ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Six degrees of inner turbulence” – DREAM THEATER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: Elektra
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: John Petrucci – Mike Portnoy
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mike Portnoy – ντραμς
John Petrucci – κιθάρα
Jordan Rudess – πλήκτρα
James LaBrie – φωνητικά
John Myung – μπάσο
Βάλτε λίγο στο μυαλό σας, που βρίσκονταν οι DREAM THEATER μετά την περίοδο του “Falling into infinity”, όπου βρίσκονταν στα πρόθυρα της διάλυσης και που βρέθηκαν αμέσως μετά με το “Metropolis 2: Scenes from a memory”. Από το ναδίρ, στο ζενίθ. Από εκεί λοιπόν, που ουσιαστικά μην μπορώντας να αντιδράσουν έκαναν το λάθος να υποκύψουν στις απαιτήσεις της δισκογραφικής τους εταιρίας ή τουλάχιστον να μην μπορούν να αντιδράσουν σε αυτά που τους ζητούσαν, μπήκαν στο στούντιο κι έκαναν έναν concept δίσκο. Όχι και ότι συνηθισμένο σε “do or die” δίσκο.
Περιόδευσαν, έβγαλαν και το “Live scenes from New York” και πλέον η κατάσταση είχε αλλάξει άρδην για το συγκρότημα που βρισκόταν καβάλα στο άλογο και μπήκε στο στούντιο να γράψει το “Six degrees of inner turbulence”, ένα άλμπουμ που πήγαινε την τρέλα ακόμα παραπέρα! Επρόκειτο για έναν δίσκο που είχε διάρκεια κάτι παραπάνω από μία ώρα και 36 λεπτά και όπως καταλαβαίνετε, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να βγει διπλός. Κάτι που η ίδια εταιρία, λίγα χρόνια νωρίτερα, τους είχε αρνηθεί με τρόπο κατηγορηματικό, αλλάζοντας πλήρως αυτό που το γκρουπ είχε στο μυαλό του για το “Falling into infinity”. Πλέον όμως, οι καταστάσεις ήταν πολύ διαφορετικές και οι πιθανότητες να αρνούνταν το δημιουργικό πνεύμα του συγκροτήματος, ήταν σαφώς λιγότερες. Βέβαια, τούτο, προέκυψε κατά τη διάρκεια της σύνθεσης του δίσκου, αφού το ομώνυμο τραγούδι ήταν να βγει γύρω στα 20 λεπτά, αλλά τελικά του βγήκε καμία 25αριά λεπτά περισσότερα, φτάνοντας τα 42 (!!!) συνολικά, ώσπου το χώρισαν σε οχτώ μέρη, για να μπορεί κάποιος να κάνει και skip –πιθανώς- κάποιο μέρος που να θεωρούσε λιγότερο καλό.
Ας τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα, λοιπόν με το πιο «κομβικό» τραγούδι του δίσκου, το “The glass prison”, που άνοιγε το “Six degrees…”. Είναι πάρα πολλές φορές που ο Portnoy με τον Petrucci έχουν πει ότι το έγραψαν αμέσως μετά από μία συναυλία των PANTERA, την οποία είχαν παρακολουθήσει. Έχοντας αυτά τα vibes, έγραψαν αυτό το τραγούδι, λογικό δεν βρίσκετε; Ένα από τα κορυφαία τραγούδια της δισκογραφία τους, που ξεκίνησε την “Twelve-step suite” του Mike Portnoy, που προσπαθούσε να νικήσει τον αλκοολισμό. Ένα γεγονός που είχε αρχίσει να παίρνει μεγάλες διαστάσεις προς το τέλος της προηγούμενης περιοδείας τους και μάλιστα χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό από τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος. Βέβαια, τότε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το λόγο για τον οποίο είχε γράψει το τραγούδι αυτό, κοιτάζοντας μόνο τα τρία μέρη του, που ονομάζονταν “Reflection”, “Restoration” και “Revelation”, διότι, δεν έχουμε περάσει από τους Ανώνυμους Αλκοολικούς (ακόμα τουλάχιστον), ώστε να ξέρουμε ότι το πρόθεμα “re” έχει συγκεκριμένο συμβολισμό, κάτι που θα συνέβαινε και στα επόμενα τραγούδια τους δίσκους που ακολούθησαν και συνέθεταν την “Twelve-step suite”. Επίσης, τότε, δεν γνώριζα τον κύριο Bill W. (κατά κόσμο Bill Wilson), έναν εκ των ιδρυτών των Ανώνυμων Αλκοολικών, στον οποίον αφιέρωνε το συγκεκριμένο τραγούδι ο Portnoy. Εκ των υστέρων, τα μάθαμε κι αυτά! Το δεύτερο κομβικό τραγούδι του πρώτου CD, έχει κι αυτό διάρκεια πάνω από 13 λεπτά (μέσα στο εμπορικό πνεύμα και πάλι οι DREAM THEATER) και μιλάμε για το “The great debate”, που είναι ένα ακόμη δείγμα της αγάπης τους για τους TOOL, μετά το “Home”. Ιδιαίτερη μνεία, θα ήθελα να δώσω στο “Misunderstood”, που είναι ένα τραγούδι με πολύ μυστήρια ροή, πλήκτρα με ιδιαίτερο ήχο, που σου δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα. Από την άλλη το “Blind faith”, είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι, το οποίο –παραδόξως- το προτιμώ στην edited version που υπάρχει στο fan club CD που είχαν κυκλοφορήσει με 4 edits τραγουδιών του δίσκου και τίτλο “Four degrees of radio edits”, όπου διαρκεί πέντε λεπτά λιγότερο, δηλαδή 5.20!!!
Σε ότι αφορά στο ομώνυμο τραγούδι που καλύπτει ολόκληρο το δεύτερο CD, νομίζω ότι πλέον πρέπει να είχε πάρα πολύ μεγάλη συμμετοχή ο Jordan Rudess. Και σ’ αυτό, υπάρχουν έντονες οι επιρροές, όπως για παράδειγμα πολλά σημεία που θυμίζουν το “The wall” των KANSAS, αλλά και το “Solitary shell”, που είναι σχεδόν ολόιδιο με το “Solsbury hill”. Συνολικά, σαφώς και πρόκειται για υπερέπος, το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι της καριέρας τους, που περιέχει όλα τα στοιχεία για τα οποία τους αγαπήσαμε, με τις ποικίλες επιρροές τους, που συνθέτουν τον πολυεπίπεδο ήχο τους.
Σήμερα, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Six degrees of inner turbulence”, η γνώμη μου παραμένει απαράλλακτη. Πρόκειται για έναν πολύ τολμηρό δίσκο, εντελώς διαφορετικό από το “Scenes from a memory” που προηγήθηκε κι εντελώς διαφορετικό από το “Train of thought” που ακολούθησε, συντηρώντας κι επεκτείνοντας τον μύθο τους, αφού είτε το πιστεύετε, είτε όχι, πούλησε ακόμα περισσότερο από τον προκάτοχό του. Domino effect; Ποιος ξέρει… Εγώ πάντως, ψάχνοντας –και καλά- αφορμή να το βάλω να παίζει, το άκουσα 3-4 φορές στο φτερό!!! Όπως καταλαβαίνετε, δεν έχει φύγει από το playlist μου, στο οποίο βρίσκεται συχνά-πυκνά, δείχνοντας και τη διαχρονικότητά του.
Did you know that:
Όταν έχεις γράψει ένα ολόκληρο Insider, με 3000 λέξεις για το συγκεκριμένο άλμπουμ, όλο αυτό θα μπορούσε να βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση, οπότε, απλά ακολουθήστε τον σύνδεσμο!
Σάκης Φράγκος
