Από τους δίσκους που περίμενα πως και τι κάπως να φτάσουν στα χέρια μου, ει δυνατόν και νωρίτερα. Και σαν να εισακούστηκαν οι επιθυμίες μου και το μεγάλο αφεντικό μου το ανέθεσε. Εδώ δεν παίζουμε κυρίες δεσποινίδες και κύριοι! Ο λόγος για το ολοκαίνουργιο άλμπουμ μιας από τις καλύτερες thrash μπάντες της Ελλάδας αυτή τη στιγμή, των Αθηναίων RAPTURE. Καταρχάς, μπάντα που έχει πάρει το όνομα της από το φερώνυμο ΎΜΝΟ των MORBID ANGEL πως να μη τη συμπαθήσω κατευθείαν; Πέραν αυτού όμως, είχα τη τύχη να τη παρακολουθήσω από κοντά να εξελίσσεται ραγδαία από το πρώιμο ηχητικά πρώτο βήμα του “Gun metal” EP (2013) στο πολύ καλό “Crimes against humanity” (2015), στο EP – φόνο “Total madness reigns” και από εκεί στο εξαιρετικό “Paroxysm of hatred” (2018). Συγκρότημα που θεωρώ έχει βρει, ειδικά με το προκάτοχο του εδώ παρουσιαζόμενου δίσκου, τον ήχο του. Ποιος είναι αυτός; Οι RAPTURE κινούνται σε αυτό το death/thrash ύφος, το πατροπαράδοτο που κάνει τη καρδούλα μου να λιώνει. SADUS, DEMOLITION HAMMER, MORBID SAINT, MERCILESS, MASSACRA, KREATOR του “Pleasure to kill”, χωρίς να λείπουν οι death metal επιρροές από πρώιμους MORBID ANGEL, MALEVOLENT CREATION, INCANTATION, DEICIDE. Το τρίτο full-length πόνημα λένε οι παλαιοί είναι το πιο κρίσιμο για μια μπάντα. Είτε θα σε αλλάξει επίπεδο, είτε όχι. Ας δούμε τι συμβαίνει στη περίπτωση τους.
Το νέο τους άλμπουμ κυκλοφορεί στις 26 Μαρτίου από την FDA records, επ’ ονόματι “Malevolent demise incarnation”. Το εξώφυλλο που το ντύνει, καταπληκτικό. Ζοφερό με έναν ούτως ειπείν “ποιητικό” τρόπο, και συνάμα ταιριαστό με την αισθητική αυτής της μπάντας. Περνάμε όμως, στο δια ταύτα, γιατί έχουμε πράγματα να πούμε για το περιεχόμενο. Ξεκινάμε πατώντας play και από τα πρώτα λεπτά ξεχύνεται από τα ηχεία μια απύθμενη λύσσα, μια ανείπωτη βία για Ελληνικά δεδομένα με τον τραγουδιστή της μπάντας να σκίζει το λαρύγγι του στα δύο, ειδικά στο δεύτερο! Αμφότερα όμως, μαρτυρούν πέραν κάθε αμφιβολίας, κάτι άλλο, που θίξαμε πιο πάνω. Αλλαγή επιπέδου. Καθένα από τα τραγούδια του δίσκου ΜΟΝΟ ΤΟΥ αφήνει πίσω το “Paroxysm of hatred”. Όχι μόνο στο τομέα “δέρνω”, αλλά στο τομέα “γράφω πλούσια και πολύπλευρα τραγούδια” και εν γένει στο τομέα “γράφω ανώτερα τραγούδια”. Γιατί τα ρυθμικά κοψίματα, οι RAPTURE τα είχαν ξαναδοκιμάσει και στο “Paroxysm of hatred”. Τώρα αυτά, εμφανίζονται εδώ, τόσο μεστά, που μαρτυρούν μια μπάντα κατασταλαγμένη, που ξέρει τι θέλει να κάνει, και κυρίως, ξέρει το πως να το πετύχει. Ακούστε το ακουστικό break με τα πλήκτρα (!) στο “Malevolent demise incarnation” ή το “Predatory menace” ή ακόμα και το εντελώς χάσιμο και τεχνικό break του “Inanimate frigidity”, που τόσο αρμονικά δένουν με το μακελειό που προηγήθηκε. Αυτό, γίνεται άμα έχεις ωριμάσει σαν συνθέτης, ό,τι μουσική κι αν παίζεις.
To “After your eternity” μοιράζεται ακριβώς στη μέση. Μέχρι το 3ο λεπτό, πέφτουν κορμιά και μοιράζεται θάνατος, με τσιτωμένα τύμπανα που θα έκαναν πολλές death metal μπάντες να σεβαστούν (τι παιχταράς αυτός ο drummer που να με πάρει ο διάολος!). Εκεί, αρχίζοντας με ένα σπάσιμο ala MALEVOLENT CREATION του “Retribution”, μεταβαίνουμε σε ένα αργό riff OBITUARY, που συνοδεύει ένα από τα αγαπημένα μου solo του δίσκου, προχωρώντας σε μια mid-tempo αποκλιμάκωση του κομματιού, κάτω από μια υπνωτική ακουστική μελωδία που κλείνει με ψαλμωδίες (!) το κομμάτι. Συνέχεια με το “I am become death” (ναι, αυτό ακριβώς σκέφτηκα κι εγώ!), ένα από τα πιο επηρεασμένα από brutal death metal κομμάτια του δίσκου με ψήγματα thrash, σαν ένα πάντρεμα πρώιμων DEEDS OF FLESH με DESTRUCTION του “Release from agony”, με το τελευταίο λεπτό να είναι ένα ανατριχιαστικό riff. Στρατιωτικός ρυθμός στο ταμπούρο, δυσαρμονικό άρπισμα και “Birthrape leftovers, praising the maggots”…ο ορισμός του ολέθρου! Κάπου εκεί, εμφανίζονται οι REPULSION στις επιρροές των Αθηναίων (σε ορισμένα blastbeats), προτού η πανταχού παρούσα death metal μαυρίλα, τους οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια, που θυμίζουν τους θεούς συμπατριώτες μας EMBRACE OF THORNS και DEAD CONGREGATION, γεφυρώνοντας έτσι απλά δύο διαφορετικά κοινά. Εδώ να τονιστεί η αυξανόμενη πειστικότητα των death metal φωνητικών. Κάπου ανάμεσα σε Graig Pillard (INCANTATION, DISMA), Karl Willets (BOLT THROWER) και Glen Benton (DEICIDE), κάνοντας και τους 3 περήφανους για τη κληρονομιά που άφησαν.
Ξεχωριστό ξεκίνημα παραγράφου, για τα δύο πιο υπερτεχνικά και γεμισμένα αλλαγές κομμάτια του δίσκου, τα οποία αναλαμβάνουν να τον κλείσουν. Το πρώτο, είναι το “Herald of defiance” που έχει λυσσασμένα riffs, έχει χώρο για το μπάσο να αναπνεύσει (το οποίο έχει μικρές στιγμές γενικά μέσα στο δίσκο), έχει τεχνικά κοψίματα, και μόλα ταύτα, όλα κυλάνε σαν να ήταν πάντα φτιαγμένα να κυλήσουν έτσι. Το δε βασικό μελωδικό riff με λιώνει, ειδικά η αρμονία που κάνουν τη δεύτερη φορά που το παίζουν, όλα τα λεφτά! Όσο για το solo, τολμώ να πω, πως η μελωδικότητά του κλείνει το μάτι στους DEATH μετά το “Human”. Το δεύτερο, είναι το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, είναι το μεγαλύτερο που έχουν γράψει σε διάρκεια 8 λεπτών και 19 δευτερολέπτων παρακαλώ! “Requiem for a woeful dynasty (Memento mori)”, μπάσιμο αργόσυρτo και σκοτεινό και με το πνεύμα των INCANTATION του “Onwards to golgotha” αγκαζέ με τους DEICIDE του ομώνυμου, να καθοδηγεί τους RAPTURE, σε μονοπάτια μαύρα, με μια αύρα KREATOR του “Terrible certainty” στα πιο thrash riffs του. Στο πέμπτο λεπτό, κάπου ανάμεσα στα κοψίματα, έχουμε ένα σημείο που θυμίζει KILLING JOKE (απίστευτο κι όμως αληθινό!). Σημείο, που σε άλλη μπάντα δε θα κολλούσε ποτέ, σε αυτούς όμως κόλλησε, γιατί μπορούν! Το κομμάτι κλείνει στο μοτίβο με το οποίο ξεκίνησε, και μια στοιχειωμένη riff-άρα να χάνεται στο σκοτάδι.
Κερασάκι στη τούρτα αποτελεί εδώ, η υποδειγματική και άκρως ταιριαστή παραγωγή από τον Χάρη Βουγιατζή στα Eleventh Tower studios, γνώριμο της μπάντας από το “Paroxysm of hatred”. Δίνει όγκο όπου χρειάζεται, δημιουργεί ατμόσφαιρα όπου το υλικό το απαιτεί, και ισοπεδώνει όταν η μπάντα βγαίνει στην επίθεση για να πάρει κεφάλια. Συνοψίζοντας τις σκέψεις μου σε μερικές λέξεις, εδώ μιλάμε για έναν πεντακάθαρο υποψήφιο για δίσκο της χρονιάς. Δίσκος που θα αποτελέσει, θεωρώ, σημείο αναφοράς για το ελληνικό thrash metal τα επόμενα χρόνια. Καμία μπάντα, δεν έπαιξε έτσι πιο πριν: με αυτό τον αέρα ανανέωσης, με αυτή τη total metal λογική, με αυτή την ανοιχτόμυαλη αισθητική αλλά και τόσο συγκεκριμένη συνάμα μουσική πρόταση. Χωρίς βαθμό, και ζητώ βαθιά και ταπεινά συγνώμη Σάκη. Και 10 να βάλω, λίγο θα είναι.
Γιάννης Σαββίδης
