a
Volbeat – Η επιστροφή, λοιπόν. Και γιατί λέμε «η επιστροφή»; Πολύ απλά, διότι το “Rewind replay rebound” ήταν τεράστια απογοήτευση για εμάς που ακολουθούμε το συγκρότημα από το ξεκίνημά του και φάνηκε σαν μία προσπάθεια να γίνουν ακόμα πιο εμπορικοί και να προσεγγίσουν ένα πιο rock ακροατήριο.
Ο Michael Poulsen όμως, προφανώς, γράφοντας το δίσκο αυτό μέσα στην καραντίνα, έκανε ένα “rewind replay rebound” στον εγκέφαλό του, που μας έχει χαρίσει μνημειώδεις στιγμές και το “Servant of the mind”, είναι απλά ο δίσκος VOLBEAT που όλοι περιμέναμε. Οι Δανο-Αμερικάνοι, συνειδητοποίησαν ότι μπορούν να κάνουν τρελή επιτυχία, χωρίς να κάνουν καμία έκπτωση, απλά παίζοντας το γνώριμο Volbeat-meets-Volbeat στυλ τους, με όλες αυτές τις αναφορές που είναι πασίγνωστες πλέον.
Σκληρός ήχος, groove μέχρι εκεί που δεν πάει, ρυθμικά τραγούδια που δεν μπορείς να αντισταθείς, κολλητικές μελωδίες, μέχρι και death metal για μία ακόμη φορά, που μας γυρνάνε σε εποχές “Outlaw gentlemen & shady ladies” και πίσω. Δεν λείπουν οι rock n’ roll αναφορές στο υπερ-επιτυχημένο (ένατο #1 single τους) “Wait a minute my girl”, ούτε η garage/βαμπιρική ατμόσφαιρα του “The devil rages on” (με τις σαφείς αναφορές στο “Wild thing”).
Συγνώμη όμως, αν βάζεις το δίσκο, ακούσεις το “Temple of Ekur” και δεν πεις «ΝΑΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ», μάλλον διαβάζεις λάθος παρουσίαση… Αν δεν ανατριχιάσεις ακούγοντας το “The sacred stones” με την υφέρπουσα ατμόσφαιρα Dio (solo)-meets-Black-Sabbath (με Dio!!!), καλύτερα να το γυρίσεις στην trap. Νιώστε λίγο METALLICA, με το “Say no more”, βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές του “Black album”, με τις –επίσης σαφείς αναφορές- στο “Jump in the fire” στο pre-chorus. Τίγκα METALLICA του “Black album” είναι και το “Mindlock”, δεν πιστεύω να χαλάει όμως κανέναν, έτσι;
Το παρελθόν του Poulsen είναι «βεβαρημένο» όμως. Μην ξεχνάτε την αποθέωση στους συμπατριώτες μας, SUICIDAL ANGELS, στη μοναδική μέχρι στιγμής εμφάνισή τους, με τους IRON MAIDEN στη Μαλακάσα πριν λίγα χρόνια. Άλλωστε, με τους DOMINUS, έπαιζε thrash/death metal πριν σχηματίσει τους VOLBEAT. Η αγάπη του για το ακραίο metal, είναι τεράστια και το βροντοφωνάζει συνεχώς. Το “Becoming”, είναι ένα τραγούδι φόρος τιμής στον αδικοχαμένο LG Petrov (ENTOMBED), με καυτό death-μέταλλο στο ξεκίνημα και το τέλος και αγαπημένες μελωδίες αλά “Lola Montez” στο υπόλοιπο μέρος του. Ιδανικό τελείωμα και με το επτάλεπτο “Lasse’s Birgitta” (όπου βλέπετε αναφορά των VOLBEAT σε γυναικεία ονόματα, ποτέ δεν υπάρχει λάθος. Απλά πάτε με κλειστά μάτια), με τις πολλές αλλαγές και τις εθιστικές μελωδίες.
Λογικό είναι, σ’ ένα άλμπουμ με 13 τραγούδια και 62’ διάρκεια, να υπάρχουν κάποιες στιγμές που να μην είναι το ίδιο κορυφαίες. Πολύ ωραία, συμφωνούμε. Οι VOLBEAT όμως, μας προσφέρουν τη λύση!!! Αγοράζετε τη deluxe edition και καλύπτεστε!!! Παίρνετε την εναλλακτική εκτέλεση του φοβερού (ήδη γνωστού) “Shotgun blues”, με τον Dave Matrise των JUNGLE ROT να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και να προσφέρει μία death metal εκδοχή του κομματιού. Παίρνετε την εκδοχή του “Dagen For” με τον Poulsen μόνο στα φωνητικά κι όχι στο ντουέτο με τη Stine Bramsen (του Δανέζικου pop σχήματος των ALPHABEAT). Το συγκεκριμένο τραγούδι, είναι ένα κλασικό VOLBEAT single, με το σχήμα να δίνει το βήμα, για μία ακόμη φορά, σε καλλιτέχνες από τη Δανία, να γίνουν ευρύτερα γνωστοί (και τους βγάζω το καπέλο γι’ αυτό, αφού δεν έχουν κωλώσει να κάνουν single και με στίχους στη μητρική τους γλώσσα). Επίσης, παίρνετε τις διασκευές στο “Return to none” των Σουηδών hardcore punksters, WOLFBRIGADE και το “Domino” των CRAMPS (που ουσιαστικά είναι διασκευή στον Roy Orbison, αλλά εδώ διασκευάζεται η εκδοχή των CRAMPS) και τέλος τη Δ-Ι-Α-Σ-Κ-Ε-Υ-Η στο “Don’t tread on me” που υπάρχει και στο “Metallica blacklist”, μία από τις καλύτερες διασκευές που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, με το γκρουπ να κάνει «δικό του» το αγαπημένο τραγούδι των METALLICA.
Αυτά τα ολίγα. VOLBEAT is back μ’ ένα δίσκο που αν προλάβαινα να τον ακούσω ακόμα περισσότερο, θα ήταν και ακόμα πιο ψηλά στη λίστα μου με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και ίσως και μισό βαθμό παραπάνω. Όσοι τους αγαπούν, θα βρουν έναν ακόμη λόγο για να τους αγαπούν περισσότερο. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι ακόμα και άτομα που δεν τους είχαν δώσει σημασία ή τους ενοχλούσε ο –προσωπικός και άμεσα αναγνωρίσιμος- ήχος τους, θα βρουν πολλά σημεία που να τους κάνουν να τους εκτιμήσουν, έστω και στον όγδοο δίσκο τους, έστω και μετά από 20 χρόνια καριέρας, που τους έχουν οδηγήσει σε εκατομμύρια πωλήσεων, υψηλότατες θέσεις (ακόμα και headline) σε τεράστια φεστιβάλ και συνεχόμενα #1 singles, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις (με εξαίρεση το προηγούμενο άλμπουμ). Κατά τ’ άλλα, #monovolbeat.
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
