Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 48η: “With my tears the rain fell down, with the rain came the sea…”. Αν υπάρχει ένας στίχος που να περιγράφει καλύτερα τις τελευταίες μέρες, είναι αυτός, γραμμένος από το μαγικό σχεδόν χέρι του Leif των CANDLEMASS. Θλίψη και βροχή λοιπόν. Μα, πολλή βροχή! Όμως μην παραπονιόμαστε, χωρίς λόγο, σε τέτοιο βαθμό. Πρώτον, το νερό είναι υγεία και ζωή, και δεύτερον τί να πουν και οι άνθρωποι που είναι αναγκασμένοι να ζουν στον δρόμο… Ελπίζω όταν δημοσιευτούν τούτες οι γραμμές, τα νερά να έχουν στραγγίξει. Πάμε όμως στα «δικά μας». Το σημερινό Underground Scans δεν έχει ακραίο ήχο. Αντίθετα, μπορώ να πω πως είναι ποικιλοτρόπως “vintage”, είτε αντλεί αναφορές από το heavy metal, είτε από το hard rock, είτε από το power metal. Επίσης δεν θα μας «φάνε» οι δρόμοι την φορά αυτή. Μόνο στο τέλος θα πετάξουμε ως τις Η.Π.Α. Το υπόλοιπο της διαδρομής, θα μοιραστεί μεταξύ Φινλανδίας και Σουηδίας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την Χώρα των Χιλίων Λιμνών, και τους…
… CHALICE. Το 2017 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους, και μοναδικό ως τώρα, demo (“Demonstration 2017”), πέρυσι ένα EP (“Silver cloak”) και φέτος έφτασε η ώρα τους να ντεμπουτάρουν με full length δουλειά. Το όνομα αυτής, “Trembling crown”. Με το πρώτο άκουσμα, καταλαβαίνεις πού το «πάνε» οι Φινλανδοί. Ακολουθούν την νέα τάση που διαμορφώνεται στο NWOTHM, και που θέλει τις μπάντες να εισάγουν στοιχεία από (φαινομενικά) «ξένους» ήχους στην μουσική τους, όπως έκαναν και κάνουν μπάντες σαν τους IDLE HANDS (πλέον UNTO OTHERS, αλλά να δω πότε θα τους συνηθίσουμε με το νέο όνομά τους), SPELL, IN SOLITUDE και LUNAR SHADOW. Μου αρέσει ιδιαίτερα το γεγονός πως ενώ δεν κρύβουν τις επιρροές τους, δεν πέφτουν στη παγίδα της εξόφθαλμης αντιγραφής και έχουν τον δικό τους χαρακτήρα ως μπάντα. Όσο αυτό μπορεί να επιτευχθεί βέβαια, αφού έτσι κι αλλιώς μιλάμε για ένα κίνημα (NWOTHM) το οποίο σε γενικές γραμμές όχι απλά στερείται πρωτοτυπίας, αλλά την αποφεύγει κιόλας. Τρία κομμάτια δείχνουν, συμπυκνωμένα, όλες τις πτυχές του group και ξεχωρίζουν: Τα επικά, άκρως ατμοσφαιρικά “Hunger of the depth” (super, έχει και μια essence από BATHORY) και “Stars” και το εμβατηριακό, κέλτικο, επηρεασμένο από τους SLOUGH FEG, “Karkanxholl”. Ψάχνοντας να βρω τί σημαίνει η λέξη αυτή, βρήκα πως είναι βαλκανικής προέλευσης. Πρόκειται άλλοτε για ένα ξωτικό με μαγικές δυνάμεις που φορά μια αλυσιδωτή πανοπλία, άλλες φορές αναφέρεται σε «λυκανθρώπους», και άλλες πρόκειται για τους γνωστούς σε όλους μας «καλικάντζαρους». Να που πάντα μαθαίνει κανείς κάτι καινούργιο. Κλείνω δηλώνοντας πως το “Trembling crown” είναι ένας πολύ αξιόλογος δίσκος, ο οποίος αφήνει καλές εντυπώσεις και υποσχέσεις για το μέλλον. Θα πρέπει όμως να προσεχθεί ιδιαίτερα η παραγωγή και να βελτιωθεί το μέτριο τωρινό αποτέλεσμα στον τομέα αυτόν. Η σύνθεση της μπάντας: Verneri Benjamin Pouttu (φωνητικά, κιθάρες), Mikael Cristian Haavisto (κιθάρες, πλήκτρα), Joni Adrian Petander (μπάσο και δεύτερα φωνητικά), Olli Tönönen (τύμπανα). (7/10)
Δεν απομακρυνόμαστε από την φύση της λυκανθρωπίας, ούτε και γεωγραφικά. Σουηδία για τη συνέχεια, και LYKANTROPI. Ο φίλος Γιάννης έστειλε τούτη τη πρόταση, και τον ευχαριστώ, γιατί ομολογώ μου είχε διαφύγει. Χμ… Σουηδία, εξώφυλλο με τράγο, γυναίκες στο line-up, τίτλος “Tales to be told”… ok, ξέρω τι θα ακούσω. Vintage rock, με γυναικεία φωνητικά. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί… αγαπημένο στυλ μουσικής. Θα σου αναφέρω κάποια συγκροτήματα, για να καταλάβεις ακριβώς τον ήχο τους: BLACK WIDOW, JEFFERSON AIRPLANE και MAMAS & THE PAPAS από τους παλιούς, SPIRAL SKIES, BLOOD CEREMONY, JESS AND THE ANCIENT ONES, PURSON, WOLVENSPIRIT από τους καινούργιους. Δεν το κρύβω πως όποτε ακούω αυτό το κράμα παραδοσιακού (folk) rock με occult και μυσταγωγικούς ήχους, «απογειώνομαι». Και πιστεύω πως πάντα θα υπάρχει χώρος στην μουσική μας για όλους αυτούς τους σύγχρονους «δρυΐδες». Το λένε και οι ίδιοι άλλωστε: «Στη σημερινή κοινωνία, οι παλιές λαϊκές ιστορίες θεωρείται πως ανήκουν στις αυταπάτες του παρελθόντος. Μέσω της μουσικής της μπάντας, η οποία αφηγείται τον μύθο του λυκανθρώπου, ο ακροατής έρχεται σε επαφή μαζί τους και ταξιδεύει πίσω στη rock και folklore μουσική των αρχών της δεκαετίας του ’70». Σαφέστατοι. Καινοτόμοι; Με τίποτα. Αυθεντικοί; Όχι. «Και γιατί να τους ακούσω;» θα αναρωτηθείς. Διότι, πολύ απλά, η μουσική τους είναι πολύ όμορφη, σου δημιουργεί εικόνες (θα μπορούσες εύκολα να την φανταστείς ως το soundtrack όλων όσων γίνονται σε ένα δάσος όπου διαφεντεύει ο θεός Πάνας), οι προθέσεις τους αγνές, και τέτοιοι δίσκοι αποπνέουν οπαδισμό. Καλώς εννοούμενο οπαδισμό, από αυτόν που συνοδεύεται από επαγγελματική στάση και δεν καταντά ρεντίκολο. Και εγώ κάτι τέτοια τα υπολογίζω και τα εκτιμώ να ξέρεις. (7,5/10)
Αν ανατρέξεις στο Underground Scans Vol.33, θα διαβάσεις για τους SATAN’S FALL και το άλμπουμ “Past of” που κυκλοφόρησε την άνοιξη. Σε εκείνη τη συλλογή οι Φινλανδοί (επιστρέψαμε στην αρχική μας τοποθεσία όπως βλέπεις) είχαν παρουσιάσει υλικό από το παρελθόν τους, όπως demos και EP. Τώρα, έφτασε η ώρα για τη πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους και αυτή είναι το “Final day”. Δεν μας επιφυλάσσουν εκπλήξεις τούτοι δω οι πέντε retro metallers. To NWOTHM είναι το μετερίζι τους, και η άποψή τους είναι πως αυτό θα πρέπει να παίζεται με τον παραδοσιακό τρόπο, όπως τον δίδαξαν οι JUDAS PRIEST, ενίοτε δε, με speed metal διάθεση! Θα μπορούσαμε δηλαδή να τους παρομοιάσουμε με άλλες, «ομόσταυλες» μπάντες της High Roller Records, όπως AIR RAID, AMBUSH, STALLION, AXXION κλπ. Οι ρυθμοί ως επί το πλείστον είναι γρήγοροι, χωρίς να χάνουν το παραμικρό από την δυναμική τους όταν αποκτούν μεσαίες ταχύτητες, τα φωνητικά έχουν μια ωραία βραχνάδα που διατηρείται όταν «ανεβαίνουν» (και αυτό είναι ατού για έναν τραγουδιστή, να μην χάνει δηλαδή τη χροιά του) και οι κιθάρες σε πρώτο πλάνο δημιουργούν πανέμορφα κλασσικότροπα θέματα. Να σημειώσουμε εδώ πως ο μπασίστας Joni Petander παίζει επίσης στους CHALICE που είδαμε στην αρχή. Οι υπόλοιποι είναι οι Tomi Mäenpää και Lassi Tiainen στις κιθάρες, Ville Aatsinki στα τύμπανα και ο Miika Kokko στα φωνητικά. Αντικειμενικά, πρόκειται για έναν ΚΑΛΟ δίσκο. Όπως και σε κάθε revival «φάση», αν ψάχνεις για καινοτόμες ιδέες, αδίκως ψάχνεις. Αν όμως θες να ακούσεις έναν ισορροπημένο, στιβαρό δίσκο ατόφιου heavy metal, ιδανικά πίνοντας και 2-3 μπύρες, μπορείς να απευθυνθείς στους SATAN’S FALL άφοβα. Όταν με το καλό επανέλθουμε στη πρότερη κατάσταση και μπορούμε να παρακολουθούμε συναυλίες, κάτι μου λέει πως θα τους δούμε και από τα μέρη μας, και θα είναι εξαιρετικοί. Ίδωμεν! (7,5/10)
Για το τέλος μεταφερόμαστε στις Η.Π.Α και συγκεκριμένα στην Μασσαχουσέτη, για να βρούμε τους SPELLMASTER, αγνώστων λοιπών στοιχείων, στο άλμπουμ “Unearthed arcana”. Το μόνο που ξέρουμε, είναι πως αποτελούνται από τρεις μουσικούς, τους Gwydion the Bearded, Molasar of Morgutar και oOdo the Unwyse. Μάλιστα… άλλη μια μπάντα δηλαδή που μπορεί να είναι και one man’s project (συγγνώμη, αλλά το έχουμε δει πολλές φορές αυτό το σενάριο), επηρεασμένη, αν κρίνω από όνομα, ονόματα «συντελεστών», εξώφυλλο, τίτλους τραγουδιών (“Death spell”, “Animated dead”, “Dimension door”), στίχους και special thanks (Gary Gygax, TSR Games, ELR, Endozoa, Uni the Unicorn μεταξύ άλλων) από το σύμπαν του Dungeons and Dragons. Ιδιάζουσα περίπτωση μουσικά οι SPELLMASTER. Κατά βάση πρόκειται για μια US power metal μπάντα, ωστόσο δίνουν βάση πολύ περισσότερο στα πλήκτρα και στην ατμόσφαιρα, παρά στα riffs, όπως μας έχουν συνηθίσει τα συγκροτήματα της σκηνής αυτής. Θα μπορούσα να πω πως έχουν λίγη από την μαγεία των CRIMSON GLORY και των JACOBS DREAM, αλλά και πάλι, δεν σου δίνουν σε καμία περίπτωση «πάτημα» να μιλήσεις για κάτι περισσότερο πέραν των απλών αναφορών. Πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, ξεχωριστό θα έλεγα! Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε και η φωνή, μεστή και σωστή στις μεσαίες οκτάβες, που φέρνει σε σημεία σε αυτή του Wade Black των WAR OF THRONES, SEVEN WITCHES και φυσικά CRIMSON GLORY εποχής “Astronomica”. Από τραγούδια ξεχώρισα περισσότερο τα “Death spell” και “Animated dead”, ενώ το instrumental “Sleep” είναι απόδοση του κλασσικότερου των κλασσικών θέματος της ταινίας «Ο τελευταίος των Μοϊκανών». Και αν δεν είναι, μιλάμε για καταπληκτική σύμπτωση. Για να δούμε… μακάρι να μην έχουμε να κάνουμε με φωτοβολίδα, και τούτη η μπάντα να κρατήσει και να αποκτήσει πιο…επίσημη μορφή. Δυναμική εκκίνηση! (7,5/10)
Το 48ο μέρος των underground αναζητήσεων φτάνει στο τέλος του, και σιγά-σιγά ετοιμαζόμαστε για το «κλείσιμο» της χρονιάς. Ως το επόμενο μέρος, δεν ξεχνάμε πως πρέπει να προσέχουμε, για να έχουμε, και να ακούμε πολλή και καλή μουσική. Είναι ίσως το μόνο σίγουρο στήριγμά μας τούτες τις δύσκολες ώρες.
Δημήτρης Τσέλλος
