώτος και μοναδικός δίσκος που χρησιμοποιήθηκε συνθέτης έξω από το συγκρότημα, έστω έχοντας περιορισμένο ρόλο (Desmond Child). Πρώτη φορά που απειλήθηκε η «ακεραιότητα» του σχήματος, αφού απογοητευμένος ο Mike Portnoy, φέρεται να είχε αποφασίσει τη διάλυση του σχήματος, με την ταυτόχρονη αποχώρησή του… Στην περιοδεία τους για το “Falling into infinity”, πέρασαν για πρώτη φορά από την Ελλάδα. Και για εμένα, για εκείνον το δίσκο ήταν η πρώτη συνέντευξη που έκανα με μέλος του συγκροτήματος, πιο συγκεκριμένα με τον James LaBrie, τον οποίο από λάθος της εν Ελλάδι δισκογραφικής τους, είχα καλέσει στο σπίτι του στον Καναδά στις 7.30 το πρωί και τον ξύπνησα μόνο και μόνο για να μιλήσουμε 1,5 ώρα…
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Όσοι νομίζουν ότι η σημαντική αλλαγή στο στρατόπεδο των DREAM THEATER για εκείνο το δίσκο ήταν ο ερχομός του Derek Sherinian, πλανώνται πλάνη οικτρά. Η πιο σημαντική αλλαγή είχε συντελεστεί «εξωτερικά» του γκρουπ, με τους υπεύθυνους που στήριζαν τις επιλογές τους στη δισκογραφική τους εταιρία να αποχωρούν και στη θέση τους να μπαίνουν χαρτογιακάδες, που δεν καταλάβαιναν από μουσική, παρά μόνο από αρχεία excel και νούμερα πωλήσεων. Όπως έλεγε πάντα ο Portnoy, ο Derek Sherinian ήθελε να παίζει και τα εικοσάλεπτα επικά κομμάτια αλλά και τα τετράλεπτα πιο poppy τραγούδια τους, με τον ίδιο ζήλο.
Το γκρουπ λοιπόν, έφτασε στο σημείο να γράφει τραγούδια και να τα παραδίδει στην εταιρία για να τα εγκρίνουν. Αντ’ αυτού όμως, αντιμετώπιζαν σιγή ασυρμάτου. Τα πρώτα τραγούδια ήταν τα “Raise the knife” (ένα από τα καλύτερα τραγούδια των DT κατά την ταπεινή μου γνώμη και μακράν το καλύτερο ακυκλοφόρητό τους) και το “Where are you now”, πετάχτηκαν στον κάδο των αχρήστων. Το γκρουπ αγωνιούσε, καθώς δεν περίμενε τέτοια αντιμετώπιση. Ο A&R που τους πήρε στην εταιρία, ο Derek Oliver, εκτελούσε σαφείς εντολές: Η γραμμή έπρεπε να είναι σαφώς πιο εμπορική, ώστε να έχουν radio-friendly τραγούδια, χωρίς όμως να αλλοιώσουν και το ύφος τους κατά το δυνατόν. Άλλωστε τα νέα «κεφάλια» της εταιρίας, θα τους έδιωχναν εύκολα από το roster, αφού το metal δεν ήταν της μόδας, αλλά ήθελαν να εκμεταλλευτούν την πέραση που είχαν στην Ιαπωνία και την Ευρώπη. Ζητούσαν λοιπόν επίμονα ένα νέο “Pull me under”. Όχι μουσικά, αλλά επιδιώκοντας να γίνει ένα νέο breakthrough, αδυνατώντας όμως να κατανοήσουν ότι η επιτυχία του συγκεκριμένου τραγουδιού είχε να κάνει πιο πολύ με την τύχη και το timing, παρά με την εμπορικότητα του ήχου του.
Νέο «πακέτο» τραγουδιών: “Lines in the sand”, “Just let me breathe”, “Trial of tears”. Μία πραγματικά δυνατή τριάδα κομματιών, στα οποία δεν δόθηκε καμία σημασία, οπότε έπρεπε να φτάσουμε στα “Hollow years” και “You not me” για να «ζεσταθούν» οι εκπρόσωποι της εταιρίας. Το πρώτο που ήταν μια μπαλάντα στο ύφος του Sting και το δεύτερο, ίσως η πιο «ξεδιάντροπα» εμπορική τους προσπάθεια. Οι DREAM THEATER εκείνη την περίοδο, είχαν στο μυαλό τους, να βγάλουν έναν διπλό δίσκο, συνολικής διάρκειας γύρω στα 140 λεπτά, κάτι πραγματικά παράτολμο, που η εταιρία τους, ούτε που το συζήτησε τελικά. Τότε είχαν ξεκινήσει να συνθέτουν το “Metropolis part II”, που διαρκούσε γύρω στα 20 λεπτά. Μεταξύ μας, ευτυχώς που απορρίφθηκε, διότι δεν θα είχε δημιουργηθεί ο πιο κομβικός –και γιατί όχι καλύτερος- δίσκος του γκρουπ, το “Scenes from a memory”, που ουσιαστικά είναι το “Metropolis part II”. Είχα την ευτυχία να ακούσω μία πολύ πρόχειρη εκτέλεσή του, με μόνο τα πλήκτρα, την κιθάρα και τα τύμπανα, από πρόβα του γκρουπ και ηχούσε ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό απ’ ότι ακούσαμε στο “Scenes…”, σαφώς επηρεασμένο από την τεχνοτροπία του “A change of seasons”, που είχε βγει λίγο καιρό πριν. Υπήρχαν σχεδόν αυτούσια σημεία τραγουδιών, με πιο χαρακτηριστικό αυτό του “One last time”, αλλά πολύ λίγα κοινά σημεία με αυτό που κατέληξε να είναι το “Metropolis part II”, κάτι που σημαίνει ότι δουλεύτηκε εντελώς διαφορετικά…
Τα προβλήματα όμως συνεχώς αυξάνονταν… Ενώ το γκρουπ λειτουργούσε με δύο managers μέχρι τότε, οι καταστάσεις το οδήγησαν να διαλέξει έναν απ’ αυτούς, με τη δισκογραφική τους να δυσκολεύει τα πράγματα ακόμα περισσότερο, βάζοντας στην εξίσωση τρίτα ονόματα, από μεγάλους, επιφανείς managers, που πίστευαν ότι θα εκτόξευαν τη δημοτικότητα των DREAM THEATER, που τελικά κατέληξαν στον ήδη υπάρχοντα, Rob Shore. Όλη αυτή η κατάσταση έφερε όμως έξτρα εκνευρισμό στις τάξεις των μελών του γκρουπ, που διογκώθηκε και με την επιλογή του Kevin Shirley για την καρέκλα του παραγωγού. Η αρχική λίστα για τη θέση αυτή, είχε ονόματα όπως αυτά του Peter Collins, Paul Northfield και Trevor Rubin. Η τελευταία απόφαση όμως του Derek Oliver ως A@R της εταιρίας και του γκρουπ πιο συγκεκριμένα, ήταν να κάνει την παραγωγή ο Kevin Shirley που είχε δουλέψει με τους AEROSMITH στο “Nine lives” εκείνη την περίοδο και γκρουπ όπως οι SILVERCHAIR, μία απόφαση που κάθε άλλο παρά άρεσε στον Portnoy και τους υπόλοιπους.
Ο Kevin Shirley, παρότι αρχικά αντιμετωπίστηκε από το γκρουπ με ανοιχτούς ορίζοντες, εκνευρίστηκαν τελικά, αφόρητα, από τις αλλαγές που έκανε στα κομμάτια που του πήγαν. Η πιο χαρακτηριστική αλλαγή είναι το instrumental “Hell’s kitchen”, που αρχικά ήταν το μεσαίο μέρος του “Burning my soul”, η μεταμόρφωση του “Take away my pain” από ένα συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι που έγραψε ο Petrucci για τον θάνατο του πατέρα του σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Όπως το περιγράφει ο Mike Portnoy, «το μετέτρεψε σ’ ένα ταξίδι από την Καραϊβική στη Disneyworld”, ενώ τον κατηγορεί ότι βάζοντας ένα latin section, έκανε και τον LaBrie να ερμηνεύει τους στίχους λες και ήταν σκόρπιες λέξεις…
Το πιο μεγάλο σημείο τριβής όμως και για όλα τα μέλη των DREAM THEATER η πιο μελανή σελίδα στην ιστορία τους, ήταν η υπόδειξη του Shirley να συνεργαστούν με τον Desmond Child στο κομμάτι “You not me”. Το τραγούδι αρχικά ονομαζόταν “You or me” και αποφασίστηκε να πετάξει ο Petrucci και να δουλέψει πάνω σε κάποιες αλλαγές με τον Child μόνοι τους. Αυτή ήταν και η πρώτη και τελευταία φορά που τραγούδι του γκρουπ, δεν δουλεύτηκε στην τελική του μορφή απ’ όλους μαζί… Ουσιαστικά, έγιναν λίγες αλλαγές στους στίχους, άλλαξε το κλειδί στο ρεφρέν κι έγινε προσπάθεια λόγω του ονόματος του Desmond Child να γίνει επιτυχία, κάτι που όπως γνωρίζουμε, δεν έγινε ούτε κατά διάνοια, ενώ και το τραγούδι αυτό παίχτηκε ελάχιστες φορές live, όντας πλέον το «μαύρο πρόβατο» στη δισκογραφία τους. Μάλιστα, το συγκεκριμένο τραγούδι, όπως και το “Anna Lee” (που είναι πολύ έντονα επηρεασμένο από τον Elton John), ήταν να μείνουν έξω από το άλμπουμ. Ο Shirley όμως, έκοψε τόσα πολλά instrumental μέρη από τα τραγούδια που του είχαν πάει οι DREAM THEATER, που περίσσεψε χώρος στο CD για δύο ακόμα τραγούδια, που αποφασίστηκε να είναι το “You not me” και το “Anna Lee”.
Συνολικά ο δίσκος δεν είναι κακός. Τραγούδια όπως το “Peruvian skies” (το οποίο στην περιοδεία έπαιζαν με αποσπάσματα από το “Have a cigar” των PINK FLOYD και το “Enter sandman” των METALLICA), τα μακρόσυρτα (με διάρκεια πλέον των 12 λεπτών) “Lines in the sand” και “Trial of tears”, το “Just let me breathe”, το “Burning my soul” και λιγότερο το “New millennium” που ανοίγει το δίσκο, είναι εξαιρετικά δείγματα γραφής. Αν προσθέσει κανείς τις διάρκειές του κι άφηνε τα υπόλοιπα κομμάτια έξω, θα είχε έναν εξαιρετικό δίσκο διάρκειας πάνω από 50 λεπτά. Τώρα, που γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη εκείνη την περίοδο, με όλες τις απογοητεύσεις και τη δεδομένη απόφαση του Portnoy να αποχωρήσει από το γκρουπ και να το διαλύσει κιόλας, με τους υπόλοιπους να αντιδρούν έντονα, το “Falling into infinity” κατέχει ξεχωριστή θέση στη δισκογραφία του σχήματος, όντας ο δυσκολότερος δίσκος τους μέχρι τότε. Αφού άντεξαν τις δυσκολίες, ήταν φανερό ότι τίποτα δεν θα τους σταματούσε. Σχετικά μάλιστα με την απόφαση της αποχώρησης του Portnoy, θα πρέπει να πούμε ότι αυτό συνέβη την περίοδο που ηχογραφούσαν το show στο Παρίσι που έμελλε να γίνει το “Once in a livetime” με την χαρακτηριστική ατάκα του στο τέλος “Au revoir mon ami”, που ήταν ένας χαιρετισμός προς τους οπαδούς σε περίπτωση που δεν έδινε άλλη συναυλία με τους THEATER. Το ίδιο καθεστώς ίσχυε και στο θρυλικό fan club show στο Rotterdam, με πολύ ωραίες ακουστικές εκτελέσεις κομματιών τους και φυσικά στην πρώτη, ιστορική τους εμφάνιση στην Αθήνα, στο θέατρο του Λυκαβηττού.
Το “Falling into infinity” ήταν ένα άλμπουμ που έφερε τους DREAM THEATER αντιμέτωπους για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό με την αδυσώπητη πλευρά της μουσικής βιομηχανίας. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στο μέλλον, αφού ο Portnoy με τον Petrucci πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και ανέλαβαν επί προσωπικού σχεδόν όλα θέματα που αφορούσαν το γκρουπ. Ο manager που τους ανέλαβε αμέσως αργότερα, ο Frank Solomon κατάφερε να πετύχει ώστε η δισκογραφική τους εταιρία να τους αφήσει απερίσπαστους να γράψουν τη μουσική που θέλουν, ήρθε και το άλμπουμ των LIQUID TENSION EXPERIMENT που ήταν το φιλί της ζωής σε ότι αφορά τη δημιουργικότητά τους, αλλά και της εκ νέου συνεργασίας τους με τον Jordan Rudess που έμελλε να αντικαταστήσει σύντομα τον Derek Sherinian. To “Scenes from a memory” δεν θα μπορούσε να είναι τόσο συγκλονιστικά άψογο, εάν δεν είχαν μεσολαβήσει όλα αυτά…
Did you know that:
• Όλα τα τραγούδια που γράφτηκαν στα sessions του “Falling into infinity” και δεν μπήκαν στο άλμπουμ (με την εξαίρεση του “Metropolis part II”), μπορούν να βρεθούν στο Χριστουγεννιάτικο fan club CD, “Cleaning out the closet”, του 1999. Εκεί υπάρχουν το “Raise the knife”, το “Where are you now”, το “The way it used to be” (που υπήρχε και στο single του “Hollow years”), το “Cover my eyes” και το “Speak to me” (που ήταν και το γιαπωνέζικο bonus track του δίσκου). Όλα αυτά τα τραγούδια, μαζί με τη live πρόβα του “Metropolis part II”, υπάρχουν και στο official bootleg των demos του “Falling into infinity”, που έβγαλε το γκρουπ με τη Ytse Jam Records.
• Το γκρουπ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έβγαλε παραέξω ΟΛΕΣ τις αρχικές εκτελέσεις των κομματιών που μεταλλάχθηκαν για να έχουν μία πιο εμπορική χροιά στο δίσκο. Δηλαδή την αρχική εκτέλεση των “Take away my pain”, “Hollow years”, “Burning my soul” (με το “Hell’s kitchen” να αποτελεί μέρος του), ώστε να βγει παραέξω πώς ήθελαν πραγματικά να ακούγεται ο δίσκος. Μεταγενέστερες δηλώσεις του Petrucci, ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα που ήθελαν να βγάλουν με το “Falling…”, αυτοδιαψεύδονται με τα demo των κομματιών που οι ίδιοι διέρρευσαν…
• Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, είχαμε το φαινόμενο τα μέλη του γκρουπ να αλλάζουν όργανα και να μετονομάζονται σε NIGHTMARE CINEMA, παίζοντας το “Perfect strangers” των DEEP PURPLE. Ο James LaBrie παρέμενε στα φωνητικά, ο John Myung έπαιζε πλήκτρα, ο Mike Portnoy μπάσο, ο Derek Sherinian κιθάρα και ο John Petrucci ντραμς.
• Ένα ακόμα “side project” που παρουσίαζαν επί σκηνής οι DREAM THEATER στην περιοδεία εκείνη, ήταν οι NICKY LEMONS AND THE MIGRAINES, όπου ο Derek Sherinian έπαιρνε τον ρόλο του Nicky Lemons, ενός φανταστικού χαρακτήρα που έπαιρνε το μικρόφωνο φορώντας στο λαιμό έναν βόα φτιαγμένο από κίτρινα πούπουλα και το συγκρότημα έπαιζε ακατάληπτες punk μελωδίες!!! Ενώ ο Sherinian με τον Portnoy έδειχναν βέβαια να το διασκεδάζουν όλο αυτό, ο LaBrie με τον Petrucci ιδιαίτερα, δεν φαίνονταν φανατικοί με αυτήν την ιδέα, με τον κιθαρίστα να δηλώνει ότι «εμείς είμαστε επηρεασμένοι πολύ από τους RUSH και τους METALLICA και δεν νομίζω ότι αυτά τα γκρουπ ποτέ θα έκαναν κάτι παρόμοιο»…
• Το εξώφυλλο έφτιαξε ο Storm Thorgerson της εταιρίας Hipgnosis (υπεύθυνης για τα εξώφυλλα των PINK FLOYD) κι έμπνευσή του ήταν το καρτούν “Far side” του Gary Larson.
• Όπου δείτε στο booklet ότι στα backing vocals είναι οι Del Fuvio Monks που δεν είναι άλλοι από τους Petrucci, Portnoy και Sherinian!!!
• Και τα τρία τραγούδια για τα οποία έγραψε στίχους ο Mike Portnoy στο δίσκο, το “Just let me breathe”, το “Burning my soul” και το “New millennium”, έμπνευσή του ήταν η απογοήτευση από τη μουσική βιομηχανία. Ιδιαίτερα στο “Burning my soul” είχε σαφείς αιχμές ενάντια στην απόφαση να χρησιμοποιηθεί ο Desmond Child: “Keep your thoughts and ideas inside your head, we got someone who can think for you instead”. Όπως επίσης και για την κατάσταση που δεν τους έδινε η δισκογραφική το πράσινο φως να ηχογραφήσουν τα τραγούδια που ήθελαν: “I say it’s green, then you tell me it’s red”…
• Ο αρχικός τίτλος του δίσκου για περίπου έναν χρόνο, ήταν “Stream of consciousness” (από έναν στίχο που υπάρχει στο “Lines in the sand”), αλλά κάποια μέλη τον θεώρησαν πολύ πομπώδη και κατέληξαν στην πρόταση του Petrucci για το “Falling into infinity”. Τελικά ο τίτλος αυτός δεν έμεινε αχρησιμοποίητος, αφού τον έβαλαν στο instrumental κομμάτι του “Train of thought”.
Σάκης Φράγκος
