Περπατώ, περπατώ μες το δάσος
Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ..
-Λύκε, λύκε είσαι εδώ;
-Παίρνω τη μαγκούρα μου και σας κυνηγώ.
…από τα παιδικά μας χρονιά ο λύκος ήταν κάτι που μας το έφερναν στο νου οι μεγαλύτεροι ως κάτι κακό και ύπουλο. Πόσες φορές μας είπε η μητέρα μας “φάε το φαί σου, γιατί αλλιώς θα σε δώσω στον κακό λύκο να σε φάει”. Τι ήταν αυτό που έκανε τους ανθρώπους να δώσουν σ’ αυτό το ζώο ένα τέτοιο μυστηριακό προφίλ το οποίο όμως είναι σύναμμα και τρομερά γοητευτικό;
Σύμφωνα με τις διάφορες παραδόσεις του ελληνικού λαού, ο λύκος δεν πλάστηκε από τον Θεό αλλά από τον διάβολο, με όλα τα χαρακτηριστικά του ζώου εκτός της ζωής, και αυτό στην προσπάθειά του να ανταγωνιστεί τον Θεό στη δημιουργία. Ο Θεός όμως, προκειμένου να τιμωρήσει τον διάβολο, ενέπνευσε ζωή στο λύκο με την εντολή να κατασπαράξει τον πλάστη του. Έτσι ο λύκος ζωντάνεψε, αλλά δεν πρόλαβε τον διάβολο, καταφέρνοντας όμως να φάει το ένα πόδι του. Απ αυτό το γεγονός ο διάβολος παραμένει έκτοτε κουτσός και αποκαλείται “λυκοφαγωμένος”.
Πολλοί λαοί επίσης, πιστεύουν ότι κάτω από μαγικές τελετές ή επικλήσεις, μπορούν οι άνθρωποι να αποκτήσουν ικανότητες λύκου ή και να μεταμορφωθούν σε λύκους. Έτσι, με την πίστη αυτή θεωρείται ότι σε κάθε αγέλη λύκων υπάρχουν και μεταμορφωμένοι άνθρωποι, που αν ακούσουν το όνομά τους ξαναγίνονται άνθρωποι.
Σύμφωνα με θρύλους ο λυκάνθρωπος είναι ένα άτομο που παίρνει τη μορφή και τις ιδιότητες του λύκου, για να γευτεί ανθρώπινη σάρκα και αίμα. Μπορεί να μετατρέπεται εξίσου εύκολα από άνθρωπος σε λύκο και αντίστροφα.
Πουθενά δεν υπάρχει κάποια ένδειξη τέτοιων μετατροπών. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές τεκμηριωμένες περιπτώσεις ανθρώπων που νόμιζαν ότι ήταν λυκάνθρωποι.
Σε πολλούς λαούς ο θρύλος του Λυκάνθρωπου κατέχει εξέχουσα θέση στις παραδόσεις τους. Μια από αυτές τις χώρες είναι και η Πορτογαλία.
Στην Πορτογαλία ο μύθος μιλά για 2 είδη λυκανθρώπων. Το ένα είδος όταν είναι μεταμορφωμένος λύκος, ουρλιάζει άγρια, αλλά στην πραγματικότητα είναι άκακο, ειρηνικό, δεν βλάπτει και μοιάζει με ένα πληγωμένο ζώο.
Το άλλο είναι κακό, αιμοβόρο και αυτό φαίνεται ακόμα και στα μάτια του όταν έχει ανθρώπινη μορφή. Είναι μια “μάγισσα” και επιτίθεται με μεγάλη βία στους ανθρώπους.
Ένας Πορτογάλος (Fernando Ribeiro) με αγάπη στην παράδοση της πατρίδας του, γεννημένος σε ένα περιβάλλον γεμάτο από θρύλους και δοξασίες, αποφάσισε να ασχοληθεί με την μουσική και να έκφραση μέσα από αυτήν τα πιο σκοτεινά του όνειρα και σκέψεις. Σπουδάζοντας φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Λισαβόνας, απέκτησε ακόμα περισσότερα ερεθίσματα και δεν ήταν δυνατόν φυσικά να μην επηρεαστεί από τον θρύλο του λύκου. Έδωσε το όνομα MORBID GOD στην μπάντα αλλά πολύ σύντομα άλλαξε σε MOONSPELL μιας και το πρώτο ήταν αρκετά περιοριστικό ενώ το MOONSPELL ήταν πιο κοντά στο γενικότερο μυστηριακό κλίμα και συναίσθημα που ήθελε για το συγκρότημα.
Η μπάντα στα πρώτα της βήματα ασχολήθηκε ουσιαστικά με θέματα αποκρυφιστικα με τον τραγόμορφο θεό να είναι ο βασικός πρωταγωνιστής. Μουσικά αλλά και στιχουργικά όμως ήταν πολύ μακριά από οτιδήποτε είχε κανείς ακούσει στο black metal μέχρι εκείνη την στιγμή.
Από το πρώτο 7” της μπάντας με τον τίτλο “Goat on Fire” ο λύκος έκανε αισθητή την παρουσία του με το τραγούδι “Wolves from the Fog”. Ένα ανατριχιαστικό έπος με τα ουρλιαχτά των λύκων να δένουν τέλεια με τα μανιασμένα φωνητικά του Ribeiro. Στο τραγούδι ο λύκος είναι το σατανικό πλάσμα που αναφέρουν οι μύθοι, διψώντας για αίμα και θυσία, παρουσιάζοντας στο τέλος την εικόνα του λύκου να γίνεται ένα με τον τραγόμορφο δημιουργό του “…And once again from the fog, with horns on head came the Wolf, carrying in his shoulder the sacrifice, a beauty to this Walpurgis Eve. As, to the sober image of our God, the Wolf with Horns I walk!”. Ακολουθησε ένα EP με τον τίτλο “Under the Moonspell” το οποίο έκανε τρομερή εντύπωση με την διαφορετικότητα του, αναγκάζοντας την Century Media να τους υπογράψει, κάτι που δεν μετάνιωσε ποτέ. Στο EP ο λύκος δεν είχε καμιά παρουσία αλλά το συγκρότημα φύλαγε για αυτόν πολλά στη συνέχεια…
……ήταν Απρίλιος του 1995 όταν η καρδιά του λύκου απέκτησε μουσική οντότητα μέσα από τον ντεμπούτο των MOONSPELL. Το “Wolfheart” άλλαξε μια και καλή τον τρόπο που έβλεπε ο κόσμος το black metal και σιγά-σιγά απέκτησε την απήχηση που του έπρεπε και μέσα από τις συγκλονιστικές live εμφανίσεις της μπάντας έγινε μετά από 20 χρόνια ένα άλμπουμ που μπαίνει στην κατηγορία των κλασικών άλμπουμ του metal. Στο ντεμπούτο τους οι MOONSPELL πλέκουν το εγκώμιο της θηλυκής πλευράς του λύκου. Η γυναίκα λύκαινα, με έντονες αναφορές στην αιώνια αγάπη, στον βαμπιρικό έρωτα και σε αρχαίες θεότητες. Η μπάντα κάνει μια βουτιά στην παράδοση της χώρας της δημιουργώντας και το τελευταίο άλμπουμ με τόσο έντονα folk στοιχεία που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Πορτογάλοι. Ας δούμε κάποια παραδείγματα για τα παραπάνω. Το “Wolfshade (A Werewolf Masquerade)” είναι μια ωδή στην γυναίκα λύκαινα… “She brought the Night hidden in her sad Wolf eyes. The perfume of a twilight, her strongest scent. Half Wolf, Half female – what a strange wedding, Mother Nature has offered us to see…”. Ο “αμαρτωλός ” έρωτας συνεχίζεται στο “”Love Crimes” όπου ο πρωταγωνιστής κρατά την μακρινή ανάμνηση της γυναίκας λύκαινας όταν φορούσαν “στεφάνια από σάρκα”… “This is my way, this so mysterious way of welcoming She, welcoming She. My way to remember, distant nights of Passion and Doom .Where we both wore flesh crowns to defy, the skies in their blue and so vague tyranny”. Στο “…Of Dream and Drama (Midnight Ride)” βλέπουμε τη θυσία του θηλυκού στον έρωτα, όπου η αγάπη και ο θάνατος γίνονται ένα…“Beautiful dagger you may now leave your case. Wild red tears at the lady’s hand. Kissed were her breasts with your sharpened face. Given is now what Love had taken, death and Love, they together danced”. Στο “Trebaruna” η μπάντα αναφέρεται στην δοξασία της θεάς “Trebaruna”, (πολλοί αναφέρονται με την συγκεκριμένη ονομασία σε μια θρησκεία που άκμασε στα Ρωμαϊκά χρόνια στην Πορτογαλία) της κόρης του Πόνου, ιερής θεάς του Έρωτα που κόρη της ήταν η Σελήνη και σύζυγος ο Λύκος (λύκοι). Στο “Ataegina” η μπάντα μιλά για μια άλλη θεά της Λουζιτανικής μυθολογίας. Βασίλισσα της νύχτας που στις τελετές της οι άνθρωποι έπιναν το αίμα κατσίκας (ιερό ζώο της Ataegina). Θεωρείται επίσης και η Λουζιτανική θεά της Σελήνης. Για το “Vampiria” δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Είναι το σήμα κατατεθέν της μπάντας. Στο “An Erotic Alchemy” πάλι βρίσκουμε τη γυναίκα λύκο και την ταιριαστή αντίθεση μεταξύ του θανάτου και της αγάπης… “Between us there is this strange chemistry but would you die for me?”. Το “Alma Mater” είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι στο άλμπουμ. Στα λατινικά σημαίνει κυριολεκτικά «η θρέφουσα μητέρα». Προσδιορίζει το σημείο στο οποίο κάποιος απέκτησε τα εφόδια για την ζωή, ο σταθμός ορόσημο της πορείας του ανθρώπου. Χρησιμοποιήθηκε και στην Ρωμαϊκή εποχή ώστε να προσδιορίσει την μητέρα Θεά. Εδώ παίζει το αντίστοιχο ρόλο στην Πορτογαλική μυθολογία για τον Ribeiro...”Mother Tongue has spoken to thee, in the strongest way they’ve ever seen. World can’t you see? I am not alone in my belief. …At the Moon Mountain six wolves cry. Your lost glory we’ll regain or die”
Ένα χρόνο μετά από αυτόν τον δίσκο ορόσημο οι MOONSPELL συνέχισαν το ταξίδι τους στην μουσική με ένα άλμπουμ (“Irreligious”) που τους απομάκρυνε πλήρως από την black metal κατηγορία, με λίγες πινελιές κατά την διάρκεια αυτού του σπουδαίου άλμπουμ να θυμίζουν το παρελθόν. Η παρουσία του λύκου στο “Irreligious” είναι σχετικά μικρή αν κι εδώ μπορούμε να βρούμε κάποια σημεία που κάνει αισθητή την παρουσία του. Σε αυτό το άλμπουμ οι MOONSPELL πέρασαν σε ένα πιο φιλοσοφικό και ποιητικό τρόπο να εκφράσουν στιχουργικά τις ανησυχίες τους κάτι που φάνηκε και στην πιο γοτθική κατεύθυνση του άλμπουμ μουσικά κάτι που το έκανε το πρώτο που έγινε χρυσό στην χωρά τους χαρίζοντας τους την απόλυτη αναγνώριση στην χώρα τους (μακάρι να συνέβαινε και αυτό κάποια στιγμή και στο Ελλαδιστάν, με τα σπουδαία συγκροτήματα της χώρας μας ).
Υπήρχαν όμως αρκετά πρωτοποριακά θέματα όπως στο κομμάτι “Opium” που ήταν και το πρώτο βίντεο της μπάντας και έδειχνε το γκρουπ να παίζει σε ένα μαγαζί οπίου στις αρχές του 19ου αιώνα. Το πορτογαλικό κομμάτι στο τέλος είναι ένα απόσπασμα από έναν από τα πιο διάσημους και ταυτόχρονα αινιγματικούς ποιητές της πορτογαλικής λογοτεχνίας, Fernando Pessoa, του οποίου τα έργα έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές του ποιητή ήταν ότι χρησιμοποιήσαμε διαφορετικές προσωπικότητες, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο είδος γραφής και ένα πολύ ιδιαίτερο “σύμπαν” ερμηνείας. Στο άλμπουμ βρίσκουμε θέματα θανάτου, αιωνιότητας 
(“Take my hand and taste eternity, Take my hand and find a new god”), μίσους (“Allow me to doubt, we were lovers who could really share. The only love between us was hate”), αγάπης (“We have tasted from the poisoned gift of love, which condemned us to forever fly alone”). Η γυναίκα λύκαινα επανέρχεται με νύχια κορακιού στο “Raven Claws” (“The flavour of poison and moon Still maturing on her blood She is not your occasional affair, no! But eternal love, drop by drop…”). Βέβαια για το τέλος κράτησαν το απόλυτο λυκοτράγουδο το οποίο από τότε κλείνει και ΚΑΘΕ συναυλία της μπάντας σαν μια τελετή που έφτασε στο τέλος της. Είναι ακόμα και χαρακτηριστικός ο τρόπος που παίζεται πλέον από το συγκρότημα με τον Ribeiro να κάνει το σήμα του φεγγαριού και το αποκορύφωμα στο τέλος που σε παρασέρνει. Ένα κομμάτι λατρεία στο πόθο για σάρκα κάτω από ένα ολόγιομο φεγγάρι που φέρνει παράνοια στις αισθήσεις “They awake for flesh. Choose pain as a path. Refuse a light to blind you and me. Irreverence was cast out from the sky…And eternity lost its sex forever…And under the same heaven they voted to emptiness… We still celebrate under a Full Moon Madness…”
Οι MOONSPELL θα είναι το Σάββατο στο Stage 1 και θα δώσουν ένα live που πιστεύω ότι θα αφήσει ιστορία. Η τελετή του λύκου θα ξεκινήσει ακριβώς τα μεσάνυχτα. Να είστε εκεί…αν τολμάτε…
Γιώργος Καραγιάννης
