Ως γνωστόν, υπάρχει πάντα η προδιαγεγραμμένη στιγμή για κάθε ΜΕΓΑΛΟ συγκρότημα όπου τα πράγματα παίρνουν συγκεκριμένη τροπή και το συγκρότημα γίνεται ΤΕΡΑΣΤΙΟ. Για τους πολυαγαπημένους μας Γερμανούς και άκρως φιλέλληνες KREATOR, η στιγμή αυτή ήρθε το σωτήριον έτος 1989 με την κυκλοφορία του τέταρτου δίσκου τους, “Extreme aggression”. Το άλμπουμ που έμελλε να δείξει σε όλους ότι δεν ήταν απλά ικανοί ή φερέλπιδες (ανάλογα με το πότε και πως τους ανακάλυψε ο καθένας) αλλά πλέον αποτελούσαν σταθερή βάση του μεταλλικού ήχου και πυλώνα του thrash ειδικότερα. Για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα δεν το συζητάμε καν, καθώς ο χαρακτηρισμός “METALLICA της Ευρώπης» που τους προσδόθηκε εκτός από τιμητικός, είχε βάση, καθώς οι KREATOR πλέον έμοιαζαν να ξεφεύγουν σε κλάση και επίπεδο από όλους τους άσπονδους φίλους και εχθρούς. Οι KREATOR οι οποίοι δειλά είχαν αρχίσει να κάνουν το άνοιγμά τους στην Αμερική, βοηθήθηκαν απίστευτα από την περιοδεία τους στη χώρα ως support των D.R.I. το 1988 και άρχισαν να αποκτούν φανατικό κοινό και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Το “Extreme aggression” δεν είναι και κανένα κρυφό μυστικό ότι ακολουθεί την λογική του προκατόχου του, “Terrible certainty” (1987), όπου οι KREATOR άφησαν πίσω την πρωτόγονη αισθητική των δυο πρώτων δίσκων τους (“Endless pain”/”Pleasure to kill”, 1985/86 αντίστοιχα), για ένα πιο καθαρό και αιχμηρό ήχο, αυξάνοντας κατά πολύ την κλάση και την τεχνική τους κατάρτιση, καθώς γρήγορα κατάλαβαν ότι μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι περισσότερο από απλά μια μπάντα που κοπανάει. Έτσι, τραβάνε το μεγάλο τους χαρτί κι όχι απλά βγάζουν 21 και τινάζουν τη μπάνκα στον αέρα, αλλά πολύ γρήγορα θα κάνουν και αλλαγές που θα δείξουν ότι όχι απλά ήξεραν τι έχουν δημιουργήσει, αλλά τίποτα δεν επρόκειτο να τους σταθεί εμπόδιο στο να εξελιχθούν ακόμα περισσότερο.
Κάτι που ο πολύς κόσμος δεν ξέρει είναι η δυσμένεια στην οποία είχε πέσει ο δεύτερος κιθαρίστας, Jorg “Tritze” Trzebiatowski, οι σχέσεις του οποίου με τον ηγέτη/κιθαρίστα/τραγουδιστή Mille Petrozza είχαν φτάσει στο απροχώρητο, με τον Tritze τελικά να αποτελεί παρελθόν. Αν και έχει αναφερθεί κανονικά σαν μέλος της συνθετικής διαδικασίας και έλαβε μέρος και στη φωτογράφηση που κοσμεί το εξώφυλλο, τα μέρη του αφαιρέθηκαν πλήρως από το τελικό αποτέλεσμα και ότι ακούτε στο δίσκο είναι αποκλειστικά ο Mille να παίζει όλες τις κιθάρες (προς δίκη όσων τον λένε κουλό, ναι, το έχουμε ακούσει και αυτό). Ο δίσκος μάλιστα ηχογραφήθηκε αρχικά στην Γερμανία αλλά γρήγορα το υλικό σβήστηκε για να ηχογραφηθεί εκ νέου στο Los Angeles, με παραγωγό τον «πολύ» Randy Burns, δείχνοντας έτσι ότι είχαν σκοπό να το πάνε μέχρι τέλους.
Στην Αμερική την διανομή ανέλαβε η Epic Records σε συνεργασία με την Noise Records και μέσα σε μόλις 37μιση λεπτά, οι KREATOR έγραψαν τη δική τους ιστορία, βγάζοντας στο τέλος τον κορυφαίο Ευρωπαϊκό μεταλλικό δίσκο όλων των εποχών (ο οποίος φυσικά μόνο από το αντίστοιχα κορυφαίο Ευρωπαϊκό μεταλλικό συγκρότημα όλων των εποχών μπορούσε να βγει). Σε κάθε δυνατή ευκαιρία που μου δίνεται θα το τονίζω μέχρι να το μάθετε απ’ έξω και να στέλνετε επιστολές στον Φράγκο τύπου «ξέρουμε ότι το “Extreme aggression” είναι το καλύτερο Ευρωπαϊκό άλμπουμ που βγήκε, πες του να μην το ξαναγράψει» (σ. Σάκη Φράγκου: καλοκαιράκι είναι, μαζεύω τα ζαρζαβατικά που θα μας πετάξει ο κόσμος, γιατί το βράδυ πλέον, καλό είναι να τρώμε σαλάτες!!!). Και όχι μόνο τους κατέστησε σεβαστό ΜΕΓΕΘΟΣ παγκοσμίως πλέον, αλλά ο Mille κάνει τη μεγάλη μεταγραφή και φέρνει στο συγκρότημα τον Frank “Blackfire” Gosdzik, ο οποίος λίγο πριν έχει μεγαλουργήσει στους SODOM και χάρη σ’ αυτόν βγήκε το αμέσως επόμενο καλύτερο Ευρωπαϊκό άλμπουμ όλων των εποχών, δηλαδή το “Agent orange”, η «χαρά» όμως των SODOM κράτησε μόλις 18 μέρες (1/6/1989 βγήκε ο δίσκος τους και 19/6/1989 το “Extreme aggression, αδικία μεν, νομοτελειακό δε).
Με τον Blackfire στη σύνθεση, ο Mille βρήκε χώρο να εξελίξει ακόμα περισσότερο τη μουσική των KREATOR και να σχηματιστεί ένα από τα πιο εμβληματικά κιθαριστικά δίδυμα όλων των εποχών και να ακολουθήσει το ισάξιο (αν είναι δυνατόν) “Coma of souls” στα τέλη του 1990 (έχει γράψει ήδη ο τίμιος Σαββίδης για το δίσκο και σας παραπέμπω στο λεπτομερές κείμενο του). Δυστυχώς είμαι στη δυσάρεστη θέση να βάλω τα κομμάτια του δίσκου σε σειρά οπότε ότι και να πείτε έχετε δίκιο, ο Mille βοηθός!
THE “EXTREME AGGRESSION” COUNTDOWN!
9. Don’t trust (3:43)
Kορυφαίο κομμάτι που δεν του αξίζει με τίποτα η τελευταία θέση αλλά τι να κάνουμε που έχουμε μπλέξει με αρχιμνημείο των πέντε ηπείρων κι εφτά θαλασσών και κάποιο πρέπει να ξεκινήσει αυτή την άτυπη αντίστροφη μέτρηση. Ξεκινάει με ριφφάρα που άλλοι δε θα σκεφτόντουσαν να γράψουν σε όλη τους τη ζωή, εξελίσσεται τρομερά σε βαθμό απίστευτο και δείχνει όλο το προσωπείο των KREATOR εν έτει 1989, μέσα σε 4 χρόνια από το ντεμπούτο τους (1985) έχουν φτάσει να παίζουν ΕΤΣΙ και μέσα από πάρα πολλή σκληρή δουλειά και θυσίες. Στιχουργικά θεωρώ ότι δεν μπορεί να γίνει καμία παρερμηνεία, καθώς ο Mille εκφράζεται ανοιχτά στο πως δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε κανέναν πέρα από τον εαυτό μας, η ερμηνεία του δεν κρίνεται ως εγωιστική αλλά προέρχεται μέσα από καταστάσεις βιωματικές και μάλιστα, συζητώντας το με Γερμανό κάποτε που τον γνώριζε πολύ καλά, είπε ότι «Ο Mille είναι ένας πολύ γλυκός και καλοσυνάτος άνθρωπος, οπότε σίγουρα κάποιος πήγε να τον εκμεταλλευτεί και τον εκνεύρισε πολύ για να γράψει τότε αυτό το κομμάτι, μπορεί να ήταν μόνο 21 (ΜΟΝΟ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ) αλλά πάντα ήταν πιο ώριμος από την ηλικία του».
8. Fatal energy (4:58)
Το κομμάτι που κλείνει θαυμάσια το δίσκο και δεύτερο μεγαλύτερο του συνόλου του “Extreme aggression”. Ώριμο όσο δε θα περίμενε κανείς τότε τους KREATOR (μην ξεχνάμε ότι είμαστε στα τέλη των 80s που δεν (πολύ)ευνοούνται λογικές εξέλιξης και μουσικής ωριμότητας), με απίστευτο χτίσιμο, ξεσπάσματα όπου πρέπει, στακάτο παίξιμο, τον Ventor στα τύμπανα να εφευρίσκει κορυφαίους ρυθμούς συνοδεύοντας τον Mille και το μπάσο του Rob Fioretti να μην αποδεικνύεται κομπάρσος. Εδώ ο Mille προβλέπει ένα ζοφερό μέλλον για την ανθρωπότητα η οποία στο τέλος καταστρέφεται, με τους θεούς εκεί ψηλά να αδιαφορούν για το ανθρώπινο είδος, καθώς μόνοι μας έχουμε πέσει στα μάτια τους με τα συνεχή ψέματα, διαφθορά και εκμετάλλευση αγαθών που έχουμε εισάγει στη ζωή μας. Το τελειωτικό lead πέρασμα προετοιμάζει το έδαφος για ότι θα ακολουθήσει στο “Coma of souls”, οι KREATOR ήδη μοίραζαν σκόνη στο μεταλλικό σύνολο και μόνο οι ανοιχτόμυαλοι και αιώνια πιστοί βρέθηκαν στο πλευρό τους στις νέες τους αναζητήσεις, οι πιο έξυπνοι που το είδαν να έρχεται, είχαν προβλέψει ήδη ότι επρόκειτο για το νέο μεγάλο συγκρότημα της μουσικής μας.
7. Bringer of torture (2:16)
Το «σφηνάκι» και πιο ευθύ και άμεσο κομμάτι του δίσκου, με τα μόλις 136 δευτερόλεπτα διάρκειας του και πραγματεύεται ίσως ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ανθρώπινη ύπαρξη. Φυσικά μιλάμε για τον βιασμό σαν γενική έννοια και το πώς απότομα η ζωή που έζησε μια κοπέλα ως τότε αποτελεί παρελθόν μόλις γίνει θύμα αυτής της αποτρόπαιης πράξης, τα όνειρα της στιγμής στην στοιχειώνουν για μια ζωή και ο θύτης κυκλοφορεί κάπου εκεί έξω αθώος περιμένοντας να κάνει το ίδιο σε νέο επίδοξο θύμα δυστυχώς. Αν δούμε και τι συμβαίνει γύρω μας ακόμα εν έτει 2021, το τραγούδι δεν είναι απλά προφητικό αλλά τρομερά ζοφερή πραγματικότητα. Αν και το μουσικό μέρος ωχριά μπροστά στο στιχουργικό του περιεχόμενο, εδώ έχουμε πλήρως ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ KREATOR με άπαντες να καλπάζουν στα όργανα τους και με το κομμάτι να γίνεται άμεσα live favorite από τότε. Να σημειωθεί εδώ η αξιέπαινη διασκευή των DARK TRANQUILLITY στο κομμάτι, όπου αν και δεν υπήρχε περίπτωση να πιάσουν το συναίσθημα, και μόνο η επιλογή ενός αουτσάιντερ τους καθιστά λεβέντες, ενώ κι ο Mikael Stanne το βιώνει έντονα.
6. Love us or hate us (3:43)
Τσίτα τα γκάζια αλλά και τα νεύρα του Mille στο κομμάτι αυτό, όπου βάζει στήθος μπροστά, μιλώντας για λογαριασμό και της μπάντας του αλλά και όλου του μεταλλικού ήχου κατ’ επέκταση. Η φάση είναι ξεκάθαρα «ή άκου μας ή σκάσε» και ειδικά το σημείο “Some have eyes and still can’t see, their plastic noise is anything but music to me, mechanized and computerized, switch off your brain and make sounds that dehumanize” είναι δριμύ κατηγορώ και προς τις εμπορικές μπάντες της εποχής αλλά και τη μουσική βιομηχανία κατ’ επέκταση. Ο κοντός είχε ανέκαθεν το θάρρος της γνώμης και δεν δίσταζε να εξαπολύει τα βέλη του προς πάσα κατεύθυνση. Όσο για το κομμάτι καθ’ αυτό, γρήγορη αρχή, ριφφάρες από την αρχή ως το τέλος, ο Ventor τα σπάει αλλά ξέρει και που να κρατήσει ρυθμό, πραγματικό αριστούργημα.
5. Stream of consciousness (3:53)
Ακόμα πιο αριστούργημα είναι το κομμάτι που ακολουθεί το “Love us or hate us” και δεν είναι άλλο από το “Stream of consciousness”. Με αυτή τη γνώριμη «σφυριχτή» κιθαριστική αρχή που έχουν πολλά κομμάτια των KREATOR, επενδύει στην δεδομένη τεχνική κατάρτιση της εποχής και κλείνει άτυπα την πρώτη πλευρά του δίσκου. Το κομμάτι μιλάει για τη ζωή και το πώς ζούμε σε ένα κόσμο χωρίς συναισθήματα, και χωρίς ελεύθερη βούληση. Έχουμε φτάσει στο σημείο της αποχαύνωσης σε σημείο που προτιμούμε να ακολουθήσουμε κανόνες παρά να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, καθώς δεν έχουμε ούτε το ψυχικό σθένος αλλά ούτε και την απαραίτητη εξυπνάδα να πράξουμε ανάλογα.
4. Betrayer (3:59)
Ξέρω ότι σας το χαλάω, αλλά το πιο διάσημο κομμάτι των KREATOR (μαζί με το “People of the lie”) ΔΕΝ είναι το καλύτερο ούτε του δίσκου, ούτε και της καριέρας τους προφανώς. Μιλάμε φυσικά για κομμάτι-σύμβολο όλου του μεταλλικού ήχου και δεν υπάρχει ψυχή εκεί έξω να μην το γνωρίζει. Για μας τους Έλληνες έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς έχει γυριστεί εν μέρει στην πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας μπροστά από την Ακρόπολη, χωρίς μάλιστα να πάρουν σχετική άδεια (επειδή απλά μπορούσαν, σκληροί καρ***ηδες). Πάντα σε κάθε τους συναυλία ο Mille θυμάται τη στιγμή και πάντα τονίζει πόσο δέθηκαν με τη χώρα μας από τότε, ενώ δεν είναι κρυφό το γεγονός ότι από τις αντιδράσεις του Ελληνικού κοινού φοβήθηκαν για τη ζωή τους, με το περιβόητο «αν δεν πεθάνουμε εδώ σήμερα δε θα πεθάνουμε ποτέ» που ξεστόμισε ο κοντός να έχει αφήσει το στίγμα σαν φράση, δείχνοντας και πόσο θερμά τους καλωσορίσαμε. Τραγουδάρα, με έναν Ventor να το πηγαίνει καβ**τσέκι μέχρι τέλους και προφανώς με κύριο θέμα την προδοσία της εμπιστοσύνης μας από κάποιον που θεωρούσαμε φίλο ή κοντινό μας άνθρωπο.
3. No reason to exist (4:37)
Ύμνος των ύμνων των απανταχού θρασάδων, ίσως το πιο αουτσάιντερ αρχι-έπος της δισκογραφίας τους. Καταπληκτικός ρυθμός που όσο πάει ανεβαίνει, με τον Mille να «φτύνει» τους στίχους με απόλυτη λύσσα (είπαμε ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ μόλις όταν ηχογραφήθηκε ο δίσκος) και με το κομμάτι να μιλάει για τα παιδιά που γεννιούνται έχοντας όλα τους τα προβλήματα λυμένα, ανήκοντας σε πλούσιες οικογένειες, αλλά και που είναι παγιδευμένα στο να λαμβάνουν άλλοι αποφάσεις γι’ αυτούς αιώνια. Οι ζωές τους είναι άνετες αλλά χωρίς νόημα, χωρίς προσωπική ελευθερία και πράξεις που μπαίνουν σε καλούπια. Για τον Mille όλα τα παραπάνω αποτελούν απουσία λόγου ύπαρξης και δεν διστάζει για πολλοστή φορά να θίξει ένα ευαίσθητο θέμα από άλλη οπτική.
2. Extreme Aggression (4:44)
Ή αλλιώς τα τρία μαγικά 4αρια του μεταλλικού ήχου λόγω της διάρκειας του. Το ομότιτλο κομμάτι ανοίγει το δίσκο σε πλήρη αποθέωση του παικτικού τους επιπέδου, είμαι βέβαιος ότι όσοι βάζανε τη βελόνα στο πικάπ πρέπει να πάθανε μεγάλη πλάκα με το πόσο ακόμα παραπάνω είχαν βελτιωθεί οι KREATOR συνολικά. Ριφφ πάνω στο ριφφ και η ηγεμονική τσιρίδα του Mille στην αρχή σαλπίζουν το κάλεσμα επίθεσης. Το κομμάτι για σειρά ετών παιζόταν τρίτο στις συναυλίες τους, συνήθως μετά από κάποιο καινούργιο κομμάτι ή το συχνά εναρκτήριο “Terror zone” από το “Coma of souls”, με τον Mille πάντα να το προλογίζει λέγοντας “let’s keep the atmosphere a little bit…aggressive”! Το κομμάτι δεν έχει παρά να κάνει με έναν άνθρωπο του οποίου η ψυχή νιώθει παγιδευμένη και σε αυτό έχει συμβάλλει η κοινωνία που τον ώθησε να μπορεί να εκφραστεί μόνο με απόλυτη βία και επιθετικότητα. Έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο εκδικητικότητας, που δε θα σταματήσει πουθενά μέχρι να υπερκεράσει το εμπόδιο και του τελευταίου που τον έφερε σε τέτοια απόγνωση. Πάνω στην τρέλα του, καταφεύγει ακόμα και σε ναρκωτικά για να τιθασεύσει την ορμή του (“pushed up by white lines”, μεγαλειώδης παρομοίωση) αλλά δεν είναι ικανά να διώξουν τον πόνο και την επιθετικότητα μακριά. Πιο ΔΕ ΜΠΛΕΚΕΙΣ σκηνικό και κομμάτι ΔΕΝ υπάρχει!
- Some pain will last (5:39)
Το μεγάλο κομμάτι του δίσκου, όχι μόνο λόγω της διάρκειας του αλλά και της συγκλονιστικής δομής του. Οι KREATOR στην πιο ώριμη ως τότε στιγμή της καριέρας τους, με ένα κομμάτι που αρχίζει με εμβατηριακό ρυθμό, συνεχίζει ως mid-tempo και τελειώνει σε ομοβροντία με τον Mille να προλογίζει το τέλος του κόσμου με το περίφημο “A WHOLE GENERATION BORN JUST TO DIIIIIIIIIIIIEEEEEEEEEEEEE”. Διαφθορά, συμφωνίες κάτω από τα τραπέζια, σημαδεμένα χαρτιά στο παιχνίδι της ζωής εναντίον σου και όλα συνηγορούν στο να σου δημιουργήσουν αιώνιο πόνο για να σε κάνουν σκλάβο στο παιχνίδι εξουσίας που έχεις αντιληφθεί, αλλά δε μπορείς να σταματήσεις ολομόναχος (προφανώς). Το “Some pain will last” τοποθετείται στη μέση του δίσκου (αρχή της δεύτερης πλευράς συγκεκριμένα) ακολουθώντας μια λογική των KREATOR να βάζουν εκεί το «ώριμο» κομμάτι τους για μια μεγάλη περίοδο, ξεκινώντας αρχικά από το “Toxic trace” στο “Terrible certainty” (4o στο tracklist) και συνεχίζοντας και μελλοντικά αντίστοιχα με το “Terror zone” στο “Coma of souls” (5ο στο tracklist) και μετέπειτα το “Karmic wheel” στο “Renewal” (πάλι 5ο στο tracklist). Αγαπημένο κομμάτι της μπάντας για πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου, αγαπημένο κομμάτι σε thrash δίσκο για ακόμα περισσότερους μη thrashers (για να δείτε την επιρροή του) και γενικά ένα από τα απόλυτα δείγματα έκφρασης του μεταλλικού ήχου. Θρίαμβος.
Το “Extreme aggression” προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό, οι KREATOR πλέον έπαιζαν μπάλα σε άλλο επίπεδο και οδηγούσαν επίσημα τις εξελίξεις σε όλο τον Ευρωπαϊκό ήχο και έκαναν το μάτι της Αμερικής να στραφεί προς την ήπειρο μας και τις Ευρωπαϊκές μπάντες να αρχίζουν να αντιμετωπίζονται με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό. Πλάϊ στους KREATOR, θα υπήρχαν σταδιακά συνοδοιπόροι όπως οι CORONER/CELTIC FROST όσον αφορά την «έξυπνη» προσέγγιση της μουσικής μας, και με την δεδομένη άνοδο των SODOM εκείνη την περίοδο αλλά και τον ερχομό επίσημα του death metal με κύριους εκφραστές τους ENTOMBED ένα χρόνο αργότερα, το Ευρωπαϊκό metal συνολικά άρχιζε να έχει κι αυτό την επιρροή του και να γεννάει συνεχώς νέα συγκροτήματα και τάσεις. Όπου σταθείτε και βρεθείτε θα δείτε κόσμο από κάθε χώρα και ήπειρο να αποθεώνει δίκαια το “Extreme aggression” και άσχετα από προτιμήσεις, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που προτιμούν την ουγκανίλα του “Pleasure to kill” ή την ακόμα μεγαλύτερη ωριμότητα του “Coma of souls”, το “Extreme aggression” θα είναι για πάντα ο δίσκος που αλλάζει την καριέρα τους, την πάει στο επόμενο επίπεδο και θέτει τις βάσεις να στηριχτεί όχι μόνο όλος ο Ευρωπαϊκός ακραίος ήχος, αλλά κάνει και γενικότερο καλό στη μουσική μας με την παρουσία του. 32 χρόνια μεγαλείου που δεν ακούστηκε ούτε στιγμή ανεπίκαιρο, παρωχημένο ή με την αξία του να φθίνει!
Άγγελος Κατσούρας
Y.Γ.: Μην χάσετε, το Σάββατο, 19/6, ανήμερα της επετείου του δίσκου, ένα μεγάλο αφιέρωμα στο διαδικτυακό μας ραδιόφωνο, στον συγκεκριμένο δίσκο και στους KREATOR, από τον Άγγελο Κατσούρα, από τις 15.30 – 18.00.
