YNGWIE MALMSTEEN – “Parabellum” (Rising Force Records/Music Theories Recordings)

«Εγώ πάντως δεν έχω βρει το κουράγιο να το ακούσω. Για να δούμε αν εσύ είσαι πιο σκληρός!», έλεγε το (κλασσικό και αναμενόμενο πια) συνοδευτικό μήνυμα του Σάκη Φράγκου. Μάλιστα… Κανένας άλλος βρε παιδιά; Κανείς; Τίποτα, σιωπή… Ανάλαβε λοιπόν Δημήτρη να βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Δέξου να περάσεις μια τέτοια δοκιμασία, για το καλό του περιοδικού και των αναγνωστών του. Ατσαλώσου με θάρρος, δείξε δύναμη, έχει πίστη στον εαυτό σου, θα τα καταφέρεις! Άλλωστε, είχες από καιρό χωνέψει τις άψητες πατάτες που ονομάζονταν “Spellbound” και “World on fire” και δεν είχες λάβει στα σοβαρά υπόψη το άλμπουμ διασκευών “Blue lightning”. Είσαι, θα έλεγε κανείς, έτοιμος για αυτή την αποστολή αυτοκτονίας.

Ξέρω ποιος είναι ο Malmsteen του σήμερα. Τα δυσθεώρητα ύψη της περιόδου 1984-1999, ο Σουηδός γητευτής της εξάχορδης θεάς δεν μπορεί πλέον όχι να τα φτάσει, αλλά ούτε να τα δει. Ακόμη και οι δίσκοι της επόμενης δεκαετίας, που δεν είχαν καμία σχέση με τα αριστουργήματα εκείνης της πρώτης δεκαπενταετίας, έδωσαν κάποια μεγάλα τραγούδια και σε γενικές γραμμές, περιείχαν από αξιόλογο ως πολύ καλό υλικό. Ούτε αυτούς μπορεί πλέον να τους συναγωνιστεί. Φαντάσου, δηλαδή, σε τι τέλμα έχει κολλήσει… Έτσι, πατώντας το “play”, ήμουν σίγουρος για το τι θα ακούσω και ναι, ευθύς, μετουσιώθηκε σε νότες η γνωστή ρήση του Σωκράτους: «…λίθοι τε καί πλίνθοι καί ξύλα καί κέραμος ἀτάκτως μέν ἐρριμμένα οὐδέν χρήσιμα εστίν». Ένα συνονθύλευμα ιδεών, ένα τσάτρα-πάτρα παίξιμο, ένας άλλοτε τεράστιος καλλιτέχνης να προσπαθεί επί ματαίω να αναβιώσει την προ πολλού χαμένη του αίγλη, μέσα από μια «θάλασσα» εμμονών. Το neoclassical hard rock/power metal έχει αναδείξει φωνές απίστευτες, σχεδόν υπεράνθρωπες, κάποιες από αυτές μεγαλούργησαν με τον ίδιο τον Yngwie και αυτός εξακολουθεί να πιστεύει πως είναι ιδανικός τραγουδιστής. Guess what… δεν είναι. Έχουμε θαυμάσει μουσικούς που έχουν αφήσει εποχή, μα ο Yngwie εμμένει στο κόλλημά του να έχει γύρω του παίκτες άγνωστους, χωρίς ειδικό βάρος, για να μην του κλέψουν ούτε ελάχιστη από την αίγλη του. Εν προκειμένω μάλιστα, δεν αναφέρονται πουθενά οι συμπαίκτες του. Θεωρείται από τους «πατέρες» μιας σκηνής, ο ήχος της οποίας αναδεικνύεται μέσα από παραγωγές τιτάνιες, κρυστάλλινες, αψεγάδιαστες. Kι όμως, στηλώνει τα πόδια, πεισμώνει και πιστεύει πως κατέχει ΚΑΙ από παραγωγές. Αποτέλεσμα; O ήχος του “Parabellum” είναι περίπου ντροπιαστικός, θάβει το ίδιο του το υλικό και κάθε σύγκριση με το ηχητικό λούστρο δίσκων σαν το “Marching out”, το “Trilogy” ή το “The Seventh sign”, φέρνει αβίαστο γέλωτα.

Ας ξεκινήσουμε από το εχμ… αυτό τέλος πάντων που θέλει να ονομάζεται «εξώφυλλο». Διαβάζεις ονοματεπώνυμο καλλιτέχνη, τίτλο (“Parabellum”) και βλέπεις αυτό το εξώφυλλο. Τί ΔΙΑΤΑΝΟ, που λέει και ο Νίκας, τον καιρό των Τσιγγάνων διάγουμε; Τί γίνεται εδώ; Αν το ξέραμε από πριν, θα μπορούσαμε να του είχαμε προτείνει τον Ορνεράκη να τον ζωγραφίζει. Παίζει να τον έφτιαχνε και καλύτερα. Τραγούδια; Τα είπαμε παραπάνω. Κλασσικός, φαφλατάς Yngwie, άλλοτε ταχύτατος, άλλοτε επιβλητικός σε αργά tempi, «βουτηγμένος» στην ρομαντζάδα και στην baroque αισθητική, να επαναλαμβάνει (και να επαναλαμβάνεται) όλα αυτά που είχαμε λατρέψει, κάποτε, αλλά τώρα χωρίς έμπνευση. Το “Wolves at the door” κάτι πάει να κάνει σαν πρώτο κομμάτι του δίσκου αλλά…δεν, το “Relentless fury” θέλει να ακουστεί πομπώδες και περνάει τη βάση έστω και για λίγο, το ρομαντικό “Eternal bliss” δείχνει κάποιες καλές προθέσεις… Και τα τρία τους όμως, υστερούν δραματικά για τους ιδίους λόγους που ο συνθέτης τους έχει πέσει σε μεγάλη δισκογραφική παρακμή. Κατά τα λοιπά, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως ο υπόλοιπος δίσκος, πλην του «πιο βαρετό και από σεξ μεταξύ σαλιγκαριών» “(Fight) The good fight”, αποτελείται από instrumental συνθέσεις που δεν προσφέρουν τίποτα, πλην ίσως 2-3 αξιόλογων ιδεών ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ. Από ένα σημείο και μετά, η ακρόαση του δίσκου γίνεται τόσο βαρετή και άνευρη, με αποκορύφωμα το 8λεπτο “Sea of tranquility”, από το οποίο δεν κράτησα ΟΥΤΕ ΝΟΤΑ κι ας κρατάει οκτώ (8) λεπτά. Αν εσύ το ακούσεις και σου μείνει κάποια, κράτα τη καλά να μη σου φύγει!

Ο Ρωμαίος Βεγέτιος έδωσε στην Ανθρωπότητα ένα από τα σπουδαιότερα και σοφότερα ρητά, από γενέσεως Πολιτισμού. “Si vis pacem, para bellum”, δηλαδή «αν θες ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο». Το έκαναν πράξη οι πρόγονοί του για εκατοντάδες χρόνια, και κυριάρχησαν σε μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Έκαναν τη Μεσόγειο «ρωμαϊκή λίμνη». Αν αντιστοιχήσουμε την πολεμική μηχανή της Ρώμης με κάποιον δίσκο Malmsteen, αυτός θα μπορούσε να είναι ας πούμε το “Marching out”. Γιατί αν ήταν το “Parabellum”, οι νοικοκυρές των Τευτόνων και των Κίμβρων θα έπλεναν από καιρό τα ρούχα τους στη Ρωμαϊκή Αγορά και θα τα άπλωναν στον Παλατίνο Λόφο, για να στεγνώσουν.

Κρίμα/10

Δημήτρης Τσέλλος