ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Storm before calm” – PRIMORDIAL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: Hammerheart Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Robert “Mags” Magoolagan
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – A.A. Nemtheanga
Κιθάρα – Ciáran MacUiliam
Μπάσο – Pól MacAmlaigh
Τύμπανα – Simon O’Laoghaire
Ήδη από τα πρώτα τους βήματα, στις αρχές της δεκαετίας των ‘90s, οι PRIMORDIAL είχαν κάνει φανερό πως δεν έμοιαζαν σε καμία άλλη μπάντα. Οι επιρροές τους ήταν ξεκάθαρες, αλλά το κράμα του black metal με τα folk στοιχεία ήταν μοναδικό και πάνω σε αυτό το δίπτυχο, το οποίο μετέπειτα διανθίστηκε εξίσου με άπλετο επικό συναίσθημα και διαθέσεις, βασίστηκε η μοναδική μουσική ταυτότητα των Ιρλανδών. Από το πρωτόλειο “Imrama”, στο βαθύ “A journey’s end”, από εκεί στο καταπληκτικό “Spirit the earth aflame”, στο «υποτιμημένο» “Storm before calm”, αλλά και στα μεγαλειώδη “The gathering wilderness” και “To the nameless dead”, η μπάντα έδειχνε μια συνεχή και πρωτοφανή εξέλιξη του ήχου της, με άμεσο αποτέλεσμα ένα roller-coaster καταπληκτικών δίσκων.
Το “Storm before calm” αισίως συμπληρώνει τα είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του. Πιο πάνω το χαρακτήρισα υποτιμημένο, αν και η αλήθεια είναι πως περισσότερο χαρακτηρισμός του frontman της μπάντας είναι, παρά δικός μου. Μπορεί να “έπεσε” ανάμεσα σε δύο τεράστιους δίσκους της μπάντας, που ο καθένας αποτέλεσε κομβικό σημείο για την αναβάθμιση του status της μπάντας τη στιγμή της κυκλοφορίας του, καλώς ή κακώς όμως, υπάρχουν κομμάτια μέσα στο “Storm before calm”, που ακόμα και είκοσι χρόνια μετά, λάμπουν ισχυρά ανάμεσα σε άλλα διαμάντια της δισκογραφίας των PRIMORDIAL. Τέτοια είναι σαφέστατα το “Fallen to ruin” που αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο τον προάγγελο του “The gathering wilderness”, το “Cast to the pyre” που έμοιαζε σαν αποπαίδι του “Spirit the earth aflame”, κόβοντας την ανάσα του ακροατή με τη μελαγχολία του, αλλά και την κλιμάκωσή του, αλλά και το καλπάζον “Sons of the Morrigan” που είναι ίσως και το απόλυτο highlight του δίσκου. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως και τα υπόλοιπα κομμάτια πηγαίνουν πίσω. Η black metal επίθεση των “The heretics age” και “Suns first rays” μόνο ρίγη τέρψης προκαλεί, αλλά και η κέλτικη μαγεία των “What sleeps within” και “Hosting of the Sidhe” αποτυγχάνει στο να μην συγκινήσει.
Πέραν των παραπάνω, τον δικό τους ρόλο στην περαιτέρω ανάδειξη των κομματιών έπαιξε η αυξανόμενη και όμορφη χρήση των tribal ρυθμών στα τύμπανα, ο καθαρός ήχος του δίσκου και δη των κιθαριστικών μερών και σαφέστατα οι πανέμορφες ερμηνείες του Alan, όπου τα καθαρά φωνητικά κερδίζουν συνεχώς έδαφος και γίνονται ολοένα και πιο επικά.
Θανάσης Μπόγρης
