ΜΩΡΗ ΜΠΑΝΤΑΡΑ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ ΟΛΟΥΣ ΠΑΛΙ; ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΜΩΣΕΣ ΞΑΝΑ ΕΤΣΙ;
Είναι πραγματικά απίστευτο (κι όμως αληθινό) αυτό που συμβαίνει με την περίπτωση των FLOTSAM AND JETSAM. Τόσο πολύ που ίσως πρέπει να υπάρξει και επιστημονική εξήγηση μακροπρόθεσμα. Από την άλλη άστο μην τους ματιάξουμε και έχουμε άλλα. Στο διά ταύτα, έχουμε αισίως το 14ο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο “Blood in the water”, να σοκάρει φίλους και εχθρούς σε υψηλές ποσότητες και να αποτελεί άλλη μια (την τρίτη συνεχόμενη) κορυφαία δουλειά στο παλμαρέ τους κατά την τελευταία δεκαετία. Δε θα σας κρύψω ότι όταν είχε βγει το “The cold” το 2010, μετά από δυο άλμπουμ (“My God”, 2001, “Dreams of death”, 2005) που και να μην κυκλοφορούσαν ποτέ, δεν μπορώ να πω ότι θα με πείραζε ιδιαίτερα, είχα αρχίσει να έχω ελπίδες ότι επιστρέφουν ξανά δυναμικά καθώς αν μη τι άλλο ήταν ένα πολύ καλό και κυρίως ΣΟΒΑΡΟ άλμπουμ. Έλα όμως που ήρθε το τρισάθλιο “Ugly noise” το 2012 (δίσκος-ντροπή για το μεγάλο όνομα που έχει το καμάρι του Phoenix) να με επαναφέρει στην πραγματικότητα, και εκείνη τη στιγμή η στεναχώρια ήταν τόσο μεγάλη που μέσα μου προσπαθούσα να με πείσω ότι το μέλλον τους ήταν ζοφερό και ότι μάλλον δεν είχα να περιμένω κάτι περαιτέρω σημαντικό και σπουδαίο ταυτόχρονα.
Ευτυχώς όμως διαψεύστηκα και εγώ και πάρα πολλοί που είχαν την ίδια άποψη εκείνο τον καιρό. Θεωρώ κομβικά δυο βασικά στοιχεία που λαμβάνουν χώρο το 2014 και ανασυντάσσουν την φιλοσοφία και έμπνευση τους εξ αρχής, και δεν είναι από την επανηχογράφηση του δεύτερου μνημειώδους άλμπουμ τους “No place for disgrace” (όλοι ξέρουμε πόσο αχρείαστες είναι τέτοιες προσπάθειες αλλά έβαλε τη σπίθα για να ανάψει η φωτιά) και δεύτερο και κυριότερο, την έλευση στο συγκρότημα του δεύτερου κιθαρίστα Steve Conley. Ο τύπος ταίριαξε τόσο άψογα μαζί τους και έφερε ένα νέο αέρα ανανέωσης, και έτσι το συγκρότημα αποφάσισε να επιστρέψει στις ρίζες του, αρχομένης με το φοβερό ομότιτλο άλμπουμ (“Flotsam and Jetsam”, 2016) και φυσικά με το αρχι-κορυφαίο προηγούμενο άλμπουμ τους “The end of chaos” το 2019. Οι FLOTS επίσημα είχαν βάλει το τρένο ξανά στις ράγες και όχι απλά δεν εκτροχιάστηκαν έκτοτε, αλλά ανέπτυξαν ταχύτητα τόσο μεγάλη ώστε να καλύψουν την μεγάλη απόσταση από τα χρόνια που είχαν χάσει θεωρητικά πριν την ανανέωση τους. Η επιστροφή στις ταχύτητες και πιο thrashy υλικό δεν έκανε τον κόσμο χαρούμενο απλά επειδή έπαιζαν πιο γρήγορα, αλλά επειδή διαφαινόταν καθαρά μια φοβερή ενέργεια να περικλείει το συγκρότημα, ενέργεια που τους ακολουθεί και στο “Blood in the water”.
Από τις πρώτες νότες του ομότιτλου κομματιού που ανοίγει το δίσκο, μπορείτε να καταλάβετε την μεγάλη φόρμα που βρίσκεται το Αμερικάνικο κουιντέτο. Με μπροστάρη έναν φοβερό Ken Mary στα τύμπανα (ο τύπος απεδείχθη γκανιάν, εδώ θήτευσε στη χρυσή εποχή των FIFTH ANGEL και δίπλα σε κολοσσούς τύπου Chastain/Impelliteri), ο οποίος δίνει άμεσα το σύνθημα της επίθεσης, οι 50φεύγα FLOTS ακούγονται σαν 20άρηδες που το αίμα τους βράζει και δεν αστειεύονται καθόλου. Η προσθήκη του Bill Bodily στο μπάσο στη θέση του Michael Spencer, προσδίδει νέο αίμα και έκρηξη αδρεναλίνης και το παλικάρι φαίνεται να έχει προσαρμοστεί κι αυτός άμεσα. Οι FLOTS ακούγονται σαν μια αγαπημένη παρέα –αν όχι οικογένεια- που μοναδικός της σκοπός είναι και να προσφέρει ποιότητα αλλά και να το κάνει δείχνοντας ότι η εμπειρία είναι κάτι που αποκτάς μέσα από σκληρή δουλειά και τίποτα δεν σου χαρίζεται. Και ακούγονται σαν να έχουν δουλέψει σαν σκυλιά. Σκυλιά γέρικα που για να πας να μαρκάρεις την περιοχή τους, θες πολλά κότσια γιατί τα δόντια τους παραμένουν ακονισμένα και δεν ξέρεις αν και τι απώλειες θα έχεις αν πας να τα βάλεις μαζί τους (δεν το συνιστώ πάντως στην κατάσταση που βρίσκονται την τελευταία πενταετία ειδικά βάσει φόρμας).
Το ομότιτλο κομμάτι ακολουθούν τα άλλα δυο singles του δίσκου που έκαναν πρόωρα την εμφάνιση τους πριν την κυκλοφορία όλου του συνόλου. Κι αν στο “Burn the sky” χαρήκαμε γιατί ακούγαμε τη μπάντα σαν να μην πέρασε μια μέρα από το “The end of chaos”, στο “Brace for impact” είχαμε πραγματικούς πανηγυρισμούς. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και ένα από τα καλύτερα της τρισένδοξης (δεν πιστεύω να υπάρχει αντίρρηση) καριέρας τους. Κουπλέ, ρεφρέν, απόδοση για Όσκαρ. Και λέγοντας για Όσκαρ, τι τιμές πρέπει να αποδοθούν άραγε σε αυτό το ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ που ακούει στο όνομα Eric A.K. άραγε; Ο άνθρωπος έφτασε 56 (ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΞΙ) και τραγουδάει με τέτοιο τρόπο που πρέπει να διδάσκεται σε ωδεία, για το πάθος του, την απαράμιλλη απόδοση του, τον τρόπο που κάνει τα δύσκολα να φαίνονται εύκολα και γενικά μια πορεία 35 ετών που δεν φθίνει και είναι πάντα το σημείο αναφοράς του συγκροτήματος. Αξιοθαύμαστος ως και συγκινητικός σε σημεία, ειδικά στο ρεφρέν του “Cry for the dead” (“I can’t live without the ones I love, I can’t live without the ones I need”), παίρνει τους υπόλοιπους από το χέρι και τους οδηγεί μαζί του στη δόξα. Μεγάλη υπόθεση να ξέρεις ότι έχεις τραγουδιστή-εμπνευστή!
Το σύνολο του “Blood in the water” έχει το πολύ ευχάριστο ότι δεν κάνει κοιλιά κι ότι αποτελείται από κομμάτια που ο καθένας μπορεί να βρει τα προσωπικά του αγαπημένα και να υπάρχει ποικιλομορφία απόψεων. Υπάρχει δεδομένη ταχύτητα σε κομμάτια όπως το “A place to die”, υπάρχει το groove στοιχείο που πάντα είχαν έντονο ειδικά από το 1990 και μετά όπως στο “Wicked hour”, υπάρχουν στιγμές όπως το “Too many lives” που τα παραπάνω συνδυάζονται και ο Eric «ξεφεύγει» για να σε κάνει να θες να πέσεις πάνω στον πλησιέστερο τοίχο από την πώρωση, υπάρχει το φοβερό “Walls” που βγάζει μια ωραία Maiden-ίλα με το φοβερό του ρεφρέν και που σε κάνει να ψάχνεις να βρεις πότε γράψανε τελευταία φορά κάτι ανάλογα όμορφο οι τεράστιοι Βρετανοί, ενώ όσο πάει προς το τέλος ο δίσκος, προσφέρει συνεχή ποιότητα μέχρι και το κλείσιμο, ένα φοβερό για την ακρίβεια κλείσιμο με το “7 seconds”, ενώ τα τρία κομμάτια πριν από αυτό (“Dragon”/”Reaggression”/”Undone”) λειτουργούν σαν αναπόσπαστο τρίδυμο που και η ενέργεια δεν φθίνει αλλά και η προσμονή του ακροατή μεγαλώνει για να δει αν ο δίσκος τελειώνει όπως αρχίζει. Ο ακροατής τελειώνει μαζί με τον δίσκο και οι επαναλήψεις των ακροάσεων πρέπει να θεωρηθούν πανάκεια.
Οι FLOTSAM AND JETSAM μοιάζουν να παίρνουν την σκυτάλη που άφησαν συνάδελφοι τους και να οδηγούν σαν μπροστάρηδες το thrash αλλά και το εν γένει ποιοτικό μέταλλο στο σύνολο του. Είναι μεγάλη η χαρά και ο θαυμασμός μου προσωπικά, διότι πέραν της δεδηλωμένης (και εκδηλωμένης) αγάπης που τους έχω, όσο να ’ναι όταν είσαι σε θέση να εκφράζεσαι θετικά για συγκρότημα που μεγάλωσες μαζί του, το χαίρεσαι λίγο παραπάνω. Για την οπαδική πληρότητα που νιώθω δεν μπορώ να βρω λέξεις, αλλά χαίρομαι πάρα πολύ που όλο και περισσότεροι άνθρωποι που δεν είχαν μεγάλη επαφή μαζί τους, εισέρχονται ως πιστοί οπαδοί τους και αποκτούν σχέση αγάπης με τη σειρά τους. Οι FLOTS κερδίζουν το μεγάλο στοίχημα που βάλανε με τον εαυτό τους, βγάζουν άλλη μια φοβερή δισκάρα που ανταποκρίνεται στο σήμερα χωρίς να κοιτάει απαραίτητα στο παρελθόν και δείχνουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο ότι δεν υπάρχει «δεν μπορώ» αλλά «δε θέλω». Η θέλησή τους για όσο περισσότερα μπορούν να πετύχουν είναι πλήρως αποτυπωμένη στο σύνολο του “Blood in the water” και ο μεταλλικός ήχος στο σύνολο του μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει με τέτοιες νοοτροπίες. Μπορεί να μην ξεπερνάει το “The end of chaos”, αλλά είναι σχεδόν ισάξιο του στις περισσότερες λεπτομέρειες.
Υ.Γ.: Ο Flotzilla όπως βλέπετε στο εξώφυλλο, αυτή τη φορά διατηρεί στάση παρατηρητή, έτοιμος να επέμβει αν χρειαστεί. Ο φόβος και το δέος που συνεχίζει να προκαλεί δεν είναι διαπραγματεύσιμα και σε περίπτωση που κάνει κάποιος το λάθος να τον προκαλέσει, θα μοιράσει μπουκέτα (και όχι με λουλούδια μέσα τους).
8,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
