a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Moving pictures” – RUSH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1981
ΕΤΑΙΡΙΑ: Anthem
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: RUSH, Terry Brown
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Geddy Lee – φωνητικά, μπάσο, πλήκτρα
Alex Lifeson – κιθάρες
Neil Peart – ντραμς
…ή αλλιώς το άλμπουμ που εκτόξευσε τους RUSH. Μέχρι τότε, οι Καναδοί prog Θεοί, έπαιζαν headliners σε αρκετά μεγάλα venues, πλέον όμως, γέμιζαν αρένες. Και ο βασικός λόγος ήταν η μεγάλη επιτυχία που γνώρισαν τα δύο πρώτα single του “Moving pictures”, το “Tom Sawyer” και το “Limelight”, που παίζονταν συνεχώς στα ραδιόφωνα και οδήγησαν σε πωλήσεις άνω των τεσσάρων εκατομμυρίων, #1 στα charts του Καναδά και #3 στην Αμερική και τη Μ. Βρετανία.
Συνθετικά, οι RUSH συνέχισαν τη «συνταγή» του “Permanent waves”. Δηλαδή, κομμάτια με μαζεμένες διάρκειες, πιο συμπαγή και πάλι με ρεφρενάρες, χωρίς να γίνονται απλοϊκοί στο παίξιμο. Ο Geddy Lee σταμάτησε να αναπαράγει αυτές τις υψίφωνες κραυγές των προηγούμενων δίσκων κι έβαλε περισσότερα πλήκτρα (κάτι που θα γινόταν πολύ πιο εμφανές και στο “Signals” που ακολούθησε τον επόμενο χρόνο). Βέβαια, πρέπει να πω κάπου εδώ, ότι ο λόγος που υπήρχαν πολλά υψίφωνα σημεία στους RUSH, σύμφωνα με τον ίδιο τον Lee, είναι επειδή έγραφαν τα κομμάτια σε κλειδιά που ήταν πολύ δύσκολο να τραγουδήσει και αναγκαζόταν να πιέζει πολύ τη φωνή του, κάποιες φορές χωρίς λόγο. Πλέον, έδωσαν την πρέπουσα σημασία και το αποτέλεσμα ακούγεται ακόμα πιο στρωτό, κάνοντας το “Moving pictures”, έναν από τους πέντε αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών.
Ακούστε την Παρασκευή 12/2, στις 21.00, το αφιέρωμα του Γιώργου Κουκουλάκη στο progressive rock/metal με αφορμή την κυκλοφορία αυτού του δίσκου στο διαδικτυακό μας ραδιόφωνο, κλικάροντας τον player στο rockhard.gr
Η τελειότητα του δίσκου, αντικατοπτρίζεται σε κάθε του σημείο, αφού η έμφαση στη λεπτομέρεια, ανέκαθεν υπήρξε ένα «υπερ-ατού» του αγαπημένου power trio. Ξεκινάμε από το εξώφυλλο, το οποίο, για μία ακόμη φορά επιμελήθηκε ο Hugh Syme. Επιστρατεύστε τα αγγλικά σας και πάμε: Στην μπροστινή αριστερά πλευρά, υπάρχει ένα συνεργείο μετακόμισης που μετακινεί εικόνες (“moving pictures”) και στη δεξιά, υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε, επειδή οι εικόνες, είναι συναισθηματικά φορτισμένες, συγκινητικές (“moving”). Στο οπισθόφυλλο, φαίνεται ένα κινηματογραφικό συνεργείο που τραβάει όλο αυτό το σκηνικό σε ταινία (“motion/moving picture”). Είπατε κάτι;
Σε ότι αφορά τα τραγούδια, το “Tom Sawyer”, είναι το τραγούδι των RUSH που αναγνωρίζει ακόμα και όποιος έχει απλά επιδερμική επαφή μαζί τους. Ιδιαίτερα το μεσαίο μέρος με το σόλο στα τύμπανα του Neil Peart, πρέπει να είναι το σημείο που έχει «υποστεί» το πιο ακραίο air drumming όλων των εποχών, με τον συγχωρεμένο ντράμερ να δηλώνει ότι για πολλά χρόνια άκουγε τις ηχογραφήσεις των συναυλιών για να δει αν κρατούσε καλά το tempo, αφού το θεωρούσε από τα πιο δύσκολα κομμάτια τους. Τρομερό αν κανείς σκεφτεί ότι πρόκειται και για το πιο δημοφιλές τραγούδι τους! Το “Limelight”, ήταν το δεύτερο single του άλμπουμ κι αυτό τεράστια επιτυχία, μαζί με το “Tom Sawyer” ήταν τα δύο τραγούδια που τα έπαιζαν στην περιοδεία του “Permanent waves” (!!!) λίγο πιο γρήγορα σε ταχύτητα, για να τεστάρουν και τις αντιδράσεις του κόσμου, που ήταν –φυσικά- αρκούντως ενθαρρυντικές.
Από εκεί και πέρα, ξεχωρίζει το instrumental “YYZ”, που κατάφερε να ξεπεράσει το “La Villa Strangiato”, όντας πιο προσιτό, αλλά καθόλου πιο απλό. Ρωτήστε και τους DREAM THEATER και τη δική τους εκδοχή, με τίτλο “The ytse jam”… Το “The camera eye”, του βγήκε κομματάκι πιο μεγάλο σε διάρκεια απ’ όσο υπολόγιζαν, ξεπερνώντας τα 10 λεπτά και ήταν το τελευταίο μεγάλο κομμάτι στην ιστορία των RUSH που ξεπερνούσε τη δεκάλεπτη διάρκεια. Όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για μεγάλο έπος. Το “Red barchetta”, είναι αρκούντως ανάλαφρο και μελωδικό, το “Witch hunt” είναι το πιο «δουλεμένο» τραγούδι του δίσκου, με πολλά τρικ στην παραγωγή και τον Hugh Syme να παίζει κάποια πλήκτρα και το “Vital signs” είναι το τραγούδι που γράφτηκε και μπήκε την τελευταία στιγμή, για να συμπληρώσει το tracklisting, με την κλασική ρέγγε εισαγωγή, ένα pattern που θα ακολουθούσαν αρκετά πιο συχνά και στους επόμενους δύο, μνημειώδεις, δίσκους.
Η περιοδεία που ακολούθησε, αποτυπώθηκε στο “Exit… stage left”. Μια περιοδεία που περιείχε 79 shows και την παρακολούθησαν πάνω από 900.000 άνθρωποι… Με το solo drums ως μέρος του “YYZ”, με τη ρέγγε εισαγωγή στο “Working man” και τους RUSH να έχουν φτάσει στην στρατόσφαιρα. Παιχτικά και συνθετικά. Και αυτό το μαγικό σερί έμελλε να κρατήσει κάποια χρόνια ακόμα…
Did you know that:
- Στο “Tom Sawyer”, για πρώτη φορά κλήθηκε εξωτερικός συνεργάτης να βοηθήσει στους στίχους. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Pye Dubois, στιχουργός των Max Webster, ενός Καναδέζικου hard rock σχήματος, που είχε περιοδεύσει πολλές φορές με τους RUSH στα 70s. Το working title του τραγουδιού, ήταν “Louis the lawyer”, αλλά οι περισσότεροι το γνωρίζαμε ως “Louis the warrior” (ψάχνοντας λεπτομέρειες για το δίσκο, άλλαξε αυτό που γνώριζα για καμιά 30ρια χρόνια!!!).
- Μένουμε στο “Tom Sawyer” για να μιλήσουμε για την εμφανή ομοιότητα κάποιων μερών του με το “Welcome home (Sanitarium)”, τα οποία, κατ’ ομολογία του James Hetfield, τα «δανείστηκε» από το συγκεκριμένο τραγούδι.
- Το “YYZ” είναι τα αρχικά του διεθνούς αεροδρομίου του Toronto. Κάτι που χρησιμοποίησαν και οι FIREWIND αρκετά χρόνια αργότερα, στο δικό τους instrumental “SKG”, που είναι τα αρχικά του διεθνούς αερολιμένα της Θεσσαλονίκης… Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην αρχή του κομματιού, είναι ο κωδικός του αεροδρομίου, παιγμένος στον… κώδικα Morse!!! (-.–/-.–/–..) Επιστημονική φαντασία σε σύλληψη κι εκτέλεση…
- Αν δει κανείς προσεχτικά το “Witch hunt”, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για το τρίτο μέρος της τριλογίας “Fear”. Το οξύμωρο είναι ότι η τριλογία αυτή (που ουσιαστικά έγινε τετραλογία), ξεκίνησε με το τελευταίο μέρος της. Τα υπόλοιπα τραγούδια, εμφανίστηκαν αργότερα. Ποια ήταν αυτά; Υπομονή… Αυτό και άλλα πολλά, τον επόμενο χρόνο που θα κάνουμε “Insider” και θα έχουμε να πούμε αρκετές ακόμα λεπτομέρειες. Να τα μαρτυρήσουμε όλα από τώρα;
Σάκης Φράγκος
