ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Evanescence”- EVANESCENCE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Wind Up
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Nick Raskulinecz
ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΚΡΟΥΠ:
Amy Lee – φωνητικά, πλήκτρα, πιάνο
Terry Balsamo – κιθάρα
Troy McLawhorn – κιθάρα
Will Hunt – drums
Tim McCord – μπάσο
Ναι, εντάξει. Είναι love to hate μπάντα οι EVANESCENCE. Είναι αυτά τα “φλώρικα” ρε παιδί μου. Είναι από εκείνες τις μπάντες που κανένας δεν γουστάρει φανερά, αλλά κάποια άλμπουμ τους (λέγε με “Fallen” εδώ), τα έχει. Είναι από εκείνες τις μπάντες που “δεν ακούγονται”, αλλά ακούμε τις αντίστοιχες πιο metal μπάντες που έχουν επηρεαστεί ΑΠΟΛΥΤΑ από την ήχο που πλάσαραν αυτοί εδώ οι Αμερικάνοι στα τέλη των 90s και τις αρχές των 00s. Φανερά ή κρυφά λοιπόν και ανεξαρτήτως γούστων, μιλάμε για μία από τις σημαντικότερες μπάντες εκείνης ειδικά της εποχής, που έδειξαν το δρόμο για πάμπολλα συγκροτήματα και του χώρου μας. Και τους χρωστάνε πολλά σχήματα τη μετέπειτα εμπορική επιτυχία τους είναι η αλήθεια. Πάρα πολλά.
Το “Evanescence” τώρα, το ομότιτλο τρίτο άλμπουμ της παρέας της Amy Lee, νομίζω ότι ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των δίσκων που αδικήθηκαν από το πότε κυκλοφόρησαν. Παραδείγματα τέτοιων δίσκων έχουμε πολλά και νομίζω πως τέτοιο είναι και αυτό εδώ. Στα αυτιά μου και για τα δικά μου γούστα, το “Evanescence” είναι ανώτερο του “The open door”. Αλλά βγήκαν ανάποδα. Και σε μία μπάντα πιο… normal να την πω, όσον αφορά τα εσωτερικά της ζητήματα, αυτό δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία. Αλλά όταν μιλάμε για EVANESCENCE, πέραν του ταλέντου και της επιτυχίας, μιλάμε και για τρελά εσωτερικά ζητήματα και προβλήματα στις κυκλοφορίες. Αποχωρήσεις, εγκεφαλικά, επιστροφές, ψιλοτρέλες, καταθλίψεις, ακυρώσεις, επαναπρογραμματισμοί, απολύσεις, πάμε πάλι από την αρχή, ένα κάρο πράγματα που πάντα αποτελούσαν εμπόδιο για αυτό το σχήμα και ίσως δεν το άφησαν να φτάσει ακόμα ψηλότερα. Ίσως. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις με βεβαιότητα. Αξίζει πάντως όποιος έχει την όρεξη και το μικρόβιο σε τέτοια πράγματα, να ασχοληθεί με το πόσα “φύγε εσύ έλα εσύ” υπήρξαν σε αυτό το άλμπουμ και πόσες αναποδιές και επαναπρογραμματισμοί. Είναι τόσα, που πραγματικά, θα έπρεπε όλο το κείμενο να είναι για αυτό. Αλλά δεν έχει τόσο νόημα, οπότε κάντε το αλά ΙΚΕΑ!
Καθαρά μουσικά, η σημαντικότερη κίνηση που έκανε η μπάντα σε αυτό το άλμπουμ, ήταν που αποφάσισε να αλλάξει παραγωγό (και ταυτόχρονα να καθυστερήσει την κυκλοφορία του δίσκου της) και από τα χέρια του Steve Lillywhite, πέρασε σε αυτά του Nick Raskulinecz. Και αυτό όχι γιατί πήγε από κάποιον κακό σε κάποιον εξαιρετικό (ο Lillywhite είναι ΤΙΤΑΝΙΟΣ παραγωγός), αλλά γιατί πήγε σε κάτι πολύ πιο ταιριαστό για αυτό που ήθελε να παίξει το σχήμα σε αυτό το άλμπουμ που στην ουσία αποτελεί και επαναπροσδιορισμό του ήχου του, αλλά και της ίδιας της μπαντικής του υπόστασης. Αυτός ο δίσκος, είναι ο πιο «μπαντικός» δίσκος της μέχρι τότε καριέρας τους. Και αυτό ήταν τρομερά σημαντικό για την ίδια την Amy Lee και κατ’ επέκταση τη μπάντα, γιατί έπρεπε να ξαναγίνουν μπάντα και να υπάρξει αυτή η αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς για να πάνε παρακάτω. Ο Balsamo, έχοντας ξεπεράσει πλήρως το εγκεφαλικό που είχε πάθει και είχε τεθεί εκτός σχήματος κάτι χρόνια πριν, συνεισφέρει τα μέγιστα και μαζί με τον νέοπα Tim McCord κυρίως, σχηματίζουν μία πολύ δυνατή, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, τριάδα με την Amy Lee και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που στα αυτιά μου, ξαναλέω, είναι πολύ καλύτερος από το “The open door” και θα ήταν ο τέλειος διάδοχος του “Fallen”. Πιο δυναμικός, πιο οργανικός, πιο groove-άτος, με νέα στοιχεία στον ήχο τους, διατηρώντας πάντα την ταυτότητα που είχαν ήδη οριοθετήσει και με μία φρεσκάδα αναπάντεχη, καθώς αρκετός κόσμος δεν ήξερε αν θα υπάρχουν EVANESCENCE τότε με όσα γίνονταν. Και αυτό ήταν δουλειά του Raskulinecz, που σαν πιο rock παραγωγός πήγε τα πράγματα περισσότερο προς αυτήν την κατεύθυνση και όχι στην πιο electronic και με samples του Lillywhite. Άλλωστε εξαιτίας της κατεύθυνσης των τραγουδιών ήρθε και το πρόωρο διαζύγιο με τον Lillywhite.
Με εξαίρεση δύο τραγούδια, το άλμπουμ κυλάει νεράκι και έχει μέσα αρκετά από αυτά που παίρνουν ένα δίσκο από το χεράκι που λέμε, όπως τα “What you want”, “The change”, “My heart is broken”, “Erase this” και “Sick”, διατηρώντας όμως ένα πολύ υψηλό επίπεδο καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκειά του.
Τα νούμερα των πωλήσεων ήταν σαφώς μικρότερα του “The open door”, δείγμα του ότι τα πράγματα έδειχναν τότε σαν να είχε φύγει σε ένα βαθμό αυτό το vibe και η δυναμική που είχε το σχήμα (και λογικό με όσα γίνονταν), όμως στα charts ο δίσκος απέδειξε πως η μπάντα παρέμενε δυνατή και κυκλοφόρησε ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Ακόμα και στην Ελλάδα, τότε που υπήρχαμε ακόμα στο χάρτη των πωλήσεων, μπήκε στη θέση Νο 3, ενώ σε πολλές χώρες έγινε εννοείται χρυσός. Η συνέχεια της μπάντας είναι γνωστή. Το μόνο που έχω να πω για το μετά, είναι ότι το τελευταίο τους άλμπουμ, το “The bitter truth” είναι τιμιότατο και σαφέστατα διόρθωσε εντυπώσεις (αρνητικές) που δημιούργησε το “Synthesis”.
Did you know that:
- O κύριος Lillywhite, για την ακρίβεια Stephen Alan Lillywhite, έχει βραβευθεί με 6 Grammys στην καριέρα του σαν παραγωγός και αποτελεί από τους σημαντικότερους παραγωγούς ειδικά του new wave ήχου, και έχει δουλέψει με ονοματάρες όπως οι SIMPLE MINDS, SIOUXSIE & THE BANSHEES, TALKING HEADS, U2, THE ROLLING STONES, MORISSEY, COUNTING CROWS, PETER GABRIEL και τόσοι ακόμα. Πραγματικά τεράστιο όνομα και τιμητικό για τους EVANESCENCE που θα δουλεύανε μαζί του, ασχέτως της κατάληξης.
- Από την άλλη, ο κύριος Rasculinecz, είναι σαν να λέμε επόμενη γενιά και επίσης πολύ μεγάλος παραγωγός. Όταν έχεις δουλέψει με GHOST, FOO FIGHTERS, MARILYN MANSON, DEFTONES, TRIVIUM, DEATH ANGEL, APOCALYPTICA και και και, ε, είσαι μεγάλος, πως να το κάνουμε. Επίσης σοφή απόφαση της μπάντας τότε. Κάθε πράγμα για καλό στην συγκεκριμένη περίπτωση.
- Σύμφωνα με την Amy Lee, η έμπνευσή τους για αυτόν το δίσκο ήρθε από ονόματα όπως οι DEPECHE MODE, MASSIVE ATTACK, PORTISHEAD και BJORK. Δεκτό εννοείται. Αλλά προσωπικά δεν μπορώ να το ακούσω ιδιαίτερα αυτό που λέει στο τελικό αποτέλεσμα. Αν το έλεγε για το “The bitter truth”, θα μου έκανε πολύ περισσότερο. Πάντως η στροφή της προς αυτούς τους καλλιτέχνες, φάνηκε περισσότερο στο “Synthesis”, όσο φάνηκε τέλος πάντων.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
