“Breaking all illusions”
Όταν με ειδοποίησαν ότι θα έκανα συνέντευξη backstage με τον John Petrucci, πριν τη συναυλία των DREAM THEATER στη χώρα μας, ένα πράγμα είχα σίγουρο. Ότι θα έπρεπε να αποφύγω να εστιάσω τη συνέντευξη γύρω από τη φυγή του Portnoy, γιατί όντας αδερφικοί φίλοι, θα απέφευγε τους ακραίους χαρακτηρισμούς και θα γινόταν ένα νερόβραστο θέμα. Μιλώντας για οτιδήποτε έχει να κάνει με τη μουσική των DREAM THEATER όμως, με έναν πλάγιο τρόπο, μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας, πόσα πράγματα άλλαξαν και μπορείτε να τα ακούσετε και στο “A dramatic turn of events”.
Κατά τη γνώμη μου, το νέο σας άλμπουμ, είναι το “Scenes from a memory” των 00’s για τους DREAM THEATER, όχι τόσο επειδή μοιάζουν μουσικά οι δύο δίσκοι, αλλά επειδή μου μεταδίδει έναν αέρα φρεσκάδας.
Ναι, πολλοί άνθρωποι μου το έχουν πει αυτό. Μην ξεχνάς ότι όταν ήρθε ο Jordan Rudess στη μπάντα, στο “Scenes…”, πάλι υπήρχαν πολλά θετικά vibes και πάντα, όταν υπάρχει μία τόσο μεγάλη αλλαγή και περνάς μία μεγάλη πρόκληση, υποσυνείδητα μπαίνεις σε μία τέτοια διαδικασία.
Βέβαια, αυτή τη φορά δεν αλλάξατε τον πληκτρά που έπαιξε σε ένα στούντιο δίσκο, αλλά τον ηγέτη σας και ιδρυτικό σας μέλος… Όλο αυτό το πράγμα, δεν σας δημιούργησε μεγάλη πίεση για να γράψετε ένα δίσκο που να είναι τόσο καλός που να μη φαίνεται αυτή η αλλαγή;
Είμαι βέβαιος ότι και ο Jordan θα σου πει το ίδιο! Όταν γράφουμε μουσική, κι εγώ και τα υπόλοιπα παιδιά στη μπάντα, νιώθουμε πάρα πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση. Φυσικά και υπάρχει πίεση κάθε φορά που γράφουμε ένα δίσκο, αλλά αυτή τη φορά, από την αρχή, ήμασταν απόλυτα σίγουροι για την κατεύθυνση του δίσκου, τον ήχο. Όλα ήταν ξεκάθαρα και όλοι είχαμε τον ίδιο σκοπό. Με αυτή την ενότητα που είχαμε, αποκτήσαμε ακόμα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και ξέραμε ακριβώς τι θέλαμε να κάνουμε.
Μπαίνοντας λοιπόν στο στούντιο, ποιος ήταν ο σκοπός σας για το “A dramatic turn of events”;
Με όλες τις συζητήσεις που κάναμε πριν μπούμε στο στούντιο, σκοπός μας ήταν να γράψουμε τον καλύτερο δίσκο που μπορούμε από συνθετικής άποψης, να είναι ισορροπημένος, μελωδικός και να έχει όλα τα στοιχεία που μας κάνουν ξεχωριστούς και μοναδικούς σαν συγκρότημα. Δεν θέλαμε να πάμε πιο πολύ στη μία ή την άλλη κατεύθυνση και είχαμε πολύ ξεκάθαρη θέση σχετικά με την κατεύθυνση. Αυτό που ήταν το πιο σημαντικό για εμάς, ήταν τα τραγούδια μας, οι συνθέσεις μας, να ήταν οι καλύτερες δυνατές.
Συμφωνείς ότι το άλμπουμ αυτό θυμίζει περισσότερο DREAM THEATER των 90’s απ’ ότι DREAM THEATER των 00’s;
Θα έλεγα ότι είναι ένας συνδυασμός των δύο εποχών. Στα 90’s ο ήχος μας ήταν διαφορετικός, ενώ την επόμενη δεκαετία είναι βέβαιο ότι έγινε πιο σύγχρονος. Πάντως συμφωνώ ότι η δομή των τραγουδιών θυμίζει τον τρόπο που δουλέψαμε στο “Images and words”, αλλά νομίζω ότι ο ήχος μας είναι διαφορετικός, η παραγωγή καλύτερη κτλ.
Να σου πω την αλήθεια, την πρώτη φορά που άκουσα το δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος, μου έδωσε την εντύπωση της ανακούφισης, ότι απελευθερωθήκατε από κάποια δεσμά ή στεγανά που υπήρχαν τα τελευταία χρόνια στο γκρουπ…
Σωστά, σωστά!!!
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, έχετε πολλά σημεία που σολάρετε μαζί με τον Jordan, κάτι που κάνατε ολοένα και λιγότερο τα τελευταία χρόνια. Λείπουν τα ακραία φωνητικά, που κάποιες φορές ήταν ΟΚ, αλλά τις περισσότερες, δεν είχαν νόημα και κατέληγαν να είναι απλά αγριοφωνάρες. Εκτιμώ πολύ το ότι δεν υπάρχουν σ’ αυτό το δίσκο…
Βέβαια, έχεις δίκιο.
Για να συνεχίσω, αποφύγατε την πατέντα να ξεκινήσετε και να τελειώσετε το δίσκο με ένα τεράστιο σε διάρκεια κομμάτι, όπως κάνετε τα τελευταία χρόνια. Το δεύτερο τραγούδι του δίσκου να είναι εντελώς εμπορικό…
Έχεις δίκιο… Φαινόταν σαν να ακολουθούσαμε μία φόρμουλα, ε;
Ακριβώς. Πιστεύεις ότι η απουσία του Mike Portnoy σας έδωσε τη δυνατότητα να κάνετε πράγματα που πιθανώς να θέλατε να κάνετε, αλλά για κάποιον τρόπο δεν μπορούσατε;
(χωρίς να προλάβω να τελειώσω τη φράση μου, για μία ακόμη φορά) Βέβαια! Νομίζω όμως ότι αυτό θα συνέβαινε αναπόφευκτα. Από την περίοδο του “Scenes…”, εγώ με τον Mike κάναμε την παραγωγή και από τη στιγμή που συνεργάζεσαι με κάποιο άτομο, κάνεις συμβιβασμούς. Ο καθένας έχει την άποψή του, ο Mike έχει τη δική του, πολύ ισχυρή άποψη και ξέρει τι θέλει να κάνει πάρα πολύ καλά. Αυτή τη φορά, ο δεύτερος άνθρωπος δεν υπήρχε και μπορούσα για παράδειγμα να κλείσω το άλμπουμ με μία μπαλάντα. Κανείς δεν έφερε αντίρρηση, όλοι ήταν cool με αυτή την ιδέα. Νομίζω ότι σίγουρα υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ελευθερία όταν δουλεύεις μόνος σου. Βγαίνει εντελώς φυσιολογικά.
Δηλαδή, παραδέχεσαι ότι υπήρχε κάποιου είδους φόρμουλα ιδιαίτερα στο tracklisting των προηγούμενων δίσκων σας;
Χμμμ… Κοίτα… Εεεεε… Φυσικά δεν σκεφτόμασταν μ’ αυτόν τον τρόπο όταν γράφαμε τους δίσκους, απλά κάναμε ότι κάναμε. Τώρα που το αναφέρεις δεν έχεις και πολύ άδικο, αλλά έτσι το κάναμε, μας έβγαινε φυσιολογικά. Καταλαβαίνω όμως πώς το λες, γιατί φαίνεται κάτι που είχε οργανωθεί από πριν…
Αυτό που δεν μου έλειψε καθόλου από το “A dramatic…”, είναι ένα τραγούδι που να θυμίζει άλλη μπάντα…
Βέβαια, πολλοί άνθρωποι μου το έχουν πει αυτό…
Ξέρεις, όσοι προσπάθησαν να αντιγράψουν τους DREAM THEATER απέτυχαν παταγωδώς, γιατί εσείς να προσπαθείτε να αντιγράψετε εσκεμμένα άλλα γκρουπ για τέσσερις συνεχόμενους δίσκους; (σ.σ. κάπου εδώ, ο Petrucci έχει αρχίσει να πεθαίνει στα γέλια) Το “Never enough” είναι εκπληκτικό τραγούδι για παράδειγμα και το γουστάρω πάρα πολύ και live, αλλά είναι 100% MUSE… Από την άλλη, είχα βαρεθεί να ακούω τραγούδια για τον αλκοολισμό του Portnoy, με αποκορύφωμα το ποτ πουρί του “The shattered fortress”. Αν έχεις πρόβλημα με το αλκοόλ, λύστο, δεν είναι ανάγκη να σου πάρει τέσσερις δίσκους…
(σ.σ. έχοντας λιώσει από τα γέλια) Νομίζω ότι δεν χρειάζεται πλέον!!!
Ίσως χρειάζεται να γράψετε κάτι για το κάπνισμα, γιατί ενώ έχετε strict non smoking policy, βλέπω δίπλα μας τον Mike Mangini να καπνίζει πούρο. Πρέπει να τον προσέχετε γιατί και αυτός παίζει ντραμς!!!
Ωχ, λες; Χαχαχαχαχα!
Να πάμε σε πιο σοβαρά θέματα όμως. Έχετε μία τεράστια αλλαγή στη σύνθεση του συγκροτήματος με την αποχώρηση του Portnoy. Μετά από τη φυγή του, ακολούθησε μία μακρά περίοδος που δεν ακούγαμε τίποτα για τον αντικαταστάτη του από το στρατόπεδο των DREAM THEATER, μέχρι που κάνατε την κίνηση ματ και διοχετεύσατε στο internet αυτό το documentary με τις auditions για τον καινούργιο σας ντράμερ. Νομίζω ότι ήταν μία εκπληκτική κίνηση τακτικής και ο κόσμος δεν ασχολούνταν με τον Portnoy, αλλά με τον πιθανό αντικαταστάτη του. Πως σας ήρθε αυτή η ιδέα;
Βασικά, όταν ξεκινήσαμε τις auditions για τον νέο μας ντράμερ, ξέραμε ότι δεν θέλαμε απλά να βγούμε και να πούμε, «ο καινούργιος ντράμερ των DREAM THEATER είναι ο…», αλλά να βρούμε έναν ξεχωριστό τρόπο. Σκεφτήκαμε λοιπόν, να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ και να αφήναμε τον κόσμο να ανακαλύψει το νέο μας μέλος. Το θέμα όμως είναι ότι για να γίνει η παραγωγή αυτού του ντοκιμαντέρ, πήρε πολύ χρόνο, γιατί ήταν μία πραγματικά περίπλοκη διαδικασία και θέλαμε να βγει όσο καλύτερη γινόταν. Αυτό όμως εξόργισε κάποιους οπαδούς μας που ήταν ανυπόμονοι κι έλεγαν «γιατί δεν βγαίνετε να μας πείτε ποιος είναι να τελειώνουμε»; Δεν μπορούσε όμως να γίνει έτσι και δεν θέλαμε να γίνει έτσι. Επιπλέον όλη η διαδικασία με τις φήμες που έβγαιναν για τους πιθανούς ντράμερ, μας βόλευε να σου πω την αλήθεια, γιατί αποτελούσε μέρος του παιχνιδιού! Ήταν πολύ δύσκολο να το κρατήσουμε μυστικό, αλλά γνωρίζαμε ότι ο κόσμος θα γούσταρε το τελικό αποτέλεσμα, όπως κι έγινε.
Το επιβεβαιώνω. Έγινε πολύ μεγάλος πανικός ανάμεσα στους οπαδούς σας. Εγώ έψαχνα στο πρώτο video, όπου εμφανιζόταν ο James να λέει σε ένα σημείο ότι «αυτός είναι ο ντράμερ που ψάχνουμε», να δω αν φοράει το ίδιο t–shirt και στις άλλες audition για να καταλήξω νωρίτερα στο συμπέρασμα ότι ο εκλεκτός σας ήταν ο Mangini. Βέβαια, με την προϋπόθεση ότι άλλαζε τακτικά ρούχα και τηρούσε τους κανόνες υγιεινής και δεν φορούσε συνέχεια το ίδιο μπλουζάκι!!!
Χαχαχαχα! Έχεις απόλυτο δίκιο. Μου έχουν πει πολλοί οπαδοί μας ότι περίμεναν πως και πως τα video για την ανακοίνωση του ντράμερ κι έψαχναν και την παραμικρή λεπτομέρεια που θα τους οδηγούσε σε ασφαλές συμπέρασμα.
Πάμε λοιπόν στο κεφάλαιο Mike Mangini. Τον έχουμε δει στην Ελλάδα με τον Steve Vai πριν περίπου δέκα χρόνια και μας είχε τρελάνει με τις ικανότητές του. Παρόλα αυτά, δεν έχει πείρα από ηχογραφήσεις με συγκροτήματα, αφού σχεδόν πάντα ήταν session καλλιτέχνης. Από την άλλη, καλείται να αντικαταστήσει όχι απλά έναν καλό ντράμερ, αλλά έναν ηγέτη. Πως καταλήξατε λοιπόν στον Mangini;
Ο Mike Portnoy μπορεί να είχε μία πολύ δυναμική παρουσία, αλλά πάντα μιλάμε για ένα συγκρότημα. Άρα λοιπόν, δεν είχε για εμάς καμία σημασία το θέμα του ηγέτη που λες. Εμείς θέλαμε έναν ντράμερ. Ο Mike Mangini έχει παίξει με τους EXTREME, τους ANNIHILATOR, τον Steve Vai, οπότε γνωρίζαμε ότι έχει την πείρα να ανταπεξέλθει σ’ αυτό που του ζητούσαμε.
Είχε καμία σημασία για εσάς, έστω και ψυχολογική ότι με τον Mangini στη μπάντα, όταν γυρίσεις πίσω να δεις τον ντράμερ, θα φωνάξεις Mike και θα σου απαντήσει πάλι ο ντράμερ σου; (σ.σ. γέλια) Θα ήταν σαφώς διαφορετικό να φώναζες Aquilles (σ.σ. μιλάμε για τον Priester των ANGRA που είχε δοκιμαστεί κι αυτός)…
Χαχαχαχα! Εντάξει, είναι μία μεγάλη σύμπτωση, αλλά ώρα που το λες, παίζει και τον δικό του ρόλο ψυχολογικά.
Τον Σεπτέμβριο περιοδεύετε στην Αμερική με τους TRIVIUM. Πως και διαλέξατε αυτό το σχήμα να ανοίγουν τις συναυλίες σας;
Όταν έπεσε το όνομά τους στο τραπέζι, αμέσως συμφωνήσαμε να είναι αυτοί οι εκλεκτοί. Είναι νέα μπάντα, τεχνικά καταρτισμένη, με πολύ ωραίους δίσκους και μοντέρνοι. Σίγουρα, δεν παίζουν το ίδιο είδος μουσικής με εμάς, από την άλλη όμως, αυτό το γεγονός τους κάνει ιδιαίτερους για να τους δει ο κόσμος. Έχουν κι αυτοί νέο δίσκο έξω σε λίγες μέρες. Τα παιδιά στους TRIVIUM είναι εξαιρετικά και καλοί παίχτες, οπότε ανυπομονώ να περιοδεύσουμε μαζί.
Καταλαβαίνω ότι σε έχουν πρήξει με τις ερωτήσεις σχετικά με την αποχώρηση του Mike Portnoy από τους DREAM THEATER, αλλά δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω κι εγώ για κάτι που απασχόλησε τον Τύπο για τόσους μήνες. Έχετε δώσει πολλές συνεντεύξεις και πολλές απαντήσεις γι’ αυτό το θέμα, με αποκορύφωμα μία συνέντευξη του James LaBrie, όπου δήλωσε πως «η μπάντα ακούγεται τώρα πολύ πιο ισορροπημένη», μία απάντηση που δεν την πήραν και με πολύ καλό μάτι οι οπαδοί σας. Υπήρχαν άνθρωποι που είπαν ότι έφυγε ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να τον διώξει από το γκρουπ, ότι τώρα που έφυγε ο Mike βγαίνει και τον θάβει και διάφορα τέτοια. Πως αντιδράς απέναντι σ’ αυτόν τον καταιγισμό των ερωτήσεων για τον Mike με δεδομένο ότι παραμένει πολύ καλός σου φίλος;
Κοίτα, Σάκη, η απάντηση είναι απλή. Αν θέλει κανείς να μάθει τους λόγους που έφυγε ο Mike από τους DREAM THEATER, το μόνο που έχει να κάνει είναι να ρωτήσει εκείνον. Από εκεί και πέρα, καταλαβαίνεις ότι γνωρίζω τον Mike σχεδόν όλη μου τη ζωή και δεν υπάρχει περίπτωση να πω κάτι κακό γι’ αυτόν. Πήρε μία απόφαση, την οποία και θεώρησε σωστή τη δεδομένη στιγμή, εμείς συνεχίζουμε και είμαστε πολύ χαρούμενοι με την παρούσα κατάσταση. Έτσι είναι η ζωή. Οι άνθρωποι κάνουν αλλαγές, προσαρμόζονται σε διαφορετικά δεδομένα κι ελπίζω όλοι να είναι χαρούμενοι με τις επιλογές τους. Με ξέρεις όμως και νομίζω ότι καταλαβαίνεις ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να πω κάτι κακό, αμφιλεγόμενο ή μελοδραματικό για τον Mike. Δεν είναι στη φύση μου. Και είμαι βέβαιος ότι και ο James δεν το εννοούσε με τρόπο που να προσβάλλει τον Mike. Δυστυχώς συμβαίνει πάρα πολύ τακτικά να απομονώνονται φράσεις και να δημιουργούνται εντυπώσεις από το πουθενά. Και τώρα με την απίστευτη διάδοση που προσφέρει το internet, δεν μπορείς να αντιδράσεις. Ο James, για να τον υπερασπιστώ κιόλας, είπε ότι είναι χαρούμενος με την κατάσταση που επικρατεί τώρα, με τον νέο ντράμερ, το νέο δίσκο και ότι τα πράγματα του μοιάζουν πιο ισορροπημένα. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Θα έλεγα ότι συμφωνώ μαζί του. Μου φαίνεται ότι υπάρχουν λιγότερα «εγώ» στους DREAM THEATER τώρα και ότι υπάρχει μόνο ένας ηγέτης…
Ξέρεις, πρέπει να σου πω ότι δεν μου αρέσει να λέγεται για το γκρουπ ούτε τώρα ούτε παλιότερα ότι κάποιος έχει τον ρόλο του ηγέτη. Δεν είναι δική μου η μπάντα ή του Mike. Δεν είναι κανενός, είμαστε οι DREAM THEATER.
Συγγνώμη, αλλά θα διαφωνήσω μαζί σου, γιατί δεν θέλω να παίζουμε με τις λέξεις. Από τη στιγμή που εσύ είσαι υπεύθυνος για τις αποφάσεις που παίρνει το γκρουπ στα πιο σημαντικά ζητήματα, αυτομάτως γίνεσαι και ηγέτης…
Ναι, συμμετέχουμε όλοι στις αποφάσεις που παίρνουμε στο συγκρότημα. Εντάξει, εγώ είμαι ο παραγωγός και παίρνω πολλές αποφάσεις σχετικά με αυτό, οπότε μπορώ να πω «ναι» σ’ αυτό που είπες. Υπάρχει όμως ισορροπία στις αποφάσεις. Υπάρχουν βέβαια κάποιες αποφάσεις που κάποιος πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες και δεν μπορεί να ρωτάς τη γνώμη όλων, γιατί αλλιώς θα χρειαζόμασταν δύο χρόνια μόνο και μόνο για τη μίξη του δίσκου!!! (γέλια)
Ο Mike Mangini ήρθε και απλά έπαιξε στο δίσκο. Σχεδιάζετε στο μέλλον να χρησιμοποιήσετε κάποιες από τις ιδέες του;
Μέχρι στιγμής η σχέση μας είναι πολύ καλή. Γνωρίζω ότι έχει συνεχώς ιδέες. Ακόμα και σήμερα στο soundcheck, δοκίμαζε κάποιες από αυτές με τον Jordan. Είναι πολύ δημιουργικό άτομο και θα είναι πολύ ωραίο να συνεργαστούμε μαζί του σε ένα διαφορετικό επίπεδο την επόμενη φορά.
Αν συγκρίνεις τους δύο Mike πως θα τους χαρακτήριζες σαν ντράμερ και σαν μέλη της μπάντας;
Είναι δύο εντελώς διαφορετικά άτομα. Ο Mike Mangini είναι εντελώς μέσα στην τέχνη του drumming, την εξάσκηση, το να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα και να βελτιώνεσαι στα ντραμς. Ο Mike Portnoy είναι ένας εκπληκτικός ντράμερ, αλλά δεν ασχολείται τόσο με αυτά τα πράγματα όσο με άλλα, περιφερειακά πράγματα, όπως τις ταινίες, την σκηνοθεσία, τους οπαδούς και τόσα άλλα πράγματα.
Προφανώς για να δείξετε στον κόσμο την ποιότητα του νέου σας ντράμερ, βάλατε μετά από πολλά χρόνια στο setlist σας, drum solo και μάλιστα αυτό αντιμετωπίστηκε με πολύ θετικά σχόλια.
Ακριβώς γι’ αυτό. Έχουμε τόσο πολύ υλικό, που δυσκολευόμαστε να χωρέσουμε τα τραγούδια μας καλά-καλά στο setlist μας και τα τελευταία χρόνια το παραλείπαμε για να παίξουμε ακόμα ένα τραγούδι. Τώρα όμως, θεωρήσαμε ότι το drum solo θα ταίριαζε απόλυτα και θα παρουσίαζε επίσημα κατά κάποιο τρόπο τον Mike Mangini στους οπαδούς.
Για πρώτη φορά μετά από ΠΑΡΑ πολλά χρόνια στην καριέρα σας όμως, παίζετε το ίδιο setlist κάθε βράδυ σ’ αυτήν την καλοκαιρινή περιοδεία…
Με μικρές διαφορές, αλλά ναι.
Ναι. Το ένα βράδυ παίζετε encore το “Learning to live” και την άλλη το “Metropolis”. Ουσιαστικά το ίδιο setlist δηλαδή.
O Mike θα μπορούσε να τα μάθει όλα τα κομμάτια και να προβάρει καμία σαρανταριά για να βγούμε περιοδεία, αλλά δεν θέλαμε να τον φορτώσουμε με πάρα πολλές ευθύνες στην πρώτη του περιοδεία μαζί μας. Είπαμε λοιπόν να μάθουμε τέλεια 14 κομμάτια, που στη γλώσσα των DREAM THEATER όμως, είναι ΠΑΡΑ πολλή μουσική. Δεν θέλαμε λοιπόν να ρισκάρουμε πάρα πολύ. Μας ενδιέφερε πρωταρχικά να δεθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο σαν συγκρότημα με το νέο μας μέλος και να είμαστε πιο συνεπείς απέναντι στον κόσμο. Ελπίζω ο κόσμος να το εκτιμήσει αυτό.
Γνωρίζεις ότι υπάρχει ένα γκρουπ που ονομάζεται CIRCUS MAXIMUS και στο εξώφυλλο του δίσκου τους “The 1st chapter” του 2005, είχαν ακριβώς τον ίδιο κλόουν με το μονόκυκλο, που χρησιμοποιήσατε κι εσείς –ή μάλλον καλύτερα ο Hugh Syme– στο “A dramatic turn of events”;
Ναι, το έχω δει. Ο Hugh Syme είναι καταπληκτικός και λατρεύω ότι έχει κάνει. Αν δεις τη δουλειά που έχει κάνει στο artwork ολόκληρου του CD, είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιαστείς. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τώρα. Συμβαίνουν αυτά και προφανώς θα χρησιμοποίησαν και οι δύο καλλιτέχνες την ίδια βάση δεδομένων απ’ όπου αντλούν ιδέες. Μάλλον κάποιο CD με εικόνες ή κάτι τέτοιο.
Αυτό που λέω εγώ, είναι ότι μακάρι οι CIRCUS MAXIMUS να μπορούσαν να βγάλουν ένα δίσκο σαν οποιονδήποτε των DREAM THEATER, ώστε να έχει νόημα η οποιαδήποτε σύγκριση εξωφύλλων…
Χαχαχαχαχαχα!
Γιατί ονομάσατε το δίσκο “A dramatic turn of events”; Έχει να κάνει με την αποχώρηση του Mike;
Όχι. Φαίνεται ότι έχει να κάνει με αυτό το θέμα, αλλά έχει να κάνει με τους στίχους του δίσκου. Όλοι φαίνεται ότι πιστεύουν αυτό και δεν έχουν άδικο, αφού με μία πρώτη ανάγνωση δείχνει αρκετά προφανές. Οι στίχοι των τραγουδιών έχουν να κάνουν με μεγάλα γεγονότα στον κόσμο και στην ιστορία που έχουν προκαλέσει καταστροφές ή τεράστιες αλλαγές με δραματικό τρόπο, όπως για παράδειγμα το “Outcry” που έχει να κάνει με τα πρόσφατα γεγονότα στην Αίγυπτο που άλλαξαν τις ζωές και τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Όλες οι ιστορίες, «δένουν» τέλεια με τον τίτλο, τον οποίο μόλις τον σκέφτηκα, τον λάτρεψα, αλλά από την άλλη ήμουν και απόλυτα βέβαιος ότι ο κόσμος θα πίστευε ότι θα αφορούσε την αποχώρηση του Mike!
Θα σε αφήσω λοιπόν να ξεκουραστείς και να φας κάτι προτού βγεις στη σκηνή…
Ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλη την υποστήριξη κι ελπίζω να αρέσει στους Έλληνες οπαδούς μας ο δίσκος!
Σάκης Φράγκος
Υ.Γ.: Για μία ακόμη φορά, οι παρτάκηδες απέδειξαν ότι δεν τους ενδιαφέρει αν υπάρχει κάποιος άλλος που περιμένει να κάνει συνέντευξη ή αν το μέλος που μιλάνε πρέπει να φάει κάτι ή να ξεκουραστεί και τους ενδιαφέρει μόνο να γίνει η δική τους «δουλειά» κατά το «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και οι άλλοι να πάνε να γ…». Να δω για πόσο καιρό ακόμα θα το κάνετε… Ο καιρός γαρ εγγύς… Χαχαχαχαχα!!!
Υ.Γ.2: Είναι πραγματικά τρομερό, μετά από 15 χρόνια που κάνω συνεντεύξεις με μέλη των DREAM THEATER (υπολογίζω ότι πρέπει να έχω κάνει πάνω από 25 συνεντεύξεις συνολικά με μέλη που παίζουν ή έχουν παίξει στους DREAM THEATER) και μετά από 13 συναυλίες που έχω δει από το συγκρότημα, να νιώθω την ίδια πώρωση με την πρώτη φορά που τους είδα στη ζωή μου… Μερικές ασθένειες, είναι πραγματικά ανίατες…
