PALADINE – “Entering the Abyss” (No Remorse Records)

Αντί προλόγου: Δεν την ξαναπατάω. Λόγω του ότι δεν έχω ασχοληθεί με το σύμπαν του Dragonlance, όταν εκλήθην να γράψω για την εμφάνιση της μπάντας στη συναυλία της με τους Q5, τους είχα αναφέρει ως «Πάλαντιν», κατά τη μεσαιωνική ορολογία. Φυσικά όποιος ξέρει καλά το Dragonlance, ξέρει πως το όνομα είναι παρμένο από τον Παλαντάιν, τον θεό του Καλού και της Δικαιοσύνης και τώρα γελάει μαζί μου, αλλά δεν πειράζει, το γέλιο κάνει καλό, χαρίζει ζωή και ευδαιμονία. Οι PALADINE λοιπόν, για όσους αγνοούν, σχηματίστηκαν το 2013 από τον μπασίστα Χρήστο Στεργιανίδη (θα τον ξέρεις και από τους φοβερούς power metallers DARKLON) και μετά το αξιόλογο ντεμπούτο “Finding solace”, του 2017, παρουσιάζουν φέτος το “Entering the Abyss”. Ο δεύτερος αυτός δίσκος μάλιστα τους θέλει ανανεωμένους, με τον αρχηγό Χρήστο να πλαισιώνεται από τους Νίκο Πρωτονοτάριο στη φωνή, Σωτήρη Παρασκευά και Γιάννη Κάτσικα στις κιθάρες και Μπάμπη Τσολάκη στα τύμπανα.

Η αλλαγή αυτή φαίνεται πως έχει ευεργετικές ιδιότητες, καθώς το “Entering the Abyss” ακούγεται πολύ περισσότερο … «πιο», από τον προκάτοχό του. «Πιο πλούσιο», «πιο πομπώδες», «πιο αρτιστικό» και κυρίως, «πιο σίγουρο». Η βελτίωση μεταξύ πρώτου και δευτέρου δίσκου, είναι ηλίου φαεινότερη. Καταρχάς, δεν μπορεί να μη ξεχωρίσει κάποιος την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες. Χωρίς να ξέρω ποιος εκ των δύο axemen της μπάντας παίζει τι και υποθέτοντας πως εναλλάσσονται στα lead και ρυθμικά μέρη, έχω να πω πως έχει δημιουργηθεί ένα πολύ δυνατό δίδυμο εδώ, με φαντασία, έμπνευση αλλά και γνώση βασικών «αξιών» του χώρου. Μελωδίες, παιδιά, μελωδίες. Κάτι που λείπει από αρκετά σχήματα του «σήμερα» είτε λόγω ανικανότητας στη σύνθεση (το να παίζεις τεχνικότατα κάνοντας επίδειξη ή να κοπανάς σαν παλαβός δεν σε κάνει από μόνο του καλό μουσικό, συγγνώμη), είτε διότι φοβούνται να στρέψουν προς τα εκεί το βλέμμα, μη τυχόν και χαρακτηριστούν «νερόβραστοι». Οι κιθάρες λοιπόν σε συνδυασμό με τη σωστή χρήση πλήκτρων, έχουν προσδώσει έναν πολύ όμορφο μελωδικό χαρακτήρα στο άλμπουμ. Δεύτερο χαρακτηριστικό, η σωστή αφομοίωση των επιρροών. Η μπάντα έχει 100% ευρωπαϊκό προσανατολισμό και δεν το κρύβει σε καμία των περιπτώσεων. BLIND GUARDIAN, FIREWIND, BLOODBOUND (ευτυχώς του καταπληκτικού ντεμπούτου “Nosferatu” και μόνο), με τα ανατολίτικα στοιχεία τους, με τα ευκολομνημόνευτα, μα όχι απλοϊκά, εμβατηριακά refrains, με τις πολυφωνίες τους και τα «πάντα» τους. Η πεμπτουσία του καλού europower, η χαρά του “sing along”. Μακάρι να έβγαζαν τέτοιους δίσκους οι Γερμανοί στις μέρες μας. Τα απόλυτα highlights (γιατί έχει και από αυτά ο δίσκος); Μακράν του επόμενου, το “Mighty heart”. Μεγάλη σύνθεση και το καλύτερο, κατά το γούστο του γράφοντος, κομμάτι, όχι απλά του δίσκου, αλλά της μπάντας ως τώρα. Ακόμη το εναρκτήριο “War of the lance” υπηρετεί εξαίσια τον σκοπό του και το ομώνυμο μαζί με το “Darkness and light” (υπέροχα riffs) επίσης ξεχωρίζουν περισσότερο από τα υπόλοιπα.

Ας δούμε όμως και κάποια μειονεκτήματα. Δεν μου άρεσε η τελική μίξη στο rhythm section. Θεωρώ πως αδικεί τους μουσικούς και το λέω αυτό διότι γνωρίζω όχι μόνο το στυλ του Στεργιανίδη ως μπασίστα, αλλά κυρίως του Τσολάκη από τις μέρες του στους FRAGILE VASTNESS, ο οποίος κινείται στον «κοινόχρηστο χώρο» μεταξύ τεχνικής και ωμής δύναμης με χαρακτηριστική άνεση. Ακόμη τη θυμάμαι εκείνη τη συναυλία στο Modu το 2017… Από την άλλη, δεν επιτρέπεται να παραβλέψουμε δύο στοιχεία: Πρώτον, γενικότερα το europower δεν φημίζεται και ιδιαίτερα για το «μπροστά» rhythm section, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Δεύτερον και κυριότερον, αυτό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα που εξαρχής ήθελε η μπάντα να πετύχει, οπότε μπορεί να αγνοήσει αυτή τη παρατήρηση. Επίσης, ακούω τον τραγουδιστή τους λίγο…μαγκωμένο; Κάπως έτσι μου φαίνεται. Και το λέω γιατί και για αυτόν έχω γνώση, ξέρω πως μπορεί να τραγουδήσει με μεγαλύτερη και περισσότερη ένταση (τσέκαρε και σε τούτη τη περίπτωση τους DARKLON και το “Rise from death”) και να «βγει» πιο «μπροστά». Και εδώ όμως έρχεται ο παράγοντας «προσωπική άποψη του καλλιτέχνη». Ίσως λοιπόν να ήταν αυτό το ζητούμενο. Τέλος, θα ήθελα τη διάρκεια λίγο μικρότερη. Ένα-δύο κομμάτια θα μπορούσαν να λείπουν. Μικρό το κακό όμως.

Συμπέρασμα: Πάντοτε υπάρχει καιρός και χώρος για καλοπαιγμένη και εμπνευσμένη μουσική. Το “Entering the Abyss” θα μνημονεύεται στο τέλος του 2021 ως ένα από τα καλύτερα power metal albums της χρονιάς και ελπίζω οι PALADINE να επενδύσουν επάνω του, βελτιώνοντας/διορθώνοντας τα όποια μικροελαττώματα ώστε να είναι συνεχώς ανοδική η πορεία τους. Αξιολογώντας και κρίνοντας τα λεγόμενα των συνθετών του, πως δηλαδή το όραμα του group στοχεύει στη δημιουργία μουσικής που να εμπεριέχει δύναμη, μελωδία, ταχύτητα και ενέργεια, μπορώ να πω με σιγουριά πως ο στόχος αυτός, καίτοι όχι δύσκολος κατ’ ανάγκη μα σίγουρα «ύπουλος» και «επικίνδυνος», αφού μπορεί να εκθέσει εύκολα όποιον τον έχει θέσει και δεν πληροί τις προϋποθέσεις, έχει επιτευχθεί. Νομίζω πως και οι ίδιοι, ακούγοντάς τα νέα τους τραγούδια, το αντιλαμβάνονται αυτό. Ο βαθμός αφορά καθαρά τα τραγούδια και την αξία τους και δεν συμπεριλαμβάνει τα μικρά «μειονεκτήματα», τα οποία περισσότερο ως φιλικές παρατηρήσεις πρέπει να τα λάβει η μπάντα.

8 / 10

Δημήτρης Τσέλλος