Άλλοι λένε ότι γεννήθηκε το 1961, άλλοι ότι γεννήθηκε το 1969. Σημασία δεν έχει πότε γεννήθηκε ο σπουδαίος Warrel Dane, σημασία έχει ότι χθες, στις 13 Δεκεμβρίου, μία ημερομηνία που ούτως ή άλλως είχαμε τη θλιβερή επέτειο του θανάτου του Chuck Schuldiner, μας άφησε χωρίς την μαγική φωνή του, από καρδιακό επεισόδιο, κάπου στη Βραζιλία, ηχογραφώντας το δεύτερο σόλο άλμπουμ του. Η Ελλάδα υπήρξε αγαπημένος του προορισμός. Αγαπήθηκε όσο λίγοι καλλιτέχνες στη χώρα μας κι έσπευδε να το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Λυρικός και δραματικός όσο λίγοι, ξεκίνησε ως υψίφωνος στους SANCTUARY, αλλά μας χάρισε μοναδικές ερμηνείες με τη βαθιά, γεμάτη πάθος φωνή του. Εκτός από φωνάρα και καλλιτεχνάρα όμως, υπήρξε και αρκετά επιρρεπής προς τις καταχρήσεις, οι οποίες –καθώς φαίνεται- σε συνδυασμό με τα προβλήματα υγείας που είχε, οδήγησαν στον αιφνίδιο θάνατό του… Και τι σύμπτωση… Την ίδια μέρα που πέθανε ο Chuck Schuldiner, ο οποίος τον ήθελε για τραγουδιστή στους CONTROL DENIED… Είναι βέβαιο ότι τελικά, θα τα βρουν οι δυο τους… Ας δούμε τι έχουν να πουν οι συντάκτες του Rock Hard για τον Warrel Dane και την παρακαταθήκη που άφησε πίσω του.
Θυμάμαι την περίοδο του “Refuge denied” που είχα πάρει τον δίσκο μόνο και μόνο επειδή είχα δει στην παραγωγή το όνομα του Dave Mustaine. Εκεί που είχα πάθει σοκ όμως, ήταν όταν είδα στο MTV το “Future tense” και σοκαρίστηκα όχι μόνο από το τραγούδι, αλλά και από την παρουσία του ξανθομάλλη Dane, με την απίστευτη μαλλούρα, που μας χάριζε μία ανεπανάληπτη ερμηνεία. Από τότε έγινα φανατικός της φωνής του. Και μετά, με τους NEVERMORE, που τους απολαύσαμε ουκ ολίγες φορές (έστω κι αν υπήρξε φορά που ο Dane έφαγε τρελό γιουχάισμα από τους κάφρους που περίμεναν να δουν τους ICED EARTH κατόπιν, μην τα ξεχνάμε κι αυτά τα αίσχη) και είχαμε τη χαρά να τους «πιάσουμε» από το ξεκίνημά τους. Δισκάρες και τρομακτικές ερμηνείες, μέχρι και το τελευταίο στούντιο άλμπουμ των SANCTUARY, όμως δεν μπορούσα ποτέ να παραβλέψω το γεγονός ότι όπου και να τον συναντούσα, φαινόταν περισσότερο να ασχολείται με τους προσωπικούς του δαίμονες, παρά με τη μουσική. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις πριν από δέκα χρόνια στη Γερμανία, που είχαμε βρεθεί σε τρία διαφορετικά φεστιβάλ και προσπαθούσε να κόψει το αλκοόλ, πίνοντας χυμούς και κάναμε παρέα στα ξενοδοχεία, επειδή απείχα από πειρασμούς και μάλιστα «έβαζε χέρι» σε άλλα μέλη του συγκροτήματος για παρόμοιες καταστάσεις. Όπως και να έχει, τα τελευταία χρόνια, ένιωθα ότι είχε αρχίσει να παρακμάζει και δυστυχώς η τελευταία μου εικόνα του, που είδα στο Gagarin το καλοκαίρι, ήταν αποκαρδιωτική. Τόσο αποκαρδιωτική, που μετά από 3-4 τραγούδια, βγήκα από τον χώρο και «την έπεσα» στον ατζέντη του, επειδή θεωρούσα ότι δεν προστάτευε όσο έπρεπε αυτήν την εύθραυστη προσωπικότητα του Warrel. Εκεί μου αποκάλυψε ότι τον ταλαιπωρούσε ο διαβήτης, αλλά ήταν τόσο αδιάφορος, που ξεχνούσε τις ινσουλίνες του και από την άλλη, δεν μπορούσε να είναι συνεχώς στο δωμάτιό του να τον νταντεύει και να τον απομακρύνει από πειρασμούς, στους οποίους ούτως ή άλλως ήταν επιρρεπής. Φεύγοντας, μετά από μισή ώρα κουβέντας, του είπα ότι η αίσθησή μου ήταν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπαμε τον Warrel Dane και τους SANCTUARY, εννοώντας ότι αν εμφανίζεται σε τόσο κακό χάλι επί σκηνής, κανείς δεν θα ήθελε να τον δει και ότι προτιμούμε να τον θυμόμαστε από παλιότερες, εμβληματικές ερμηνείες του. Που να φανταστώ ότι τελικά δεν πρόκειται να τον ξαναδούμε γενικώς… Δεν κατάπινα ένα μαγκάλι κάρβουνα καλύτερα;
Προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω ένα κομμάτι που να μου θυμίζει όσο πιο καλά γίνεται τον Warrel Dane. Όσο σκέφτομαι, βρίσκω τουλάχιστον 15… Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει αφήσει τεράστια μουσική παρακαταθήκη και θα καταφέρει να ζει για πάντα στη μνήμη μου, μέσα από τις τραγουδάρες και τους εκπληκτικούς στίχους που έχει γράψει, ντύνοντάς τα με τις ασύλληπτες ερμηνείες του…
Σάκης Φράγκος
ΣΟΚ!!! Απλά ΣΟΚ. Είναι από τις απώλειες εκείνες που δεν θα τις χωνέψεις ποτέ. Δεν είχε κάποιο πρόβλημα υγείας που να σε προετοιμάσει στην ιδέα του θανάτου…απλά έφυγε. Ξημέρωσε μία νέα μέρα για όλους μας και μάθαμε ότι άλλος ένας κορυφαίος καλλιτέχνης έφυγε από «κοντά» μας. Μεγάλη η στεναχώρια μας, τεράστια η απώλεια για τον χώρο. Εξαιρετικός καλλιτέχνης και ωραίος τύπος από τις μίνι κουβέντες που είχαμε αλλάξει. Μπήκε «μουσικά» στην ζωή μου βίαια, καθώς σε ένα ταξίδι που έκανα πιτσιρικάς με γονείς αναγκάστηκα να ακούσω το “Into the Mirror Black” άπειρες φορές. Λέω άπειρες φορές, καθώς ήταν η μόνη κασέτα που είχα μαζί μου (την είχε γράψει φίλος εκείνες τις μέρες με διθυραμβικές συστάσεις) και δεν ήταν στο σακ βουαγιάζ μου. Απλά έπαθα πλάκα. Μπήκε στο πάνθεον των καλλιτεχνών που εκτίμησα και κέρδισαν το σεβασμό μου άμεσα.
Η συνέχεια ανάλογη με NEVERMORE και με τους SANCTUARY ξανά με το “The Year the Sun died”, έναν δίσκο που με κέρδισε άμεσα και με έκανε να στηρίξω και να τον δω, όλες τις φορές που επισκέφτηκε την χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Η τελευταία προ μηνών συναυλία ως SANCTUARY, δεν ήταν καθόλου καλή από θέμα απόδοσής του, αλλά δεν του «κράτησα κακία» καθώς σκέφτηκα συμβαίνει και στις «καλύτερες οικογένειες». Με στεναχωρεί που έφυγε και η τελευταία μου ανάμνηση αυτού του καλλιτέχνη, είναι αυτό το live που δεν ήταν αντιπροσωπευτικό της αξίας και του μεγέθους του. Τουλάχιστον κατάφερε και άφησε το στίγμα του όσο έζησε, με δίσκους, τραγούδια και στίχους που θα μνημονεύονται εσαεί. Όπως βίαια μπήκες «μουσικά» στην ζωή μου το 1995 και προκάλεσες σοκ από αυτό που άκουγα, έτσι βίαια βίωσα την είδηση του θανάτου σου. ΚΡΙΜΑ ρε γαμώτο.
«We’ve reached the final days
We tread the light of nothingness
In fractured existence,
we praise the light that still remains»
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Ο Warrel Dane ήταν μια από τις φωνές της γενιάς μου, της γενιάς που άρχισε να ακούει heavy metal στα 90’s. Ίσως μια από τις καθοριστικότερες φιγούρες της εποχής θα έλεγα. Παρόλο που έφτιαξε ένα όνομα στα πρωτύτερα, πρέπει να ομολογήσω πως αγάπησα τον Dane με τους NEVERMORE παρά με τους SANCTUARY και σε αυτούς θα ήθελα να αναφερθώ πιο διεξοδικά χωρίς βέβαια να θέλω να μειώσω την αξία των SANCTUARY.
Θυμάμαι όταν ήμουν ακόμα νεογνό μέταλλο και άκουγα στο repeat το “Burnt offerings” των ICED EARTH, είδα μια ανακοίνωση για συναυλία των ICED EARTH με NEVERMORE στο ιστορικό Ρόδον στην Αθήνα. Τότε μου έδωσε η μεγάλη μου αδερφή να ακούσω το “Politics of ecstasy” δίσκο και από τότε δεν ξεκόλλησα. Ήταν κάπου στο 1997. Από τότε, απέκτησα όλη τη δισκογραφία της μπάντας και κάθε νέο για καινούργιο δίσκο συνοδευόταν από αγωνία, ίσως γιατί οι NEVERMORE έγραψαν ιστορία πριν από την έκρηξη του διαδικτύου και για να ακούσεις τη καινούργια μουσική της μπάντας έπρεπε να τα σκάσεις – όχι όπως γίνεται σήμερα που έχεις τουλάχιστον 4 single στο Spotify προτού βγει ο δίσκος. Είχα αγωνία όμως γιατί δεν ήθελα να απογοητευτώ. Έτσι είναι όταν αγαπάς μια μπάντα, έναν καλλιτέχνη και τη μουσική τους.
Μεγάλωσα με τα ριφ του Loomis, τη σκοτεινή, μοχθηρή και μελαγχολική ατμόσφαιρα του “Dreaming Neon Black” και τους στίχους του Dane τους οποίους έφτυνε μ ένα μένος σαν να βιώνει κάθε λέξη στο πετσί του και να προσπαθεί να ξορκίσει κάποιο βαθύ τραύμα. Αυτό είναι που με τράβηξε πάνω απ όλα στους NEVERMORE και στους SANCTUARY περισσότερο από τις κορώνες. Είναι φυσικά και οι στίχοι καθαυτοί. Δες δηλαδή το “Future tense”. Ο Dane συνέλαβε εκεί την ανησυχία και τις σκέψεις μιας γενιάς μπροστά στο άγνωστο. ‘Η τους στίχους του “Deconstruction” που είναι σαν μια αντί-βίβλος, πολιτική όσο και θρησκευτική. Ποιητής, ερμηνευτής και τραγική περσόνα ήταν ο Dane, ένας σύγχρονος Edgar Alan Poe, σκοτεινός όσο και μεγαλειώδης, αδιευκρίνιστος και χειμαρρώδης σαν τη μουσική του. Το δίδυμο Dane/Loomis ήταν κάτι ολότελα καινοτόμο και πιστεύω πως θα μείνει στην ιστορία του heavy metal για τη σύζευξη της τραχύτητας με την ποίηση σε μουσικό, στιχουργικό και ερμηνευτικό επίπεδο. Το heavy metal έχασε έναν από τους σημαντικότερους σκεπτόμενους μουσικούς του και μια από τις αγαπημένες μου φωνές. And I’m still dreaming neon black…
Φίλιππος Φίλης
Είναι στιγμές που πραγματικά οι λέξεις είναι δύσκολο να αποτυπώσουν τα συναισθήματα. Νιώθεις άδειος, κενός, ρηχός, ανήμπορος να πεις το οτιδήποτε. Κάπως έτσι ένιωσα όταν έμαθα τον χαμό του Warrel Dane. Ενός εκπληκτικού frontman με φανταστική φωνή που είχα την ευχαρίστηση να απολαύσω ζωντανά το 2001 στη Θεσσαλονίκη στην κοινή εμφάνιση των NEVERMORE με τους ANNIHILATOR. Και μπορεί να προτιμούσα μουσικά τους SANCTUARY, πάντα όμως με συνάρπαζε αυτή η φωνή που έσκιζε τους αιθέρες από την εποχή ακόμα των SERPENT’S KNIGHT. Ήξερα ότι αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, τα οποία τελευταία ήταν εμφανέστατα, είχα όμως μια ελπίδα ότι θα κατάφερνε μέσα από τη μουσική του και κυρίως μέσα από τους στίχους του, θα κατάφερνε να ξορκίσει τους δαίμονες του και να ανακάμψει. Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσε να ξεφύγει. Κρατώ στη μνήμη μου εκείνον τον Dane του 2001 και κάποια κομμάτια του που με έχουν πραγματικά στοιχειώσει. Τεράστιο το σοκ, ακόμα μεγαλύτερο το μέγεθος της απώλειας. Στο καλό…
Θοδωρής Κλώνης
Από τα τέλη της δεκαετίας των 80’s που άκουσα τους SANCTUARY, αυτή η φωνή ήταν το κάτι άλλο. Ήταν η εποχή που τo Αμερικανικό power metal μας είχε πάρει τα μυαλά με τις φοβερές μπάντες του και αν και το πρώτο SANCTUARY (“Refuge denied”) υστερούσε σε παραγωγή, μόλις με το “έμπαινε” της νέας δεκαετίας κυκλοφορεί το “Into the mirror black” και μας δίνει το τελειωτικό χτύπημα. Ένας από τους πιο άρτιους power metal δίσκους και ένα από τα κορυφαία επίσης albums των 90’s, με την μπάντα να σπέρνει και ειδικά τον Warrel να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας .
Θυμάμαι πολύ καλά όταν βγήκε αρχές του 1995 το ντεμπούτο των NEVERMORE και έπιασα στο χέρι μου το CD, θυμάμαι έντονα την συγκίνηση και πόσο είχα χαρεί με την επιστροφή του αγαπημένου μου τραγουδιστή. Για να μην πω για το λιώσιμο του δίσκου, είναι περιττό νομίζω.
Ενώ η πορεία των SANCTUARY σταμάτησε πριν καν αρχίσει, ευτυχώς είχαμε την χαρά να δούμε μια σπουδαία πορεία των ΝΕVERMORE που κράτησε πάνω από 15 χρόνια και μας έδωσε επίσης ανεπανάληπτους δίσκους. Ακόμα θυμάμαι που έμεινα με το εισιτήριο στο χέρι για την πρώτη συναυλία ΝΕVERMORE με ICED EARTH το 1997, μιας και για μια μόλις ημέρα δεν μπορούσα να πάρω άδεια από τον στρατό, χάνοντας την πρώτη εμφάνιση και των δυο σχημάτων στην χώρα μας. Ευτυχώς, τα επόμενα χρόνια είχαμε την τύχη να δούμε αρκετές φορές τόσο τους SANCTUARY όσο και τους ΝΕVERMORE στην χώρα μας.
Τον τελευταίο καιρό είχα ακούσει συζητήσεις για την κατάσταση της απόδοσής του στην σκηνή και της υγείας του γενικότερα και τον προβληματισμό που υπήρχε. Προφανώς οι καταχρήσεις κάποια στιγμή θα πάρουν το πάνω χέρι και στην περίπτωση του Warrel Dane ήταν κάτι το οποίο είχε επιδεινωθεί τελευταία και τελικά τον κατέβαλε.
Εγώ θα έχω πάντα στο μυαλό μου την εικόνα του με την αγέρωχη κορμοστασιά του, τα μακριά μαλλιά του με το μικρόφωνο στο χέρι. Τα τραγούδια του είναι εδώ για να μου τον θυμίζουν πάντα, έχουμε συνδεθεί συναισθηματικά μαζί, από την εφηβεία μου μέχρι και σήμερα που είναι αναγκασμένος να γράψω αυτά τα λόγια.
Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει το ότι έφυγε τόσο νωρίς….και μάλλον δεν θα το κάνω ποτέ .
RIP Warrel Dane. Σε ευχαριστούμε για την μουσική.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Κάπου στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’90, το αμερικανικό power metal έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου, μαζί και το υπέρλαμπρο διαμάντι που ονομάζεται SANCTUARY. “Refuge denied” και “Into the mirror black”. Τι ερμηνείες από εκείνον τον ξανθομάλλη νεαρό, από εκείνον τον «πολεμικό Jon Oliva» του πρώτου άλμπουμ, που στο δεύτερο απέκτησε ακόμη περισσότερο χαρακτήρα, «ωρίμασε» και εξακολουθούσε να «μαγεύει». Έχοντας ακούσει λοιπόν αυτά τα δύο έπη, αρνιόμουν πεισματικά να δεχτώ πως εκείνη η μπάσα, βραχνή φωνή που συνόδευε τα υπέρβαρο power – thrash των NEVERMORE πλέον, ήταν η ίδια που τραγουδούσε σε θεϊκά ύψη για τους «Άγγελους της Μάχης». Ώσπου κυκλοφόρησε το 2000 εκείνο το απαστράπτον “Dead heart in a dead world”. Θες οι «πινελιές» στον ήχο και στη νοοτροπία των συνθέσεων που ένωναν τους μέχρι τότε ξένους προαναφερθέντες κόσμους, θες το ότι το άλμπουμ ήταν έτσι κι αλλιώς αριστουργηματικό, κοίταξα πίσω μου και εκτίμησα περισσότερο τα “Politics of ecstasy” και “Dreaming neon black” που είχαν προηγηθεί. Το τελικό χτύπημα, οι δύο συναυλίες του 2001 με τους ANNIHILATOR και τους SOILWORK. Ένας πραγματικός ΓΙΓΑΝΤΑΣ πάνω στη σκηνή, στην ακμή του, με τη μακριά χρυσαφένια κόμη του και με μια φωνή που έτριζε και τα θεμέλια ακόμη του θρυλικού ΡΟΔΟΝ. Το παραδέχομαι, ποτέ οι NEVERMORE δεν πήραν τη θέση των SANCTUARY στη καρδιά μου, αλλά εκείνο το βράδυ άλλαξαν πολλά. Η συνέχεια τον ήθελε εκτός των NEVERMORE να κυκλοφορεί και solo δίσκο και επίσης να επαναδραστηριοποιεί τους SANCTUARY, με τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν όμως να είναι παραπάνω από αισθητά… Την πρώτη φορά, η αιώνια «κάψα» για ένα live και η αντικειμενικά αξιόλογη εμφάνιση των επανασυνδεδεμένων θεών μας έριξαν «στάχτη στα μάτια», οι επόμενες δύο όμως αποκάλυψαν το μέγεθος του προβλήματος. Ο Warrel δεν ήταν καλά… και το τέλος, συνέπεια των χρόνιων προβλημάτων υγείας αλλά και των καταχρήσεών του, ήρθε. Όχι, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν κάτι το προδιαγεγραμμένο. Απλά δεν θέλαμε να το φανταστούμε. Στα 48 του χρόνια, ποιος αξίζει να φύγει; Καλή ανάπαυση στην ιδιαίτερη ψυχή σου Warrel, σε ευχαριστούμε για όσα μας έδωσες. Τώρα θα μπορέσεις να τζαμάρεις και με τον Chuck, που τόσο σε ήθελε στη μπάντα του και «έφυγε» και αυτός την ίδια με σένα μέρα… Είμαι δε σίγουρος, πως καθώς ανεβαίνεις εκεί ψηλά, θα τραγουδάς ξανά αυτούς εδώ τους στίχους, που γαμώτο είναι τόσο ταιριαστοί τώρα…
“And so I leave this world, never to return
My candle has been burned, for deliverance I yearn
Time cannot erase the mark I leave on time and space
Sanctuary burns, raging grace”
Εγώ πάντως, έτσι θα σε θυμάμαι, στην ακμή σου, «δαιμονισμένο», με τα «ατσάλινα» φωνητικά σου να γράφουν χρυσές σελίδες δόξας. R.I.P…
Δημήτρης Τσέλλος
Μεσημεράκι Τετάρτης 13/12/2017 και είμαι στο γραφείο σε μία ακόμα πιεστική ημέρα. Αγαπημένη συνήθεια μου είναι να κάνω μικρά διαλείμματα, για να ξελαμπικάρει το μυαλό, και να χαζεύω λίγο τα νέα στο κινητό μου ή να χαζολογήσω με κάποιον φίλο. Αυτήν την φορά όμως όταν άνοιξα το κινητό μου, είδα το νέο που θα μαύριζε ακόμα περισσότερο την ημέρα μου. Ο θάνατος του Warrel Dane ήταν κάτι που μου ήρθε ουρανοκατέβατo… Ναι, γνώριζα τον εθισμό του στο αλκοόλ όπως επίσης και το πρόβλημα με τον διαβήτη του. Αυτά όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να σε προϊδεάσουν πως ο θάνατος είναι πιο κοντά από ότι πιστεύεις. Αυτό μάλλον πίστευε και ο Warrel και δεν έκοψε ποτέ τις κακές συνήθειες που κατά πάσα πιθανότητα, έφτασαν την καρδιά του σε τέτοιο σημείο που έπαψε να χτυπάει. Το μυαλό μου γυρίζει αναπόφευκτα σε αυτό το μυθικό άλμπουμ, το “Dead heart in a dead world”. Πόσο ειρωνικός μου ακούγεται ο τίτλος τώρα.. Το άλμπουμ αυτό ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την φωνή αυτού του πολύ ξεχωριστού ερμηνευτή, όπως και με τους NEVERMORE. Αργότερα, η φωνή αυτή ήταν που με ώθησε να ανακαλύψω και τους SANCTUARY. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον αμανέ του στο “Next in line”; Το ξελαρύγγιασμα του στο “Die for my sins”; Αυτό το πρώτο άκουσμα όμως με το “Dead heart in a dead world” θα με στοιχειώνει για πάντα. Η ερμηνεία του στο “Believe in nothing”, ο συναισθηματισμός του στο “The heart collector”, η πένθιμη φωνή του στο “Dead heart in a dead world”… Τι να πω ρε γαμώτο… Ο αγαπημένος μας κόσμος του heavy metal γίνεται πιο φτωχός… R.I.P Warrel Dane…
Δημήτρης Μπούκης
Είναι καιρός να το πάρουμε πια απόφαση πως τα περήφανα είδωλα που κάποτε χάραξαν το ονοματάκι τους στην μίζερη μετεφηβική μας καθημερινότητα θα μας αποχαιρετούν, είτε γιατί έφτασαν στην ηλικία όπου το σκαρί τους δεν μπορούσε να αντέξει παραπάνω, ελέω και του πρότερου ανέντιμου βίου τους, είτε με εκείνο τον αναπάντεχο τρόπο που ταιριάζει μόνο σε ήρωες αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Η περίπτωση του Dane σαφώς και δεν αποτελεί εξαίρεση. Πίσω όμως το συννεφάκι των αλγεινών εντυπώσεων από την κατηφόρα που είχε πάρει η φωνή του το τελευταίο διάστημα και το «αν» της επανασύνδεσης των NEVERMORE, εκείνο που αφήνει πίσω του ως βαριά κληρονομιά είναι το πρότυπο του σύγχρονου metal τραγουδιστή. Ακούς μέχρι και σήμερα τις ένδοξες οκτάβες που τον έκαναν αναγνωρίσιμο στον υπερδίσκαρο του “Refuge Denied” ή τα ορμητικά σκιρτήματα πάνω από τα χαλύβδινα ακόρντα του Loomis στο τιτάνιο “Dead heart in a Dead world” και σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Το μεγαλύτερο, όμως, respect ήταν για μένα οι στίχοι του. Αρκεί να μελετήσεις προσεκτικά όσα έκατσε και έγραψε στο “Dreaming Neon Black” ή στο “This godless endeavor” και δεν γίνεται να μην καταλάβεις ότι μπορούσε με την ίδια άνεση και στοχαστική διάθεση να βγάλει τα εσώψυχα του και συγχρόνως να ρίξει το προσωπικό του ανάθεμα στην σύγχρονη πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα.
Και ρε γαμώτο, υπάρχουν κυριολεκτικά ένα σωρό τεράστια τραγούδια του που πρέπει να στύψεις πραγματικά το μυαλό σου ποιο να πρωτοδιαλέξεις. Φρονώ ότι το ακόλουθο είναι όσο δραματικό και δυνατό χρειάζεται για την περίσταση. Το refrain του εξάλλου τα λέει όλα:
“And then one day you’ll realize/ Just a speck in the spectrum/ Insignificant, am I?/ And then one day you’ll realize/ The beauty that breaks down/ Never learns the reason why”.
Καλό ταξίδι Warrel.
Πάνος Δρόλιας
Ήταν μεγάλο σοκ για όλους. Ακόμη και για εκείνους που ήξεραν καλά τον εθισμό και τα προβλήματα του Dane. Πάνω-κάτω όλοι έβλεπαν την άσχημη κατάσταση της υγείας του και φαντάζομαι ότι και ο ίδιος θα έκανε κάποια προσπάθεια απεξάρτησης… Τουλάχιστον, έτσι θέλω να πιστεύω. Το μόνο σίγουρο είναι -και αυτό ισχύει για όλες τις σπουδαίες προσωπικότητες της μουσικής (και όχι μόνο, φυσικά)- ότι αφήνει πίσω του ένα σημαντικό έργο και υπό αυτή την έννοια θα συνεχίσει να ζει. Και μπορεί να μην υπήρξα ποτέ μεγάλος fan των NEVERMORE αλλά δεν γινόταν με τίποτα να αγνοήσεις τον αντίκτυπο της πορείας τους. Ωστόσο, πάντα προτιμούσα τους SANCTUARY. Φαντάζομαι ότι ο Warrel είναι σε ένα καλύτερο μέρος τώρα απαλλαγμένος από τους δαίμονες του. Μην ξεχνάτε ότι όλοι ζούμε με τους δαίμονές μας…μικρούς ή μεγάλους. Άλλοι καταφέρνουν να συμφιλιωθούν μαζί τους και άλλοι, πάλι, όχι…R.I.P.
Σάκης Νίκας
Δύσκολη η στιγμή όταν καλείσαι να γράψεις την άποψή σου για έναν άνθρωπο που έφυγε τόσο ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 48 ετών, όποια και αν ήταν αιτία. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος ήταν μουσική συντροφιά επί σειρά ετών. Τον Warrel Dane κατάφερα να τον γνωρίσω τόσο μουσικά αλλά και προσωπικά. Δεν θα αναλωθώ στο τι έχει κάνει στο heavy metal και τι έχει προσφέρει. Σε κάτι τέτοια κείμενα προτιμώ τον δρόμο της ψυχανάλυσης, της δικής μου ψυχανάλυσης. Ο Warrel Dane ήταν ο άνθρωπος που ενσάρκωσε τα κοινωνικά – προσωπικά προβλήματα, καλύτερα από κάθε άλλον. Το να ακούω έναν δίσκο SANCTUARY ή NEVERMORE ήταν βίωμα, ήταν η στιγμή που θα προβληματιζόμουν, θα αναρωτιόμουν τον λόγο που γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι. Να ψάξω το βαθύτερο νόημα μέσα στο “Dreaming neon black”, την ωμότητα του “Politics of ecstasy”, την πραγματικότητα στο “Dead heart in a dead world” και φυσικά τις νεανικές πλην ώριμες σκέψεις στα δύο πρώτα άλμπουμ των SANCTUARY. Πως, λοιπόν, να μη στεναχωρηθώ στο άκουσμα ότι ο άνθρωπος που βρισκόταν πίσω από όλα αυτά μας άφησε για τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος που ευθύνεται κατά πολύ στο πλάσιμο του χαρακτήρα ενός μικρού παιδιού που μέσα από αυτόν έβλεπε τη ζωή με άλλο μάτι.
Warrel Dane, “The pain is reborn. You are forever in my heart, you never died”
Nτίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Όταν φτάνει στ’ αυτιά σου η είδηση ενός τόσο ξαφνικού και απρόσμενου θανάτου, το πιο δυνατό συναίσθημα που μπορεί να σε κυριεύσει είναι το σοκ. Διότι μπορεί ο Warrel Dane, να ήταν ένας απ’ τους πιο ταλαντούχους τραγουδιστές της γενιάς του, μπορεί να έχαιρε της καθολικής αποδοχής ολόκληρου του μεταλλικού κόσμου για την ερμηνευτική του δεινότητα, αυτό προσωπικά όμως θεωρώ πως είναι δευτερεύουσας σημασίας, μπροστά στο ότι ένας άνθρωπος έφυγε τόσο απροσδόκητα, όσα προβλήματα κι αν αντιμετώπιζε, στα 56 του χρόνια. Είναι αυτές οι στιγμές που σε κάνουν να σκέφτεσαι πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή, πόσο μοναδική και πολύτιμη για να την σπαταλάς, να την αφήνεις να φεύγει μέσα απ’ τη χέρια σου. Γιατί φαίνεται πως ο Warrel, την άφησε…. Από κει και πέρα, δεν επαρκούν τα λόγια για να μιλήσει κανείς για τον τραγουδιστή Warrel Dane. Πάντα συγκλονιστικός στις ερμηνείες του, με μια θεατρικότητα στη φωνή του απλά ΜΟΝΑΔΙΚΗ… Προσωπικά, ειδικά με τις δουλειές του στους NEVERMORE, με έκανε (και θα συνεχίσει να με κάνει) να ανατριχιάζω και να εντυπωσιάζομαι με το ταλέντο του. Μπορούσε να συνδυάζει την επιθετικότητα με την μελωδικότητα στη φωνή του, όσο ελάχιστοι μπορούν. Προφανώς και είχε να προσφέρει ακόμα πάρα πολλά στη μουσική, όμως η μοίρα είχε άλλη άποψη. Θα μας λείψει πολύ! To “Narcosynthesis” που επιλέγω, είναι μία μόνο, απ’ τις τόσες πολλές συγκλονιστικές ερμηνείες του.
Χαρά Νέτη
Αγαπητέ Warrel,
Σου γράφω αυτές τις γραμμές για να σε αποχαιρετίσω. Έμαθα πως δεν περπατάς πλέον τριγύρω μας και ήθελα αυτές μου οι λέξεις να είναι το δικό μου κατευόδιο. Μου συστήθηκες με το “Beyond Within” πριν από 17 χρόνια. Με άφησε άφωνο και ταυτόχρονα μαγεμένο η μουσική της μπάντας σου, των NEVERMORE. Οι ερμηνείες σου με άγγιξαν όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Μοιράστηκα ακέραια την αγωνία σου, τη θλίψη, την απόγνωση που ένιωθες όταν τραγουδούσες τους στίχους των κομματιών. Ανατρίχιαζε η σπονδυλική μου στήλη όταν άκουγα κομμάτια σαν τα “Dreaming Neon Black”, “Poison Godmachine” ή “Forever”. Ακόμα συμβαίνει κάθε φορά που ακούω αυτά τα κομμάτια. Ήταν αναπόφευκτο να μην ξεσκονίσω και τις υπόλοιπες δουλειές σας, παλιότερες και πιο καινούργιες. Στενοχωρήθηκα το 2011, όταν έμαθα πως οι NEVERMORE διαλύονται, αλλά δεν έπαψα να ελπίζω πως μια μέρα θα ξαναβρισκόσασταν όλοι μαζί να δημιουργήσετε και πάλι μουσική. Στο ενδιάμεσο γνώρισα και τους SANCTUARY. Διάολε, μουσικάρες κι εκεί. Δυστυχώς, χθες συνειδητοποίησα πως δε θα ξανακούσω πάλι νέα σου. Άλλαξες γειτονιά… Βέβαια μέσα μου δεν αλλάζει τίποτα… Μέσα από τα τραγούδια που τραγούδησες θα παραμένεις ολοζώντανος! Για πάντα…
Καλό ταξίδι,
Θανάσης Μπόγρης
