Θα αρχίσω λίγο διαφορετικά απ’ ότι συνήθως αλλά πρέπει να το βγάλω από μέσα μου… ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ ΑΡΓΗΣΑΤΕ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ Η ΕΥΧΗ; Το είπα, ξεθύμανα, όλα καλά. Κυρίες, δεσποινίδες, κύριοι και λοιποί μελλοθάνατοι… ΟΙ NEKROMANTHEON ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ Ε-Π-Ι-Τ-Ε-Λ-Ο-Υ-Σ! Κι όχι απλά επέστρεψαν μετά από 9 (ΕΝΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΣΟΓΛΑΝΙΑ, ΦΤΟΥ ΣΑΣ!) αλλά έρχονται να ισοπεδώσουν τα ελάχιστα που άφησαν όρθια στα προηγούμενα περάσματα τους. Δυστυχώς για όλους μας, το ανίερο τρίο των Arild “Arse” Myren Torp (κιθάρα/φωνή), Sindre Solem (μπάσο/φωνή) και Christian “Kick” Holm (τύμπανα, κλωτσιές στον κώλο, αποκεφαλισμοί) ήταν ιδιαίτερα δραστήριο με τις υπόλοιπες μπάντες τους ενδιάμεσα (OBLITERATION, BLACK VIPER, AUDIOPAIN, DEATHHAMMER, όλοι λουλούδια του σαβουάρ βιβρ) και έτσι οι NEKROMANTHEON έμειναν αρκετά πίσω. Παρόλα αυτά μιλάμε για επιστροφή άξια του να ανεμίζεις σημαίες στο δρόμο, να κρεμάσεις λατρευτικά λάβαρα τιμής από μπαλκόνια και να ανάψεις καπνογόνα σε κεντρικές πλατείες λες και πήρες το Τσάμπιονς Λιγκ. Όλα αυτά με την βασική προϋπόθεση ότι ακούγοντας το νέο και τρίτο τους ΜΝΗΜΕΙΟ (ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΜΝΗΜΕΙΟ) “Visions of Trismegistos”, ΔΕΝ θα πάρεις το πρώτο πλησιέστερο φονικό όπλο για να αφανίσεις τον πλησίον σου (ή και όλη την ανθρωπότητα αν χρειαστεί, καθώς νιώθεις ότι τίποτα δεν σε σταματάει νιώθοντας ακατανίκητο φονικό ένστικτο).
Ναι, αγαπητέ συνοπαδέ, συνακροατή, συν-ούγκανε (διότι η δισκοκριτική μόνο σε τέτοιους απευθύνεται βεβαίως βεβαίως)! Αυτό το άλμπουμ αυξάνει τον χουλιγκανισμό μέσα σου σε τέτοια επίπεδα που νιώθεις επικίνδυνος. Οι αισθήσεις οξύνονται, ο πριαπισμός σου δε σε αφήνει να σκεφτείς λογικά, το τρίτο πόδι σε οδηγεί πρώτο στα moshpits και νιώθεις πιο ζωντανός από ποτέ, ακόμα κι αν έχεις μετατραπεί σε ένα τέρας και δεν αναγνωρίζεις πλήρως τον εαυτό σου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για κρίσεις ταυτότητας όμως όπως και για συμπεράσματα που προκύπτουν με επαναλήψεις ακροάσεων. Το “Visions of Trismegistos” είναι από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ακρόασης του ομότιτλου κομματιού που ανοίγει το δίσκο μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα που έρχεται να ορίσει όχι μόνο το 2021 σαν έτος, αλλά είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα κάνει ισχυρές ενέσεις ντόπας σε όλο το thrash και θα του δώσει χρόνια ζωής. Οι Νορβηγοί σαν να έπρεπε να βγάλουν 9 χρόνια καταπίεσης από πάνω τους, εφορμούν θαρρείς μέσα από τα ηχεία και διαλύουν σε κάθε δευτερόλεπτο, σε κάθε ανάσα, σε κάθε κατέβασμα χορδής ή μπαγκέτας, όλο το περιβάλλον γύρω σου. Φέρνουν τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο δωμάτιο, το σαλόνι σου, την καθημερινότητα σου, μάχονται μόνοι τους και καταλήγουν νικητές καθώς δεν υπάρχει κανένας απολύτως ανταγωνισμός.
Αναρωτιέσαι αν τα παραπάνω αποτελούν υπερβολή, δόση δικής μου τρέλας ή απλά γελάς και με θεωρείς γραφικό. Κακό δικό σου αγλαέ ακροατή. Διότι όταν οι NEKROMANTHEON μέσα σε λιγότερο από 33’ (σφαγή αμάχων) φέρνουν μπροστά σου την παρταλοσύνη των AURA NOIR, την κακία των SLAYER του “Hell awaits”, οπτικοποιούν το εξώφυλλο του “Pleasure to kill” των KREATOR μπροστά σου (μάλιστα φίλος ΟΧΙ thrasher είπε «αυτό μάλιστα, είναι skullcrushing thrash») και στο υπόβαθρο νομίζεις ότι τρέχουν πιο γρήγορα κι από το “Darkness descends” των DARK ANGEL (The city is guilty, the crime is life, the sentence is death, εντάξει σταματάω, sorry), το οποίο με ένα στόμα όλοι τους θεωρούν το κορυφαίο άλμπουμ της μουσικής μας, ε τότε τα πράγματα είναι σοβαρά και δεν τρελάθηκε ξαφνικά ο Κατσούρας και ο εκάστοτε συντάκτης για να λέει τα δικά του. Όλα τα παραπάνω ισχύουν για το πρώτο ομότιτλο κομμάτι και τα δύο επόμενα (“Seven rulers of fate” και “Faustian rites”), διότι από τη στιγμή που μπαίνει το 4ο κομμάτι “Neptune descent”, όλα όσα αναφέρθηκαν πάνε περίπατο και ξεκινάει μια άλλη ζοφερή πραγματικότητα που φέρνει τόμπολα τα δεδομένα. Εκεί σταματάνε οι ενδείξεις κι αρχίζουν οι αποδείξεις, σταματάει η θεωρία κι αρχίζει η πράξη. Αδιαμφισβήτητα!
Το τέμπο ανεβαίνει, η «κακία» στον ήχο μεγαλώνει, οι χορδές ξερνάνε φωτιά, τα δέρματα δε μένουν στη θέση τους κι απλά περιμένεις να δεις που θα καταλήξει όλο αυτό το… μέγεθος (δε μπορώ να το πω αλλιώς) που έρχεται κατά πάνω σου με άκρως απειλητικές διαθέσεις. Δεν είναι δυνατόν να πιάνουν τα επίπεδα του φαινομενικά αξεπέραστου “Rise, Vulcan spectre” του 2012 (στην πεντάδα δίσκων του είδους της προηγούμενης δεκαετίας χαλαρότατα). Δεν είναι δυνατόν με τέτοια απουσία να συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν απότομα. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε 2021 και να νιώθεις ακούγοντας το τόσο μέσα στο 1985-1986. Περιττό να αναφέρω ότι έτσι κι έβγαινε εκείνη την εποχή, θα είχε γεμίσει η γη πτώματα καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να αφεθεί οτιδήποτε ζωντανό στο διάβα τους. Αν δεν έχετε νιώσει ποτέ τρεις άνθρωποι (που κι αυτό ελέγχεται…) να ακούγονται σαν στρατός που πάει να πάρει την Πόλη (τυχαίο το παράδειγμα), τότε ΠΡΕΠΕΙ να ακούσετε αυτό το δίσκο. Δίσκος που πλησιάζοντας στο τέλος του σου δίνει μια τελειωτική στο δόξα πατρί και ψάχνεις να δεις που πήγε χαμένη η αθωότητα σου και η ζωή που γνώριζες πρωτύτερα. Με τρόπο άκρως πειστικό, σκάει το “Dead temples” λες και συμπυκνώνει μέσα του όλο το άλμπουμ.
Φρενήρης ταχύτητα, μίσος προς οτιδήποτε είναι ανώμαλο και ψευδές, απειλή δια της κάθε νότας που ακούγεται, κάθε δευτερόλεπτο και ένα νέο σοκ, κάθε αλλαγή κι ένα πεσμένο σαγόνι που δεν επιστρέφει στη θέση του, κάθε τι που κάνουν είναι μια άκρως στοχευμένη και προσεκτικά υπολογισμένη ΥΠΕΡΒΟΛΗ! Δεν μπορείς να παραθέσεις άλλο χαρακτηρισμό σε αυτό που κάνουν. Κι όμως έχει κι άλλο. Κι εδώ θα θυμηθώ ρήση του Άγγελου Αναστασιάδη όταν ήταν στον πάγκο του ΠΑΟ εκπλήσσοντας τότε τους δημοσιογράφους σε συνέντευξη τύπου… «ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΥΡΙΟΙ! ΤΗΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ;»… “Thanatos” λοιπόν με το κομμάτι να μιλάει για το πώς ο Θάνατος μπαίνει στο σώμα του πρωταγωνιστή και τον κάνει δεξί του χέρι για να του στείλει θνητούς στην άλλη όχθη μια ώρα αρχύτερα…
Thanatos – Place the dagger in my hand
Thanatos – I finish it off at your command
Thanatos – Extinguishing the white light with pain
Thanatos – Metal fang shredding the domain…
Έτσι για να μη λέτε ότι είμαι υπερβολικός δηλαδή. Σπρώξιμο στα άκρα, σκέψεις ανίερες μέσα στο κεφάλι σου αρχίζουν να παίρνουν τη μορφή ιδεών που θα γίνουν πράξη, δίσκος που δεν πρέπει να ακούσεις αν δεν είσαι προετοιμασμένος αλλά που ΠΡΕΠΕΙ να ακούσεις αν για οποιοδήποτε λόγο νιώθεις ότι γύρω σου όλα πάνε λάθος. Θα σου δώσει ζωή, θα σε ξυπνήσει βίαια, θα σου δώσει το ηχηρό χαστούκι που θα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι η αφύπνιση σου επιβάλλεται και δεν αναβάλλεται.
Το “Visions of Trismegistos” είναι ένα θεϊκό άλμπουμ. Όχι απλά για το thrash το οποίο περήφανα υπηρετεί αλλά για όλο το μεταλλικό σύνολο. Μιλώντας για σύνολο είναι μεγάλη τους μαγκιά να μην έχουν περιττό δευτερόλεπτο στα μόλις 8 κομμάτια του. Επίσης μια και είδα πρόσφατα live streaming εμφάνισή τους, είναι απίστευτη μαγκιά να βγαίνει και ζωντανά αυτή η σφαγή που επικρατεί στο δίσκο. Παρακαλάτε να έρθουν για συναυλία ακόμα κι αν δεν τους ακούτε ή δεν είχατε ιδέα μέχρι τώρα, οι τύποι θα σας πάρουν το σκαλπ και θα βάζουν τρίποντα από το κέντρο με τα κεφάλια σας, για τέτοια λύσσα και ευστοχία υλικού μιλάμε. Δε θα κρύψω ότι είχα μια μικρή αισιοδοξία ότι θα μιλάμε για ποιοτική επιστροφή αλλά εδώ το τερμάτισαν όσο δεν πάει. Μιλάμε στο πολύ χαλαρό για ένα από τα άλμπουμ που θα ορίζουν την τρέχουσα δεκαετία και όλο τον ακραίο ήχο, και ευχή όλων μας θα πρέπει να είναι να μην καθυστερήσουν ξανά τόσο καθώς η παρουσία τους στο δισκογραφικό προσκήνιο –και δη όσο συχνότερη γίνεται- είναι επιεικώς απαραίτητη. Τους αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια, τα μπράβο, οι επευφημίες και οι όποιες υπερβολικές αντιδράσεις για αυτό που έκαναν. Άλμπουμ Τρισμέγιστο, όνομα και πράγμα όσο λίγες φορές!
Δεν πιστεύω να θέλετε βαθμολογία, απλά αγοράστε το με κάθε δυνατό τρόπο!
Άγγελος Κατσούρας
