A day to remember …25/3 [SEPULTURA]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Arise” – SEPULTURA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Scott Burns
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Max Cavalera – φωνητικά, κιθάρα
Igor Cavalera – ντραμς
Paulo Jr – μπάσο
Andreas Kisser – κιθάρα

Οι SEPULTURA έκλειναν τα ‘80s και έμπαιναν στα ‘90s με τον ιδανικότερο τρόπο, τον οποίο ενδεχομένως να μην είχαν καν φανταστεί. Ο ΠΑΤΑΓΟΣ (λέξη που είναι μικρή να περιγράψει τι πραγματικά συνέβη) που προκάλεσε ο αντίκτυπος της κυκλοφορίας του τρίτου –και ως τότε καλύτερου- δίσκου τους, “Beneath the remains”, έστρεψε τα μάτια όλων στη Βραζιλία για λόγους διαφορετικούς του ποδοσφαίρου που προερχόταν από τη χώρα του καφέ και της samba. Πλέον όλοι μιλούσαν για τη νέα μεγάλη μπάντα της εποχής, άλλοι το πήγαιναν παραπέρα θεωρώντας ότι κόντραραν –ή και ξεπερνούσαν- τους άρχοντες του thrash SLAYER (μεγάλη η κόντρα που ξέσπασε για χρόνια μεταξύ των οπαδών κι αυτό τα λέει όλα) και πλέον το συγκρότημα είχε πάρει απόφαση ότι μπορεί και πρέπει να κάνει το ακόμα μεγαλύτερο βήμα για την καριέρα του και να αλλάξει επίπεδο. Μέσα στο 1990 μετοίκησαν στο Phoenix της Arizona αφήνοντας τη Βραζιλία για να μπορέσουν να ηχογραφήσουν με καλύτερες συνθήκες και κακά τα ψέματα, να είναι πιο μέσα στις εξελίξεις της μουσικής βιομηχανίας στη μεγαλύτερη αγορά της αναμφισβήτητα. Παρένθεση εδώ, καθώς πρέπει να εξάρουμε την τόλμη του μέγιστου παραγωγού Scott Burns, ο οποίος δέχθηκε με χαμηλό μισθό τότε (2.000 δολάρια) να τους βοηθήσει, ταξιδεύοντας μάλιστα στη Βραζιλία.

Το “Beneath the remains” είχε ηχογραφηθεί στο στούντιο Nas Nuvens στο Rio De Janeiro, με τον παραγωγό να φέρνει από την Αμερική προσωπικό εξοπλισμό, τον οποίο οι SEPULTURA δε θα έβρισκαν ποτέ στη χώρα τους, έτσι αυτή τη φορά, ο παραγωγός έπαιξε μπάλα στην έδρα του και αποφασίστηκε τελικά το άλμπουμ να ηχογραφηθεί στο ναό –του death metal και γενικότερα- Μorrisound Studios στην Tampa της Florida. Oι SEPULTURA έχοντας πλέον και την υποστήριξη της Roadrunner ύστερα από τις φοβερές πωλήσεις του “Beneath the remains” και την παγκόσμια αποδοχή, είχαν στα χέρια τους ένα αρκετά γενναίο κεφάλαιο για να ηχογραφήσουν το νέο και τέταρτο άλμπουμ τους. Όταν λέμε γενναίο, μιλάμε για 40.000 δολάρια, ποσό διόλου αμελητέο εκείνη την εποχή, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι το αντίστοιχο κεφάλαιο του “Beneath the remains” ήταν 8.000 δολάρια (το οποίο στο τέλος περίπου διπλασιάστηκε μαζί με τις πολύτιμες προσθήκες και τη βοήθεια του Scott Burns, αμοιβής του συμπεριλαμβανομένης στο σύνολο). Βέβαια για να φτάσουμε στην γενναία –το σωστό να λέγεται- αύξηση του κεφαλαίου, υπήρξε μια πασίγνωστη πλέον ιστορία η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ, έφερε τους SEPULTURA στα όρια τους με την Roadrunner και ειδικά με τον Monte Conner κι αιτία αυτού ήταν ένα εξώφυλλο!

Μάλιστα! Κι ο λόγος για το περιβόητο εξώφυλλο του Michael Wheelan, “Bloodcurdling Tales Of Horror And The Macabre”, το οποίο προοριζόταν να καταλήξει στο “Beneath the remains”. Φευ όμως! Ο Conner θεώρησε ότι το εξώφυλλο δεν ταίριαζε στο δίσκο και αντιπρότεινε ένα άλλο έργο του καλλιτέχνη, ονόματι “Nightmare In Red”, το οποίο και τελικά κατέληξε να γίνει το εμβληματικό εξώφυλλο με το κρανίο που αγαπήθηκε στο δίσκο. Θα πείτε τώρα, «οκ σιγά, και τι έγινε…», έλα όμως που ο Conner είχε κρατήσει καβάντζα το εξώφυλλο (το οποίο μάλιστα είχε πωρώσει τόσο τους SEPULTURA που ο Igor Cavalera ήθελε να γεμίσει την πλάτη του με τατουάζ του αυτούσιο) και το… έδωσε στους OBITUARY! Οι Obies δίχως να έχουν ιδέα το χρησιμοποίησαν για το ΕΠΟΣ που κυκλοφόρησαν την επόμενη χρονιά ονόματι “Cause of death” και κάπου εκεί, ποιος είδε τους SEPULTURA και δεν τους φοβήθηκε! Πολλές οι φήμες για το τι ακολούθησε, με τις πλέον… ακραίες να κάνουν λόγο για έναν Igor Cavalera μαινόμενο ταύρο να έρχεται σχεδόν κεφάλι με κεφάλι με τον Conner και να επεμβαίνουν οι ψυχραιμότεροι (SEPULTURA και ψυχραιμία, που το είδαν αυτό το έργο άραγε;) και να γλυτώνουν τον Conner από τα χειρότερα, ενώ το θέμα πήγε ακόμα παραπέρα.

Οι SEPULTURA (απόλυτα δίκαια όσο χαζό ή ακραίο κι αν φαίνεται) ένιωσαν τρομερό «γείωμα» από πλευράς εταιρείας και ούτε λίγο ούτε πολύ, ήταν έτοιμοι να φύγουν και να αναζητήσουν νέα εταιρεία. Το συμβόλαιο 7 δίσκων που είχαν υπογράψει πριν το “Beneath the remains” ήταν πολύ ισχυρό και εφόσον υπήρχαν υποχρεώσεις που έπρεπε να τηρηθούν και με την ίδια τη Roadrunner –Conner πρωτεύοντος- να κάνει άτακτη υποχώρηση παραδεχόμενη το λάθος και προσφέροντας ευνοϊκότερους όρους και γενναίο κεφάλαιο (κι ο Άγιος φοβέρα θέλει), τελικά η παρεξήγηση έμεινε στο χροντοντούλαπο της ιστορίας (χωρίς ποτέ να ξεχαστεί) και με τους SEPULTURA τουλάχιστον μέχρι και την κυκλοφορία του “Roots” και την φυγή του Max Cavalera μετέπειτα, να μη δέχονται και πολλά από πλευράς εταιρείας και να καθορίζουν αποκλειστικά το τι, πότε και πως θα γίνει. Δεν είχαν και το χρόνο για πολλά-πολλά ούτως ή άλλως, καθώς η κατάκτηση του κόσμου περίμενε και δεν ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. Βρισκόμαστε λοιπόν στον Αύγουστο του 1990 όπου το συγκρότημα ταξιδεύει στη Florida για να ξεκινήσει να δουλεύει πάνω στο δίσκο και μάλιστα εκτενώς και με απίστευτη λεπτομέρεια και υπομονή, το αυξημένο κεφάλαιο επέτρεπε πειραματισμούς και δοκιμές και ειδικά ότι αφορούσε τα τύμπανα.

Για μια ολόκληρη εβδομάδα πριν ξεκινήσει η ηχογράφηση του δίσκου, Igor Cavalera και Scott Burns δοκίμαζαν τον ήχο των τυμπάνων πειραματιζόμενοι με πρόβες μικροφώνων. Για να «ζεσταθεί» το συγκρότημα, ηχογράφησε μια επανεκτέλεση-κόλαση του “Troops of doom” από το ντεμπούτο τους “Morbid visions” σε μία τρομερά καλύτερη έκδοση του ήδη κλασικού κομματιού (το οποίο μετέπειτα κατέληξε ως μπόνους στις επανεκδόσεις του “Schizophrenia”. Οι SEPULTURA εκείνη την εποχή ήταν στην καλύτερη τους φόρμα και κυριολεκτικά σκότωναν εκτελεστικά. Ο καθένας είχε πιάσει το υψηλότερο επίπεδο παιξίματος τους (ειδικά ο Igor Cavalera) και έτσι ο δίσκος που ονομάστηκε “Arise”, έμελλε τελικά να είναι η κορυφαία στιγμή της καριέρας τους, ξεπερνώντας μάλιστα και τους προκατόχους του. Παρότι το “Arise” είχε πολλή από τη λογική του “Beneath the remains”, δεν αποτελούταν από αυτό το ασταμάτητο ταχύτατο τέμπο που είχαν ορίσει, αλλά μέσα στη μουσική τους είχαν αρχίσει να εισχωρούν νέες ιδέες και ρυθμοί, επηρεασμένοι μεταξύ άλλων από το hardcore, το industrial, ακόμα κι από την παραδοσιακή Βραζιλιάνικη μουσική. Η ταχύτητα ήταν φυσικά εκεί παρούσα και σε μεγάλες δόσεις, αλλά ο δίσκος πλέον «ανέπνεε» διαφορετικά και το συγκρότημα δήλωνε ότι εκείνη την εποχή ήταν επηρεασμένο από του EINSTURZENDE NEUBAUTEN, NINE INCH NAILS, THE YOUNG GODS και MINISTRY!

Τι ακριβώς όμως συνέβη στα 9 διαμάντια που απαρτίζουν το “Arise” και γιατί ήταν, είναι και πάντα θα είναι το κορυφαίο τους άλμπουμ και ένα από τα 5 καλύτερα στο σύνολο της μεταλλικής ιστορίας;

“I’VE NO LAND, I’M FROM NOWHERE, ASHES TO ASHES, DUST TO DUST”…

Το ομότιτλο κομμάτι-πολιορκητικός κριός του δίσκου κάνει ένα τρομερό μπάσιμο μετά από μια ψαρωτική sample-αρισμένη εισαγωγή και στο σκάσιμο του εναρκτήριου riff, θέλεις ήδη να γκρεμίσεις ότι υπάρχει γύρω σου. Με το που σκάνε και τα ηχηρά χτυπήματα του Igor, κάπου εκεί είσαι βέβαιος από την πρώτη ακρόαση για το τι ακολουθεί. Μια στιγμή που σου αλλάζει τη ζωή και που ξέρεις ότι ήρθε για να μείνει αιώνια. Ο ήχος ήταν ένα ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ δυνατής, καθαρής και έτη φωτός μπροστά παραγωγής για το συγκρότημα. O Max Cavalera με το γνώριμο ψυχωμένο του στυλ «φτύνει» κάθε στίχο με πειθώ και αυταπάρνηση, ενώ οι δομές ενώ είναι πιο εμπλουτισμένες από ποτέ και μαρτυρούν αλλαγή επιπέδου, παικτικού και σε νοοτροπία, δεν παύουν να διατηρούν τον old school χαρακτήρα της μουσικής τους και να τους κάνει να συνεχίζουν να ακούγονται επικίνδυνοι. Ένα κορυφαίο break στη μέση του κομματιού με τον Max να ουρλιάζει “I see the world, old, I see the world, dead”, οδηγεί σε ένα ορυμαγδό διάλυσης των οργάνων τους και με το σαγόνι να έχει πιάσει πάτωμα και τον οπαδό να αναρωτιέται τι άλλο μπορεί να ακολουθήσει χωρίς να ακουστεί κατώτερο, οι SEPULTURA πραγματεύονται την πτώση της ανθρωπότητας μέσω του πολέμου σε ένα πολύ ζοφερό σκηνικό που στο τέλος όλοι θα πεθάνουν αλλά κάτω από ένα γκρίζο ουρανό, θα αναστηθούν ξανά όταν θα έρθει η ώρα. Θρίαμβος με το ξεκίνημα! Και ήταν μόλις η αρχή!

“A WORLD FULL OF SHIT COMING DOWN, TRIBAL VIOLENCE EVERYWHERE”…

Χωρίς να προλάβεις να πάρεις ανάσα, καπάκι πάνω στο τέλος του “Arise” μπαίνει το “Dead embryonic cells”, το οποίο οδηγεί στο άκοπο συμπέρασμα ότι πρόκειται για το κορυφαίο δίδυμο που άνοιξε ποτέ μεταλλικό δίσκο σε όλα τα είδη από όλες τις μπάντες. Αδιαφορώ για οποιαδήποτε άλλη άποψη, δε με νοιάζει, δεν υφίσταται, έχω δίκιο, τέλος._ Ξεκίνημα με ένα γύρισμα-μαρσάρισμα του Igor πάνω στα τύμπανα, ο τύπος έχει ξεφύγει πλήρως παικτικά, οι υπόλοιποι μοιάζουν να ακολουθούν τις ορέξεις του. Ένα mid-tempo σχεδόν κομμάτι με απίστευτο groove φέρνει τη νέα επερχόμενη εποχή των SEPULTURA ένα βήμα πριν πάρει την τελειωτική της μορφή στο “Chaos A.D.” 2 χρόνια μετά. Ένας εκπληκτικός Max σε τρομερά ώριμη ερμηνεία, μιλάει  για τον πόλεμο και την κατάχρηση της τεχνολογίας από τη σκοπιά του Βραζιλιάνου που γεννήθηκε σε μια χώρα που δεν προσφέρει ευοίωνο μέλλον στους πολίτες της και που όποια ελπίδα για να πετύχει κάποιος το οτιδήποτε είναι καταδικασμένη εν τη γενέσει της. Αυτό το “Laboratory sickness infects humanity, no hope for cure, die by technology” προϊδεάζει για το ΜΕΓΑΛΕΙΟ που ακολουθεί. Το χρονόμετρο δείχνει 3:25 και για τα επόμενα 45’’, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κορυφαία αλλαγή σε μεταλλικό κομμάτι στην ιστορία, το σημείο που ο κόσμος πλέον έχει κρατήσει το μονοπάτι προς το μεταλλικό θρόνο στρωμένο με ροδοπέταλα και 4 πάλαι ποτέ χαμίνια που σύχναζαν με φίλους στις φαβέλες παρότι δεν είχαν οικονομικό πρόβλημα, γινόντουσαν επίσημα οι βασιλιάδες του κόσμου και δείχνοντας ότι ένα αουτσάϊντερ μπορεί να φτάσει στον τελικό και να πάρει το κύπελλο στο σπίτι του για πολλά χρόνια. Απλά ένα από τα 10 καλύτερα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν ποτέ στο μεταλλικό σύμπαν!

“EMPTY PROMISES OF HOPE, BURIED DEEP, INFECTED GROUND”

ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ; Ακουστική εισαγωγή πάλι; Μα το κάνανε μια φορά στην αρχή του ομότιτλου “Beneath the remains”, πως τόλμησαν ξανά; Κάπως έτσι θα είχε κατά νου την αρχή του κομματιού ο μέσος ούγκανος όλδσκουλ/κολλημένος οπαδός εκείνη τη στιγμή. Όμως όχι, οι απαντήσεις ήταν έτοιμες και πληρωμένες. Σκάσιμο κιθάρας/τυμπάνων μαζί με πολλή δύναμη και ένα ριφφ το οποίο το νιώθεις να μεγαλώνει και ότι θα οδηγήσει σε κάτι κορυφαίο έρχεται και σπάει την ησυχία. Και πράγματι το mid-tempo καλπάζον θέμα οδηγεί σε ένα απλοϊκό αλλά συνάμα τόσο βαρύ και εύστοχο κιθαριστικό θέμα με τον Max πάλι σίγουρα κόκκινο από το πάθος να παίρνει το παιχνίδι πάνω του από την αρχή… “Sacrifice is pleasure, when life ends in pain, conceive the last mistake, which belongs to all”. To “Desperate cry” διότι περί αυτού ο λόγος, είναι βασικό γρανάζι που δείχνει πόσο πολύ είχαν ξεφύγει οι SEPULTURA από το να είναι μια κορυφαία thrash μπάντα της εποχής. Όχι, εδώ μιλάμε για το κορυφαίο μεταλλικό συγκρότημα που κάθεται στο θρόνο των METALLICA εκείνης της εποχής. Το κομμάτι χτίζεται αργά και σταθερά μέχρι που ένας φοβερός ρυθμός και ένας υπερηχητικός Igor σπάνε το κομμάτι στα δύο κι αρχίζει το ολοκαύτωμα… “Endless empty maze, despair, distress and silence, a poison, vacuum, infinity, life, lies, deceit”. Το νιώθεις ότι θα βγουν μέσα από το ηχείο να καταλήξουν στο δωμάτιο ή το σαλόνι σου και να μην αφήσουν τίποτα όρθιο, σε πιάνει τρόμος με την εξέλιξη τους, αλλαγή πάνω στην αλλαγή, ρέει δάκρυ συγκίνησης, και πάνω που έχει αποχαυνωθεί πλήρως, πάρε το καρφί στο φέρετρο της λογικής σου δια στόματος Max στο τέλος…

CRYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY!

Ελληνιστί… ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ!

“SAME RELIGION THAT SAVES… DAMNS YOU”!

Unpopular opinion: To “Murder” είναι το αγαπημένο μου κομμάτι της δισκογραφίας των SEPULTURA! «Κάτσε ρε φίλε, πριν δεν έγραψες ότι το “Dead embryonic cells” είναι ένα από τα 10 καλύτερα που άκουσες ποτέ;»… Φυσικά. Άλλο καλύτερο, άλλο αγαπημένο. Όπως έλεγε και ο Ian Holm ως Ash στο πρώτο “Alien” για το αγαπημένο ξενόμορφο, «θαυμάζω την αγνότητά του». Απέριττο, καταστροφικό στην αρχή έχοντας πάρει αμπάριζα τα πάντα στο διάβα του και ξαφνικά εκεί που νομίζεις ότι θα γίνει πιο γρήγορο, ρίχνει το τέμπο και αρχίζει να επιβραδύνει, μέχρι που οδηγεί στο βασικό στακάτο κιθαριστικό θέμα το οποίο καταλήγει στο φοβερό «σήκωμα» και μένεις να μετράς τα τρένα να περνούν (ΓΚΑ-ΓΚΑΓΚΑΡΑΓΚΑΓΚΑ- ΓΚΑΓΚΑΓΚΑ-ΓΚΑΓΚΑΓΚΑ για τους πολύ ούγκανους, συνεννοούμαστε σε άλλη διάλεκτο εμείς). Πόλεμος και ειρήνη δεν έχουν καμία σημασία στιχουργικά, βία παντού σε βαθμό έκρυθμο και συγκλονιστικό, η απόγνωση του Max τον φτάνει να ξεστομίζει το “I wish I’d never been born”, πόνος και απέχθεια για την κατάληξη της ανθρωπότητας, η θρησκεία είναι ο εχθρός που κανένας δε βλέπει και όχι ο σύμμαχος που συνεχώς προστάζει ότι αποτελεί για τον καθένα, ενώ το μαχαίρι στρίβεται βαθιά στο στίχο “I can’t trust anymore, criminals within the law”, όλοι είναι διεφθαρμένοι, ο φίλος είναι εχθρός, το χέρι βοηθείας σε ρίχνει στο γκρεμό, διαφθορά, Απαρτχάϊντ, όλα μάταια, όλα ζοφερά, όλα με απίστευτη περιγραφή μέσα σε 206 δευτερόλεπτα απόλυτου SEPULTURA μεγαλείου.

“NO MAN IS IMMORTAL, HISTORY IS NO MORE”…

Ας τολμήσω να πω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την κορυφαία στιγμή της ζωής του Igor μέχρι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον. Το ξεκίνημα στο “Subtraction” με το σχεδόν αντίστροφο ρυθμό στα τύμπανα μαρτυράει ποιος είναι ο αδιαμφισβήτητος κρυφός άσος στο μανίκι των SEPULTURA στο δίσκο κι επίσημα. Ο junior του συγκροτήματος o οποίος όταν ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις δεν είχε καν κλείσει τα 20 (!!!!!!!!), εκτός από δύναμη βγάζει και αναμφισβήτητη κλάση και φυσικά δεν ξεχνάει να χτυπήσει ΔΥΝΑΤΑ όπου κι όταν χρειάζεται. Πάλι έχουμε ένα ρυθμό που επιταχύνει κι επιβραδύνει απότομα, ένα σχεδόν αλήτικο ριφφ οδηγεί το κομμάτι και πάνω στον ρυθμό που δείχνει να ανεβοκατεβαίνει με τις κιθάρες από πίσω να κεντάει, ο Max μεστός αναφέρεται σε συναισθήματα αποξένωσης για να έρθει η σωτηρία, πάλι επικρατεί η απαισιοδοξία ενώ εγείρονται ζητήματα προσωπικής ταυτότητας (“Searching for an answer, to understand myself”), o ρυθμός στη συνέχεια και πάλι καταλήγει σε thrash ολοκαύτωμα που παγιώνεται μέχρι να πέσει ξανά η ταχύτητα και να κλείσει το κομμάτι μεγαλειωδώς όπως και τα προηγούμενα. Η πρώτη πλευρά του δίσκου έχει κλείσει σε απόλυτη γηπεδική ατμόσφαιρα και η φάση είναι καθαρά «ψάξτε τον δεύτερο, ο πρωταθλητής έχει ήδη κριθεί και μαθηματικά». Κι απομένει άλλη μια πλευρά δίσκου γεμάτη εκπλήξεις και κλείσιμο που δεν περιμένει κανείς σύμφωνα με τη ροή…

“I’M CLOSER TO MYSELF, SANITY CAN’T INVADE”…

H δεύτερη πλευρά ξεκινάει, tribal sample όπου νιώθεις ότι κάπου στα βάθη της ζούγκλας έχεις ξεμείνει και από κάπου θα σου την πέσει ο βασιλιάς λιοντάρι και θα σε κάνει ανάμνηση σύντομα. Στην προκειμένη περίπτωση, βασιλιάς λιοντάρι αποδεικνύεται το απότομο μπάσιμο του κομματιού με το ανατριχιαστικό σήκωμα και μετά… ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΙ ΒΑΡΟΣ, ΤΙ ΟΓΚΟΣ, ΤΙ ΣΗΜΕΙΟ, ΤΙ ΡΙΦΦ! Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, SEPULTURA anno ’91 με απόλυτη ματιά στο μέλλον. Δε μιλάμε πλέον για ωριμότητα, για αλλαγή επιπέδου, για συγκρότημα, μιλάμε για Ι-Δ-Ε-Α! Ένα κομμάτι που ΚΑΝΕΙΣ δε θα περίμενε να γράψουν, ένα γιγάντιο άκουσμα που περικλείει όλη την πρόοδο που κάνανε σε κάθε επίπεδο, ένας Scott Burns που έχει πάρει τις δυναμικές τους και τις έχει απογειώσει. Ήχος από το υπερπέραν, έχεις χάσει τη μπάλα, ένα τόσο όμορφο, βαρύ και ουσιώδες ριφφ, ένας Igor να κάνει θαύματα, ο Kisser να έχει κάνει το τρέμολο μέρος της προσωπικότητας του, αλλά ο αρχηγός μιλάει τελευταίος πάντα… “Fear in my subconscious, terror invades my speech, faith in my own words, no one knows the nameless”. Ένα φεστιβάλ αλλαγής ρυθμών ακολουθεί, δεν ξέρεις τι σε περιμένει, βαρύτητα, ευθύτητα, πρωτόγονο συναίσθημα που δείχνει το μέλλον, όχι δε μιλάμε για Βραζιλιάνους και πολίτες του κόσμου γενικά, εδώ ακούγονται πραγματικά υπεράνθρωποι που δε γνωρίζουν σύνορα. Γρήγορο ξέσπασμα, σολάρα, ξανά αλλαγή, ξανά ταχύτητα, ξανά επιβράδυνση, δε μας λυπούνται και καλά κάνουν. 4-3-3 επιθετικό με τον τερματοφύλακα να ξεκινάει την επίθεση, τολμάς να μπεις στο γήπεδο να διασυρθείς; Όχι λοιπόν, το φαντάστηκα… “Altered state” το λένε κι όλα τα μέταλλα κλαίνε! Από χαρά!

“TRIUMPH OF DEATH IN THE WASTELAND, BLOOD SIGNS YOUR EPITAPH”…

Σαν να μην έφτανε η ολότητα του “Altered state”, η διαδοχή με το σχεδόν ίδιου DNA “Under siege (Regnum Irae)” δημιουργεί ένα αναπόσπαστο δίδυμο το οποίο σηκώνει σημαία ηχητικής επανάστασης στο δίσκο. Ακουστική αρχή, ψιθυριστά sample-αρισμένα φωνητικά, βαρύτητα ξανά, υπεράνω όλων, υπερισχύει της ταχύτητας στο δίσκο στα σημεία και ορίζει το μέλλον τους. O Max το χαβά του, πετάει λογύδρια που γράφουν ιστορία με περίσσεια άνεση και φαντάζει άτρωτος, “Anno domini ends, misery”. Η εποχή του ανθρώπου έρχεται στο τέλος της, αρνητικότητα που οδηγεί σε θάνατο, το αίμα πλημμυρίζει τα πάντα και αφήνει καμένη γη στο πέρασμα του, απεικόνιση μιας πραγματικότητας που κανείς δε θέλει να δεχτεί και κάπου εκεί για να ξυπνήσεις από το δέος, ο ηγέτης σε ταρακουνάει με στόμφο, “Psychotic leader, INSANE, INSANE, INSANE, INSANE”. To αίμα παγώνει, η καρδιά έχει σταματήσει, η ολότητα των SEPULTURA ξεπερνάει όποια ιδέα και θεώρηση έχεις εκείνη την ώρα στο μυαλό σου, δεν αντέχεις το ράπισμα που ακολουθεί από κομμάτι σε κομμάτι, την τιμωρία στην νέα πραγματικότητα που επιφέρουν με κάθε ρυθμό που σκέφτονται, με κάθε ιδέα που μετουσιώνεται, με την εκτέλεση (εν ψυχρώ) που ακολουθεί κάθε κομμάτι. Τι άλλο έμεινε να κάνουν σκέφτεσαι… Ή μήπως δεν έχει πια σημασία και περιμένεις τα πάντα μια και ήδη έχεις ακούσει τα πάντα;

“BATTLE BETWEEN MINDS, HUNGRY FOR WORDS OF PREY”…

Στην πιο «ήρεμη» και «απλή» θεωρητικά στιγμή του “Arise”, ο ακροατής προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ που βίωσε στα δυο προηγούμενα κομμάτια. Το “Meaningless movements” επαναφέρει την πιο up-tempo λογική με ένα κολλητικότατο ρυθμό ο οποίος δείχνει ότι οι SEPULTURA ναι μεν θυσίασαν μεγάλο μέρος της τ(ρ)αχύτητας τους στο δίσκο, ωστόσο δεν ξέχασαν πώς να ακούγονται ακριβείς και δολοφονικοί όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Λίγο πιο φωναχτά τα φωνητικά του Max, ευνοεί το κομμάτι την πιο καθαρή του άρθρωση, η αλήθεια και το ψέμα συγκρούονται μέσα στο κομμάτι, οι μάσκες πέφτουν και ο εχθρός είναι ορατός, επιλογή σου να τον αντιμετωπίσεις με όποιο κόστος και κίνδυνο για τον εαυτό σου. Αντέχεις άραγε τη σύγκρουση; Φως και σκοτάδι, ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις, σκέψεις και ενέργειες που οδηγούν σε κενό και σε φέρνουν ξανά στο σημείο της αρχής της αναζήτησης… Τόσο σωστοί και βιωματικοί στίχοι από πλευράς Max που θαρρείς ότι άνοιξε το βιβλίο της ζωής του και της πιο σκοτεινής πλευράς αυτής, και μεγάλο μέρος των σκέψεων του μετουσιώθηκε σε γραμμές που τραγουδήθηκαν από εκατομμύρια κόσμου σε όλη την υφήλιο. Ένα βήμα πριν το τέλος, φάγαμε την ουρά, τα χτυπήματα πολλά κι εσύ στα γόνατα να μην αντέχεις, αλλά είσαι παλικάρι, ένα ακόμα γύρο κι ότι γίνει, τι έχεις να χάσεις που δεν σου πρόσφερε αυτός ο δίσκος ως τώρα στην τελική;

“GOING INSANE WITHOUT A CURE, SCARRING MY EYES, VISIONS LOST”

Ο δίσκος τελειώνει ακριβώς όπως άρχισε. Ταχύτητα στο κόκκινο, ο ενισχυτής στο 10, ο Igor έχει απασφαλίσει και δεν κρατιέται ούτε με αλυσίδες, τους παίρνει από το χέρι κι έρχονται όλοι κατά πάνω σου με διόλου φιλικές διαθέσεις. Ένας εναντίον ενός πες ότι έχεις πιθανότητες. Το νοκ άουτ επερχόμενο, σκληρό και νομοτελειακό. Μετράς δόντια, η συνείδηση σού επιβάλλει να μη σηκωθεί γιατί δε θα ζήσεις για να εξιστορήσεις την εμπειρία… “Fear ties you up and you don’t know, being wrong and lost, no one admits defeat”. Ρίξε την πετσέτα, στο προστάζει το ίδιο το κομμάτι. Είναι μεγαλύτερο από σένα όλο αυτό που νιώθεις. Οι άλλοι βλέπεις ότι δεν αστειεύονται, άντεξες ως εδώ αλλά δε μπορείς να ανταπεξέλθεις. “Envy, still strong, hatred, still alive”. Δεν έχεις το κουράγιο να αντέξεις το σύνολο αυτής της πειθούς με την οποία ήρθες αντιμέτωπος για 42μιση λεπτά. Πέφτεις στα γόνατα ικετεύοντας για έλεος. Κανένα έλεος, μάχη μέχρι τελικής πτώσεως που ήδη την έχεις χάσει μέσα στο μυαλό σου… “From beyond, an empty word, infected voice, a scream alone”… Οι άλλοι έβαλαν τα μεγάλα μέσα αγαπητέ ακροατή. Ναι πράγματι έκανες υπερπροσπάθεια να συγκρατήσεις τα λογικά σου ως εδώ αλλά δε γίνεται. Ξεσπάς σε κλάματα στο τέλος, παρότι χαμένος είναι νικητής γιατί έχεις το σύνολο που ονομάζεται “Arise” στη ζωή σου. Παρότι στα γόνατα θα σε σηκώνει όρθιο για όλη σου τη ζωή. Στα σκοτάδια των μονοπατιών σου θα είναι το αιώνιο φως. Σε κάθε ερώτηση σου θα είναι η απάντηση. Σε κάθε αφωνία σου, θα είναι η σκέψη σου. INFECTED VOICE!

Όπως ήταν αναμενόμενο, το “Arise” αγκαλιάστηκε Α-Μ-Ε-Σ-Α από όλο το σύνολο του μεταλλικού πληθυσμού. Πολλοί δεν πίστευαν αυτό που άκουγαν, αρκετοί πλέον έκαναν λόγο κι επίσημα για το καλύτερο συγκρότημα στον κόσμο. Οι περισσότεροι προσπαθούσαν να καταλάβουν πως ξεπεράστηκε κοτζάμ “Beneath the remains”, άλλοι αδυνατούσαν να κατανοήσουν πως οι πάλαι ποτέ υπεργρήγοροι Βραζιλιάνοι κατάφεραν να τιθασεύσουν την ορμή τους και να βγάλουν τέτοια συνθετική και παικτική ωριμότητα. Οι πωλήσεις του δίσκου οδήγησαν το δίσκο στο 119 του Billboard! Επίσης έφτασαν στο νούμερο 24 των charts στην Ελβετία, νούμερο 25 στη Γερμανία, νούμερο 40 στην Αγγλία όπου ο δίσκος έγινε ασημένιος το 2001 με πάνω από 60.000 πωλήσεις, νούμερο 46 στη Σουηδία και νούμερο 68 στην Ολλανδία. Στη δε Ινδονησία, το άλμπουμ έγινε χρυσό (!) πουλώντας 25.000 αντίτυπα μέχρι το 1992. Ως το 1993, το άλμπουμ είχε ξεπεράσει το 1.000.000 πωλήσεων παγκοσμίως! Τα πάντα όπου κι αν έβλεπε ο οποιοσδήποτε, είχαν το όνομα των SEPULTURA πίσω τους. Η φρενίτιδα γύρω από το υλικό του αποτυπώθηκε και συναυλιακά όπου ακόμα πριν την κυκλοφορία του, ο κόσμος περίμενε τόσο το δίσκο, που τον Ιανουάριο του 1991 έπαιξαν στο Rock In Rio II  Festival, μια μάζωξη τουλάχιστον 100.000 ανθρώπων όπου την ώρα που βγήκαν οι SEPULTURA ξεπερνούσε τουλάχιστον τα 70.000 άτομα. Ήταν γεννημένοι γι’ αυτή τη στιγμή και πραγματοποίησαν τα όνειρα τους και εκατομμυρίων ακόμα ανθρώπων με τον πλέον πειστικό τρόπο. Το παράδειγμα των SEPULTURA του “Arise” είναι ίσως το μεγαλύτερο στη μεταλλική ιστορία στο πώς να εκμεταλλευτείς πλήρως το ταλέντο και τη στιγμή και να προσφέρεις τη μεγαλύτερη δυνατή απόδοση, ακριβώς στο σημείο που μπορείς να αλλάξεις όχι μόνο την καριέρα σου και τη ζωή σου την ίδια, αλλά να γίνεις και αντικείμενο πόθου για όποιον ήθελε να κάνει το ίδιο και σύμβολο έμπνευσης και στάσης ζωής για τους οπαδούς. Με την υποσημείωση ότι κανείς δεν το έκανε ξανά τόσο τέλεια όσο αυτοί… ORDEM E PROGRESSO!

Did you know that:

– Aμέσως με την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων, οι SEPULTURA ξεκίνησαν μια απίστευτη περιοδεία με support τους OBITUARY και SADUS σε αυτό που ονομάζω το συγκλονιστικότερο πακέτο όλων των εποχών. Όλες οι μπάντες ήταν σε απίστευτη κατάσταση και ο κόσμος βίωσε το πόσο δολοφονικοί είχαν γίνει με το νέο υλικό ακόμα ακυκλοφόρητο και τα κομμάτια του άμεσα αποδεκτά από όλους.

– Στις 11/5/1991, στην Praça Charles Miller μπροστά από το Estadio do Pacaembu στο Sao Paulo, έλαβε χώρο ένα γεγονός που στιγμάτισε τη Βραζιλιάνικη συναυλιακή ιστορία. Με το φόβο να επικρατεί καθώς μια εβδομάδα πριν είχε μαχαιρωθεί στην πόλη ένας νεαρός σε συναυλία των RAMONES σε ανελέητο ξύλο μεταξύ μεταλλάδων και πάνκηδων, οι SEPULTURA εμφανίστηκαν (ολομόναχοι σημειωτέον) σε ένα κοινό πάνω από 30.000 ανθρώπων (!!!) με τις ανώτερες εκτιμήσεις εκ των προτέρων να κάνουν λόγο για ένα κοινό 10.000 ανθρώπων. Η τοπική αστυνομία έχασε πλήρως τον έλεγχο όπως ήταν λογικό και αφού έγινε δυστυχώς ο κακός χαμός, είχαμε απολογισμό 6 τραυματιών, 18 συλληφθέντων και ενός νεκρού με… τσεκούρι! Μετά και από αυτό το συμβάν, η Βραζιλία κηρύχθηκε ως επίσημα επικίνδυνη για οποιαδήποτε συναυλία ροκ περιεχομένου.

– Στη συνέχεια οι SEPULTURA περιόδευσαν με τους SACRED REICH και HEATHEN και μάλιστα έγιναν για πρώτη φορά μετά τιμών εξώφυλλο στο KERRANG! Στη Βόρεια Αμερική, τους SEPULTURA συνόδευσαν οι NAPALM DEATH και SICK OF IT ALL με τη συμμετοχή ξανά των SACRED REICH, με αμφότερες τις περιοδείες να στέφονται με απόλυτη επιτυχία!

– Στους SEPULTURA είχε προταθεί να ανοίγουν την περίφημη Clash Of The Titans Tour που περιλάμβανε τους SLAYER, MEGADETH, ANTHRAX, τελικά έχασαν τη θέση από τους… ALICE IN CHAINS, με τις… κακές γλώσσες να λένε ότι οι τρεις από τους τέσσερις του Αμερικάνικου Big 4 του thrash δεν τους ήθελαν στην περιοδεία, θεωρώντας ότι οι Βραζιλιάνοι θα έκλεβαν την παράσταση στην κατάσταση που βρισκόντουσαν. Το μπαλάκι ειδικά πετιέται προς τη μεριά των SLAYER, πράγμα που πυροδότησε ακόμα περισσότερο την υποβόσκουσα κόντρα της εποχής SLAYER VS SEPULTURA.

– Οι SEPULTURA κάθε άλλο παρά πτοήθηκαν και κάνανε ακόμα μια περιοδεία με τους MOTORHEAD και MORBID ANGEL (!!!) και το 1992 αποτέλεσαν το support σχήμα του Ozzy Osbourne για την περιοδεία του madman για το “No more tears” (η περίφημη “No more tours” που και καλά θα ήταν η τελευταία του double O, αμ δε)! Στη συνέχεια ακολούθησε νέα περιοδεία ως headliners με τους MINISTRY και HELMEΤ, με τις τρείς μπάντες να έχουν κυκλοφορήσει τα καλύτερά τους άλμπουμ ταυτόχρονα (“Arise”, “Psalm 69…”, “Meantime”).

– To 1997 o δίσκος επανακυκλοφόρησε σε remastered έκδοση από τη Roadrunner σε χρυσό δισκάκι, όπου περιείχε τα εκπληκτικά μπόνους κομμάτια που αποτελούνταν από την περίφημη διασκευή στο “Orgasmatron” των SEPULTURA (όπου ο Max είχε τη φαεινή ιδέα να κατεβάσει ένα μπουκάλι ρούμι, να το βγάλει one take και να μη θυμάται τίποτα το επόμενο πρωί μέχρι να του βάλουν οι υπόλοιποι το κομμάτι για να το πιστέψει), το “Intro” το οποίο ήταν ένα κομμάτι με το οποίο άνοιγαν τις συναυλίες τους εκείνη την εποχή (έγκλημα που δεν εξελίχθηκε σε κανονικό κομμάτι) και το κορυφαίο “C.I.U. (Criminals in uniform)” το οποίο εγκληματικά δεν μπήκε στο δίσκο. Τέλος, περιέχεται μια συγκλονιστική εναλλακτική εκτέλεση του “Desperate cry” σε μίξη του Scott Burns.

– Η πιο γνωστή ιστορία παραμένει αυτή της κυκλοφορίας του δίσκου σε πειραματικές πρώτες κόπιες αποκλειστικά στη Βραζιλία με την πρωτεύουσα αρχική μίξη, η οποία έπιανε ακόμα περισσότερο το συναίσθημα της ωμής επίδειξης δύναμης που έκαναν εκείνη την εποχή. Θεωρούνται πλέον αυτές οι κόπιες ύψιστο collector’s item ενώ έχουν ένα ήχο περισσότερο στην τραχύτητα του “Beneath the remains” και μπορώ να σας πω από ιδία εμπειρία ακρόασης σε σπίτι φίλου που το αγόρασε σε σεβαστή ποσότητα χρημάτων, ότι μιλάμε για ΑΛΛΟ δίσκο, προφανώς και πάλι τέλειο αλλά η τελική μίξη αφαίρεσε πολλά από το τελικό αποτέλεσμα.

Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για έναν από τους βασικότερους λόγους να χαίρεται κάποιος που είναι οπαδός της ευρύτερης έννοιας που ονομάζεται metal και που πολύ λίγα άλμπουμ μπορούν να σταθούν δίπλα του και να το κοιτάξουν στα μάτια. 30 χρόνια “Arise” λοιπόν, κι όμως ακόμα ακούγεται 30 χρόνια μπροστά από τη σημερινή εποχή. Αιώνιος θρίαμβος άνευ προηγουμένου!

Under a pale grey sky we shall arise… again!

Άγγελος Κατσούρας