«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: 40 WATT SUN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Perfect light”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Svart/Cappio
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Patrick Walker – Φωνητικά, κιθάρα, μπάσο, πιάνο, πλήκτρα, ebow
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Nicola Hutchison – Βιολί, φωνητικά
Andrew Prestidge, Dave Walsh, Ajit Gill – Τύμπανα, κρουστά
Ryan Cowell, Lorraine Rath, Roland Scriver – Μπάσο
Theodore Howarth, Chris Redman – Πιάνο
Pat Crilly – Μαντολίνο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Instagram
“A 40 watt sun on a courtroom drama” λέει ένας στίχος του “Emerald lies” από το θεϊκό εκείνο “Fugazi”. Τρίτος δίσκος για το εμπνευσμένο από τους MARILLION συγκρότημα του ταλαντούχου και συμπαθέστατου Patrick Walker, τον οποίο αγαπάμε έτσι κι αλλιώς για τους doomsters WARNING και το αριστούργημα των επτά θαλασσών και των πέντε ηπείρων, “Watching from a distance”. Αν γνωρίζεις τους 40 WATT SUN, ξέρεις περί τίνος πρόκειται. Αν όμως δεν τους γνωρίζεις, μην κάνεις και συ το ίδιο λάθος που έχει κάνει τόσος και τόσος κόσμος (τρόπος του λέγειν, δε θα έλεγα πως γεμίζουν στάδια οι οπαδοί του doom, έτσι κι αλλιώς) και τους θεωρήσεις doom, γιατί δεν είναι και σίγουρα ΔΕΝ είναι οι συνεχιστές των WARNING. Θα δεις παρακάτω ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Πριν απ’ όλα όμως, να αναφέρω πως ο Walker εδώ, έχει μετασχηματίσει το group από κανονική μπάντα σε προσωπικό project, με καλεσμένους και μόνο, μουσικούς. Μουσικούς που την αξία τους μα και την πολυσυλλεκτικότητά τους, μαρτυρούν οι συμμετοχές τους σε σχήματα σαν τους ΤΗE OSIRIS CLUB, HAMMERS OF MISFORTUNE, SERPENT VENOM, SUNS OF THE TUNDRA, AMBER ASYLUM, UNHOLY CADAVER, WORM OUROBOROS, ANGELWITCH, TYTAN.
Τί είναι οι 40 WATT SUN; Είναι το «εναλλακτικό» παιδί του Walker, το οποίο στην αρχή είχε και κάποια doom στοιχεία στο DNA του, πλέον όμως έχει μετουσιωθεί σε μια post rock/slowcore, εντελώς προσωπική υπόθεση. Οι ρυθμοί είναι ήπιοι, η μουσική αφηγηματική, οι εξάρσεις σχεδόν απούσες, αλλά το συναίσθημα και η ατμόσφαιρα κατακλύζουν τα πάντα. Είναι λες και ο Patrick μας ανοίγει τη καρδιά του και μας αφήνει να τη διαβάσουμε σαν ανοικτό βιβλίο. Μελαγχολία, θλίψη, κάθε λογής έντονο πεσιμιστικό συναίσθημα, σε έναν δίσκο που στο τέλος για κάποιους θα αποτελέσει καθαρτήριο. Και λέω για κάποιους, γιατί σαν άκουσμα, το “Perfect light” είναι εξαιρετικά δύσκολο. Συνήθως αυτό το λέμε όταν έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ μεγάλης διάρκειας, ή με ένα όπου δεν τηρείται καμία νόρμα, και η άκρατη virtuosité του φτάνει σε σημείο που να μετατρέπει τις συνθέσεις σε δαιδαλώδεις. Κι όμως, υπάρχουν και τα «δύσκολα» άλμπουμ, που απαιτούν άλλου είδους ιδιαίτερες… ικανότητες από πλευράς ακροατή, ώστε να εκτιμηθούν όπως οφείλεται. Προσήλωση, ανάλογη διάθεση, ταύτιση. Τέτοιο είναι και το “Perfect light”. Ή αλλιώς, θα μπορούσες να το περιγράψεις ως το ταξίδι ενός μουσικού, όπου υπάρχει εισιτήριο με ανοικτή ημερομηνία, έτοιμο, να σε περιμένει. Αν θες να ταξιδέψεις μαζί του, κάνε το, και δε νομίζω να βγεις χαμένος. Αν πάλι όχι, κανείς δε θα σε κατακρίνει. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τέτοιου είδους πονήματα, δε γίνεται να βαθμολογηθούν. Ούτε αντικειμενικά, ούτε υποκειμενικά. Δίνεις εύσημα στον δημιουργό, και ή τον ακολουθείς, ή όχι.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: OBSIDIAN SEA
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Pathos”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Ripple Music
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Anton Avramov – Φωνητικά, κιθάρα
Delyan Karaivanov – Μπάσο, β’φωνητικά
Bozhidar Parvanov – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
Instagram
YouTube
Βαλκανική υπόθεση οι OBSIDIAN SEA. Από το 2009 στο «κουρμπέτι» τούτο το τρίο από τη Σόφια της Βουλγαρίας, μας αφηγείται ιστορίες «καταδίκης, λαχτάρας και περιπλάνησης» και τις έχει γράψει σε τρία ως τώρα «βιβλία», τα “Between two deserts” (2012), “Dreams, illusions, obsession” (2015) και “Strangers” (2019). Φέτος ήρθε η στιγμή του τέταρτου κατά σειρά, με τον ελληνικότατο τίτλο “Pathos”. Ας βάλουμε να «ακούσουμε» τη μουσική των OBSIDIAN SEA. Ωραία πράγματα! Αρχετυπικό, 70s heavy/doom rock. Με riff-ολογία ευφάνταστη, leads μεστά, rhythm section αρχέγονο και φωνητικά μελωδικά που σε σημεία αποκτούν μια τελετουργική υφή.
Η παραγωγή είναι παραπάνω από κολακευτική, καθώς ο αναλογικός ήχος είναι ο καλύτερος φίλος των τριών μουσικών και τους αβαντάρει ιδανικά ώστε να ακουστούν όπως πρέπει και να αποκτήσουν αυτό το vintage συναίσθημα. Το επίπεδο των συνθέσεων, υψηλό. Τα τραγούδια όχι μόνο ντύνουν ιδανικά τους στίχους και το concept του δίσκου (για το οποίο θα μιλήσουμε πιο κάτω), αλλά στέκουν ψηλά και από καθαρά μουσικής άποψης, χωρίς να εξετάσουμε τον συνδυασμό «νότες-στίχοι». 70s rock/metal φίλε μου, ταιριάζει με όλα, μπορεί να αποδώσει κάθε συναίσθημα και πρέπει να είσαι πραγματικά ΚΑΚΟΣ μουσικός, για να αποφασίσεις να αφοσιωθείς σε αυτό και να ΜΗ βγάλεις κάτι τουλάχιστον αξιόλογο, ως αποτέλεσμα. Προσωπικά δε θυμάμαι να έχω συναντήσει κάτι τέτοιο, και τούτοι δω οι Βούλγαροι ευτυχώς δεν αποτελούν την πρώτη, τρανταχτή εξαίρεση. «Πάθος» λοιπόν… Τι να «σημαίνει» άραγε;
Γραμμένο και αυτό, όπως και τόσα άλλα albums, κατά τη διάρκεια των μηνών της κοινωνικής αποστασιοποίησης και απομόνωσης, το “Pathos” είναι σύμφωνα με το ίδιο το συγκρότημα μια δουλειά η οποία είχε τον ρόλο και τον σκοπό μιας «θεραπευτικής διαδικασίας» από τα δεινά των τελευταίων δύο ετών, και παράλληλα μιας «συναισθηματικής απελευθέρωσης», ώστε να εκφραστεί, να «ανοιχτεί» στους οπαδούς του χωρίς φόβο και πάθος. Κάτι σαν εξομολόγηση, δηλαδή. To trio ασχολείται με την ταπεινότητα, την ειλικρίνεια, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο που φτάνει ως τη θυσία, στοιχεία που έχουν χαθεί (ή έστω τείνουν να χαθούν) στη σημερινή κοινωνία. Και κάπου ανάμεσα σε αυτά, μας θυμίζει πως δεν πρέπει να χαθεί η ελπίδα, από την πλέον βάσιμη ως αυτή που θα χαρακτηριζόταν περίπου ως «θαύμα». Ρομαντική η προσέγγιση, υποβλητικό το θεματικό περιεχόμενο…
Η μουσική των OBSIDIAN SEA χαρακτηρίζεται και διακατέχεται από μια ιδιαίτερη, διακριτική και ουχί εξόφθαλμη, μελαγχολία. Το “Pathos”, με τραγούδια σαν το “Sisters”, το “Mythos” και το λυρικό ΔΙΑΜΑΝΤΙ που ονομάζεται “I love the woods”, αποτελεί μια πρώτης τάξεως πρόταση για ακροατές που ξεκινούν τη μέρα τους με WITCHCRAFT την συνεχίζουν με IN SOLITUDE και λένε «καληνύχτα» με JESS AND THE ANCIENT ONES (ενδεικτικά τα ονόματα). Αλλά ξέχωρα από αυτό, πάντοτε θα υπάρχει χώρος σε κάθε καλαίσθητο ακροατή, για μερικές όμορφες νότες, ανεξαρτήτου γούστου. Ε, τούτο το άλμπουμ τις έχει σε πληθώρα.
(8 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: VORGA
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Striving toward oblivion”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Transcending Obscurity Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Atlas – Κιθάρες
Jervas – Τύμπανα
Спейса – Φωνητικά, μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Website
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
H Transcending Obscurity Records εξελίσσεται σε πολύ σημαντικό μέγεθος για το underground «ακραίο» metal. Οι κυκλοφορίες της έχουν απασχολήσει ουκ ολίγες φορές την στήλη, και πάντοτε το επίπεδό τους αξιολογείται, όσο αντικειμενικότερα γίνεται, τουλάχιστον ως «αξιόλογο». Τη φορά αυτή, θα ασχοληθούμε με τους Γερμανούς VORGA. Πρόκειται για ένα trio από την Καρλσρούη, τα μέλη του οποίου καίτοι μικρής ηλικίας σχετικά, εξ όσων μπορώ να συμπεράνω, έχουν μια κάποια σχετική πείρα και εμπειρία. Το “Striving toward oblivion” είναι η δεύτερή τους κυκλοφορία και η πρώτη full length, μετά το EP “Radiant gloom” του 2019.
Είμαι άνθρωπος που ΔΕΝ έχει το black metal στις προτεραιότητές του όσον αφορά τα ακούσματά του, ούτε καν δεύτερο να φανταστείς. Πρέπει να είναι συγκεκριμένων «προδιαγραφών» (επικό, majestic ή/και αρκετά folklore) για να μου αρέσει. Όταν όμως άκουσα τυχαία το πρώτο single “Starless sky” από αυτό το άλμπουμ, αγνοώντας τη μπάντα, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Έτσι, αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να το παρουσιάσω, ελπίζοντας να περιγράψω επακριβώς όσα ακούγονται στα περίπου 45 λεπτά που διαρκεί.
Ξεκινώντας λοιπόν, φαίνεται πως η μπάντα συνεχίζει, θεματικά και υφολογικά, από εκεί που σταμάτησε το “Radiant Gloom”, με την απολύτως λογική και αναμενόμενη αναβάθμιση στον ήχο, να κυριαρχεί. Μεγαλοπρεπείς οι κιθάρες του, τεχνικότατο το ρυθμικό του υπόβαθρο (θα ήθελα πιο μπροστά το μπάσο το οποίο μπορεί να μην είναι άφαντο, αλλά είναι εγκληματικά «κρυμμένο»), ένα μουσικό «σκάφος» που παίρνει το «παγωμένο», επικό και majestic black metal των σπουδαίων DISSECTION και EMPEROR και το ταξιδεύει έξω από τον πλανήτη Γη. Άλλες μπάντες που περνούν από μπροστά σου στο άκουσμα του άλμπουμ, καθώς αυτό εξελίσσεται; Σίγουρα οι IMMORTAL (μετά το “At the heart…”) και οι WATAIN… Όλες τους μπάντες που μπορεί να υπηρετούν ένα από το ακραία metal είδη, μα έχουν τη μελωδία πάντα σε πρώτο πλάνο. Οι VORGA δε, ποντάρουν πολύ και στη δημιουργία μιας αλλόκοσμης και αλλόκοτης ατμόσφαιρας, που πότε γίνεται μυστικιστική και πότε επική, όπως στα υπέροχα “Stars my destination” και “Taken”.
Εντυπωσιακό είναι και το ζωγραφιστό artwork, δημιούργημα του Adam Burke, γνωστού από τα εξίσου όμορφα εξώφυλλα των Αμερικανών science fiction blacksters IMPERIALIST, ενός συγκροτήματος «ομοτράπεζο» των VORGA (Transcending Obscurity Records γαρ) όσο και συγγενικό ηχητικά. Εν κατακλείδι, σίγουρα το “Striving toward oblivion” είναι ένας άριστος οιωνός, για μια εξίσου ποιοτική συνέχεια. Μένει ο «χρησμός», να βγει αληθινός. Black metal για μη blacksters; Το λες κι έτσι.
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
