ONOMA ALBUM: “Sounds of a playground fading” – IN FLAMES
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ : 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ : Roberto Laghi
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Anders Friden – φωνητικά
Björn Gelotte – lead κιθάρα
Daniel Svensson – ντραμς
Peter Iwers – μπάσο
Σε αντίθεση με τα αρνητικά συναισθήματα που έχω για το “Sounds of a playground fading” των IN FLAMES, θα ξεκινήσω με το θετικό στοιχείο της υπόθεσης για τους αγαπητούς Σουηδούς. Βλέπετε, όσο και αν δεν μου κάθεται καλά το μουσικό προφίλ της μπάντας, ειδικά από τούτο εδώ το άλμπουμ και έπειτα, θα ήμουν τυφλός αν δεν έβλεπα το πόσο καλά τους κάθισε η αλλαγή φιλοσοφίας στην μουσική τους. Δεν υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που έχουν κερδίσει μία τόσο μεγάλη φουρνιά νέων οπαδών. Μπορεί οι οπαδοί αυτοί να προέρχονται από άλλα είδη μουσικής; Αρκετοί από αυτούς να τους ακολουθούν από την μεσαία περίοδο τους; Κάποιοι, σίγουρα πιο λίγοι, από την αρχή της πορείας τους; Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι IN FLAMES κατάφεραν να γίνουν ένα από τα δημοφιλέστερα συγκροτήματα, να δημιουργήσουν τρίτη γενιά οπαδών και να ανταποκριθούν σε πολύ απαιτητικές αγορές, όπως αυτή της Αμερικής.
Αναφέροντας τα παραπάνω, καταλαβαίνω απόλυτα όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο και γουστάρουν την εποχή από το “A sense of purpose” και έπειτα. Τι να κάνουμε όμως που όλα τα γούστα δεν είναι ίδια; Δεν είμαι από τους μηδενιστές και το έχω γράψει πολλές φορές ότι γουστάρω πολύ την αλλαγή, ειδικά αν συνοδεύεται με καλά τραγούδια και δυνατές συνθέσεις. Στην περίπτωση των IN FLAMES, αλλαγή ύφους ήταν και το “Reroute to remain”, αλλά εκεί έχουμε να κάνουμε με μία δισκάρα.
Τα πράγματα στο “A sense of purpose” όμως είναι πολύ διαφορετικά. Σίγουρα την περίοδο που κυκλοφόρησε το άλμπουμ ήμουν πολύ επηρεασμένος από την αποχώρηση του Jesper Strombland και η αδυναμία που παρουσίασε το “A sense of purpose”, για πρώτη φορά μου δημιούργησε αμφιβολίες για το τι θα κυκλοφορήσουν οι IN FLAMES, που μέχρι το “Come clarity” η μπάντα μου δημιουργούσε μόνο την απορία, πως γίνεται να βγάζει μόνο εξαιρετικούς δίσκους. Το πρώτο single ήταν το “Deliver us” και το τραγούδι σε συνδυασμό με το video clip μου δημιούργησε μόνο θλίψη, μέχρι που άκουσα ολόκληρο τον δίσκο και δεν ήξερα αν ακούω τους IN FLAMES ή κάποιο νέο emo alternative συγκρότημα εφήβων από το New Jersey.
Ακούγοντας τώρα το άλμπουμ, μετά από πολλά χρόνια από την τελευταία ακρόαση του, ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με κατακλύζουν και αν εξαιρέσω το πολύ καλό τραγούδι και το μοναδικό που μου αρέσει από το “Sounds..”, το “Where the dead ships dwell”, τα υπόλοιπα κομμάτια δεν μου λένε απολύτως τίποτα. Δυστυχώς κάθε φορά που επισκέπτομαι αυτές τις δουλειές των IN FLAMES, είμαι αναγκασμένος να θυμάμαι τους λόγους για τους οποίους δεν τους σκέφτομαι ως ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, αλλά ως μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου. Ειδικά αν βάλω στην εξίσωση πως οι IN FLAMES, ένα από τα συγκροτήματα που πρωτοστάτησαν στην δημιουργία του αγαπημένου μου είδους metal, που έχει κυκλοφορήσει τα “The jester race”, “Colony” και “Clayman, έχει γράψει τραγούδι όπως το “Jester’s door” και το “Liberation”, είναι για να βάζεις τα κλάματα από την απογοήτευση.
ΟΚ, δεν είπα ποτέ μετά από τόσα χρόνια να παίζουν τα ίδια και ειδικά οι IN FLAMES, που με κάθε τους άλμπουμ ήταν διαφορετικοί, αλλά όχι αυτό το πράγμα. Μαγκιά τους η μεγάλη επιτυχία, μπράβο τους για την δημοτικότητα αλλά εγώ πάω πάσο.
Did you know that:
- Αφήστε με εμένα τον περίεργο να λέω τα δικά μου. Στα charts το άλμπουμ πήγε τρένο και πιο συγκεκριμένα US Billboard 200 έφτασε την 27η θέση και στην 5η θέση στο Top Independent.
Δημήτρης Μπούκης
