U.D.O. interview (Udo Dirkschneider)

“Metal never dies”

Όταν ακούς κάποια ονόματα στο χώρο του heavy metal, στέκεσαι προσοχή και με σεβασμό. Ένα από αυτά, είναι φυσικά ο κύριος Dirkschneider, γνωστός σαν Udo, ο οποίος πέραν του ότι μας έχει στιγματίσει με τη φωνή του μέσα από υπερ-κλασικούς ύμνους που ακούμε εδώ και 30 και βάλε χρόνια, συνεχίζει, ακάθεκτος και αγέρωχος, με μία ομάδα νεότατων μουσικών γύρω του να παραδίδει μαθήματα απλού, γνήσιου Τευτονικού metal, όπως ξέρει και έμαθε κόσμο να παίζει. Απλός και ωραίος μας τα λέει καλά για το νέο του άλμπουμ, “Game over” κι όχι μόνο.

Να ξεκινήσουμε με τα βασικά. Ξέρεις ότι τρομάξατε κόσμο αρχικά με τον τίτλο του άλμπουμ σας.
(γέλια) Το ξέρω. Αλλά δεν είναι το τέλος σίγουρα!

Όλη αυτή η ατμόσφαιρα τριγύρω μας, με τον Covid, τον εγκλεισμό, τη στέρηση ελευθεριών, δραστηριοτήτων και όλη αυτή η “παγωμάρα”, επηρέασε το στιχουργικό κομμάτι του δίσκου;
Και ναι και όχι. Δεν είναι συγκεκριμένα για τον Covid φυσικά. Σίγουρα είναι κάτι που μας επηρέασε, αλλά το άλμπουμ αφορά και άλλα πράγματα, όπως την κλιματική αλλαγή για παράδειγμα μεταξύ άλλων. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι τριγύρω μας και μας προβληματίζουν. Για παράδειγμα το “Kids and weapons” είναι για όλα αυτά που βλέπουμε στην Αμερική ή και στην Αφρική, όπου μικρά παιδιά γίνονται στρατιώτες και σκοτώνουν κόσμο. Ενάντια στα όπλα γενικότερα.

Είσαι χαρούμενος τελικά με το αποτέλεσμα; Έφτασες τους 17 δίσκους, θα μου πεις ότι όλοι είναι παιδιά σου και το δέχομαι, αλλά τι το ιδιαίτερο έχει το “Game over”;
(γέλια) Έλα ντε. Ξεκινήσαμε να μαζεύουμε ιδέες στα τέλη του 2020… αλλά όχι, αυτό είναι το φυσιολογικό. (γέλια) Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό για εμάς τουλάχιστον, είναι ότι δεν μπορούσαμε να βρισκόμαστε όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο. Να δουλεύουμε μαζί με τον παραγωγό μας στην ενορχήστρωση για παράδειγμα. Δεν επιτρεπόταν, οπότε χρησιμοποιούσαμε Zoom, Skype, όλα αυτά τα πράγματα και αναγκαστικά κάναμε πολλές συνεδρίες για κάθε κομμάτι, γιατί κάθε φορά που κάποιος ήθελε να αλλάξει κάτι, το κοιτάγαμε πάλι μαζί. Και μετά στο στούντιο, όπου μπορούσαμε να πάμε μόνο ένας-ένας. Ο παραγωγός φυσικά και μόνο ένα μέλος της μπάντας. Εκτός αυτών είχαμε και την αδυναμία της περιοδείας, το οποίο από τη μία μας έδωσε το δικαίωμα να δουλέψουμε παραπάνω για τα κομμάτια, όμως με τον τρόπο που γινότανε η δουλειά μας πήρε περισσότερο χρόνο. Και καταλήξαμε με 16 τραγούδια, που έχουν από όλα. Mid tempo, γρήγορα, groove-άτα, μία πολύ καλή μίξη. Τελικά ήταν μία διαφορετική διαδικασία, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος με το τελικό αποτέλεσμα του δίσκου, καθώς έχει κάποιες πολύ ωραίες μελωδίες.

Κι εγώ είμαι χαρούμενος με το αποτέλεσμα του δίσκου σου.
(γέλια) Καλό και για εσένα αυτό!

Στα αυτιά μου, αυτός ο δίσκος είναι σαν μία μίξη διαφόρων εποχών της καριέρας σου. Υπάρχουν στοιχεία από τα 90s άλμπουμ σου, υπάρχουν και στοιχεία όμως από την περίοδο 2009-2011 (σ.σ. Γεια σου Σάκη Νίκα, Στρατηγέ μας!), υπάρχουν όμως και ακόμα πιο φρέσκα στοιχεία. Τα μέλη της μπάντας σου, που πλέον είναι όλα νεαρά, έφεραν ιδέες και προφανώς και μία πιο φρέσκια ενέργεια στη διαδικασία;
Σίγουρα! Έχω μία πολύ νέα μπάντα γύρω μου. Ο νέος κιθαρίστας μας είναι 28, ο γιός μου είναι 27, ο μπασίστας μας είναι 30 και ο πιο μεγάλος μετά από εμένα είναι ο Andre στην κιθάρα που είναι 35 (γέλια)

Εγώ είμαι 40, άρα όλοι τους είναι μικρότεροι και από εμένα!
(γέλια) Βλέπεις είναι μία διαφορετική, πολύ νεότερη γενιά, η οποία έφερε μερικά πολύ ενδιαφέροντα νέα πράγματα στη διαδικασία, ειδικά τα δύο νέα μέλη μας. Είναι η διαφορά γενεών. Όταν εγώ μεγάλωνα, άκουγα ROLLING STONES, BEATLES, HENDRIX, LED ZEPPELIN, DEEP PURPLE κλπ, αλλά αυτά τα παιδιά ακούνε πολύ πιο μοντέρνες μπάντες, οπότε έφεραν πολλές ενδιαφέρουσες επιρροές. Όλοι είχαν συμμετοχή και ειδικά τα δύο νέα παιδιά έφεραν πολλές ιδέες. Αυτήν τη φορά δούλεψα πιο στενά και με τον γιό μου, καθώς κάτσαμε και γράψαμε όλους τους στίχους παρέα, ενώ έφερε και μελωδίες και ιδέες. Δεν είμαι ο τύπος που θα πει “το κομμάτι πρέπει να είναι έτσι και έτσι και τέλος”. Όχι. Πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι και είμαι σε οτιδήποτε μου ακούγεται ενδιαφέρον από τις νέες προτάσεις που γίνονται. Κάθε δίσκος είναι μία νέα πρόκληση.

Δεν ήταν δύσκολο όμως για εσένα στην αρχή, όντας κάποιος με τεράστια πορεία στο χώρο και εμπειρία να εμπιστευτείς κάποιους πολύ νεότερους ανθρώπους με ελάχιστη, συγκριτικά με εσένα, εμπειρία; Δυσκολεύτηκες να αποδεχθείς κάποιες από αυτές τις φρέσκες ιδέες τους;
Όχι. Σίγουρα όχι! Πραγματικά, ήμουν πολύ χαρούμενος που άκουγα όλες αυτές τις νέες και πιο φρέσκες ιδέες, άρα όχι, δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό το κομμάτι.

Άρα τώρα είσαι ο πατέρας 5 παιδιών, της μπάντας και της κόρης σου;
(γέλια) Ναι, κατά κάποιο τρόπο ναι! (γέλια)

Πέραν των πιο φρέσκων ιδεών όμως, ειδικά ο νέος μπασίστας σου, ο Tilen Hudrap, έχει και τρομερή ποικιλία σαν παίκτης. Άλλωστε έχει παίξει με PESTILENCE, PARADOX, VICIOUR RUMORS και είναι μόλις 30 ετών. Και τα περισσότερα που έχει κάνει, είναι αρκετά έως πολύ μακριά από το χαρακτήρα των U.D.O.
Ναι, το ξέρω. Αλλά στην καρδιά του, είναι κλασικομεταλάς! Για παράδειγμα αυτός έφερε την ιδέα για το “Marching tank”, το οποίο είναι κλασικό heavy metal και δεν έχει καμία σχέση με το τι έχει κάνει στο παρελθόν. Ήρθε, μου το έφερε και μου είπε “είναι πολύ ωραίο, πρέπει να το δουλέψουμε αυτό”. Και έκατσα, έβαλα την πρώτη μελωδία και το κομμάτι πήρε το δρόμο του. Και ο νέος κιθαρίστας μας, ο Dee (Dammers) ακούει πάρα πολύ μοντέρνα πράγματα και πιο ακραία επίσης. Αλλά όταν τον ρώτησα αν έχει κάποιες ιδέες, μου έδειξε πολλές και μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη, γιατί ήταν πολύ ενδιαφέρουσες και πολύ ταιριαστές για τον ήχο των U.D.O.!

Ίσως όλοι στο τέλος γυρνάνε στον κλασικό groove-άτο metal ήχο στο τέλος.
(γέλια) Στο τέλος ναι. Εδώ γυρνάνε. Ξέρεις, πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε γιατί παίρνω νέους ανθρώπους στη μπάντα μου και όχι κάποιους καταξιωμένους μουσικούς. Φυσικά και μπορώ να έχω πιο διάσημους μουσικούς στη μπάντα μου. Αλλά αυτοί έχουν ήδη το δικό τους στυλ, τη δική τους κατεύθυνση και δεν είναι εύκολο εκεί να πεις “ξέρεις, μπορείς μήπως να το κάνεις λίγο έτσι ή λίγο αλλιώς”. Και για αυτό προτιμώ νέους και σχετικά πιο άγνωστους μουσικούς γύρω μου, γιατί είναι πιο ανοικτοί στο οτιδήποτε. Αν τους ζητήσεις κάποια jazz στοιχεία για παράδειγμα, θα σου πει “ΟΚ, μπορώ να το κάνω αυτό”. Ή κάποιο πιο rock στοιχεία, το ίδιο. Είναι πιο ανοικτόμυαλοι. Ο Andrey (σ.σ. Smirnov, κιθάρα) για παράδειγμα, αν ακούσεις τη δική του μπάντα, τους EVERLOST, παίζει άλλη τελείως μουσική με αυτά τα φωνητικά τα “μπουουου” (σ.σ. προσπαθεί να κάνει τύπου growls και χαμογελάει), ενώ στα σόλο άλμπουμ του είναι στυλ Joe Satriani, Al Di Meola και τέτοια. Κανένα από αυτά δεν έχει σχέση με U.D.O., αλλά όταν είναι η ώρα για τα δικά μας κομμάτια, λειτουργεί και αυτό είναι καλό.

Προσωπικά, θεωρώ πολύ σωστό το ότι έχεις εμπιστευθεί νεότερους παίκτες, γιατί πέραν των νέων επιρροών που φέρνουν στη μουσική σου, σου δίνει και εσένα προσωπικά περισσότερη ενέργεια και νέα πείνα για τη μουσική.
Ναι, ναι! Σίγουρα. Με κρατάει νεότερο κατά κάποιο τρόπο. Με σπρώχνουν με τον τρόπο τους και με το αίμα που καίει και λειτουργεί όλο αυτό. Ξέρεις, πολλοί με ρωτάνε πως μπορώ και μιλάω με τόσο νέους ανθρώπους. Και εγώ απαντάω πως όταν είσαι μαζί τους, το συνηθίζεις. ΟΚ, μερικές φορές δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι λένε (γέλια), αλλά στο τέλος καταλαβαίνεις και καταλαβαίνεις και καλύτερα και το νεότερο κοινό που θα δεις σε μία συναυλία σου. Τώρα έχουμε μία νέα γενιά οπαδών που τραγουδάνε μπροστά στη σκηνή, που μπορεί να είναι 16 και 17 χρονών και τραγουδάνε όλα αυτά τα παλιά κομμάτια, που όταν βγήκαν, αυτά τα παιδιά δεν είχαν καν γεννηθεί. Και ξέρεις, σε βοηθάει να καταλάβεις περισσότερο τους νέους ανθρώπους. Τον τρόπο σκέψης του. Είναι κάτι πολύ καλό, από πολλές πλευρές.

Το καταλαβαίνω και συμφωνώ απόλυτα. Και θεωρώ ότι βλέποντας αυτήν την αλληλεπίδραση που έχεις τώρα με τα μέλη σου, ίσως θα ευχόσουν να είχες και εσύ κάποιον αντίστοιχο Udo όταν ήσουν στην ηλικία τους.
(γέλια) Φυσικά και το εύχομαι αυτό!

Παρατήρησα ότι γύρισες πίσω στα χέρια του Martin Pfeiffer για την παραγωγή και τη μίξη του δίσκου. Πως και δεν συνεργάστηκες και πάλι με τον Jacob Hansen, ο οποίος είχε κάνει εξαιρετική δουλειά στο “Steelfactory”.
Α, δυστυχώς ο Jacob Hansen είχε πάρα πολύ δουλειά. Είχε μείνει πίσω με άλλες δουλειές του, οπότε ήταν πολύ δύσκολο, όσο και αν μου άρεσε πολύ η δουλειά του. Επομένως αποφασίσαμε άμεσα να δουλέψουμε πάλι με τον Martin, γιατί δουλεύουμε τέλεια μαζί, ξέρει ακριβώς τι θέλουμε και είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι με το τελικό του αποτέλεσμα.

Να περιμένουμε και κάποια άλλα videos ή lyric videos; Γιατί σαν κάθε οπαδός και άνθρωπος που ακούει ένα νέο δίσκο, έχει τα δικά του αγαπημένα τραγούδια. Και για να είμαι ειλικρινής, κομμάτια όπως το “Holy invaders”, “I see red” και “Midnight stranger” που έχει υπέροχο δίσολο μοιάζουν ακόμα πιo hits αν επιτρέπεται η έκφραση.
(γέλια) Το καταλαβαίνω. Η αλήθεια είναι ότι μας ζήτησαν ποιο κομμάτι θέλαμε να κάνουμε βίντεο και εμείς είχαμε πει το “Prophecy” και τελικά κάναμε αυτό, το “Kids and guns” σε lyric και το “Metal never dies”. Δεν θα υπάρξουν άλλα βίντεο για το δίσκο. Για το “Midnight stranger” θα πρέπει να πάρεις τηλέφωνο τη δισκογραφική μας (γέλια)

Φοβήθηκες μήπως λίγο τη διάρκεια του δίσκου; Στην εποχή μας, δίσκοι κοντά στα 70 λεπτά, είναι μερικές φορές λίγο απαγορευτικοί, λόγω της ταχύτητας που ακούει ο κόσμος πλέον τη μουσική και του λιγότερου χρόνου που ίσως έχει για αυτήν. Προσωπικά μου αρέσει αυτό, γιατί θέλω να ακούω όσο περισσότερο μπορώ από καλλιτέχνες που γουστάρω, ειδικά όταν έχει ωραία ροή ο δίσκος, αλλά υπάρχει και η αντίθετη άποψη.
Ναι, το ξέρω. Και κάποιοι ήδη μου είπαν “ξέρεις, είναι λίγο μεγάλη η διάρκεια του δίσκου” και όλα αυτά τα σχετικά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τώρα που ο κόσμος ακούει ολόκληρο το δίσκο, συνήθως λέει “ναι, στην αρχή είχα φοβηθεί τη διάρκεια, αλλά το άκουσα ολόκληρο και είναι μια χαρά, χωρίς να σταματάω ή να περνάω στο επόμενο τραγούδι”. Κι εγώ νομίζω ότι το άλμπουμ, με τη σειρά κιόλας που έχουμε βάλει έχει ωραία ροή και κρατάει τον ακροατή. Νομίζω! (γέλια)

Ξέρω ότι αγαπάς το “Faceless world”. Πως και δεν προσέγγισες ξανά αυτόν τον ήχο; Πέραν ίσως από μερικά τραγούδια στο “Decadent” (σ.σ. Στρατηγός Νίκας ξανά).
Είναι αλήθεια ότι μου αρέσει πολύ αυτός ο δίσκος. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Αλλά ξέρεις, δεν σκέφτομαι και πολύ όταν γράφω νέα μουσική. Ότι έρθει, ήρθε! (γέλια) Όταν έκανα το “Faceless world” στα 90s, ήταν το πρώτο που έκανα μαζί με τον Stefan Kaufmann, ήταν ο παραγωγός και φυσικά είχε πολλές ιδέες, μαζί επίσης με τον Mathias Dieth. Ήταν και η πρώτη φορά που χρησιμοποιούσα πλήκτρα και όλοι τότε δεν το ενέκριναν. Αλλά τώρα, μετά από τόσα χρόνια, όταν μιλάω με κόσμο, λένε “α, το ‘Faceless world’ είναι σπουδαίο άλμπουμ, με πολλά ενδιαφέροντα πράγματα” (γέλια), αλλά τότε ήταν κάπως περίεργη η χρήση των πλήκτρων. Αλλά τώρα, με το “Game over”, δεν σκεφτόμουν τίποτα. Κάθε νέο άλμπουμ είναι νέο. Δεν κρατάω ούτε πράγματα που δεν μπήκαν σε προηγούμενο δίσκο, γιατί αυτά που δεν μπήκαν απλά τα πετάω και γράφω καινούργια. Νομίζω… ίσως είμαι λάθος, αλλά πραγματικά το νομίζω αυτό, πως κάθε άλμπουμ U.D.O. είναι διαφορετικό. Κάποιες φορές πιο heavy, κάποιες πιο μελωδικό, οτιδήποτε. ΟΚ, η βάση είναι η ίδια, αλλά το dressing, αυτό που βάζεις από πάνω, είναι διαφορετικό.

Αν ήταν παντελώς ίδια τα άλμπουμ, ο κόσμος θα είχε χάσει και το ενδιαφέρον του στη μουσική σου. Σαφώς υπάρχει και πρέπει να υπάρχει η σταθερή βάση, αλλά οι νέες πινελιές, δίνουν το κάτι διαφορετικό, τόσο όσο να υπάρχει ενδιαφέρον από τον κόσμο.
Ακριβώς αυτό! Δεν υπάρχει λόγος να κάνω κάτι τελείως μα τελείως ίδιο. Νέος δίσκος, νέα πρόκληση και βλέπουμε πως θα πάει.

Ήταν δύσκολο για εσένα που μετά από 23 χρόνια δούλεψες σε δίσκο χωρίς τον Fitty Wienhold; Άλλωστε ήταν και το μακροβιότερο μέλος των U.D.O.
Ο Fitty ήρθε το 2018 και μου είπε ότι δεν θέλει να το κάνει αυτό άλλο πια, ότι ήθελε να είναι περισσότερο με την οικογένειά του, να μην περιοδεύει και ότι ήθελε γενικά να φύγει από τη μουσική βιομηχανία. Μετά από 23 χρόνια που δούλευα με αυτόν τον άνθρωπο, μου ήταν κάπως. Φυσικά του είπα ότι είναι επιλογή του και δεν έχει να κάνει με εμένα όλο αυτό. Ξέρεις, όταν ο Fitty ήταν στη μπάντα, τα περισσότερα τραγούδια τα γράφαμε εγώ και ο Stefan Kaufmann. Μερικές φορές ερχότανε ο Fitty με κάποιες ιδέες, αλλά όχι τόσες όσες ας πούμε στο νέο άλμπουμ, όπου ροκάρουμε σαν μπάντα. Τότε ήμασταν 2 ή 3 άνθρωποι που δούλευαν πάνω στο εκάστοτε άλμπουμ, ενώ τώρα όλοι δούλεψαν πάνω στο άλμπουμ.

Άρα τώρα το νιώθεις περισσότερο σαν συγκρότημα.
Ναι! Απολύτως. Τώρα νιώθω ότι τώρα είναι μία αληθινή μπάντα γύρω μου. Δεν ήμουν ποτέ ο τύπος που ήθελε να είναι solo artist. Ήθελα πάντα να έχω μία μπάντα γύρω μου.

Και τώρα που έχεις λυμένο το θέμα με τους U.D.O. και τη νεανική σου μπάντα, θα κάνεις και τίποτα με την OLD GANG; Ή ακούσαμε 3 τραγούδια και αυτό ήταν;
(γέλια) Οι DIRKSCHNEIDER & THE OLD GANG ήταν περισσότερο κάτι φιλανθρωπικό. Ο Kaufmann ήρθε και μου είπε ότι έχουν 1 κομμάτι και 2 ακόμα ατελείωτα, αλλά με τις βασικές ιδέες έτοιμες. Και το σχέδιο ήταν να μπει στο “We are one” άλμπουμ με την ορχήστρα, αλλά αυτό ήταν ήδη γεμάτο και δεν υπήρχε χώρος. Οπότε μου είπε “Έλα τώρα, με τον Covid η μπάντα σου δεν έχει δουλειά, το crew σου δεν έχει δουλειά, οπότε έλα να τα φτιάξουμε και μετά να κάνουμε μία συμφωνία με την AFM”. Και τους άρεσε στην AFM, τα κάναμε όλα δωρεάν και όλα τα χρήματα πήγαν στο crew των U.D.O. Νομίζω ήταν κάτι πολύ ωραίο αυτό. Φυσικά και ο κόσμος ενθουσιάστηκε. 3 πρώην μέλη των ACCEPT μαζί, ο παλιός κιθαρίστας των U.D.O. και φυσικά και η Manuela, που κάνει φωνητικά στο “We are one”. Σίγουρα άρεσε σε όλους. Και περίμεναν κι άλλο. Αλλά αυτό είναι ένα project. Αυτό το lineup δεν θα μπορούσε να περιοδεύσει. Άρα αν έχουμε χρόνο και αρκετές ιδέες, τότε να μπορέσουμε να δουλέψουμε πάνω σε ένα άλμπουμ. Αλλά είναι ένα project με το οποίο περνάμε καλά.

Πρέπει να ήταν πολύ όμορφο πάντως να δουλεύεις και πάλι με αυτούς τους ανθρώπους και ειδικά τον Peter Baltes.
Φυσικά! Ο Peter είχε ήδη συμμετέχει στο “We are the one”, αλλά για το OLD GANG δουλέψαμε πιο στενά μαζί και ναι, δούλεψε τέλεια και είχε πολύ πλάκα! Έβγαιναν μπροστά κάποια παλιά συναισθήματα. Ξέρεις. Είχε πολύ πλάκα, γέλιο… ήταν ωραία, πολύ ωραία.

Αφού πλησιάζουμε στο τέλος, ήθελα να έχουμε μία ερώτηση για τον γιο σου βασικά. Αρχικά το βρίσκω υπέροχο ότι είστε μαζί σε μπάντα. Μήπως είναι και λίγο περίεργο μερικές φορές όμως; Επειδή στις μπάντες υπάρχουν και πολλές προστριβές. Όλο αυτό, επηρέασε προς το ακόμα καλύτερο τη σχέση σας σαν πατέρας και γιός;
Η αλήθεια είναι πως όταν μπήκε στη μπάντα, τα μέλη τότε ήταν κάπως. Ξέρεις. “Ο γιός του Udo μπήκε στη μπάντα”. Αλλά είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή πως αν ήταν κάτι να συζητήσω με τον γιό μου θα το έκανα ιδιαιτέρως και όχι μπροστά στη μπάντα και από την άλλη μεριά, στη μπάντα ο γιός μου δεν ήταν ο γιός μου, αλλά μέλος της μπάντας. Στο μεταξύ θα ήθελα να πω πως η σχέση μου με το γιό μου έγινε πιο φιλική. Δεν είναι απλά πατέρας και γιός. Είναι πιο φιλική πλέον. Κάνει τόσα πράγματα για τη μπάντα και είναι τόσο μέσα στη μπάντα. Έχει μία πάρα πολύ καλή σχέση με τον νέο μας κιθαρίστα για παράδειγμα. Με όλους έχει, αλλά οι δυo τους τα πάνε ακόμα καλύτερα. Δεν είναι πρόβλημα. Κανείς δεν έχει κάτι να κρύψει στη μπάντα. Αν υπάρχει κάτι, έρχονται σε εμένα και μου το λένε. Είναι εύκολο να μιλάμε μεταξύ μας και είναι πολύ σημαντικό.

Πραγματικά το βρίσκω υπέροχο που είναι ο γιός σου στη μπάντα. Συν ότι σίγουρα σε βλέπει πολύ περισσότερο τώρα από τότε που ήταν μικρός και εσύ έκανες περιοδείες. Άλλωστε, τώρα στις περιοδείες είναι συνέχεια εκεί και αυτός.
(γέλια) Φυσικά! Ξέρεις, είναι παντρεμένος και έχει μία κόρη που είναι ενός έτους τώρα. Και τώρα βλέπει και αυτός πως είναι όλα αυτά τα προβλήματα που είχα τότε, όταν έπρεπε να λείψω για καιρό και δεν με έβλεπε ο γιός και η κόρη μου που ήταν μικρά παιδιά. Αλλά έτσι είναι αυτή η ζωή. Αν δεν μπορείς, παντρέψου κάποιον άλλο. (γέλια) Αλλά και η γυναίκα του είναι μουσικός και η ίδια και ξέρει ακριβώς πως είναι. Πραγματικά είμαι χαρούμενος αυτήν τη στιγμή. Με το μόνο που δεν είμαι, είναι με το ότι δεν μπορούμε να περιοδεύσουμε. (γέλια) Είναι απαίσιο να κάθεσαι σπίτι. ΟΚ, κάνω συνεντεύξεις, αλλά ακόμα κι αυτό είναι από το σπίτι.

Αλλά δεν έχεις την αλληλεπίδραση.
Ακριβώς. Και το νέο άλμπουμ αρέσει στον κόσμο, θέλουμε να το παρουσιάσουμε live, αλλά δεν μπορούμε. Ελπίζω να γίνει του χρόνου. Πιστεύω όλα θα είναι πάλι φυσιολογικά του χρόνου.

Το ελπίζω κι εγώ. Για το τέλος, πρέπει να ρωτήσω. Το ξέρεις. Είχες πει ότι θα σταματήσεις να παίζεις τραγούδια των ACCEPT, από την άλλη όμως, promoters και κόσμος τα ζητάνε. Για εμένα, αν μετράει η άποψή μου, προτιμώ να παίζεις το U.D.O. υλικό, ειδικά αφού δισκογραφείς ακόμα υπό αυτό το όνομα και τόσο καλά. Και να βάζεις κάποια ACCEPT στο set φυσικά. Αλλά η βάση να είναι U.D.O.
(γέλια) Ξέρεις, αυτό το είχα πει αφότου περιόδευα για 2-3 χρόνια ως DIRKSCHNEIDER και έπαιζα μόνο κομμάτια των ACCEPT. Και είχα κουραστεί πραγματικά να παίζω μόνο τραγούδια των ACCEPT. Έχω και αρκετά δικά μου τραγούδια. Αλλά! Στο τέλος, ο κόσμος θέλει να ακούσει, όχι 10 τραγούδια ας πούμε, αλλά τα κλασικά. Κάποιοι μου λένε μερικές φορές, “μπορείς να φανταστείς τους DEEP PURPLE χωρίς το ‘Smoke on the water’”; Καταλαβαίνω τι εννοούν. Για εμένα δεν είναι πρόβλημα να βάλω 2 ή 3 τραγούδια των ACCEPT στο setlist. Παντού παίζουμε πάντα πάνω από δύο ώρες. Πάντα προσπαθούμε να το κάνουμε λιγότερο, αλλά πάντα καταλήγει πάνω από δύο ώρες και εκεί δεν είναι πρόβλημα.

Αλλά όχι ξανά μόνο ACCEPT.
Όχι. Όχι, όχι. Δεν ξέρω αν έρθει κάποιο festival και μου ζητήσει να κάνω κάτι υπό το όνομα DIRKSCHNEIDER. Κάναμε φέτος ένα show στο Alcatraz festival στο Βέλγιο και ένα ακόμα στην Τσεχία, υπό το όνομα DIRKSCHNEIDER, αλλά αυτά ήταν παλιά συμβόλαια από την περσινή χρονιά. Και πέρυσι, κανονικά, θα κάναμε το επετειακό show για το “Metal heart” υπό το όνομα DIRKSCHNEIDER και τελικά ήρθαν και μας είπαν ότι ήθελαν να το κάνουν φέτος και είπαμε ΟΚ. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, για εμάς δεν είχε σημασία. Τραγούδια των ACCEPT, τραγούδια των UDO, δεν είχε σημασία. Ήμασταν χαρούμενοι που απλά βρισκόμασταν πάνω στη σκηνή ξανά. (γέλια) Ο κόσμος το απόλαυσε και το ξέρω. Αλλά τώρα που θα περιοδεύσουμε με τους U.D.O. ίσως βάλουμε 2 ή 3 τραγούδια στο setlist, αλλά ίσως όχι παντού.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου και εύχομαι μόνο τα καλύτερα!
Και εγώ σε ευχαριστώ!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης