a
Όχι, οι METAL CHURCH, δεν είναι απλά το συγκρότημα που κάποτε ένας κιθαρίστας τους είχε αντικαταστήσει τον James Hetfield επειδή εκείνος είχε ατύχημα με το skateboard, όντας τεχνικός της κιθάρας τους. Δεν είναι απλά το συγκρότημα που είχε έρθει στην Ελλάδα το 1994 στη συναυλία που θεωρείται πλέον ως τεράστιο συναυλιακό απωθημένο (με Zodiac Mindwarp, Paul Di’ Anno’s Battlezone και Vicious Rumors) κι επειδή η συναυλία είχε γίνει καθημερινή, δεν είχε καθόλου κόσμο και όλοι ζητούσαν να τους ξαναδούν. Δεν είναι απλά το συγκρότημα που όλοι οι οπαδοί του “epic” και “classic” metal ζητούν επίμονα σε διάφορα polls να δουν (άλλωστε, ένα κλικ ή ένα like είναι τζάμπα!!!). Είναι ένα συγκρότημα που έβγαλε μερικούς από τους κορυφαίους US Metal δίσκους όλων των εποχών, που δισκογραφεί πάρα πολύ τακτικά, υπάρχει και περιοδεύει ανά τα χρόνια, γράφοντας και αξιόλογο καινούργιο υλικό κι όχι απλά στηριζόμενο στη δόξα του παρελθόντος. Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι όσοι ακούνε αυτή τη μουσική, να αποδείξουν έμπρακτα ότι δεν αγαπάνε μόνο τους δεινόσαυρους που μας αραδιάζουν τραγούδια τριακονταετίας και βάλε, χωρίς να έχουν να επιδείξουν τίποτα αξιοπρόσεχτο από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 κι ένθεν. Κάποια στιγμή και οι καλοί θέλουν την αναγνώρισή τους.
Σάκης Φράγκος
Θυμάμαι ακόμα την περιοδεία ZODIAC MINDWARP, Paul Di Anno’s BATTLEZONE, METAL CHURCH, VICIOUS RUMORS το 1994. Οι METAL CHURCH με τις πιο thrash καταβολές στα δύο πρώτα άλμπουμ, είχαν μόλις κυκλοφορήσει ένα από τα κορυφαία κατ’ εμέ άλμπουμ του US Power metal, το τελευταίο της ιστορικής power metal τριλογίας που τους καθιέρωσε στον κόσμο του US metal. O Mike Howe συνέχιζε να καταπλήσσει τα πλήθη στα φωνητικά και να καθιερώνεται ως η «φωνή» των METAL CHURCH. Τα άλμπουμ με αυτόν στα φωνητικά είναι γεμάτα μεστό, δυναμικό, με ένταση heavy metal. Ένας ιδανικός συνδυασμός Η.Π.Α κι Ευρώπης, που δημιούργησε σχολή όσο παρέμεινε ο βασικός συνθέτης κιθαρίστας Kurdt Vanderhoof. Η αποχώρησή του από την ενεργό δράση και στη συνέχεια τη σύνθεση και στη συνέχεια του τραγουδιστή Howe, οδήγησε το σχήμα στην ύπνωση και την αφάνεια. Αλλαγές τραγουδιστών, μέτρια έως ικανοποιητικά άλμπουμ, η ενεργή επιστροφή του Vanderhoof και η ώρα για την επιστροφή της κλασικής σύνθεσης είχε φτάσει. Τα τελευταία χρόνια η επανασύνδεση που περιμέναμε όλοι οι φίλοι έγινε γεγονός μαζί με την δημιουργία ενός άλμπουμ το 2016, του “ΧΙ”, που συνεχίζει τις καλές στιγμές του παρελθόντος.
Οι METALCHURCH ίσως να μην ξεπεράσουν ποτέ τις μεγάλες στιγμές του “Hanging in the balance” αλλά έως σήμερα είναι ένα τίμιο σχήμα, που αξιοποιεί τις δυνατότητες του στο έπακρο. Όπως πολλά σχήματα των αρχών των 90’s δοκίμασε να αλλάξει τον ήχο του, επέστρεψε και πλέον κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Η δόξα τους προσπέρασε, η αναγνώριση του κόσμου είναι μαζί τους. Τίμιοι σε όσα και όπως μπορούν να τα κάνουν. Αποτελούν μαζί με τους VICIOUS RUMORS, LIZZY BORDEN, ARMORED SAINT, SAVATAGE τους Big Four του US Power Metal (είναι ουσιαστικά οι πρώτοι επιλαχόντες, λόγω των μεγάλων αλλαγών στη σύνθεση και εν μέρει στην ποιότητα της παραγόμενης δουλειάς)
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Όταν είσαι νέος και δεν έχεις την πληθώρα της πληροφορίας όπως σήμερα και πηγαίνεις σε metal clubs να διασκεδάσεις και μόνιμα στο playlist είναι ένα τραγούδι σαν το ομώνυμο των METAL CHURCH ενδόμυχα σου γίνεται οικείο. Όταν ακούς κάτι συχνά «ποτίζεσαι» με αυτό. Στην περίπτωση των METAL CHURCH όχι άδικα μια και αποτελούν ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχει αναδείξει το Αμερικανικό heavy metal. Ευτυχώς όλος ο ντόρος που έχει γίνει με το θρυλικό ντεμπούτο τους δεν ήταν τυχαίος. Το σχήμα απέδειξε με τις μετέπειτα δουλειές του ότι και ταλέντο είχε αλλά και δημιουργικό οίστρο, κάτι που ισχύει μέχρι και το σήμερα. Για μένα είναι από τα σχήματα που έχει αισχρό album. Όλα είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή ειδικά τα τελευταία χρόνια. Θα σκεφτείτε: “Φτάνει αυτό;”. Τουλάχιστον για μένα ναι αφού όταν έχεις μια σχετικά σταθερή δισκογραφική πορεία είναι αρκετό από το να είσαι «νεκρός» για χρόνια ή να είχες μια συχνή κίνηση πριν από πολλά χρόνια και να ξανά εμφανίζεσαι ξαφνικά…
Θοδωρής Μηνιάτης
Γύρω στα μέσα των 90’s έχοντας ήδη γνωρίσει της μεγάλες μπάντες του metal, είχα πλέον αρχίσει να ψάχνω, να αναζητώ και να ανακαλύπτω όλο και περισσότερα σχήματα της αγαπημένης μου μουσικής. Εκεί κάπου έρχεται και η γνωριμία μου με τους METAL CHURCH και συγκεκριμένα μέσα από το εκπληκτικό ”The Dark” για να επακολουθήσουν το ομότιτλο ντεμπούτο τους και κατόπιν με το υπέροχο ”Blessing In Disguise”. Τρία άλμπουμ που κατά την γνώμη μου συγκαταλέγονται στα διαμάντια του χώρου και που πραγματικά είναι απορίας άξιο το πως δεν κατόρθωσαν οι Αμερικανοί να εισπράξουν τουλάχιστον εμπορικά την δυναμική και αδιαμφισβήτητη αξία τους. Στην πορεία βέβαια μπορεί να μην κατάφεραν να φτάσουν στα επίπεδα των τριών αυτών ιστορικών και διαχρονικών άλμπουμ όμως κατάφερναν σχεδόν πάντα να κυκλοφορούν καλές και τίμιες δουλειές. Τέλος θέλω να προσθέσω ότι χάρηκα ιδιαίτερα που με το περσινό τους και πολύ καλό ”XI” κατάφεραν να ανανεώσουν το ενδιαφέρον μου για εκείνους μιας και κατά την γνώμη μου είναι μάλλον ο καλύτερος δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει μετά το ”Hanging In The Balance”. Θα προτρέψω λοιπόν όσους μπορούν να πάνε και να παρακολουθήσουν την επερχόμενη συναυλία των METAL CHURCH αρχικά γιατί μιλάμε για ένα ιστορικό σχήμα που έχει δισκάρες και κομματάρες που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στο χώρο του heavy metal αλλά και δευτερευόντως γιατί έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που αποδίδει εξαιρετικά στην σκηνή, έχοντας και μια εξαιρετική φωνή αυτή του Mike Howe στην μηχανή της που κατόρθωσε να καλύψει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον πρώτο και δυστυχώς εκλιπόντα ιστορικό τραγουδιστή των δυο πρώτων δίσκων του σχήματος David Wayne. Για κομμάτι θα επιλέξω το ”Badlands” από το ”Blessing In Disguise”, τώρα για άλμπουμ θα πάω με το συναίσθημα και θα επιλέξω μάλλον το ”The Dark” μιας και ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα αδικώντας ίσως έτσι το ”Metal Church” που σίγουρα του ανήκει μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα ντεμπούτα που έχουν κυκλοφορήσει στο metal.
Παναγιώτης Γιώτας
Αντί προλόγου. Τι φοβερό, τι ψαρωτικό όνομα για μια metal μπάντα! Πάμε παρακάτω. Εκτιμώ ότι οι METAL CHURCH ποτέ δεν έχαιραν την καθολική αναγνώριση που τους άξιζε. Παρόλο που οι δίσκοι τους ξεχείλιζαν από ενέργεια και δύναμη, πάντα κάτι τους έμπαινε τροχοπέδη στην πορεία τους προς την κορυφή. Σίγουρα οι συχνές ανακατατάξεις των μελών έπαιξαν τον ρόλο τους, αυτό όμως δεν μειώνει σε τίποτα την αξία της δισκογραφίας τους. Ειδικότερα δε, τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, το “Metal Church” και το “The Dark” θεωρούνται απαραίτητα στη δισκοθήκη κάθε metalhead που σέβεται τον εαυτό του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μεταγενέστεροι δίσκοι τους όπως το “Blessing In Disguise” για παράδειγμα στερούνται ποιότητας. Πλέον, εν έτει 2017 οι METAL CHURCH συνεχίζουν δυναμικά, έχοντας ένα πολύ καλό τελευταίο άλμπουμ στις αποσκευές τους (“XI” – 2016) με τον Mike Howe να έχει επιστρέψει πίσω από το μικρόφωνο και τον Kurdt Vanderhoof στη θέση του αδιαφιλονίκητου ηγέτη της μπάντας. Όσοι τυχόν δεν τους γνωρίζετε, τώρα είναι η ευκαιρία να τους μάθετε, ξεκινώντας από το επερχόμενο live τους. Σίγουρα πάντως οι METAL CHURCH δεν είναι απλά και μόνο (σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής) “ η μπάντα της οποίας ο κιθαρίστας (John Marshall) αντικατέστησε τον Hetfield επί σκηνής το 1986 και το 1992”. Πραγματικά, αξίζουν περισσότερο την προσοχή σας.
Θοδωρής Κλώνης
Τίμιο αυθεντικό US heavy metal. Είναι από τις μπάντες που ποτέ δεν αποτέλεσαν μία από τις αγαπημένες μου αλλά πάντα τους παρακολουθούσα δισκογραφικά καθώς κυκλοφορούσαν καλούς δίσκους με εξαίρεση το “This Present Wasteland” του 2008 και το “Generation Next” του 2013 που δεν μου άρεσαν. Επανήλθαν σε καλά standards με τον δίσκο “XI” που προσωπικά μου άρεσε (χωρίς να με ξετρελάνει). Πάντως, είχαν δεν είχαν με τον τελευταίο τους δίσκο, μου σκάλωσαν το νου με το “Needle and Suture”.
Θάνος Κολοκυθάς
Η πρώτη μου επαφή με τους METAL CHURCH, σε αντίθεση με πάρα πολλά συγκροτήματα, πραγματοποιήθηκε όταν πλέον είχα κλείσει τον κύκλο της εφηβείας μου. Δεν έγιναν ποτέ από τις αγαπημένες μου μπάντες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχουν δισκάρες που τις λατρεύω, όπως το ομώνυμο ντεμπούτο τους αλλά και τα άλμπουμ “The dark” και “Blessing in disguise”. Προσωπικά εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και η τελευταία τους δουλειά και θεωρώ πως όταν κυκλοφορεί μία μπάντα έναν τόσο καλό δίσκο, η ανάγκη για να τους δεις κρίνεται επιτακτική. Ελπίζω στην συναυλία τους, που είναι σε λίγες ημέρες, να παίξουν και αυτήν την κομματάρα.
Δημήτρης Μπούκης
Μπάντα – επιτομή του heavy metalκαι μη διανοηθεί κανείς να πει ότι είναι thrash λόγω κάποιων περασμάτων που είχαν στη μουσική τους γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες. Μας συστήθηκαν το 1984 με την ομώνυμη δισκάρα τους για να μας διαλύσουν δύο χρόνια αργότερα με το “The dark”. Το “Blessing in disguise” είναι κορυφαίο κι αυτό ενώ το “The human factor” είναι ο πιο μεστός δίσκος τους. Και κάπου εκεί τέλος, διάλυση, για μία από τις πλέον υποσχόμενες μπάντες του χώρου. Να πω τη μαύρη μου αλήθεια, αυτά τα τέσσερα άλμπουμ είναι και τα μόνα με τα οποία έχω ασχοληθεί. Τους γνώρισα την εποχή που άρχισα να χώνομαι μέχρι το λαιμό στη δεκαετία του ’80, εκεί στις αρχές του αιώνα που διανύουμε, οπότε αυτά τα τέσσερα άλμπουμ αποτελούσαν συντροφιά μου σε πολλές καταστάσεις της ζωής μου. Τους έχω στο μυαλό μου σαν αδικημένο συγκρότημα και έτσι έχει παραμείνει έως σήμερα. Τους αδικεί η ποιότητα των πρώτων δίσκων τους που πραγματικά “κεντάνε”. Όταν ολόκληροι METALLICA σου ανοίγουν τη συναυλία (το 1986 όταν και είχαν κυκλοφορήσει το “Master of puppets”) πάει να πει ότι σαν συγκρότημα κάτι κάνεις πολύ καλά. Ευκαιρία, λοιπόν, οι λάτρεις του κλασσικού ήχου να τιμήσουν μια μπάντα-ορόσημο για το ιδίωμα μιας και μας επισκέπτονται σε λίγες μέρες. Εγώ πάντως θα είμαι εκεί.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
