Οι CORONER κυκλοφορούν αυτές τις μέρες ένα χορταστικό 3DVD+CD υπό τον τίτλο “Autopsy”. Με την κυκλοφορία αυτή κλείνει ένας μεγάλος κύκλος που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας και φτάνει μέχρι και την ανακοίνωση της αποχώρησης του εμβληματικού τους drummer, Marquis Marky. Σε αυτό το εκτενές αφιέρωμα παρουσιάζονται οι “εποχές” τους καθώς και μια επίσκόπηση του τρόπου γραφής των κομματιών τους συνολικά. Τέλος υπάρχει ξεχωριστή αναφορά της προσωπικότητας του κάθε μέλους τους.
EARLY YEARS (1981-1985)
Μέχρι και τα mid 80s η Ελβετία δε φημιζόταν για τα σύγχρονα μουσικά «προιόντα» της. Διόλου ανεξήγητο, αν ανήκετε σε εκείνους που υποστηρίζουν πως η αυτοέκφραση μέσω της τέχνης προέρχεται από την στέρηση και την αίσθηση πληρότητας και ολοκλήρωσης που προσδίδει η δημιουργικότητα. Μιλάμε για μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, που καμμία κρίση και κανένας πόλεμος δεν γονάτισε…
Σ’ένα περιβάλλον αρμονίας, εμφανίστηκαν και οι Coroner το 1981 με μορφή τελείως διαφορετική από εκείνη που τους έκανε συνώνυμους με τον όρο art thrash metal στα late 80s.
Στα πρώτα τους βήματα οι Coroner των Marquis Marky και Oliver Amberg πορεύτηκαν προς το glam/sleaze, που τότε μεσουρανούσε. Διαλύθηκαν, όμως, και ο Marky πήρε στην κατοχή του τόσο το όνομα όσο και το λογότυπο της μπάντας. Μαζί με τον Ron Royce και τον Tommy Baron θα σχημάτιζαν τη μπάντα που όλοι ξέρουμε πλέον. Μόνο που τότε τα δεδομένα ήταν τελείως διαφορετικά….
Το 1985 οι τρεις μουσικοί έψαχναν τη μουσική τους ταυτότητα και φυσικά τη χημεία που θα δημιουργούσε και τις πρώτες τους κυκλοφορίες. Και τότε δεν είχαν τραγουδιστή, γεγονός που τους απότρεπε από το να μπουν στη διαδικασία να ηχογραφήσουν έστω και τις αρχικές τους ιδέες! Η παρουσία του συμπατριώτη τους Thomas Gabriel “Warrior” Fischer των Celtic Frost θα έπαιζε καταλυτικό ρόλο στα πρώτα τους βήματά….
Ο Τοm θα αναλάμβανε να κάνει τα φωνητικά στις πρώτες τους συνθέσεις και θα στιγμάτιζε για πάντα το θρυλικό “Death cult” demo τους! Μπήκαν στο studio Mechanix στις 10 Οκτωβρίου και σε μόλις 9 μέρες κατάφεραν να μεταφέρουν ένα μουντό και απόκοσμο κλίμα που ακόμα και σήμερα στοιχειώνει όσους το ακούσουν. Τα φωνητικά του Warrior ήταν στο ύφος που είχε εκείνη την εποχή στους Celtic Frost και τα κομμάτια είχαν τη δομή και τη νοοτροπία που είχαν στο “To Megatherion” album – πριμαριστές χωρίς όγκο κιθάρες, συνεχείς εναλλαγές ρυθμών και στριφνά riffs και solos! Αν και μιλάμε για demo του 1985, η απόδοση του τρίο είναι φοβερή και ο ήχος επαρκής για μια μπάντα που ακόμα δεν ήξερε τί κατεύθυνση θα πάρει…
Το “Death cult” θα δημιουργήσει αίσθηση στο underground και είναι η πρώτη κυκλοφορία extreme metal με έντονα πειραματικά στοιχεία στην ιστορία. Μιλάμε για 1985 και μιλάμε για την εποχή που το thrash μονοπωλούσε το ενδιαφέρον με τις ταχύτητες και την ακρότητα να είναι το standard της εποχής! Οι Coroner ακολούθησαν τελείως διαφορετικό μονοπάτι, που όμως τους οδήγησε στο πολυπόθητο δισκογραφικό συμβόλαιο! Κι όποια μπάντα είχε συμβόλαιο εκείνη την εποχή ήταν και αυτόματα «καθιερωμένη»! Μόνο που είχαν την ατυχία να πέσουν στη χειρότερη εταιρία που υπήρξε ποτέ στη metal μουσική, καταστρέφοντας την καριέρα όλων των συγκροτημάτων που είχε στο roster της…
Η γερμανική Noise, όμως, θα τους έδινε το δικαίωμα να δισκογραφήσουν τις ιδέες τους και να τους «σπρώξει» να ξεφύγουν από το πειραματικό ύφος του demo. Το αποτέλεσμα τους έφερε να μην ψάχνουν άλλο για τραγουδιστή και να βάλουν τον Ron Royce να κάνει τα φωνητικά στο ύφος και τη νοοτροπία του Warrior. Το “Reborn through hate” θα είναι το πρώτο κομμάτι της νέας σελίδας στην πορεία των Ελβετών, που θα τους έφερνε στο προσκήνιο της thrash σκηνής….
TECHNICAL THRASH (1986-1988)
Με την αυτοπεποίθηση τους στο full και το “Reborn through hate” να είναι το πρώτο τους κομμάτι με φωνητικά από το Ron Royce, οι Coroner ήταν έτοιμοι για να ανοίξουν τα φτερά τους αξιοποιώντας το δισκογραφικό συμβόλαιο που είχαν με τη Noise.
Το ντεμπούτο τους, “R.I.P.” δεν ήταν το τυπικό thrash album του 1987 που θα έβγαινε από ένα σχήμα της κεντρικής Ευρώπης. Δουλεμένο για καιρό το album αυτό πρωτοπαρουσιάστηκε σε demo μορφή με ακριβώς το ίδιο όνομα. Η μόνη διαφορά είναι ότι το “Spiral dream” λείπει, αλλά καθόλου η μουντίλα και η lo-fi αίσθηση που αποπνέει η παραγωγή. Αυτό το γεγονός μάλλον ειναι και εκείνο που θα τους ωθήσει να επιλέξουν για τα επόμενα 3 albums τους να ηχογραφήσουν σε άλλο studio, στο “Sky track” studio.
Τo “R.I.P.” κατάφερε να τους βάλει στο χάρτη της thrash σκηνής, αν και είχε και κομμάτια αλλόκοτα για thrash μπάντα ακόμα και σήμερα! Το “Nosferatu” με τις συνεχόμενες κλίμακες και τις σαφείς αναφορές στο neoclassical ήχο είναι ό,τι χειρότερο για κάποιον thrasher που εχει συνηθίσει το thrash με συγκεκριμένο ήχο και αντίληψη! Το υπόλοιπο album δείχνει τους Ελβετούς να επιδίδονται στους πιο φρενήρεις ρυθμούς της καριέρας τους, παρουσιάζοντας και πολλαπλά layers στις κιθάρες.
Το “Punishment for decadence” demo θα κυκλοφορήσει και αυτό πρώτα σε demo, που είχε 4 κομμάτια του album! Το αποτέλεσμα είναι πιο πειστικό, έχοντας πιο διαυγή, οξύ και δυνατό ήχο από το ντεμπούτο. Ηταν δεδομένο πως ο ήχος τους γινόταν και πιο πλούσιος, κυρίως λόγω των πολλων layers από κιθάρες με το “Arc-Lite” να παίζει τον ίδιο ακριβώς ρόλο που έπαιξε και το “Nosferatu” στο “R.I.P.”. Σε καμμία περίπτωση δεν προκύπτει ούτε σύγχυση, ούτε ενδείξεις αμηχανίας, αλλά είναι φανερό πως με μόλις δύο δίσκους το σχήμα είχε ήδη φτάσει τα όρια του ως technical thrash μπάντα
Αίσθηση προκάλεσε η διασκευή τους στο “Purple haze” του Jimi Hendrix, τονίζοντας πόσο διαφορετική μπάντα είναι από όλους τους άλλους της σκηνής. H Νoise θα επωφεληθεί την αναγνωρισιμότητα του και θα το βγάλει σε single, έχοντας ως b-side το κομμάτι που έκαναν videoclip! (“Masked Jackal”).
Τον επόμενο δίσκο θα προετοιμάσει το “Last entertainment” σε μορφή single και σε videoclip. Με αυτόν τον τρόπο θα κλείσει ο πρώτος βραχύβειος κύκλος ηχογραφήσεων για τους Coroner, που τους προσέδωσε το στίγμα της technical thrash μπάντας.
ART THRASH (1989-1992)
Για να φτάσουν το 1993 να ηχογραφήσουν το “Grin” θα έπρεπε να δεχτούν κάθε τους album ως ένα βήμα εξέλιξης. Με αυτό το γνώμονα έφτασαν στην πορεία του χρόνου να μεταλλάσσονται από ένα πολύπλοκο thrash σχήμα σ’ ένα σχήμα που δεν αποδεχόταν το thrash ως φόρμα, αλλά ως δομή πάνω στην οποία θα έβαζαν κάθε τί θα μπορούσε να το εμπλουτίσει!
Κατάφεραν αυτό που κανένα extreme metal συγκρότημα δεν έχει καταφέρει: να ακούγονται μεστοί, σαφείς, απλοί και συνάμα πολύπλοκοι! Γι’αυτό κανείς δεν τόλμησε να τους πει ούτε progressive thrash την εποχή που έδιναν τα διαπιστευτήρια τους με το “Mental Vortex”! Και σίγουρα θα δαγκώνουν τη γλώσσα τους όσοι τους είπαν “Rush του thrash metal” όταν το απλό rhythm section δεν έδινε καν το δικαίωμα για τέτοιους χαρακτηρισμούς!
Για να φτάσουν στην ολοκλήρωση τους με το album αυτό θα έπρεπε να δεχτούν το “No more color” ως προστάδιο για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. Και κάπως έτσι το “No more color” ακούγεται σε κάποια σημεία του να «φλερτάρει» με τις ταχύτητες και την πολυπλοκότητα των πρώτων δύο albums.
Ομως ξέρανε και ακροατές και group πως τα δεδομένα πλέον είχαν αλλάξει ριζικά. Το σχήμα είχε προβεί σε ριζικές αλλαγές που το μόνο που δεν περιελάμβαναν ήταν το studio ηχογραφήσεων! Σταμάτησαν να «μπουκώνουν» την ενορχήστρωση των κομματιών με πολλά layers από κιθάρες και έβαλαν μπροστά και το rhythm section. Το αποτέλεσμα τους έβγαλε ηχητικά εντελώς διαφορετικούς, χωρίς τραχύτητα και όγκο, αλλά με άπειρες εκμεταλλεύσιμες δυναμικές και ιδιότυπο ήχο που δεν τους συνέδεε με καμμία μπάντα!
Οι Coroner είχαν πλέον ωριμάσει και έβλεπαν μακριά την καριέρα τους. Λογάριαζαν, βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο, αλλά είχαν ήδη βάλει ένα πλάνο για την εξέλιξη τους από ένα πολύπλοκο thrash σχήμα σε ένα πιο εκλεπτυσμένο και καλοδουλεμένο thrash group. Το “Last entairtainment” θα τους βοηθήσει πάρα πολύ ως videoclip και η περιοδεία τους με τους Watchtower θα μείνει στην ιστορία! Το κοινό είχε τις δύο όψεις του νομίσματος που λεγόταν technical thrash metal. Από τη μία οι Ελβετοί με τις ομαλές εναλλαγές ρυθμών και καθόλου jazz διαφωνίες με ομαλά φωνητικά και από την άλλη το “αρνητικό” τους: Μια λυσαλέα μηχανη εναλλαγής jazz/fusion ρυθμών με συνεχείς διαφωνίες και αλλόκοτα τσιριχτά φωνητικά! Καθόλου τυχαία μια από τις πιο σημαντικές περιοδείες που έχουν γίνει ποτέ και σίγουρα η ονείρωξη κάθε fan που λατρεύει την τεχνική πλευρά της extreme metal σκηνής!
Την ίδια χρονιά θα παίξουν στη θρυλική συναυλία στο Βερολίνο μετά την πτώση του Τείχους μαζί με τους Kreator, τους Tankard και τους Sabbat. H εμφάνιση τους θα κυκλοφορήσει σε video και θα κάνει όλους να μείνουν άφωνοι με την απίστευτη απόδοση τους! Πραγματικά είναι χάρμα οφθαλμων να τους δεις επί σκηνής να επιδίδονται με άνεση πάνω στα απαιτητικά κομμάτια τους!
Οταν, όμως, θα κυκλοφορήσει το 1991 το “Mental Vortex” τα ψέμματα θα έχουν τελειώσει για όσους δεν τους υπολογίζανε καν! Με μεστό και ώριμο τρόπο θα φτάσουν το thrash προσωπείο τους στην πιο αριστοτεχνική του μορφή! Απίστευτα κοντρολαρισμένο, τρομερά δουλεμένο σε όλα τα επίπεδα και μοναδικό διαύγεια και οξύτητα ήχου, κυρίως λόγω της μίξης από τον Tom Morris στα Morrisound της Φλοριδα! Μιλάμε για τα studio που ηχογραφούσε η αφρόκρεμα του death metal της εποχής εκείνης!
Γι’αλλη μια φορά θα προβούν και σε «κουφή» διασκευή, επαναδομώντας το “ I Want You (She’s So Heavy)” των Beatles. Γι’αλλη μια φορά η Noise κυκλοφορεί διασκευή τους σε single, περιμένοντας με αυτόν τον τρόπο να γίνουν γνωστοί σε πιο ευρύ κοινό. Αυτός δεν ήταν ο στόχος του σχήματος και σίγουρα δεν ήταν ο λόγος που έκαναν αυτή την κίνηση. Ο Tom Morris είναι μεγάλος fan των «Σκαθαριών» και τους το ζήτησε να το ηχογραφήσουν, όταν τους άκουγε να το τζαμάρουν σε ένα recording session του δίσκου. Ετσι κι αλλιώς αυτή όπως και η άλλη διασκευή ελάχιστη αναγνώριση έχουν λάβει, αν και θα περίμενε κανείς το αντίθετο! Κι αυτό όχι γιατί μιλάμε για τεράστιους καλλιτέχνες, αλλά γιατί κυριολεκτικά τα έκαναν αγνώριστα!
Την περίοδο εκείνη ήρθαν και έκλεψαν και τις εντυπώσεις από τους headliners Rage στο Ρόδον! Οσοι ήταν παρόντες θυμούνται για πάντα τους Coroner που σάρωσαν τα πάντα!
Με το “Mental Vortex” ελαχιστοποιήθηκαν τα περιθώρια εξέλιξης που είχε ο thrash ήχος που είχαν επινοήσει για τα κομμάτια τους. Επρεπε να διαλέξουν ή να αναπαράγουν στο διηνεκές αυτόν τον ήχο ή να αλλάξουν πλήρως! Διάλεξαν το δεύτερο και προέκυψε με τη μία ένα αριστουργηματικό album….
Αυτήν την περίοδο οι Coroner έχασαν σχεδόν το σύνολο των οπαδών που είχαν κερδίσει στους πρώτους δύο δίσκους. Για να υπογραμμίσουν και τη μεταστροφή τους αυτή, έβαλαν ενιαίο στήσιμο στα εξώφυλλα. Η κάθετη ταινία με το λογότυπο και την αναφορά στα ονόματα των μουσικών θα είναι πλέον το σήμα κατατεθέν τους και θα επιστρατευθεί και όταν αποφασίσουν να επανακυκλοφορήσουν το “Punishment for decadence” με άλλο εξώφυλλο.
AVANT GARDE SWAN SONGS (1993-1995)
Η πλήρης απελευθέρωση έρχεται για έναν καλλιτέχνη όταν καταφέρνει να ξεφύγει από τη φόρμα και τα στερεότυπα που τον ανέδειξαν. Με αυτή την αρχή οι Coroner πέτυχαν την απόλυτη απελευθέρωση τους στο “Grin”.
Ενας δίσκος που όταν βγήκε πέρασε απαρατήρητος, όχι γιατί δεν ήταν καλός, αλλά γιατί τα δεδομένα της εποχής ήταν άλλα! Το να πας να παίξεις εν έτει 1993 metal ήταν μάλλον αυτοκτονία. Το να παίξεις όμως βάζοντας και άπειρα samples, soundscapes και αλλα πειραματικά στοιχεία είναι τρέλα, που την πληρώνεις ακριβά! Και οι Ελβετοί την πλήρωσαν με το χειρότερο τρόπο, μιας και η Noise δεν ασχολήθηκε καν με την προώθηση του! Αναπόφευκτα το όνομα τους πήγε στο ναδίρ και το κοινό τους γύρισε την πλάτη, ακόμα κι αν ήταν δεκτικό πιο progressive ακούσματα! Πείτε μου όμως, πώς ένας ακροατής που προσκυνάει το “Images and words” των Dream Theater θα αντιληφθεί το “Grin”; Εύλογα θεωρήθηκαν απλοικοί σε μια εποχή που ανήγαγε τον αυνανισμό της τεχνικής στο μονόδρομο που έπρεπε να διαβουν όσοι θέλανε να αυτοαποκαλούνται «προοδευτικοί».
Ο χρόνος πέρασε και έγραψε πως με αυτό το δίσκο οι Coroner κατάφεραν να ξεπεράσουν τα στεγανά ακόμα και του δικού τους ύφους! Και μιλάμε για το ύφος που κατάφεραν με μοναδικά αριστοτεχνικό τρόπο να ολοκληρώσουν δύο χρόνια πριν στο “Mental Vortex” album
Από όσο ξέρω γι’αυτό το album δεν περιόδευσαν και οι ίδιοι είχαν αρχίσει να νιώθουν κουρασμένοι από τη μπάντα. Μπορεί πλέον να λένε στις συνεντεύξεις τους ότι είχαν βαρεθεί να ασχολούνται με τους Coroner, όμως παραδέχονται πως ο κόσμος και η εταιρία δεν τους έδιναν σημασία. Πώς να μή χαθεί το ενδιαφέρον για το ίδιο σου το έργο όταν κανείς δε νοιάζεται γι’αυτό!
Η Noise μάλιστα δεν τους άφησε και το περιθώριο να διαλυθούν! Βάσει συμβολαίου τους υποχρέωσε σε μια ακομα κυκλοφορία η οποία θα τους εμφάνιζε και για μοναδική φορά με διαφορετική σύνθεση….
Το 1995 κυκλοφορεί η συλλογή “Coroner”, που είχε και 4 ακυκλοφόρητα «νέα» κομμάτια! Ο,τι ακριβώς είχε κάνει η γερμανική εταιρία και για το αποχαιρετηστήριο album των Celtic Frost! Ειρωνικό έτσι δεν είναι;
Σε δύο από αυτά τα κομμάτια τύμπανα για μοναδική φορά δεν θα παίξει ο Marky, που είναι και ο founder της επανασύστασης της μπάντας στη μορφή που τους ξέρουμε μέχρι και σήμερα!
H μπάντα είχε κάνει κάποιες ηχογραφήσεις, αλλά διαλύθηκαν και σταμάτησαν στη μέση την εξέλιξη των κομματιών. Η Noise είχε, όμως, την απαίτηση να κυκλοφορήσουν ένα ακόμα album! Την περίοδο εκείνη ο Tommy Τ. Baron ήθελε να βγει ως κιθαρίστας σε περιοδεία με τον Ελβετό pop μουσικό, Stephan Eicher. Το συμβόλαιο τον περιόριζε από το να προβεί σε αυτή την κίνηση και τελικά πήραν την απόφαση να κυκλοφορήσουν ένα best of album. Hθελαν, όμως, να βάλουν και τα ακυκλοφόρητα κομμάτια που είχαν γράψει….
Επίσης κατά τη διάρκεια της τελευταίας τους περιοδείας έδιναν στο merchandise μια κασέτα με ακυκλοφόρητο στουντιακό και live υλικό. Η “The unknown (unreleased tracks 1985-1995)” έγινε ανάρπαστη και ιερό δισκοπότηρο για τους ορκισμένους οπαδούς του. Επανακυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο και κατέχει τη δεύτερη θέση στις δικτυακές δημοπρασίες μετά το βινύλιο του “Grin” – αντε να δούμε πότε θα φιλοτιμηθούν να τα επανεκδώσουν και σε βινύλιο μετά τα περσινά CDs.
Επρεπε να παραδώσουν άμεσα τις ηχογραφήσεις και ο drummer είχε να παίξει τύμπανα 2 χρόνια! Ο χρόνος περνούσε και το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν έβγαινε! Ετσι έψαξαν να βρουν κάποιον έμπειρο μουσικό για να ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις και να καταφέρουν να αποδεσμευτούν από το συμβόλαιο που είχαν με τη Noise! Ο Peter Haas που εκείνη την περίοδο ήταν στους μυθικούς Mekong Delta έφερε εις πέρας την αποστολή και το “Coroner” album θα σφράγιζε το τέλος της δεκάχρονης πορείας τους στη μουσική.
Σε αυτά τα νέα κομμάτια οι Coroner έδειχναν τάσεις για να εξελίξουν τον ήχο του “Grin”, δίνοντας του περισσότερο όγκο και heavy κιθάρες με πολλές παύσεις και layers από κιθαριστικά περάσματα. Δυστυχώς για όλους μας η Noise δε μας έδωσε το περιθώριο να χαρούμε την προσπάθεια αυτή σε μορφή full length…
SONGWRITING ESSENSE
Σε μόλις 7 χρόνια και μετά από 5 full length albums το τρίο από τη Ζυρίχη είχε φτάσει στο σημείο να πειραματίζεται βάζοντας industrial στοιχεία και samples πάνω στο ύφος που είχε επινοήσει στην πορεία και αποτελεί ακόμα και σήμερα σημείο αναφοράς για όποιον θέλει να παίξει thrash metal με πιο τεχνικά στοιχεία.
Για να φτάσουν το 1993 να ηχογραφήσουν το “Grin” θα έπρεπε να δεχτούν κάθε τους album ως ένα βήμα εξέλιξης. Με αυτό το γνώμονα έφτασαν στην πορεία του χρόνου να μεταλλάσσονται από ένα πολύπλοκο thrash σχήμα σ’ ένα σχήμα που δεν αποδεχόταν το thrash ως φόρμα, αλλά ως δομή πάνω στην οποία θα έβαζαν κάθε τί θα μπορούσε να το εμπλουτίσει!
Κατάφεραν αυτό που κανένα extreme metal συγκρότημα δεν έχει καταφέρει: να ακούγονται μεστοί, σαφείς, απλοί και συνάμα πολύπλοκοι! Γι’αυτό κανείς δεν τόλμησε να τους πει ούτε progressive thrash την εποχή που έδιναν τα διαπιστευτήρια τους με το “Mental Vortex”! Και σίγουρα θα δαγκώνουν τη γλώσσα τους όσοι τους είπαν “Rush του thrash metal” όταν το απλό rhythm section δεν έδινε καν το δικαίωμα για τέτοιους χαρακτηρισμούς! Τελικά τί είναι οι Coroner;
Είναι από τα ελάχιστα σχήματα που κάθετα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως είναι one of a kind! Κι αυτό γιατί το 1989 έκαναν τολμηρές κινήσεις, οι οποίες δεν παρουσιάστηκαν σαν ενδείξεις πειραματισμού! Η μουσική ωρίμανση τους με το “No more color” album έκανε τους πάντες να σαστίσουν, ακούγοντάς τους να είναι απολύτως κοντρολαρισμένοι ακόμα κι όταν επέλεγαν για ελάχιστες στιγμές να ξεφεύγουν σε ταχύτητα. Αυτό το στοιχείο φάνηκε ξεκάθαρα το 1990 στην κοινή τους περιοδεία με τους Τεξανούς τρελαμένους Watchtower! Το κοινό είχε τις δύο όψεις του νομίσματος που λεγόταν technical thrash metal. Από τη μία οι Ελβετοί με τις ομαλές εναλλαγές ρυθμών και καθόλου jazz διαφωνίες με ομαλά φωνητικά και από την άλλη το “αρνητικό” τους: Μια λυσαλέα μηχανη εναλλαγής jazz/fusion ρυθμών με συνεχείς διαφωνίες και αλλόκοτα τσιριχτά φωνητικά! Καθόλου τυχαία μια από τις πιο σημαντικές περιοδείες που έχουν γίνει ποτέ και σίγουρα η ονείρωξη κάθε fan που λατρεύει την τεχνική πλευρά της extreme metal σκηνής!
Καταρχήν οι Coroner έχουν κάτι μοναδικό: Τους στίχους και την τοποθέτηση των φωνητικών γραμμών την έχει αναλάβει ο drummer τους, Marquis Marky. Αν ακούσετε προσεκτικά τα κομμάτια της περιόδου 1989-1995 θα αντιληφθείτε εύκολα ότι τα φωνητικά είναι σαν να «πατάνε» πάνω στο τέμπο που ακολουθεί το rhythm section. Αυτό βοηθάει σε τεράστιο βαθμό ώστε το μουσικό μέρος να αναδειχθεί και όχι να ακολουθήσει τη νομοτέλεια των φωνητικών γραμμών, που ακολουθούν τα περισσότερα σχήματα. Και αυτό εξηγείται από τον τρόπο σύνθεσης των κομματιών τους.
O mastermind τους στιχουργικά είναι ο drummer τους, Marquis Marky! Ξέρετε πολλά σχήματα που οι στίχοι γράφονται από τον drummer; Ελάχιστες φορές συμβαίνει και όταν κάποιος από το rythm section μιας μπάντας το αναλαμβάνει, σίγουρα είναι ο μπασίστας! Τυχαία νομίζετε που κομμάτια με στίχους από μπασίστες έχουν ανάλογη τοποθέτηση στο κομμάτι και ακολουθούν το ρυθμό με μοναδικό τρόπο – οι Iron Maiden και οι Thin Lizzy είναι από τα πιο τραναχτά παραδείγματα! Παρατηρήστε στο “Semtex Revolution” την τοποθέτηση των φωνητικών γραμμων. Δεν υπάρχει σημείο που να υπάρχει η λεγόμενη “διαφωνία” με το ρυθμικό μέρος του κομματιού, ούτε το οδηγεί σε κανένα του σημείο και φυσικά ούτε λόγος για refrains! Και φυσικά δε θα μπορούσε αυτό να γίνει εφικτό αν ο frontman και μπασίστας τους, Ron Royce, δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στο δύσκολο ρόλο να ακολουθήσει το groove και να τοποθετήσει σωστά χρονικά τα φωνητικά του! Σκεφτείτε πόσο ξεκάρφωτα θα ακούγονται αν για κάποιο λόγο δεν “πατήσουν” σωστά στο ρυθμό! Στο “Semtex revolution” ξεδιπλώνεται σε μεγάλο βαθμό το songwriting των Coroner, στο “Mental Vortex” album, που είναι και το magnum opus τους! Παρατηρήστε πότε εμφανίζονται τα φωνητικά και πώς εξαφανίζονται στα πιο groovy μέρη του κομματιού.
Αυτή η μοναδική αίσθηση ισορροπίας που διαχέεται σε κάθε κομμάτι τους οφείλεται ξεκάθαρα στη χημεία τους, που λειτουργούν ενιαία σαν ένας εγκέφαλος! Κι αυτό οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στον τρόπο που ετοίμαζαν τα κομμάτια τους. Έχοντας μια αρχική ιδέα από riffs ή ρυθμούς, έμπαιναν στο προβάδικο τους και επεξεργάζονταν τις προεκτάσεις τους. Αν παρατηρήσετε οι γέφυρες που χρησιμοποιουν από riff σε riff δεν είναι συμβατικές αλλαγές ρυθμών, αλλά μια γέφυρα με θέματα που η ολοκλήρωση τους οδηγεί στο επόμενο riff ή στο επόμενο lead θέμα που θα συνεχίσει το κομμάτι. Αυτό το γεγονός προσδίδει το κύριο στοιχείο της ακρόασης ενός κομματιού τους, που είναι η αμεσότητα! Το δεύτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τους Coroner είναι η παντελής έλλειψη σύγχυσης που νιώθει κάποιος ακούγοντας ακόμα και τα πιο πολύπλοκα μέρη τους! Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το rhythm section δεν είναι αποκομμένο, αλλά υποστηρίζει τα κιθαριστικά μέρη με όγκο και πολύ groove! Εδώ δηλαδή jazz στοιχεία θα βρείτε ελάχιστα, κάτι που μάλλον κανένα σχήμα από όλα όσα αυτοπροσδιορίζονται ως prog δεν κάνει! Κι αυτό γιατί τα περισσότερα σχήματα είναι περίπλοκα ακριβώς γιατί αξιοποιούν στο έπακρο τις διαφωνίες ανάμεσα σε rhythm και lead section! Εδώ επικρατεί η αρχή της χρήσης αρμονικών και το αποτέλεσμα είναι αξιοθαύμαστο! Τυχαία νομίζετε πως κανένα σχήμα δεν τόλμησε να κάνει κάτι ανάλογο στο μέλλον παρά μόνο οι Kreator στο “Outcast” album το 1997! Πώς το κατάφεραν;
Οι Γερμανοί είχαν την τιμή να έχουν τον Tommy ως κιθαρίστα και η προσωπικότητα του επέδρασε καταλυτικά στη μετάλλαξη τους στο “Outcast” album! Εκεί φάνηκε πόσο σπουδαίος κιθαρίστας είναι, φέρνοντας την αύρα των Coroner στο χύμα thrash των Kreator! Όσοι ήταν στο Ρόδον για να δουν τους Kreator στην περιοδεία τους γι’αυτό το album έχουν να λένε πόσο διαφορετικοί ακούγονταν ακόμα και στα παλιά τους κομμάτια!
MARQUIS MARKY – The invisible mastermind
Drummer ηγέτες στη thrash σκηνή είχαν ελάχιστες μπάντες. Στην περίπτωση των Ελβετών βέβαια ισχύει ότι ο Marky δεν ήταν παρά «πρώτος μεταξύ ίσων»!
Είναι εκείνος που ακόμα και σήμερα δίνει τις περισσότερες συνεντεύξεις και «εκπροσωπεί» την μπάντα στο πως θα φανεί στον έξω κόσμο. Αν και τα αγγλικά του τον άγχωναν στο να γράψει καλούς στίχους, κατάφερε κάτι μοναδικό με τους Coroner
Είναι από τους ελάχιστους drummer που γράφει εξ’ολοκλήρου τους στίχους μιας μπάντας! Και μιλάμε για μουσική με πολλές εναλλαγές ρυθμων και φόρμας, κάτι που δε βοηθάει στο να «πατήσουν» γραμμές πάνω στη μουσική. Ως drummer σίγουρα το ήξερε αυτό και γι’αυτό δεν έπεσε στην παγίδα να δημιουργεί φωνητικές μελωδίες! «Πάτησε» τα φωνητικά του πάνω στο rhythm section και έτσι απελευθέρωσε τη ροή των συνθέσεων, κάτι που δεν κατάφεραν ποτέ οι Celtic Frost αν και ο Warrior είναι η κύρια επιρροή των φωνητικών που κάνει ο Ron Royce! Σίγουρα ο Fischer θα ήθελε πολύ κάποιον να του «πατάει» τους στίχους του πιο καλά πάνω στις συνεχόμενες αλλαγές ρυθμών και riffs των Frost…
To παίξιμο του είναι σαφές, απλό και είναι εκεί για να υπηρετεί τη σύνθεση. Δε θα τον ακούσετε σε κανένα σημείο κομματιού τους να «σπάει» τους ρυθμούς συνεχώς, δημιουργώντας αυτή την αίσθηση «σύγχυσης» που προκαλούν τα αντίστοιχα progressive σχήματα. Κι αυτό γιατί δεν είναι επηρρεασμένο το παίξιμο του από drummers που είναι περισσότερο τεχνικοί σαν τον Neil Peart των Rush, της μπάντας που λατρεύουν τα άλλα δύο μέλη των Coroner! Εκείνος αρέσκεται σε πιο δυναμικά παιξίματα όπως του John Bonham των Led Zeppelin.
Είναι από τους ελάχιστους drummer της thrash σκηνής που σπάνια χρησιμοποιεί δίκαση και ελάχιστες φορές «κόβει» τη ροή της σύνθεσης με χτυπήματα πάνω στα πιατίνια – σύνηθες από όλους τους thrash drummer. Ακολουθώντας την κεντροευρωπαική νοοτροπία σύνθεσης, ο Marky απλώς δημιουργεί με το παίξιμο του το πλαίσιο πάνω στο οποίο θα «πατήσουν» τα φωνητικά του Ron Royce και τα εύστροφα riffs του Tommy T. Baron. Περνά απαρατήρητος από όσους δεν ξέρουν τί ρόλο παίζει στην μπάντα και πόσο καταλυτική είναι η παρουσία του!
Μετά τη διάλυση των Coroner, προσχώρησε το project του Warrior μετά τη διάλυση των Celtic Frost. Με τους Apollyon Sun ηχογράφησε το “God leaved and dies” EP (1998) και το “Sub” album (2000), με τα οποία φάνηκε να ταιριάζει ακόμα περισσότερο. Το industrial/πειραματικό ύφος των κυκλοφοριών αυτών απαιτούσε μινιμαλιστικό παίξιμο και η παρουσία του ήταν ακόμα λιγότερο αισθητή! Εκείνο που σίγουρα τον απελευθέρωσε ήταν το γεγονός ότι το σχήμα δεν έδινε live και έτσι πλέον δεν είχε το «άγχος» της παρουσίας του στη σκηνή.
Μετά την απενεργοποίηση τους, σταμάτησε να έχει οποιαδήποτε επαφή με τη μουσική μέχρι που τελικά ενέδωσε στη συνεχείς προτάσεις του Tommy για να ξαναπαίξουν live ως Coroner!
Δε θα μπορούσε κανείς να πει με σιγουριά πως θα ήταν χωρίς εκείνον οι συνθέσεις τους! Εκείνο που σίγουρα μπορεί να πει κάποιος είναι ότι είναι εκείνος που έθεσε τις βάσεις για να ξεφύγουν οι Coroner από τους φρενήρεις ρυθμούς των δύο πρώτων albums! Με αυτόν να τους κοντρολάρει έφτασαν στην ολοκλήρωση του ήχου τους στο “Mental Vortex” και με τις «απουσίες» του από τα σημεία που δεν ήταν «απαραίτητος», το “Grin” πήρε την αφαιρετική όψη που όλοι θαυμάζουμε και εκείνοι καμαρώνουν!
TOMMY T. BARON – The genius guitarist
Ο Τommy T. Baron είναι ένας από τους ελάχιστους ευφυείς μουσικούς που ξεπήδησαν από τη thrash σκηνή εκείνη την εποχή! Για να μην πω από όλο το φάσμα της μουσικής… Βαρύγδουπο;
Παρατηρήστε το παίξιμο του και κυρίως τον ήχο του! Είναι heavy αν και χρησιμοποιεί ελάχιστο echo και distortion και το παίξιμο του είναι σαφές και ευδιάκριτο ό,τι στυλ rock μουσικής και αν ακούει κάποιος! Ο Tommy δεν είναι διαβόητος για την εκτελεστική του δεινότητα, ούτε για τα φοβερά solos του που είναι συνεχώς κλίμακες επηρρεασμένες ξεκάθαρα από την κλασική μουσική! Είναι πασίγνωστος για την ικανότητα του αν εναλλάσει τα ρυθμικά με τα lead θέματα με πολύ ομαλό τρόπο. Κι αυτό το επιτυγχάνει αφήνοντας την υπόλοιπη μπάντα να τον υποστηρίξει σε μια γέφυρα ή σε μια αλλαγή.
Ακούστε προσεκτικά τί κάνει στο μυθικό “Metamorphosis” και ίσως αντιληφθείτε τη μεγαλοφυία αυτού του μουσικού! Ξεκινάει με την κιθάρα του ένα φοβερό thrash θέμα και το αλλάζει στο πρώτο λεπτό με μια ρυθμική γέφυρα πάνω στην οποία χτίζει συνεχόμενα εμβόλιμα μέρη! Το αρχικό riff έχει γίνει η ραχοκοκαλιά του κομματιού που συνεχώς αλλάζει στην πορεία του κομματιού και δίνει μια πρωτόγνωρη μορφή στο κομμάτι με τη βοήθεια των φωνητικών! Συνεχόμενες ομαλές αλλαγές ρυθμών, εμβόλιμα θέματα που εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται περιοδικά στο κομμάτι που ξαναγυρίζει στην αρχική του μορφή μετά το φοβερό solo! Κι όλα αυτά σε μόλις 5 λεπτά…
Αν έπρεπε να τον περιγράψω με μια λέξη θα ήταν ουσιαστικός! Δε φλυαρεί στα solos του και δεν παρατραβάει τα riffs του με συνεχείς επαναλήψεις, καθιστώντας κάθε ακρόαση ενός κομματιού συναρπαστική και απρόβλεπτη! Αυτό ακριβώς το γεγονός το έχει πετύχει, γιατί έχει άλλους δύο μουσικούς με τους οποίους επικοινωνεί με μοναδικό τρόπο! Αναπόφευκτα το συνεχές πολύωρο τζαμάρισμα στο studio θα είχε τέτοια αποτελέσματα και σίγουρα θα έφερνε κομμάτια με φοβερό songwriting!
Οι Coroner του οφείλουν το μεγαλύτερο ποσοστό του ήχου τους σε εκείνον! Η μετάβαση τους από το technical thrash των πρώτων χρόνων στο art thrash του “No more color” και του “Mental Vortex”, οφείλεται ολοκληρωτικά στη στρατηγική του κίνηση να κουρδίσει χαμηλά την κιθάρα του, δίνοντας της περίσσότερο όγκο, ευκρίνεια στον ήχο και λιγότερη τραχύτητα και distortion. Το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό και σε συνδυασμό με τις χαμηλότερες ταχύτητες των συνθέσεων «λειτούργησε» ευεργετικά! Μην ξεχνάμε πως σκεφτόντουσαν την προσθήκη και δεύτερου κιθαρίστα πριν κάνουν αυτήν την κίνηση, γιατί στα πρώτα δύο albums είχαν πολλαπλά layers στην κιθάρα.
Η κίνηση αυτή έγινε για να μπορούν να αποδώσουν τις συνθέσεις τους πιο άνετα και στα live και κυρίως τα κιθαριστικά μέρη! Αν σκεφτεί κανείς και το γεγονός πως είναι και απαιτητικά, καταλαβαίνει κανείς σε πόσο δύσκολη θέση είχε περιέλθει μέχρι την αλλαγή αυτή! Και φάνηκε και στην επιλογή του σολαρίσματος του, που πλέον δεν είχε τη συμβατική δομή που είχε αναπτύξει στα πρώτα χρόνια. Ακούστε πώς στο “Nosferatu” αγγίζει το neoclassical παίξιμο του Malmsteen και πως στο “Lethargic age” 6 χρόνια μετά παίζει ανάλογο solo με τελείως διαφορετικό ύφος και παίξιμο, χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές και ήχο!
Η αξία του σαν κιθαρίστας δεν αναγνωρίστηκε ούτε ετεροχρονισμένα και έτσι και σήμερα πλέον σαν όνομα είναι παντελώς άγνωστος! Οποιος δεν πιστεύει πως αυτό δεν είναι άδικο ας μπει στον κόπο να μελετήσει είτε σαν ακροατής, είτε σαν κιθαρίστας το “Mental Vortex” album. Και σίγουρα ο Mille Petrozza το ήξερε και γι’αυτό τον κάλεσε 2 βδομάδες πριν την έναρξη των ηχογραφήσεων του “Outcast” album να μπει στους Kreator.
Με το δίσκο εκείνο το 1997, οι Γερμανοί θα έμπαιναν σε μια περίοδο πειραματισμού που θα τους έφτανε ακόμα και σε gothic μονοπάτια στο “Endorama”. Σε εκείνο το δίσκο ο Tommy θα γράψει και κομμάτια μαζί με τον ηγέτη των Kreator, κάτι που δεν είχε προλάβει να κάνει στο “Outcast”! Παρ’όλα αυτά η παρουσία του δείχνει να ήταν καταλυτική όσον αφορά την ηχητική ταυτότητα του album, μιας και ο ήχος της κιθάρας του ήταν στο ύφος των Coroner των τελευταίων ετών! Οσοι είμασταν στο Ροδον στην περιοδεία αυτού του δίσκου, θυμόμαστε πόσο mid tempo και πιο heavy ακούστηκαν όλα τα κομμάτια που επέλεξαν να παρουσιάσουν με εκείνον επί σκηνής ως δεύτερο κιθαρίστα!
Αφού έφυγε από τους Kreator σταμάτησε να παίζει με άλλες μπάντες, αν και ασχολιόταν με τη μουσική. Ηταν και ο μόνος από το group που συνέχιζε στα 00s να ασχολείται με τη μουσική και εκείνος που πίεζε τις καταστάσεις ωστε το reunion να γίνει πραγματικότητα!
Σε αυτό το διάστημα έστησε το μεγαλύτερο studio της Ελβετίας και όπως είναι αναμενόμενο από αυτή την κίνηση του βγάζει τα απαραίτητα για να ζήσει ως ανθρωπος! Αυτό για να μη νομίζει κανείς πως το reunion τους αποσκοπεί αποκλειστικά στα «ένσημα» που γεμίζουν άλλες μπάντες που επανασυνδέονται για να «θυμηθούν τα παλιά».
RON ROYCE – The rhythm line assembly
O Ron Royce είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στη σωστή θέση και τα φωνητικά του είναι σαφώς επηρρεασμένα από τον Thomas Gabriel “Warrior” Fischer. Αν παρατηρήσει κανείς τη χροιά και την εκφορά των στίχων, το αποτέλεσμα θυμίζει κραυγαλέα τον συμπατριώτη του και ηγέτη των Celtic Frost! Μιλάμε δηλαδή για μεμονωμένες φράσεις, που ελάχιστες φορές παρουσιάζονται σε ροή μελωδικής γραμμής.
Καθόλου τυχαίο κάτι τέτοιο, μιας και στα πρώτα τους βήματα μετά την επανασύσταση τους το 1985, οι Coroner δεν είχαν τραγουδιστή και ο Warrior έκανε τα φωνητικά για το πρώτο τους demo! Η παρουσία του ήταν καταλύτική και για την επιλογή του στυλ φωνητικών τους, πέρα από την ανέρευση δισκογραφικής στέγης! Μόνο σε καλό τους βγήκε αυτό, μιας και με αυτό το στυλ φωνητικών έδωσαν το δικαίωμα να αναδειχτούν περισσότερο τα μουσικά θέματα στις συνθέσεις, παρά τα φωνητικά!
Είναι αναμφίβολα η «ήρεμη» δύναμη της μπάντας. Θα τον δείτε στη σκηνή να ξεφεύγει ελάχιστα και να δίνει με συγκρατημένη ένταση και νεύρο τα φωνητικά μέρη των συνθέσεων τους. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι το μέλος που προσφέρει τα λιγότερα στους Coroner, κάτι που σίγουρα δεν ισχύει!
Μπορεί να μη γράφει εκείνος τους στίχους, αλλά είναι εκείνος που καλείται να ανταπεξέλθει στο να τους αποδώσει πάνω στους ρυθμούς που αποδίδει! Ξέρετε πολλούς μπασίστες να τραγουδάνε φωνητικές γραμμές και όχι μελωδίες; Δηλαδή να τραγουδάς πάνω στο ρυθμό και να παίζεις ταυτόχρονα και το μπάσο με την απόδοση που έχει εκείνος στους Coroner…
Στην πορεία του χρόνου τα φωνητικά του άρχισαν σιγά σιγά να αποκτούν μεγαλύτερο εύρος, βάζοντας ολοένα και περισσότερα effects και πειραματικά στοιχεία! Ποιος θα πίστευε πως το μοναδικό κομμάτι που είχαν γράψει μέχρι εκείνη τη στιγμή με καθαρά φωνητικά θα γινόταν videoclip; Το “Last entertainment” δείχνει την αντίληψη που είχε στα φωνητικά του ο Ron Royce, που ξεδιπλώθηκε περίτρανα στο “Grin” album!
Εκεί θα παρουσιάσει με τον καλύτερο τρόπο τη δική του αντίληψη για τα φωνητικά και θα αφήσει το μπάσο του να ακουστεί για πρώτη φορά σαν δεύτερη ρυθμική κιθάρα. Εκεί αν παρατηρήσετε το παίξιμο του δεν είναι πολύπλοκο, όπως των περισσότερων μουσικών πίσω από το μπάσο σε τεχνικές metal μπάντες. Τα θέματα του ακούγονται με σαφήνεια και δε «διαφωνουν» σε κανένα σημείο με τα τύμπανα, ακυρώνοντας οποιοδήποτε ισχυρισμό μπορεί κάποιος να έχει ότι είναι επηρεασμένοι από τους Rush ή από jazz. Μπορεί μεν να είναι ακροατές αυτών, αλλά το παίξιμο τους είναι απλό και μεστό, χωρίς να ξεφεύγει σε μέτρο κάθε τρεις και λίγο όπως για παράδειγμα συμβαίνει στους Watchtower με τον τρελαμένο Doug Kayser!
Καθόλου τυχαία είναι ο μόνος που δεν ασχολήθηκε με τίποτα από μουσική μετά τη διάλυση τους στα mid 90s! Αυτό δείχνει πως και ο ίδιος δεν πίστευε πως είναι μουσικός τόσο ικανός για να λειτουργήσει και πέρα από την μπάντα που τον ανέδειξε και τον στιγμάτισε.
Λευτέρης Τσουρέας
