Καθένας από εμάς έχει κάποια συγκροτήματα που για δικούς του λόγους, θα έχει για πάντα στην καρδιά του. Για τον γράφοντα οι PRETTY MAIDS (που φέτος «κλείνουν» 40 χρόνια ύπαρξης και ευτυχώς είναι ακόμα ηχητικά και συνθετικά ακμαιότατοι), θα είναι ένα από αυτά, αφού αποτέλεσαν στην εφηβεία μου ένα από τα πρώτα που ασχολήθηκα και έχω συνδέσει πολλές στιγμές της ζωής μου μαζί τους. Ο τραγουδιστής τους Ronnie Atkins, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του group, παράλληλα με τις δραστηριότητες του με το σχήμα, είχε κάποιες ιδέες «γραμμένες» στο ipod του με την προοπτική να τις υλοποιήσει σε τραγούδια και να κυκλοφορήσει ένα προσωπικό δίσκο.
Πέρυσι, όλοι μας στεναχωρηθήκαμε στην είδηση ότι διαγνώσθηκε με μη ιάσιμο καρκίνο τέταρτου σταδίου, κάτι που στον οποιοδήποτε θα ήταν ένα νέο που θα είχε ποικίλες αντιδράσεις «μέσα» του. Όπως και ο ίδιος δήλωσε «είχα δυο επιλογές, είτε να παραμείνω άπραγος και να λυπάμαι τον εαυτό μου, είτε να δραστηριοποιηθώ και να «κυνηγήσω» τα όνειρα μου, όπου με την αμέριστη βοήθεια της οικογένειας και των φίλων μου θέλησα να κάνω και όντως το έπραξα». Εξαιτίας και της πανδημίας που του έδινε πολύ χρόνο να υλοποιήσει την ιδέα του για τον πρώτο solo δίσκο του, κάλεσε μερικούς φίλους του να τον βοηθήσουν στο εγχείρημα του.
Κάπως έτσι, κατ’ αρχάς με τον Chris Laney, πληκτρά και κιθαρίστα των PRETTY MAIDS τα τελευταία χρόνια αλλά και τους Allan Sørensen (ex-ROYAL HUNT, ex-CORNERSTONE, ex-NARITA), Morten Sandager (ex-PRETTY MAIDS, ex-MERCENARY), Pontus Egberg (AT THE MOVIES, DARK ILLUSION, KING DIAMOND, KRYPTONITE, TAINTED NATION,TREAT, WOLF, ex-LION’S SHARE, ex-THE POODLES), Anders Ringman, Pontus Norgren (HAMMERFALL, ex-TALISMAN, ex-HUMANIMAL, ex-JEFF SCOTT SOTO, ex-THE POODLES, ex-THE RING), Kee Marcello (ex-EASY ACTION, ex-EUROPE, KEE MARCELLO’S K2, KEE OF HEARTS), Oliver Hartmann (HARTMANN, ex-AT VANCE), John Berg, Linnea Vikström Egg (AT THE MOVIES) και Björn Strid (SOILWORK, THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA, GATHERING OF KINGS, AT THE MOVIES), είδε το φως της δημοσιότητας το “One shot”, ένα album που πριν το ακούσω περίμενα τα πάντα. Κυρίως γιατί δεν μου αρέσει οι μουσικοί, όταν κυκλοφορούν solo δίσκο, να ακούω τραγούδια στο ίδιο ύφος των κυρίως συγκροτημάτων τους, αλλά κάτι διαφορετικό, με όποιο ιδίωμα και αν τους αρέσει να καταπιαστούν. Βέβαια με τον Atkins, λόγω της κατάστασης, δεν μπορεί κανείς να πει κάτι ή να σχολιάσει παρά μόνο τα τραγούδια που θα είναι στο δίσκο κι όχι το μουσικό στυλ έκφρασης.
Τα τραγούδια λοιπόν που εμπεριέχονται στο “One shot”, ναι θυμίζουν αρκετά το ύφος των PRETTY MAIDS, αφού «ακροβατούν» στον metal και hard rock ήχο, με μπολιασμένα πολλά AOR «ραδιοφωνικά» μέρη. Στην πλειοψηφία τους έχουν άκρως πωρωτικά κιθαριστικά ριφ, catchy ρεφραίν που σου μένουν άμεσα, τραγουδώντας τα, εθιστικές στην ακρόαση μελωδίες, χωρίς κανένα περιττό μέρος, οι οποίες με την ατμόσφαιρα και αισθαντικότητα που υπάρχουν διάχυτες, έχουν πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ροή του δίσκου καθώς και πολύ δυναμικά κουπλέ και τέτοια δόμηση στην κάθε σύνθεση που δεν γίνεται να σε αφήσει καμία αδιάφορο. Και αν αναρωτιέστε, ναι υπάρχει και η συνοδεία πλήκτρων που «γεμίζει» την εκάστοτε σύνθεση. Το πολύ σημαντικό όμως, και του αξίζουν πάρα πολλά μπράβο, είναι ότι οι ιδέες που είχε αποθηκευμένες, έγιναν τραγούδια του σήμερα, με άκρατη ζωντάνια και ηχητικό τσαμπουκά, τα οποία ίσως δεν περίμενες από έναν άνθρωπο σε τέτοια κατάσταση. Ναι μεν «πάτησε» στην καριέρα του, αλλά δεν «περπάτησε» ακριβώς στον ίδιο δρόμο, διαφοροποιώντας τον ελαφρά από την εύκολη, εμπορική, οδό. Ειδικά στον τρόπο που τραγουδάει, η δυναμική που έχει η χαρακτηριστική φωνή του σε κάθε τραγούδι, είναι λες και τον ακούς από μικροφώνου 10 και παραπάνω χρόνια νεότερο. Βεβαίως να μην ξεχνάμε ότι κάποιοι τραγουδιστές έχουν τέτοιο χάρισμα που όταν συνδέεται και με το άπλετο ταλέντο, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι κάτι εκτός του σχεδόν τέλειο.
Το “One shot” είναι ίσως το ηχητικό κύκνειο άσμα του Ronnie Atkins, κάτι που όλοι απευχόμαστε. Τα τραγούδια που υπάρχουν όμως στην εν λόγω δουλειά, θα –και πρέπει να- ακουστούν πολύ και για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού αφενός χωρίς να το καταλάβεις σε συνεπαίρνουν εξ αρχής και βάση τελικού αποτελέσματος, αλλά αφετέρου αποτελούν, κυριολεκτικά, κατάθεση ψυχής από έναν καλλιτέχνη που κανείς δεν έχει να του προσάψει κάτι αρνητικό παρά μόνο άκρατο σεβασμό για το έργο του. Ακούστε το δίσκο όσο πιο πολύ μπορείτε, αφού αποτελεί μια από τις πιο ωραίες φετινές προσπάθειες στο μελωδικό hard rock ιδίωμα, από έναν frontman που επιβάλλεται να παραμένει αθάνατος στις συνειδήσεις μας. Η τελική βαθμολογία παρακάτω έχει έναν επιπλέον βαθμό λόγω συναισθηματικής φόρτισης.
9 / 10
Θοδωρής Μηνιάτης
