Αν πρέπει να διαλέξουμε κάποιες μπάντες από την εγχώρια σκηνή, οι οποίες να έχουν ξεχωρίσει για την εργατικότητα, τη μεθοδικότητα και τη συνέπειά τους, μέσα σε αυτές θα είναι σίγουρα οι ACHELOUS. Από το 2014 και το παρθενικό, αναγνωριστικό τους demo (“Al Iskandar”), έπειτα με το EP “The cold winds of Olympus” του 2015 και εν συνεχεία το πρώτο, ολοκληρωμένο τους άλμπουμ “Macedon” (2018), οι Αθηναίοι έκαναν με τον τρόπο τους ξεκάθαρο πως για να καταφέρεις πράγματα πρέπει πρώτον να μελετάς κάθε κίνησή σου προσεκτικά, δεύτερον να έχεις πίστη στις δυνατότητές σου και, πάνω απ’ όλα, διάθεση να… «τρέξεις». Η δική τους «τρεχάλα» τους άνοιξε σε σύντομο χρονικό διάστημα οδούς προς το εξωτερικό, σε επιλεγμένες συναυλίες και festivals και τους έδωσε την ικανοποίηση επιτυχημένων sold out εμφανίσεων εντός συνόρων. Μέρος αυτού του ιδιότυπου «οδοιπορικού» παρουσιάζεται, ως retrospectiva, στο EP “Northern winds” που μόλις κυκλοφόρησε. Ένα EP που έχει επιπροσθέτως τον ρόλο της «γέφυρας» του παρόντος με αυτό που «έρχεται» και το οποίο δεν είναι άλλο από το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “The Icewind Chronicles”. Δεν θα αργήσει κι αυτό, καθώς βρίσκεται ήδη στη διαδικασία της τελικής μίξης και όταν φτάσει η στιγμή του, εδώ θα είμαστε να τα πούμε.
Το “Northern winds” χωρίζεται άτυπα σε τρεις ενότητες. Ή τουλάχιστον, έτσι το θωρώ εγώ. Η πρώτη εκπροσωπείται/καλύπτεται από το ομώνυμο κομμάτι, μια ολοκαίνουργια σύνθεση που μαρτυρά τη νέα κατεύθυνση που το συγκρότημα δείχνει διατεθειμένο να ακολουθήσει. Ένα εξάλεπτο έπος, με την ατμοσφαιρική, ταιριαστή εισαγωγή που σε βάζει στο «ψυχρό» κλίμα του concept να ακολουθείται από ένα «θεόρατο» riff. Επιβλητικός αργός ρυθμός, ανατολίτικες φρυγικές και αιολικές κλίμακες να εναλλάσσονται στις κιθάρες, πιο «χαμηλά» κουρδίσματα… ο Τσάμης εμφυσά το πνεύμα των WARLORD στο πολεμικό heavy metal της μπάντας και το μετουσιώνει σε κάτι ακόμη πιο πομπώδες και αρχοντικό. Αν ο DeFeis άκουγε αυτόν τον ήχο, θα αισθανόταν δικαιωμένος για τον όρο «Ευγενής Βάρβαρος» που υιοθέτησε ο ίδιος πριν 30 και πλέον χρόνια, έστω και αν δεν υπάρχει μουσική ομοιότητα. Όπως δικαιωμένος θα αισθανόταν και ο Quorthon που κατάφερε αυτό το τόσο ταιριαστό «πάντρεμα» black metal και επικού heavy και γενικότερα άνοιξε τον δρόμο στο ακραίο metal ώστε να αποκτήσει αυτό επικό χαρακτήρα. Διότι εδώ, αντίθετα, υπάρχει ομοιότητα, και θα καταλάβεις γιατί το λέω αυτό, όταν φτάσεις στο τέταρτο λεπτό του κομματιού. Ένα ακόμη στοιχείο που οφείλει ο συντάκτης/ακροατής να υπογραμμίσει, είναι η διαφορετική προσέγγιση στα φωνητικά που ακούγονται περισσότερο γρεζαριστά και στα σίγουρα με μια τάση να ανοίξει κι άλλο η βεντάλια στο μέτρο του δυνατού. Κάποιοι ίσως παραξενευτούν ή και απογοητευτούν, μα προσωπικά όχι μόνο τάσσομαι αναφανδόν υπέρ των ακραίων «περασμάτων» σε αυτού του είδους τη μουσική, μα απεναντίας ευελπιστώ αυτά να πληθύνουν στο μέλλον. Άλλωστε για ακραία τοπία μιλάμε, βάρβαρους λαούς και πολεμοχαρείς άρχοντες. Ο πόλεμος και η μάχη δεν είναι μόνον ηρωισμοί, είναι και αίμα. Πολύ αίμα. Οτιδήποτε μπορεί να εξυπηρετήσει λοιπόν το concept αυτό, καλοδεχούμενο.
Ενότητα δευτέρα, ήχος γνώριμος. Τουλάχιστον, σε όσους έχουν ακούσει το “Al Iskandar” demo. Από εκεί, η μπάντα διαλέγει να επανηχογραφήσει το ομώνυμο κομμάτι της, “The River God”. Ξέρω τι θα σκεφτείς, το ομώνυμο θα έπρεπε να λέγεται “Achelous”. Αν αναλογιστείς όμως πως ο Αχελώος ήταν ποτάμια θεότητα, Τιτάνας, παιδί της Τηθύος και του Ωκεανού, η μπάντα έχει δίκιο. Πέραν του φιλολογικού ενδιαφέροντος βέβαια υπάρχει το μουσικό, που είναι εννοείται σημαντικότερο αφού εδώ δεν παρουσιάζουμε κάποιο σύγγραμμα, αλλά έναν δίσκο μουσικής. Το «αναγεννημένο» “The River God” είναι πιο κοντά στο ντεμπούτο, κάτι που βρίσκω λογικό, αφού όση αναβάθμιση και να δεχτεί, ο κεντρικός «κορμός» «γράφει» 2014 και όχι 2021. Καλπάζων ρυθμός στις κιθάρες και στα τύμπανα, ακόμη πιο χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες (ναι!) ωραία πλήκτρα να κάνουν «πλάτες» (και εδώ υπάρχει πολύ έντονη η αίσθηση από WARLORD και κυρίως LORDIAN GUARD), άλλοι στίχοι και το riff να θυμίζει αυτό του πολεμικού ύμνου “Blood” από το “Macedon”, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ μειονέκτημα. Γενικά, έχουμε να κάνουμε με μία ΑΛΛΗ σύνθεση. Νομίζω δε, πως το κομμάτι έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε hit, όσον αφορά το setlist της μπάντας. Άλλωστε, για καθεμιά (μπάντα) που έχει «δικό της» ομότιτλο τραγούδι, η ένταξή του σε αυτό (setlist) είναι “condicio sine qua non”. Για να δούμε, θα ακολουθήσει την ίδια μοίρα και το “Pagan child”;
Ενότητα τρίτη, ή αλλιώς, «υπόθεση live». Όποιος έχει παρακολουθήσει τους ACHELOUS στο συναυλιακό σανίδι, έχει τουλάχιστον καταλάβει πως το συγκρότημα αποτελεί μια από τις πιο σίγουρες, «άχαστες» περιπτώσεις του να δεις ένα ΚΑΛΟ live. Σε αυτή μου την άποψη συνηγορεί ο σταθερός πυρήνας οπαδών που τους ακολουθεί «βρέξει-χιονίσει», ξέχωρα των υπολοίπων. Προσωπικά, τους έχω δει να «σαρώνουν» παίζοντας μέχρι και χωρίς πρόβα, καλούμενοι να αντικαταστήσουν άλλο συγκρότημα τη τελευταία στιγμή, με τους μισούς άυπνους και τους άλλους μισούς άρρωστους να στέκονται όρθιοι με αντιπυρετικά. Για να συμπληρωθεί το EP, παρουσιάζονται κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές της συναυλιακής πραγματικότητας των ACHELOUS, συγκεκριμένα μέσα από τρία τραγούδια, επιλεγμένα από ισάριθμες εμφανίσεις με ιδιαίτερη σημασία για το ίδιο το συγκρότημα. Από το release party του “Macedon”, στο club The Crow, ακούγεται ο ομώνυμος ύμνος, η αδιαπραγμάτευτη έναρξη κάθε live show του σχήματος. Ακολουθούν το “Warriors with wings” από τον ίδιο δίσκο και τη συναυλία μαζί με τους BATTLEROAR και LONEWOLF στο Κύτταρο και το ταχυδύναμο “Myrmidons” από το “The cold winds of Olympus”, ηχογραφημένο στο Malta Doom Metal Festival. Αυτό που δεν χρειάζεται επεξήγηση ακούγοντας και τα τρία τους, είναι πως εδώ υπάρχει η πεμπτουσία της έννοιας «ζωντανή ηχογράφηση». Ο ήχος ακούγεται λες και έχουμε ένα επίσημο live bootleg, χωρίς τη παραμικρή επεξεργασία (“straight from the source” που λένε και στα χωριά) με τον κόσμο να δηλώνει εντυπωσιακά «παρών», με τις μικρές όσο και αναγκαίες εκτελεστικές αλλαγές, με τα λογικά λαθάκια και πάνω απ’ όλα με την ένταση αποτυπωμένη στη συνολική απόδοση του group. Μακάρι όλα να έρθουν βολικά και να ηχογραφηθεί, ύστερα από κάποια χρόνια, όταν η studio δισκογραφία έχει «αυγατίσει», ένα επίσημο, live album.
“War and carnage, rain and thunder…Icy mountains, dale of sadness”. Ο νέος κόσμος των ανανεωμένων ACHELOUS αχνοφαίνεται στον ορίζοντα και το ελληνικό επικό metal μόλις απέκτησε έναν νέο ύμνο. Είμαι σίγουρος (μη ρωτάς πως και γιατί, είμαι) πως το “The Icewind Chronicles” θα είναι ο δίσκος της οριστικής καταξίωσης για τη μπάντα. Ως τότε, αφήνω τον ψυχρό αέρα του “Northern winds” να με συντροφεύει, καθώς θα ταξιδεύω κατά μήκος του ποταμού Αχελώου. Νομίζω πως ο θεός των ποτάμιων υδάτων, ήδη ακολουθεί τα βήματά μου.
Δημήτρης Τσέλλος
