a
O Morten Veland, δεν είναι προφανώς κάποιος τυχαίος ή κάποιος της σειράς στο χώρο του symphonic/gothic metal και δη εκείνου με γυναικεία φωνητικά. Και πώς να είναι άλλωστε, όταν έχει στο παλμαρέ του δύο δισκάρες με τους TRISTANIA (“Widow’s weeds” και “Beyond the veil”), αλλά και ακόμα δύο με την επόμενη και νυν μπάντα του, τους SIRENIA (“Nine destinies and a downfall” και “At sixes and sevens”). Αυτό από την άλλη, δεν σημαίνει ότι τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε συνθετική πτώση και δυστυχώς το νέο και δέκατο παρακαλώ άλμπουμ των SIRENIA, “Riddles, ruins & revelations”, είναι η απόλυτη επιβεβαίωση αυτής της κατάστασης.
Σίγουρα οι SIRENIA έδειχναν κάποτε ότι πάνε για μεγάλα πράγματα. Πριν από 14 χρόνια βασικά, όταν και κυκλοφορούσαν το “Nine destinies…” και έκλειναν έτσι μία τριάδα πολύ σοβαρών (το λιγότερο) δίσκων. Όμως ο Veland δεν είναι και ο πιο σταθερός άνθρωπος του κόσμου (να το πούμε ευγενικά) και αυτή η αδυναμία του να κρατήσει ένα σταθερό lineup, έστω σταθερή frontwoman, αλλά και το ότι θέλει τα πάντα να είναι στον απόλυτο έλεγχό του, του έχει κοστίσει. Και σε αυτό το άλμπουμ, ανέλαβε και τη μίξη, το mastering, τα πάντα όλα.
Το θετικό, είναι ότι εδώ προσπαθεί να πάει τη μουσική του σχήματος κάπου διαφορετικά από όσα μας έχει συνηθίσει. Και ο πειραματισμός είναι πάντα ωραίος στη μουσική. Αρκεί όμως να βγαίνει. Η πιο pop, με λίγο industrial σε αρκετές στιγμές αισθητική των «νέων» SIRENIA όμως, δεν λειτουργεί ιδιαίτερα. Τα συμφωνικά στοιχεία έχουν πάει πίσω (δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει στο δίσκο και η συνήθης χορωδία της μπάντας, ονόματι “Sirenian choir”), χωρίς να έχουν εξαφανιστεί παντελώς μεν (όπως και τα στοιχεία που ξέραμε από τη μουσική του), αλλά δίνοντας χώρο σε αυτήν τη νέα πρόταση του σχήματος. Που όμως μπορεί να είναι νέα για αυτούς, δεν είναι όμως για το χώρο, αφού ακούγεται σαν κάτι αρκετά παιγμένο πλέον και που για να σταθεί χρειάζεται το βασικότερο συστατικό: πολύ ισχυρές μελωδικές γραμμές. Και αυτές δεν υπάρχουν στο δίσκο, πλην κάποιων λίγων εξαιρέσεων σε τραγούδια. Τα brutal φωνητικά του είναι τελείως συνοδευτικά και υπάρχουν σε λίγα τραγούδια και έτσι τα πάντα στηρίζονται στην Emmanuelle Zoldan, η οποία εννοείται πως είναι μια χαρά, αφού μιλάμε για σίγουρο χαρτί, αλλά δεν αρκεί. Πόσο μάλλον, όταν και η παραγωγή του άλμπουμ δεν βοηθάει καθόλου. Αδύναμη, καλή απλά, αλλά όχι αυτή που χρειάζεται ειδικά ο συγκεκριμένος ήχος για να δώσει στα κομμάτια.
Όσοι έχετε ακούσει τα δύο τραγούδια που επέλεξε η μπάντα για να προωθήσει το δίσκο, έχετε μία καλή γενικότερη εικόνα για το τι υπάρχει σε αυτήν την προσπάθεια. Προσωπικά, το “Addiction No 1” δεν μου άρεσε καθόλου, ενώ το “We come to ruins” είναι σαφώς καλύτερο, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιες λίγες στιγμές που αξίζουν πραγματικά, όπως το “Passing seasons” με την πολύ ωραία ατμόσφαιρα και μελωδικές, το “December snow” που ανήκει στην ίδια κατηγορία, αλλά και τα “Into infinity” και “Downwards spiral” που είναι ένα κλικ κάτω από τα προαναφερθέντα. Τα υπόλοιπα 6 κομμάτια του δίσκου, είναι μέτρια. Υπάρχει και μία τίμια διασκευή στο “Voyage voyage” (το κλασικό, ναι, των DESIRELESS) που είναι πολύ ευχάριστη.
Δεν ξέρω αν αυτή η αλλαγή στον ήχο των SIRENIA θα συνεχιστεί. Ίσως είναι σημαδιακό ότι έγινε στο δέκατο άλμπουμ της μπάντας του Morten Veland, σηματοδοτώντας την αρχή μίας νέας εποχής. Η πρώτη αυτή προσπάθεια όμως είναι μέτρια.
6 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
