Οι THE DEAD DAISIES μου θυμίζουν αρκετά το πολύ πρώιμο concept που είχε ο drummer των SEARCHERS, Chris Curtis, όταν προσέγγισε τον επιχειρηματία Tony Edwards για μία ιδέα ενός συγκροτήματος όπου θα ονομαζόταν ROUNDABOUT και στο οποίο θα…μπαινόβγαιναν διάφοροι μουσικοί ανάλογα τις απαιτήσεις των καιρών. Και μπορεί οι ROUNDABOUT να έγιναν DEEP PURPLE αφήνοντας κατά μερος την ιδέα του Curtis αλλά οι THE DEAD DAISIES συνεχίζουν αυτό το rollercoaster μεταγραφών με τον Glenn Hughes να αποτελεί το νέο πρόσωπο πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία αυτού του supergroup έχουν διαπιστώσει μία, αν μη τι άλλο, ποιοτική δισκογραφική παρουσία η οποία προβάλει έναν old school rock ήχο με μία πολύ σοβαρή, μοντέρνα παραγωγή. Βέβαια, ο ιδρυτής David Lowy έχει πολλά χρήματα και δεν φείδεται εξόδων προκειμένου να πραγματοποιήσει τα όνειρά του και μεταξύ μας πολύ καλά κάνει. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς η επιβλητική φιγούρα του Hughes επισκιάζει το συνολικό αποτέλεσμα του “Holy ground” αφού αυτομάτως η όλη αισθητική αλλά και ο ήχος της μπάντας έχουν σαφέστατα διαφοροποιηθεί. Η Φωνή του Rock, όπως είναι το προσωνύμιο του Hughes, έχει προσδώσει έναν ολοφάνερο 70s αέρα με πληθώρα soul στοιχείων αλλά και funky πινελιών εδώ και εκεί. Από την άλλη οι ρυθμικές κιθάρες του Lowy σε συνδυασμό με τα φανταστικά solos του Doug Aldrich αλλά και το στιβαρό rhythm section των Castronovo/Hughes δημιουργούν ένα πολύ αξιόλογο σύνολο συνθέσεων. Οφείλω, πάντως, να τονίσω ότι το “Holy ground” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας προσωπικός δίσκος του Glenn Hughes αφού σε σημεία τα κομμάτια θυμίζουν αρκετά την ατμόσφαιρα του “Soul mover” και “Songs in the key of rock”.

Προσωπικά μιλώντας θεωρώ ότι κάθε τέτοια ηχητική προσέγγιση στην εποχή μας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη και θα πρέπει να αποτιμάται μόνο θετικά από όλους τους φίλους του classic rock. Άλλωστε, με ένα τέτοιο line-up δύσκολα μπορούν να πάνε στραβά τα πράγματα…έτσι δεν είναι;

7,5 / 10

Σάκης Νίκας