ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Streets… A Rock Opera”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Paul O’Neill
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Jon Oliva – φωνητικά, πιάνο
Criss Oliva – κιθάρες
Johnny Lee Middleton – μπάσο
Steve “Doc” Wacholz – τύμπανα
Πριν 3 καλοκαίρια ήταν που μιλούσα με τον Ντίνο και τον Δημήτρη, φίλους και συναδέλφους εδώ στο περιοδικό, για το ενδεχόμενο να μπω στην παρέα, στην ομάδα, και με προέτρεπαν να το δω ζεστά, να μιλήσω με τον Σάκη και να δούμε πως θα πάει αυτό. Η πρόταση του αφέντη ήταν “διάλεξε ένα άλμπουμ, γράψε μερικές γραμμές και ξαναμιλάμε”.
Και όντως ξαναμιλήσαμε, ήταν ένα τιτάνιο τηλεφωνικό session διάρκειας περίπου 2,5 ωρών, όσο μιλάω δηλαδή όλη τη χρονιά ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο το κείμενο που έστειλα, οι αβάντες των άλλων ή το ότι ο Σάκης κατάλαβε από την κουβέντα μας τι τύπος είμαι, ίσως όλα μαζί, προφανώς όμως όπως φαίνεται όλα πήγαν καλά και σήμερα έχω την δυνατότητα και το προνόμιο να γράφω αυτές τις γραμμές.
Ο λόγος που γίνεται όλος αυτός ο πρόλογος, είναι γιατί όταν έπρεπε να διαλέξω άλμπουμ, δεν ήταν κάποιο NEVERMORE ή κάποιο MY DYING BRIDE που θα ήταν προφανείς επιλογές. Ήταν, χωρίς καν δεύτερη σκέψη, αυτό εδώ το αριστούργημα.
Το “Streets…” είναι ο 6ος δίσκος των SAVATAGE και είναι ασφαλές να πούμε ότι ήταν η προσωπική καψούρα του μακαρίτη Paul O’Neill, μιας και το concept και η ιδέα της κυκλοφορίας ήταν δικιά του από παλιά. Μάλιστα το είχε κάνει βιβλίο σε μορφή που προορίζονταν για να ανέβει σαν παράσταση στο Broadway. Η ιστορία της συνεργασίας λίγο πολύ γνωστή: ο Paul πήρε από το χέρι τα αδέρφια Oliva, μαζί έκαναν το “Hall Of The Mountain King” και μετά έπεσε η ιδέα για μια rock opera. Η μπάντα και συγκεκριμένα ο Criss τότε αποφάσισε πώς δεν ήταν ακόμα έτοιμοι για αυτό και απλά μας δίνουν το “Gutter Ballet”. Όλα αυτά βέβαια δεν επιδέχονται κριτική ούτε για αστείο, μιλάμε για μερικές από τις κορυφαίες στιγμές στην παγκόσμια Ιστορία της Μουσικής γενικά. Ο original τίτλος του βιβλίου του Paul ήταν… “Gutter Ballet” (!), αλλά εφόσον χρησιμοποιήθηκε, οι SAVATAGE ήθελαν να το κυκλοφορήσουν ως “Ghost In The Ruins”. Ούτε αυτό τελεσφόρησε όμως, καταλήγοντας να βγει υπό τον τίτλο που ξέρουμε, με τον Paul να λέει “I guess Streets is OK too…” και τον Jon να σιχαίνεται το “A Rock Opera” που κόλλησε δίπλα.
Η ιστορία μιλάει για έναν φανταστικό χαρακτήρα, έναν rock star ο οποίος καταλήγει να χάνει την δόξα του, να γίνεται έμπορος ναρκωτικών, να ξανακερδίζει την φήμη του και να ξαναγκρεμίζεται. Το όνομα αυτού, D.T. Jesus. (it used to stand for DownTown Jesus, he used to sell drugs and stuff down here and that’s why we used to call him DeTox, you know…?). Η φιγούρα του D.T. και όλη η ιστορία είναι πεντακάθαρα New York στυλ και αισθητική.
Πάμε λίγο να δούμε όμως τι γίνεται με την μουσική και με τα χαρακτηριστικά του “Streets…”, και είναι διαολεμένα πολλά. Αρχικά, οι SAVATAGE μένουν ως τετράδα, ο Chris Caffery μετά την περιοδεία του “Gutter Ballet” αποχωρεί φιλικά για να παίξει με τον αδερφό του (θα επιστρέψει το 1995 στο πόστο του μακαρίτη Criss για το “Dead Winter Dead” και θα μείνει ως το τέλος). Ο δίσκος για να ολοκληρωθεί θα πάρει έναν ολόκληρο χρόνο και μέσα σε έναν μουσικό συνθετικό οργασμό αστείρευτης έμπνευσης, ηχογραφούνται ούτε λίγο ούτε πολύ… 50 (!!!) κομμάτια, με τα απαραίτητα κόψε-ράψε να αφήνουν 19. Η ιδέα ήταν να κυκλοφορήσει ως διπλό CD, η μπάντα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων αποφάσισε να συμπιέσει την ιστορία σε ένα μονό άλμπουμ και η μελλοντική προοπτική να κυκλοφορήσει ολόκληρο βρήκε εμπόδιο την ίδια την Atlantic records. Το εγχείρημα ξεχάστηκε, αρκετά από τα κομμάτια που κόπηκαν όμως επανηχογραφούνται κατά διαστήματα και τα βρίσκουμε ως bonus tracks σε άλλους δίσκους. Το 2013 κυκλοφορεί η director’s cut έκδοση, με επιπλέον κομμάτια και με την αρχική αφήγηση ανάμεσα σε όλα τα τραγούδια. Περαιτέρω κριτική και κουβέντα για την ποιότητα, την τεχνική και τέλος πάντων για το πόσο τέλεια είναι τα πάντα εδώ μέσα, οι κιθάρες του Criss, οι ερμηνείες και οι στίχοι του Jon, είπαμε. Είμαστε όλοι πολύ λίγοι για να το κάνουμε αυτό.
Όσον αφορά το track list… Τι να πρωτοπείς…
Με το play, η παιδική χορωδία υπό την μελωδία του Μαγικού Φλάουτου του Mozart σε στέλνει κατευθείαν σε ένα σκοτεινό δρομάκι της Νέας Υόρκης, ανακαλύπτεις όμως ότι αυτοί οι δρόμοι, λαμπυρίζουν στο σκοτάδι… Θα συναντήσεις έναν άστεγο, ο οποίος έχει όλη την καλή διάθεση να σου πει την ιστορία του D.T. Jesus. Θα τον δεις να περιπλανιέται μόνος τις νύχτες, μετρώντας τα λάθη του, ψάχνοντας φίλους αλλά με μοναδική παρέα ένα μπουκάλι αλκοόλ (monkey…), να χάνει το μυαλό του, να μπλέκει το παρόν με το μέλλον σε παράξενες πραγματικότητες, να συνειδητοποιεί ότι το παρατράβηξε και ότι πρέπει να επιστρέψει. Να βρίσκει τη δύναμη να επιστρέψει, να αντιμετωπίζεται δύσπιστα από κάποιους, αλλά πολλοί να θέλουν να δουν κάποιον να επιστρέφει από τους νεκρούς, να τον βρίσκουν φαντάσματα του παρελθόντος όπως για παράδειγμα ο Sammy που θέλει πίσω τα 30 χιλιάρικα που του χρωστάει, να τον σώζει προς στιγμήν ο φίλος του ο Tex αλλά την επόμενη στιγμή να βρίσκεται με ένα μαχαίρι καρφωμένο στο στήθος, να αναζητά πνευματική καθοδήγηση μιλώντας με τον Θεό στον ναό του αγίου Πατρικίου… Να αναρωτιέται αν ακούγεται πραγματικά η φωνή του, να απογυμνώνει όλη τη ψεύτικη λάμψη της Νέας Υόρκης, να ξαναγίνεται ένα φάντασμα μέσα στα χαλάσματα πουλώντας όνειρα και να σκέφτεται τι θα αφήσει πίσω του όταν φύγει στα αλήθεια… Να χρησιμοποιεί την “δύναμη” των ναρκωτικών για να ζωντανέψει αλλά τελικά να φτάνει στο ναδίρ ζητώντας απλά να λυτρωθεί η ψυχή του.
Και όλη αυτή η αναζήτηση, η περιπέτεια, οι αλλαγές, τα πάνω και τα κάτω να καταλήγουν στο κομμάτι σήμα κατατεθέν της μπάντας, αυτό που ενώνει το “Streets…” με το “Gutter Ballet”, αυτό που μας έβαζε ο ίδιος ο Jon να τραγουδήσουμε με όλη μας τη ψυχή και τη δύναμη, τόσο δυνατά που να το ακούσει ο Criss στον ουρανό… Γνώμη μου; Σίγουρα μας άκουσε… Πάντα άκουγε. Λες και δεν έφυγε ποτέ. Δεν φτάνουν οι λέξεις να περιγραφεί αυτό…
Σήμερα αυτή η λατρεία μου γίνεται 30 χρονών. Θα βρίσκεται πάντοτε μέσα στη λίστα με τα αριστουργήματα, αυτά που τα βάζεις και παίζουν ολόκληρα. Κάποιες μέρες, είναι το αγαπημένο μου SAVATAGE. Κάποιες μέρες είναι το καλύτερο SAVATAGE. Τις υπόλοιπες είναι και τα δύο. Και βασικά πιστεύω ότι αυτή η μπάντα μπορεί να λέει περήφανα ότι έχει τον σεβασμό ΌΛΩΝ των metallers, ανεξαρτήτως προτιμήσεων. Και είναι και από τις ελάχιστες που παρόλο που πέρασαν χρόνια από την επίσημη διάλυση, ο μύθος παραμένει ζωντανός, όπως και η επιθυμία των οπαδών να τους δούνε έστω για μια τελευταία φορά. Φήμες λένε ότι η επανασύνδεση είναι κοντά, όπως και καινούρια μουσική, κι ας μας στεναχώρησε ο Jon με τις πρόσφατες χαζομάρες του. Το πιστεύω ότι θα συμβεί, μας το χρωστάει το σύμπαν.
Ήσουν και θα είσαι για πάντα ο δρόμος, το φως και το σκοτάδι μες στη νύχτα… Θα ακούς τις ελπίδες μου, θα νιώθεις τα όνειρά μου και μέσα στο σκοτάδι θα ακούς τις κραυγές μου… Δεν θα σου γυρίσω την πλάτη, πάρε το χέρι μου, και όταν θα κάνω το τελευταίο μου βήμα θα είσαι εκεί, δεν θα φύγεις ποτέ… Και μην ανησυχείς. Δεν θα σταματήσω να πιστεύω…
Did you know that:
– Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο μοναδικός που πήρα το θάρρος να ζητήσω προσωπικά από τον αφέντη να το αναλάβω.
– Στα τραγούδια “Jesus Saves” και “Can You Hear me Now” μπάσο παίζει ο Criss και τύμπανα ο Jon.
– Σαν επιπλέον μηχανικός στην παραγωγή έχει βάλει λιγάκι το χεράκι του και ο Scott Burns.
– Στο video clip που γυρίστηκε για το “Jesus Saves”, τον ρόλο του D.T.Jesus έχει πάρει ο Gary Smith, που δεν είναι άλλος από τον καλλιτέχνη υπεύθυνο για τα εξώφυλλα των SAVATAGE.
Μίμης Καναβιτσάδος
