a
Δεν έχω πολλά να πω για τους BLIND GUARDIAN, παρά μόνο ότι είναι από τους υπερελάχιστους καλλιτέχνες που αγαπάνε τη χώρα μας και τους οπαδούς τους (θα έλεγα τους Έλληνες γενικότερα) και το αποδεικνύουν εμπράκτως. Πέρα από τη μαγική τους μουσική, που για πολλά χρόνια με συντροφεύει, το συγκρότημα έχει τιμήσει εμένα προσωπικά αλλά και το ελληνικό ROCK HARD, δεχόμενο να κάνει ένα δωρεάν, μυστικό, ακουστικό show πριν την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα, για τα δέκα χρόνια του ROCK HARD, αλλά και για μία πολύ προσωπική επέτειο. Οι GUARDIAN, είναι ένα από τα ελάχιστα σχήματα στην ιστορία της μουσικής, που έχουν κάνει σπουδαία καριέρα βασιζόμενοι ΚΑΙ στο γεγονός ότι είναι πραγματικά «καλά παιδιά». Κι αυτό είναι πολύ ξεχωριστό σε χρόνια που ο κωλοπαιδαρισμός και το να είσαι αλητάμπουρας, πάει σύννεφο. Hats off, στο συγκρότημα και περιμένω να τους δω από κοντά στα Χανιά σε λίγες μέρες, να τραγουδήσω όπως πάντα, μ’ όλον τον κόσμο το “Bard’s song”…
Σάκης Φράγκος
Εντάξει. Εδώ απλά καρδούλες, σημαιάκια, πυροτεχνήματα, κομφετί, ο Γκάνταλφ, δράκοι, οι πύλες του Ντούριν, ο Άρχοντας, το Σιλμαρίλιον, τα πάντα όλα!
Λατρεία τεράστια, η μπάντα που έχω δει live περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη (μακράν!!!) και υπεύθυνοι για κάποιους από τους μαγικότερους metal δίσκους που κυκλοφόρησαν, ειδικά στα 90’s!
Πρώτη «γνωριμία» με τα παιδιά από τη Γερμανία (όχι από την Πάτρα), τότε το 1994, με το “Somewhere far beyond” και συγκεκριμένα το “The bard’s song: In the forest”, κλασικά από κασετούλα-συλλογή της εποχής. Αυτό. Αντίο σας. Ακόμα και σήμερα, το “Somewhere far beyond” είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Ναι, ίσως δεν είναι και ο καλύτερος που έχουν βγάλει (ο οποίος είναι το “Imaginations from the other side” όπου όλα τα χαρακτηριστικά τους ήταν στον υπερθετικό βαθμό), όμως αυτή η μαγεία του “Somewhere…” είναι απλά απλησίαστη.
Μία μπάντα που μέχρι και το “Nightfall in middle earth” έχει δώσει αριστουργήματα (τουλάχιστον τα τέσσερα τελευταία μέχρι και αυτό) και δύο πρώτα άλμπουμ που μνημονεύονται και καλά κάνουν, αλλά να είμαστε σοβαροί, είναι ένα κλικ κατώτερα, καθώς ακόμα δεν είχαν βρει καλά καλά τον ήχο τους. Μία μπάντα που μπορεί να έχει βγάλει δίσκους-απογοήτευση (“A twist in the myth”… το μελανό σημείο μας) κάνοντας και το «ατόπημα» να γράψουν κομμάτι για τον Πήτερ Παν, μπορεί μετά το “Nightfall…” να μην ξαναέβγαλαν καμία υπερδισκάρα, να έχουν αλλάξει, να μην περιμένουμε πλέον δυσθεώρητους δίσκους, όμως και το “A night at the opera” (προσωπικά απέχω, αλλά καταλαβαίνω γιατί το γουστάρουν πολλοί), και το τελευταίο, το “Beyond the red mirror”, είναι αξιοπρεπή άλμπουμ, ενώ το “At the edge of time” είναι πολύ παραπάνω από αξιοπρεπές και το καλύτερο της μετα-“Nightfall” περιόδου τους.
Να μη μιλήσουμε για live. Πιο τίμια και οπαδική μπάντα, πεθαίνεις! Ειδικά όποτε έρχονται για δύο συνεχόμενα live στην Αθήνα, η δεύτερη μέρα είναι πάντα αποθέωση του πραγματικού οπαδού της μπάντας! Τόσες φορές που δεν τους έχω δει, είναι λίγα τα κομμάτια (της εποχής των 6 πρώτων δίσκων κυρίως) που ΔΕΝ έχω ακούσει live. Και αυτό λέει πάρα πολλά! Τα καλύτερα παιδιά της πιάτσας οι κύριοι, ευγενέστατοι, αντι-stars και ο Hansi απλά τεράστιος τύπος. Περισσότερες ιστορίες εντός!
Η δε ατμόσφαιρα των συναυλιών τους; Τις περισσότερες φορές (καμιά φορά ο χώρος δεν ήταν και ο ιδανικότερος) απλά μαγική. Μπάντα και οπαδός γίνονται ένα και τέλος. Ελάχιστες metal μπάντες έχουν ακόμα αυτή την επικοινωνία με τους οπαδούς και γι’ αυτό οι Γερμανοί έχουν την αναγνώριση από τόσο μεγάλη μερίδα κόσμου.
Λυρισμός, επικό συναίσθημα, ενορχηστρώσεις που τους καθιστούν μοναδικούς, εναλλαγές, ποικιλία, ύμνοι με sing-along σημεία και κομμάτια που live είναι απλά απόλαυση και όσα χρόνια κι αν περάσουν οι ιαχές “Somebody’s out there”, “Valhalla”, “Still I hear the scream of thousands, crucify”, “Lord of the rings”, “Mirror mirror on the wall”, αλλά φυσικά και ολόκληρο το “The bard’s song: In the forest”, δε θα με κουράσουν και κάθε φορά θα είναι σαν την πρώτη.
Κομμάτια άπειρα. Αγαπημένα μου πάρα πολλά, αλλά θα βάλω ένα κομμάτι που κατά τη γνώμη μου μπορεί και συνδυάζει τα περισσότερα από τα στοιχεία της μπάντας με ιδανικό τρόπο. Και ας μην είναι το απόλυτα λατρεμένο μου. Μπορώ να βάλω 5; 10; Μπα ε; Καλά. Θα γράφω μέχρι να κολλήσει το διαδίκτυο. Οπότε σταματάω εδώ.
GUARDIAN με Hansi με μπάσο και μαλλιά… σεβασμός!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Τεράστια αδυναμία και μεγάλη αγάπη. Τώρα που το σκέφτομαι αποτελεί ένα από τα ελάχιστα κοινά σημεία αναφοράς με τον…κατάπτυστο drummer του περιοδικού μας, Φραγκίσκο Σαμοΐλη. Και μόνο για αυτό, τον συγχωρώ για τα ελεεινά μουσικά του γούστα. Οι GUARDIAN είναι γνωστοί στους πάντες και όλοι έχουν να μοιραστούν μία (ή δύο…ή πολλές, τέλος πάντων) ιστορία για αυτούς. Η δική μου πηγαίνει πίσω στο 1993 όταν άκουσα για πρώτη φορά BLIND GUARDIAN σε έναν πειρατικό σταθμό το “Time what is time” και έπαθα σοκ! Όταν έψαξα στο Rock City και στο Happening να αγοράσω το δίσκο όμως, δεν τον βρήκα. Και έτσι έπρεπε να περιμένω άλλα δύο χρόνια όταν βγήκε το “Imaginations…” και έφεραν τότε και τα υπόλοιπα άλμπουμ του καταλόγου των Γερμανών. Και μπορεί το “Imaginations…” να είναι το αγαπημένο μου πόνημα του Hansi και της παρέας του αλλά σίγουρα το πιο αντιπροσωπευτικό τους άλμπουμ -κατά την ταπεινή μου άποψη- θα είναι πάντα το “Somewhere far beyond”. Μακάρι να έπαιζαν περισσότερα κομμάτια από αυτό το δίσκο στα live τους… Ίσως στην Κρήτη;
Σάκης Νίκας
H σχέση αγάπης με τους BLIND GUARDIAN, ξεκίνησε για μένα τα Χριστούγεννα του 1993, μια εποχή που είχα χωθεί στα σκληρά και speed μονοπάτια της μουσικής μας. Ναι τα Γυμνασιακά μου χρόνια ήταν κυρίως thrash, κάτι λογικό αν σκεφτείς ότι αυτή η πλευρά του heavy metal πάντα προσελκύει τα νέα παιδιά που ακόμη το αίμα τους βράζει. Σε μια συνάντηση για να ακούσουμε μουσική (ναι, τα κάναμε αυτά τότε που ο ένας μάθαινε στον άλλο πράγματα) ένα καινούργιο παιδί στην παρέα μου λέει «A, σου αρέσουν τα γρήγορα κομμάτια, ε; Πάρε τότε να ακούσεις αυτούς.» δίνοντας μου μια κασέτα με το “Somewhere Far Beyond”. «Ρε, αυτοί είναι power-αδες από όσο ξέρω, τι μπούρδες μου λες;» του απαντώ, «Καλά …άκουσε τους και θα με θυμηθείς». Μετά από δυο ημέρες είχα αντιγράψει την κασέτα σε καμιά δεκαριά φίλους μου για να ακούσουν και να υποκλιθούν στον πιο υπερηχητικό ντράμερ του power metal!
Πέρα από τις αστείες ιστορίες που μου έρχονται στο μυαλό για κάθε μπάντα που θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το έργο τους, μπορώ να πω ότι όντως οι BLIND GUARDIAN με άφησαν άναυδο με το συνδυασμό ορμής και τραχύτητας με τον λυρισμό και την μελωδία. Δεν είναι τυχαίο που οι GUARDIAN γνωρίζουν πλήρη αποδοχή και από φίλους του ακραίου metal. Όλοι βρίσκουμε κάποιο άλμπουμ το οποίο μας μιλά κατευθείαν στην καρδιά. Λίγες μπάντες επίσης κατάφερνα να βγάλουν πολλά διαμάντια κατά την διάρκεια της καριέρας τους, εξελίσσοντας τον ήχο τους, χωρίς να χάνουν τους οπαδούς τους αλλά κερδίζοντας όλο και περισσότερους. Μπορεί η τελευταία τους δουλειά να πέρασε χωρίς να ακουμπήσει, αλλά σίγουρα όλες οι μπάντες δικαιούνται να περνάνε μια καμπή έμπνευσης και να έχουν μια κακιά στιγμή. Πιστεύω ότι έχουν πράγματα ακόμη να δώσουν στο metal, αρκεί να κινηθούν έξυπνα.
Συναυλιακά, είναι από τις πιο τίμιες μπάντες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, προσφέροντας μεγάλα show στους οπαδούς τους, παίζοντας πάντα με πολύ διάθεση και βγάζουν ένα τόσο ευχάριστο συναίσθημα το οποίο κάνει το κοινό να γίνεται σιγά-σιγά ΕΝΑ και να τραγουδά κάθε στίχο. Η εμφάνιση των GUARDIAN είναι μια μεγάλη στιγμή για το Chania Rock Festival και σε μια εποχή που η υπόθεση συναυλία γίνεται όλο και δυσκολότερη στην χώρα μας , η προσπάθεια των παιδιών να κρατηθεί ένα όλο και υψηλότερο επίπεδο στο φεστιβάλ είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Στηρίξτε το φεστιβάλ γιατί πραγματικά το αξίζει. Εξάλλου τι καλύτερο από ένα διήμερο στα Χανιά;
Γιώργος Καραγιάννης
Γερμανός τουρίστας με σανδάλι με λευκή κάλτσα, Γερμανός power metaller με δίκαση, αρμονίες και περισσότερους δράκους στην στιχουργική του και από τον Dio. Οι BLIND GUARDIAN είναι όπως τα περισσότερα σχήματα αυτού του μήνα για ειδικό κοινό, που θέλει το metal του επικό, μελωδικό, με ολίγη γαργάρα από χαλίκια, δράκους, καθρέφτες, βάρδους, χοιρινό κότσι και ποτήρι μπίρα 2 λίτρων. Τα “Somewhere far beyond “ και ”Imaginations from the other side” δεν θα ξεπεραστούν ποτέ και σαν άλμπουμ και σαν ορόσημα στο Ευρωπαϊκό power metal. Όμως συνθετικά η κόπωση από το “A night at the opera” και μετά είναι εμφανής, όπως και η επανάληψη στον ήχο. Το παράπονο ότι δεν έγραψαν ποτέ τη μουσική για την τριλογία του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» κατατρέχει το σχήμα, αλλά αυτό δεν αποθαρρύνει το φανατικό κοινό τους. Η αναμονή εδώ και χρόνια για τη δουλειά με τη συμφωνική ορχήστρα, θρέφει ελπίδες και ψευδαισθήσεις, μέχρι η πραγματικότητα να τους δικαιώσει ή διαψεύσει, αν και οι δουλειές τους ως σήμερα τείνουν να ενισχύσουν την πρώτη άποψη. Μέχρι τότε προσωπικά τους αγαπώ, αλλά ποτέ δεν θα επενδύσω περισσότερο χρόνο από το να ακούσω δύο ή τρία από τα άλμπουμ της μεσαίας περιόδου, χωρίς να αναιρώ την αξία τους. Ίσως η καλύτεροι αντιπρόσωποι της χώρας των ξωτικών στον μεταλλικό χώρο.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το πρωινό σε κεντρικό δισκάδικο της Αθήνας όταν μπροστά μου, ψάχνοντας βινύλια, βρήκα το “Follow The Blind” κάποιων BLIND GUARDIAN. Χωρίς φυσικά τότε να ξέρω τι ήταν γοητεύτηκα άμεσα από το εξώφυλλο. Οι πιο παλιοί ηλικιακά θα θυμάστε πόσα βινύλια έχουμε πάρει μόνο και μόνο από ένα ωραίο εξώφυλλο. Ρώτησα τον πωλητή τι έπαιζαν αυτοί οι BLIND GUARDIAN. Η απάντηση του απλή : «Πάρτο, άκουσε το και αν δεν σου αρέσει μου το επιστρέφεις και σου δίνω πίσω τα λεφτά σου». Φυσικά δεν του τον επέστρεψα ποτέ, αφού αυτό που άκουγα ήταν πραγματικά μαγικό, σαν soundtrack επικής ταινίας. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με –τώρα πια- ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα συγκροτήματα που έχει «γεννήσει» το metal. Η επομένη τριάδα κυκλοφοριών τους “Tales From The Twilight World” το 1990, “Somewhere Far Beyond” το 1992 και “Imaginations From The Other Side” το 1995 απλά με έκαναν να αγαπήσω περισσότερο το σχήμα περνώντας πολλές ώρες μαζί τους αφού για μένα ήταν ένα από αυτά που μεγάλωνα μαζί τους. Και το σημαντικότερο ήταν ότι και οι 3 ήταν άρτιοι γεμάτοι τραγούδια που μόνο σεβασμό αποπνέουν. Το πόσο «μεγάλοι» είναι οι BLIND GUARDIAN δεν τίθεται καν σαν θέμα συζήτησης η αμφισβήτησης. Θα είναι για πάντα ένα σχήμα που κατάφερε κάθε δίσκο που έχει κυκλοφορήσει να τον ακούς λες και «βγήκε» σήμερα, απλό δείγμα διαχρονικότητας. Τυχαία «μεγάλος» δεν γίνεσαι όσο ταλέντο και αν έχεις. BLING GUARDIAN σας ευχαριστούμε.
Θοδωρής Μηνιάτης
Οι προσωπικοί Θεοί μου όσον αφορά το power metal. Μπορεί η αγάπη μου για το συγκεκριμένο είδος, να ξεθύμανε ως ένα βαθμό μετά από κάποια χρόνια, βρίσκοντας κουραστικά συγκροτήματα που κάποτε γούσταρα πολύ, οι Γερμανοί όμως αποτελούν τη φωτεινότερη εξαίρεση στον κανόνα. Μπορεί να κοντεύουν 30 χρόνια απ’ το ντεμπούτο τους, το μοναδικό “Battalions of fear”, τίποτα όμως δε δύναται να χαλάσει κάτι απ’ τη μαγεία ούτε αυτού, ούτε και της λατρεμένης πεντάδας που ακολούθησε. Επικά κομμάτια, που πωρώνουν το ίδιο και θα συνεχίσουν όπως φαίνεται, από μια μπάντα που χαρακτηρίζεται για τη συνέπεια της και την ικανότητά της να διατηρεί τον πήχη ψηλά. Μια μπάντα που εκτός από τη μουσική της, διαθέτει και ένα απ’ τους πιο αγαπημένους μου τραγουδιστές πίσω απ’ το μικρόφωνο. Και μπορεί το τελευταίο τους δημιούργημα, για τα δικά μου γούστα να ήταν ίσως και το πιο μέτριο άλμπουμ τους μέχρι σήμερα, η ανυπομονησία μου να τους δω εντούτοις, για μια ακόμη φορά ζωντανά, αυτή τη φορά στα Χανιά μάλιστα, είναι μεγάλη! Θα ήμουν περισσότερο ευτυχής δε, αν μας έκαναν το δώρο να απολαύσουμε και αυτό:
Χαρά Νέτη
Οι BLIND GUARDIAN ανήκουν στην κατηγορία των αγαπημένων μου συγκροτημάτων. Μέχρι και σήμερα θεωρώ ότι δεν έχουν κάνει κακή δουλειά παρά μόλις μια μέτρια το ”A Twist In The Myth” που και αυτό τις στιγμές του τις έχει. Ακόμα να τονίσω πως διαφωνώ χρόνια και θα συνεχίσω να το κάνω για το ”A Night At The Opera” που πολύ το θεωρούν κακό, μια χαρά είναι και πολύ ωραίο θα πω εγώ και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Η σχέση μου με την μπάντα ξεκινάει περίπου στο 1993-4 και η πρώτη μου γνωριμία μαζί της γίνεται με το ντεμπούτο τους ”Battalions Of Fear” (σε μορφή κασέτας παρακαλώ) και όχι με κάποιο από τα εκπληκτικά και ιστορικά άλμπουμ που είχαν ήδη να κυκλοφορήσει μέχρι τότε, βλέπε ”Tales From The Twilight World” και ”Somewhere Far Beyond”. Με το πρώτο άκουσμα λοιπόν μου κέντρισαν αμέσως το ενδιαφέρων έστω και αν ακόμα ακούγονται αρκετά άγουροι, η ηχητική σύνδεση και οι συνθέσεις που φέρνουν στο μυαλό κατευθείαν τον φίλο τους και προσωπικά λατρεμένο Kai Hansen, τις δομές από πρώιμους HELLOWEEN αλλά και τους Μέγιστους IRON MAIDEN και JUDAS PRIEST σε συνδυασμό με τα τσίτα γκάζια που είχαν ήταν όλα όσα με τράβηξαν. Από τότε λοιπόν αυτό ήταν υπήρχε έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε και επί του προκειμένου με το πρώτο άκουσμα. Η μπάντα στην πορεία βέβαια μεγάλωνε και μεγαλουργούσε τροποποιώντας τον ήχο, προσθέτοντας νέα στοιχεία, πλησιάζοντας το prog, ανοίγοντας φτερά μέσω του symphonic αλλά χωρίς όμως ποτέ να αλλάξει χαρακτήρα και βασική αρχή αφού όποιο άλμπουμ και να ακούσεις ξέρεις ότι αυτό είναι BLIND GUARDIAN. Ελπίζω λοιπόν στην συνέχεια να μεγαλώνουν όλο και περισσότερο το μουσικό τους όραμα και να μας προσφέρουν εξαιρετικά άλμπουμ γεμάτα φανταστικές περιπέτειες με δράκους, μάχες, σπαθιά, μαγεία, orc και τα συναφή και εγώ σίγουρα θα είμαι εδώ για να τους ακούω μέχρι να αποφασίσουν οι ίδιοι να κόψουν το σπορ, άλλωστε με έχουν συντροφέψει και στα καλά και στα κακά μέχρι τώρα πάρα πολλές φορές. Για κομμάτι μολονότι είναι απίστευτα δύσκολο να διαλέξω θα επιλέξω το υπέροχο ”Majesty” από το ντεμπούτο γιατί είπαμε έρωτας με την πρώτη από το πρώτο κιόλας τραγούδι του δίσκου. Για άλμπουμ είναι ακόμα χειρότερο να αποφασίσω μιας και ποτέ μου δεν θα καταφέρω να βρω πραγματικά αν κάποιο από τα ”Somewhere Far Beyond” ή ”Imaginations From The Other Side” καταφέρνει να μιλάει έστω και λίγο παραπάνω μέσα μου, αλλά έτσι για το καλό θα πω ”Imaginations….” γιατί αν στο σκεφτώ λίγο ακόμα θα πω ”Somewhere….”
Παναγιώτης ”The Unknown Force” Γιώτας
Να είχα χίλια αυτιά να τους ακούω. Είναι η φράση που μου έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα του ονόματος των BLIND GUARDIAN. Και ενώ ξεκίνησαν σαν ένα speed metal συγκρότημα επηρεασμένοι από το ρεύμα της εποχής, σύντομα άλλαξαν προσανατολισμό και ακολούθησαν πιο power metal δρόμους. Σοφή επιλογή θα πω εγώ μιας και ηγήθηκαν του ιδιώματος τη δεκαετία του ’90 με τέσσερις αιώνιες δισκάρες! Αντλώντας την έμπνευσή τους από διάφορους συγγραφείς (J. R. R. Tolkien, Michael Moorcock και Robert Jordan) αλλά και από διάφορους μύθους, κατάφεραν να εναρμονίσουν την μουσική τους πάνω στους στίχους δημιουργώντας εικόνες στον ακροατή. Το να κρίνει κάποιος ένα συγκρότημα όπως οι BLIND GUARDIAΝ το θεωρώ τουλάχιστον αστείο. Είναι η μπάντα των εφηβικών μου χρόνων που μαζί με τους IRON MAIDEN και HELLOWEEN αποσπούσαν το μεγαλύτερο μέρος των ακουσμάτων μου (την εποχή που είχα αρχίσει να ακούω metal και να γίνομαι ταραχοποιό στοιχείο, οι τύποι μας είχαν πετάξει στα μούτρα το “Imaginations from the other side”). Βέβαια το αγαπημένο μου άλμπουμ θα είναι πάντα το “Tales from the twilight world” καθώς ήταν και το πρώτο που αγόρασα ενώ το δεύτερο κατά σειρά ήταν το “Battalions of fear” (True metal καταστάσεις). Οι Γερμαναράδες είναι ηγέτες με όλη τη σημασία της λέξης. Στις συναυλίες τους δίνουν το 100%, τιμούν τον οπαδό και του προσφέρουν πάντα ότι καλύτερο έχουν μέσα τους. Δεν είχα την τύχη να τους δω ποτέ ζωντανά για κάποιο λόγο οπότε περιμένω πως και πως την εμφάνισή τους σε λίγες μέρες στο Chania rock festival, για να μπορέσω και από κοντά να βιώσω το μεγαλείο τους.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
8 Δεκεμβρίου 1995. Επιστρέφω στο σπίτι μου με άδεια ορκωμοσίας από την Αυλώνα. Μπροστά στους έκπληκτους γονείς μου που περίμεναν να τους πω τα νέα μου από το στρατό, πετάω από πάνω μου την στολή εξόδου, φοράω στα γρήγορα την “άλλη” στολή εξόδου (μπλούζα με στάμπα, τζην και μπότες) και φεύγω κατευθείαν για το Ρόδον. Βλέπετε, τα νέα για το στρατό μπορούσαν να περιμένουν, οι BLIND GUARDIAN και η παρθενική τους εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους, όχι. Όσοι βρεθήκατε εκεί, θα θυμάστε τι έγινε!
Παρακολουθώ τους Γερμανούς από την αρχή της δισκογραφικής τους καριέρας και όσο και αν δηλώνω σαφώς την προτίμηση μου στην πιο πρώιμη speed / power φάση τους , δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι όλες τους οι δουλειές διακρίνονται από μια ποιότητα και μια σταθερότητα που δύσκολα συναντάς από μπάντες με τόσα χρόνια στο ενεργητικό τους. Από την άλλη δεν μπορώ να μην γκρινιάξω λίγο καθώς, σύμφωνα με τα δικά μου γούστα πάντα, εκτιμώ ότι μετά το εκπληκτικό “Nightfall In Middle-Earth” κάπου άρχισαν να επαναλαμβάνονται, χωρίς να έχουν την σπιρτάδα του παρελθόντος. Παρόλα αυτά, τα live τους είναι πάντα μια εκπληκτική εμπειρία που σε ταξιδεύουν σε κόσμους πραγματικά ονειρικούς. Δυστυχώς δεν θα καταφέρω να τους δω αυτή τη φορά, αλλά όσοι έχετε τη δυνατότητα, πραγματικά μην στερήσετε από τον εαυτό σας αυτήν την ευκαιρία, ιδίως αν είναι η πρώτη φορά που θα τους δείτε ζωντανά.
Όσο για το κομμάτι που θα ήθελα να βάλω στο τέλος αυτού του κειμένου, δεν προβληματίστηκα ιδιαίτερα. Έτσι, με μια δόση νοσταλγίας, ιδού το εναρκτήριο κομμάτι αυτής της ξεχωριστής για μένα συναυλίας, του 1995… I spread my wings and fly away….
Θοδωρής Κλώνης
Δεν με λες και ιδιαίτερα fan του power metal, παρόλα αυτά οι BLIND GUARDIAN κέντρισαν το ενδιαφέρον μου με τις δουλειές τους την περίοδο 1992-1998. Από εκεί και μετά τους παρακολούθησα, αλλά δεν με συγκίνησε κάποιος δίσκος τους για να είμαι ειλικρινής. Το “Imaginations from the Other Side” και το “Somewhere Far Beyond”, είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει κατά την προσωπική μου άποψη και ξεχωρίζω οριακά το τραγούδι “And the story ends” το οποίο είναι από τα πολύ αγαπημένα μου από την δισκογραφία τους.
Θάνος Κολοκυθάς
Οι BLIND GUARDIAN για εμένα δεν είναι απλά ένα συγκρότημα, αλλά μία μπάντα που υπεραγαπώ και που δηλώνω άφοβα το τεράστιο οπαδιλίκι μου για αυτούς. Ταξιδεύω πίσω στον χρόνο, “Traveler in time” που λένε και οι αγαπημένοι μου βάρδοι, στην πρώτη μου επαφή μαζί τους που πραγματοποιήθηκε όταν πήγαινα ακόμα στην δευτέρα γυμνασίου, πρόσφατα μυημένος τότε στον μαγικό κόσμο του heavy metal και διψασμένος για μουσική γνώση, ψαχουλεύοντας τα CD στα ράφια του τοπικού σούπερ μάρκετ που τύχαινε εκείνη την εποχή να διαθέτει ένα μικρό πλην τίμιο δισκοπωλείο. Τα μάτια μου πέφτουν επάνω στο εξωπραγματικό εξώφυλλο του “Imaginations from the other side” και νιώθω το άλμπουμ να έλκει το χέρι μου σαν μαγνήτης. Σηκώνοντας το άλμπουμ αποφασισμένος να το αγοράσω, παρατηρώ πως το επόμενο άλμπουμ στην σειρά των δίσκων του συγκροτήματος είχε ένα σκούρο εξώφυλλο με τίτλο “Nightfall in middle-earth”. Πωρωμένος, από τότε, με την epic-fantasy λογοτεχνία και ειδικά με τον Tolkien, παίρνω και αυτό το άλμπουμ ξοδεύοντας όλα μου τα χρήματα που είχα φυλάξει. Δεν το μετάνιωσα ποτέ και αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, πάλι το ίδιο θα έκανα. Ο ήχος και τα τραγούδια των BLIND GUARDIAN εξακολουθούν να μου ακούγονται μετά από τόσα χρόνια το ίδιο δυνατά και μελωδικά, με την θεματολογία των στίχων τους να με συναρπάζει και να με ταξιδεύει με τον ίδιο τρόπο όπως τότε. Ακλόνητα στην φθορά του χρόνου είναι και τα πιο αργά τους τραγούδια, όπως τα “The bard’s song – in the forest” και “A past and future secret”, με την μαγεία να ρέει ανεξάντλητα σε κάθε άκουσμα. Βέβαια η πορεία του συγκροτήματος από το “A night at the opera” και μετά έχει κάνει μία κοιλιά, με μοναδική φωτεινή εξαίρεση το καλούτσικο “At the edge of time”. Και; Εξακολουθεί να είναι μία τεράστια μπάντα, που σέβεται και τιμά τους οπαδούς της όπως πολύ λίγες εκεί έξω και που στις ζωντανές εμφανίσεις της παραδίδει μαθήματα για το πως πρέπει να αποδίδουν live όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα! Σε λιγότερο από μήνα, οι βάρδοι της metal μουσικής θα είναι κοντά μας στο Chania rock festival και δεν βρίσκω ούτε έναν λόγο για να μην είμαι εκεί! Χανιά, θάλασσα, καλοκαιράκι και BLIND GUARDIAN! Καλύτερα δεν γίνεται!
Δημήτρης Μπούκης
