ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The astral sleep” – TIAMAT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Waldermar Sorychta
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Johan Edlund – φωνητικά, πλήκτρα, ρυθμικές κιθάρες
Thomas Petersson – lead κιθάρες
Jörgen Thullberg – μπάσο
Niklas Ekstrand – ντραμς
Οι Σουηδοί ΤΙΑΜΑΤ πέρασαν από πολλά στάδια αλλαγών στην πρώτη φάση της καριέρας τους και ειδικά πριν καταλήξουν στο όνομα με το οποίο τους μάθαμε τα τελευταία 32 χρόνια. Μέχρι το 1989 ήταν γνωστοί ως TREBLINKA, όπου και σε μια διετία (1988-1989) κατάφεραν να απασχολήσουν το underground ρεύμα με τα ιστορικά demo “Crawling in vomits” (1988) και “Sign of the pentagram” (1989), όπως και με το ΕΡ “Severe abominations” (1989) πριν αλλάξουν το όνομα τους σε ΤΙΑΜΑΤ. Μάλιστα είχαν να υπερηφανεύονται για μια ιστορική πρωτοκαθεδρία, καθώς ήταν η πρώτη μπάντα που ηχογράφησε στον μετέπειτα ΝΑΟ του Σουηδικού death metal, δηλαδή τα Sunlight Studios στην Στοκχόλμη, η οποία θα ήταν ακόμα ιστορικότερη αν για τρεις μέρες δεν προλάβαιναν οι ENTOMBED (4/6/1990) να κυκλοφορήσουν τον ακρογωνιαίο λίθο όλης της μετέπειτα Σουηδικής ακραίας σκηνής, δηλαδή το “Left hand path”, με το ντεμπούτο των TIAMAT, “Sumerian cry”, να κυκλοφορεί τελικά στις 7/6/1990. Οι ΤΙΑΜΑΤ λίγο χρόνο είχαν να σταθούν σε αυτό και αφού σοφά εποίησαν και αποχώρησαν από την C.M.F.T. Productions που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους, εισήχθησαν στην οικογένεια της νεοσύστατης τότε Century Media. Kαι ποιες ήταν ανέκαθεν οι σταθερές της Century Media; Waldemar Sorychta στην παραγωγή και Woodhouse Studios στην ηχογράφηση πήγαιναν πακέτο.
Α, και το κλασικό χρυσό χρώμα στα τότε artwork φυσικά σε πολλά από τα άλμπουμ της εταιρείας φυσικά. Οι ΤΙΑΜΑΤ που είχαν και αλλαγές στη μισή μπάντα, καθώς ο κιθαρίστας Stefan Lagegren (ή αλλιώς Emetic) και ο ντράμερ Anders Holmberg (ή αλλιώς Najse), αποχώρησαν, κι έτσι τη θέση τους πλάι στον ηγέτη/κιθαρίστα/τραγουδιστή Johan Edlund (ο Hellslaughter της καρδιάς μας) και στον μπασίστα Jorgen Thullberg (ή αλλιώς Juck), πήραν ο κιθαρίστας Thomas Petersson και ο ντράμερ Niklas Ekstrand (χωρίς ψευδώνυμα αμφότεροι, αυτά μας τέλειωσαν μετά το “Sumerian cry”). To αποτέλεσμα των νέων αναζητήσεων των ΤΙΑΜΑΤ, ήταν ένα πολύ διαφορετικότερο άλμπουμ του προκατόχου του. Έτσι την πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου του 1991, το “The astral sleep”είδε το φως του ήλιου και ήταν ηλίου φαεινότερο πράγματι από το ξεκίνημα, ότι πολλά είχαν αλλάξει στην συνολική τους αισθητική. Οι ΤΙΑΜΑΤ θα σταματούσαν πλέον να είναι μια ούγκανη μπάντα (που ουδόλως μας πείραξε ποτέ αυτή η πανέμορφη ουγκανίλα του ντεμπούτου, αντίθετα λατρεύουμε την εποχή «παλιό λογότυπο με ανάποδους σταυρούς και πεντάλφα») και θα προσπαθούσαν να διαπλατύνουν τον ήχο τους σε ένα doom/death (ή μήπως death/doom; Έχει άραγε σημασία;) ύφος, στο οποίο μάλιστα εισήγαγαν και μεγάλες δόσεις μουσικότητας, αφήνοντας με ανοιχτό στόμα τους παλιούς τους οπαδούς .
Καταλαβαίνετε φαντάζομαι τι έγινε εκείνη την εποχή όταν βγήκε αυτό το άλμπουμ, «που είναι ρε οι TREBLINKA ξεπουλημένοι;» και διάφορα άλλα τέτοια όμορφα κυριάρχησαν, με την καλύτερη ατάκα να ανήκει στον φίλο μου τον Γιώργο: «Στον πρώτο δίσκο ακουγόσουν λες κι έπινες σακούλες εμετού από νεκρά κοτόπουλα και στο δεύτερο δίσκο καταλαβαίναμε τους στίχους σου, δεν κάνεις». Κλείνοντας την παρένθεση των αντιδράσεων, δεν ήταν και λίγοι που με τη σειρά τους είδαν με καλό μάτι αυτή την αλλαγή, καθώς ξεκάθαρα το συγκρότημα άρχισε να αναπνέει περισσότερο μουσικά (οκ οι κολλημένοι δεν ήθελαν να υπάρχει τίποτα το μουσικό, το είπαμε, το ξεπερνάμε) και να δείχνει ότι βασιζόμενοι σε αυτό το στυλ, υπήρχε έδαφος που αν καλλιεργούνταν σωστά, θα έδινε μακροπρόθεσμα ένα μνημείο. Πριν τον δίσκο κυκλοφόρησε το ιστορικό και πανσπάνιο single (σε κασέτα παρακαλώ) “A winter shadow”, το οποίο περιείχε το ομότιτλο κομμάτι και το θεϊκό “Ancient entity”. Tα δυο αυτά κομμάτια περιέχονται και στο “The astral sleep” σε διαφορετικές εκτελέσεις, ειδικά αυτή του “Ancient entity” με 1’ έξτρα, είναι το κάτι άλλο και το καθιστά ΑΝΕΤΑ ένα από τα κορυφαία κομμάτια της ιστορίας τους. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά τα δυο, καθώς το σύνολο του “The astral sleep” έκρυβε διαμάντια.
Με το πολύ όμορφο τέχνασμα του να υπάρχει intro (“Neo aeon”) outro (“The seal”), τα εναρκτήρια “Lady temptress” και “Mountain of doom” είναι κομμάτια που κάθε μπάντα της εποχής και δη σε αυτό το στυλ, θα είχε περήφανα σε δίσκο της. Η πιο καθαρή άρθρωση του Edlund, καθώς και η μεγάλη χρήση (ευστοχότατα) των ακουστικών κιθαρών και μιας πιο gothic υποβόσκουσας ατμόσφαιρας, κάνει το “The astral sleep” ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά ηχητικά ακατέργαστα διαμάντια. Οι ΤΙΑΜΑΤ παρότι είχαν σκάψει τον ήχο τους όσο δεν πήγαινε, παρέμεναν old-school κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, ενώ προς τιμήν του, το άλμπουμ είναι με διαφορά ότι πιο σκατόψυχο (προσοχή, όχι μελαγχολικό, έχει διαφορά) κυκλοφόρησαν ποτέ και όταν ο Edlund τραβάει την φωνή του σε σημεία με την χαρακτηριστική του προφορά, όπως στο “Angels far beyond” ας πούμε, ε, τότε η καρδιά χτυπάει λίγο πιο έντονα ειδικά σε λάτρεις της αγνότητας εκείνης της περιόδου. Ο Petersson έχει παίξει κάποιες σολάρες μέσα που μαρτυρούν αλλαγή επιπέδου, ενώ κι ο Ekstrand ήταν ένας πάρα πολύ καλός και στιβαρός ντράμερ, με πολύ έξυπνο παίξιμο, δυνατός, ουσιώδης, με πολύ ωραία γυρίσματα και σωστότατη χρήση των βαθέων ταμπούρων. Τα νέα μέλη το δίχως άλλο, πρόσφεραν άμεσα στην εξέλιξη του ήχου των ΤΙΑΜΑΤ.
Τα φοβερά και άκρως απαραίτητα πλήκτρα στον δίσκο έπαιξε ένας τύπος ονόματι Johan Malmsten (ένα “e” σε χώριζε από τον Yngwie φίλε μου). Ο δίσκος πήγε πολύ καλά με την Century Media ευχαριστημένη, και τους ΤΙΑΜΑΤ παρά τις αλλαγές σε ήχο και πρόσωπα, να βγαίνουν αλώβητοι και να θέτουν τις βάσεις για το απόλυτο αριστούργημά τους που κυκλοφόρησε ακριβώς ένα χρόνο μετά [και τέτοια μέρα του χρόνου θα έχω πάλι την τιμή να γράψω γι’ αυτό με αυτόματη ανάθεση από τη σημαία, αρκετά μετριοπαθώς αντιμετωπίστηκε το ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ “Clouds” ως τώρα στο Rock Hard, θα μπουν τα πράγματα στη θέση τους (σ. Σάκη Φράγκου: Έτσι ρε Judge Dread… Katsouras, ήθελα να πω!!! Χαχαχαχα)]. Πολύ κρίσιμο το “The astral sleep” για την ιστορία τους γενικότερα, συχνά γίνεται… σάντουιτς σε συζητήσεις μεταξύ της καφριλοκαφρίλας του ντεμπούτου τους και του μεγαλείου του “Clouds”, αλλά είναι ξεκάθαρος δίσκος-μετάβαση που με βεβαιότητα μπορούμε να εκφράσουμε ότι είναι ένας από τους πλέον υποτιμημένους θησαυρούς μιας νέας εποχής και πραγματικότητας στον μεταλλικό ήχο, με τους ΤΙΑΜΑΤ να γίνονται κύριοι εκφραστές και εμπνευστές του doom/death ρεύματος πριν αλλάξουν πάλι μονοπάτια μελλοντικά.
Υ.Γ.: Με την ευκαιρία, να εκφράσω το πόσο πραγματικά ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ να υπάρχουν οπαδοί που ακούνε μόνο την παλιά εποχή τέτοιων συγκροτημάτων με την πρόφαση ότι μετέπειτα φλώρεψαν (οκ έχει δόση αλήθειας, αλλά σοβαρά τώρα;), αλλά ακόμα περισσότερο ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ αυτούς που ΔΕΝ ακούνε την πρώιμη εποχή ανάλογων συγκροτημάτων (TIAMAT, MY DYING BRIDE, SENTENCED, AMORPHIS, PARADISE LOST, ANATHEMA, OPETH, KATATONIA, ΤΗΕ GATHERING κτλ) με το σκεπτικό ότι τότε ήταν… πολύ ανώριμοι και κάφροι (και είδαμε όλοι τι κλαυσίγελους κυκλοφόρησαν όταν… ωρίμασαν, εξαίρεση οι MY DYING BRIDE λόγω εν γένει τιμιότητας, οι SENTENCED που διέλυσαν στην κορυφή και οι AMORPHIS που βγάζουν τον ίδιο δίσκο 7 σερί φορές με άλλο εξώφυλλο και τίτλους τραγουδιών, αλλά είναι όλα από πολύ καλά ως κορυφαία).
Did you know that:
– O κιθαρίστας Thomas Petterson που αποχώρησε μετά το “Clouds” και επέστρεψε στο “A deeper kind of slumber” και έμεινε μέχρι και το “Amanethes”, έχει αλλάξει πλέον το όνομα του σε Thomas Wyreson.
– O Waldemar Sorychta δεν αρκέστηκε μόνο στον ρόλο του παραγωγού/συντονιστή, αλλά είπε να παίξει και ένα σολάκι στο “Ancient entity”
– To κλασικό λάθος στο οπισθόφυλλο με το “Dead boy’s choir” να αναγράφεται “Dead boy’s quire” έχει γράψει ιστορία. Στο βιβλιαράκι αναφέρεται σωστά ευτυχώς.
– Oι εκτελέσεις του single “A winter shadow” περιλήφθηκαν κανονικά στην επανέκδοση του δίσκου το 2006.
– Στις σημειώσεις του δίσκου αναγράφεται το εξής: “In memory of Signe Thullberg & Björn Sönner. Rest in Peace.”
Άγγελος Κατσούρας
