Οι δεσμοί αίματος του progressive με το heavy metal έχουν επιχειρηθεί πάμπολλες φορές να αμφισβητηθούν, να λοιδορηθούν και εν τέλει να αποκοπούν μία δια παντός. Στο δικό μου μυαλό, υπάρχει το prog metal όπως το μάθαμε από τους QUEENSRYCHE του μνημειώδους εκείνου “Rage for order”, που φύτεψε τον σπόρο μίας σύγχρονης εκδοχής του progressive rock των 70s και βαρύνοντας αισθητά τον ήχο του όπως το μάθαμε από τα neo prog σχήματα της Γηραιάς Αλβιόνας των 80s. Και ακολούθησαν όλοι οι υπόλοιποι… Το νεοπαγές αυτό ιδίωμα στην πορεία επιχείρησε να ανοίξει την βεντάλια των επιρροών του, ενσωματώνοντας ηχητικές πινελιές από άλλα μουσικά είδη, προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα αλλά και να διευρύνει τους ορίζοντες του. Το προοδευτικό metal, το τεχνικό, το μελωδικό, αυτό που λειτούργησε ως μετεξέλιξη του h.m. είναι κάτι που λείπει σε σημαντικό βαθμό από την σύγχρονη δισκογραφία. Όχι βεβαίως ότι δεν καταγράφονται ορισμένες πολύ ποιοτικές δουλειές όλα αυτά τα χρόνια αλλά κακά τα ψέματα… Παρακολουθώντας την εναλλακτική μορφή του prog να υμνείται κατ’ εξακολούθηση από κοινό και κριτικούς, δημιουργείται εύλογα η αίσθηση πως εκτός των παραδοσιακών δυνάμεων που “τραβούν” το κουπί, γιατί πολύ απλά αυτό έχουν μάθει να κάνουν και το πράττουν με σύνεση, οι νεότερες γενιές μουσικών δεν δείχνουν ιδιαίτερη ζέση με το άθλημα…
Νέους μουσικούς δεν μπορείς να αποκαλέσεις τους Νορβηγούς TERRA ODIUM, πόσo μάλλον όταν στις τάξεις τους συναντάμε μέλη των ΜΑΝΙΤΟU και SPIRAL ARCHITECT… Πιο συγκεκριμένα –και προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες συστάσεις- ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Øyvind Hægeland με θητεία και στους δύο, ο ντράμερ Asgeir Mickelson στους SPIRAL ARCHITECT, ο κιθαρίστας Bollie Fredriksen στους MANITOU, θέλησαν να καταθέσουν με απόλυτη σαφήνεια την οπτική τους πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι του ιδιώματος… Και δεν θα μπορούσε να συμπληρωθεί ιδανικότερα το puzzle με την συμμετοχή του σπουδαίου Steve DiGiorgio στο μπάσο (SADUS, DEATH, CONTROL DENIED, TESTAMENT μεταξύ άλλων) ενώ πολύτιμη αποδεικνύεται και η συμμετοχή του Jon Phillips στα πλήκτρα αλλά και στις ενορχηστρώσεις που έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως οι ANGRA και οι MOONSPELL. Τους αποκαλείς εύκολα all star team! Βεβαίως –και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με την συνείδηση μας αλλά και όσους έχουμε την τιμή να μας διαβάζουν- οι T.O. ούτε τον τροχό ανακαλύπτουν, ούτε θα συγκεντρώσουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Λογικό και αναμενόμενο. Τεχνοκρατικό ύφος, λυρικό, κουβαλά κάτι από την λεγόμενη κάψα του πρωτάρη, αρτίστικο, μελωδικό όσο απαιτείται για να κρατούνται οι επιθυμητές ισορροπίες, εφιαλτικές ατμόσφαιρες (τα πλήκτρα συντελούν αισθητά στην διαμόρφωση ανάλογου κλίματος), διπλές κιθαριστικές αρμονίες που καθηλώνουν, συμφωνικά στοιχεία που συνυπάρχουν με ακουστικές φόρμες αλλά και ψήγματα από κλασικό metal αλλά και doom made in Scandinavia…
Οι MEMENTO MORI του Mike Wead, οι MERCYFUL FATE και οι MEMORY GARDEN, οι CANDLEMASS, οι TAD MOROSE, όλοι αυτοί οι σπουδαίοι καλλιτέχνες παρελαύνουν με σαφήνεια αλλά και την απαιτούμενη διακριτικότητα ώστε να μην υπερκαλύπτουν τις νόρμες που έχει συλλάβει το κουιντέτο να μας παρουσιάσει στο ντεμπούτο του. Προς τέρψιν των απανταχού “καμένων”, προσθέτουμε μία έντονη PSYCHOTIC WALTZ αισθητική σε όλο το εγχείρημα (τόσο στο μουσικό σκέλος όσο και στην φωνητική ερμηνεία του Hægeland, υψηλών οκτανίων συνθετικό οίστρο, αψεγάδιαστη παραγωγή και σπουδαία παρακαταθήκη για το μέλλον κομμάτια όπως τα “Winter”, “The shadow lung”, “It was not death”, “The clouded morning” και φυσικά το 12λεπτο “The thorn”, η ιδανικότερη συστατική επιστολή προκειμένου να εισέλθεις στον μαγευτικό κόσμο των Νορβηγών. Για όσους γνωρίζουν εκ προοιμίου που οδηγεί ο προορισμός αλλά επιζητούν να απολαύσουν το ταξίδι… Και φυσικά για όλους εμάς που το “A sceptic’s apocalypse” των SPIRAL ARCHITECT εξακολουθεί να μας προκαλεί απανωτές ανατριχίλες… Εύκολα στο top 10 της χρονιάς…
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
