Κάθομαι και γράφω αυτές τις κουβέντες, έχοντας μόλις τελειώσει μία συνέντευξη με τον ηγέτη και κιθαρίστα των SPITFIRE, Ηλία Λογγινίδη και αναλογίζομαι, πραγματικά, αν υπάρχει άλλο συγκρότημα στον κόσμο, που ουσιαστικά να μην έχει διαλυθεί ποτέ, να έχει βγάλει ντεμπούτο το 1987, δεύτερο δίσκο το 2009 και τρίτο δίσκο στις αρχές του 2022… Αν μη τι άλλο, αυτό δείχνει μία άσβεστη δίψα για το heavy metal, παρά τις δυσκολίες που –προφανέστατα- προέκυψαν στην πορεία.
Είναι ανώφελο να μιλήσει κανείς για την επιρροή που είχε το “First attack” στην ελληνική σκηνή και πόσα σχήματα έκανε να φτιάξουν συγκρότημα. Ελληνικό Heavy metal συγκρότημα με ξένο στίχο στην EMI, ήταν κάτι ανήκουστο για την εποχή εκείνη (και για πολλά χρόνια αργότερα, να λέμε την αλήθεια). Ξέρετε κάτι όμως; Δεν θέλω να κάτσουμε να μιλήσουμε για το παρελθόν των SPITFIRE, τις δυσκολίες τους κτλ… Υπάρχει άλλωστε η ταινία “Back to zero”, όπου λέγονται τόσα και τόσα για όλα αυτά που συνέβησαν…
Εδώ έχουμε νέο άλμπουμ, ύστερα από 13 χρόνια. “Denial to fall” ο τίτλος του και βγαίνει από τη No Remorse Records. Για μία ακόμη φορά, ο τίτλος είναι ενδεικτικός του πείσματος του συγκροτήματος να τα παρατήσει. Είναι όμως έτσι και η μουσική; Θα ακούσουμε κάτι «κουρασμένο»; Κάτι παλιακό; Ή κάτι που να στέκεται το 2022 ως αυτόνομος δίσκος κι όχι ως προϊόν της ιστορίας του;
Δεν μου αρέσουν οι nostalgia μπάντες. Και το “Denial to fall”, ευτυχώς, δεν φανερώνει μία nostalgia μπάντα. Δείχνει ένα συγκρότημα, που μπήκε στο στούντιο για να φτιάξει ένα δίσκο παλιομοδίτικου heavy metal –ως επί το πλείστον- με σύγχρονο, μοντέρνο ήχο, που να μην χαλάει το old school feeling. Κάτι που, άλλωστε, πέτυχαν στον απόλυτο βαθμό οι ACCEPT με το “Blood of the nations” ή οι JUDAS PRIEST με το “Firepower”. Εντάξει, δεν καθόμαστε να συγκρίνουμε αυτούς τους δίσκους με το “Denial to fall”, αλλά το σκεπτικό είναι ίδιο. Ο Γιώργος Ασπιώτης, που ανέλαβε την παραγωγή, δεν είναι Andy Sneap, όμως πρέπει να ομολογήσω ότι έκανε εξαιρετική δουλειά, ώστε να ακουστεί το συγκρότημα όσο up-to-date γίνεται. Και η αναφορά στους ACCEPT και τους JUDAS PRIEST, μόνο τυχαία δεν έγινε, αφού και τα δύο σχήματα, είναι πολύ χαρακτηριστικά των επιρροών του άλμπουμ αυτού και του ήχου των SPITFIRE γενικότερα.
Άλλη μεγάλη έκπληξη, ευχάριστη κι αυτή, είναι η απόδοση του Τάσου Κροκόδειλου στα φωνητικά. Όχι επειδή δεν ήταν καλός τραγουδιστής κι έγινε τώρα. Επειδή προσάρμοσε τις φωνητικές του δυνατότητες στις απαιτήσεις του δίσκου και τραγούδησε πιο χαμηλά απ’ όσο μας είχε συνηθίσει μέχρι τώρα, αλλά τόσο ταιριαστά και βγάζοντας –θα μου επιτρέψετε- κι έναν χαρακτήρα ως τραγουδιστής, που με τις τσιρίδες οι περισσότεροι ομογενοποιούνται.
Χαιρετίζω τη δισκογραφική παρουσία του “Back to zero”, ενός τραγουδιού από την πρώτη εποχή των SPITFIRE, εποχή “First attack”, αλλά και του “Many lies”, που υπήρχε σε κάποια demo που είχαμε ακούσει στα 90s. Δεν με χαλάει καθόλου το “Aces high” πέρασμα στην κιθάρα του “Wasted” και απολαμβάνω τραγούδια όπως το εναρκτήριο “Stand and fight”, το ομώνυμο του δίσκου, “Denial to fall”, αλλά και το PRIEST-ικό “Ready to attack”.
Όταν βγαίνει δίσκος από ένα συγκρότημα που σου αρέσει, λογικό είναι να έχεις κάποιες προσδοκίες, να έχεις τις προτιμήσεις σου όσον αφορά τον ήχο που θέλεις να έχει κι όλα αυτά. Όσοι περιμένουν να ακούσουν ένα νέο “First attack”, λυπάμαι, αλλά έχασαν και μπορεί και να απογοητευθούν. Όσοι επιζητούσαν μία ανανέωση στον ήχο, έναν εκμοντερνισμό, χωρίς όμως να χάνουν την ταυτότητά τους, είναι βέβαιο ότι θα τιμήσουν το “Denial to fall”. Τα πράγματα είναι απλά: Διαλέγεις πλευρά. Η ιστορία δεν αλλάζει, αλλά κάποια στιγμή, εμείς, της πιο «προκεχωρημένης» ηλικίας, πρέπει να σκεφτόμαστε και πως το heavy metal μπορεί να προσελκύσει και άτομα πιο μικρής ηλικίας κι όχι μόνο τους λίγο κάτω και λίγο πάνω από τα 50 που μεγάλωσαν με SPITFIRE. Που θα κατέληγε αυτή η ιστορία άλλωστε; Εγώ πάντως στα τραπέζια, κάθομαι με τη νεολαία!!! Thumbs up για τους SPITFIRE!
8 / 10
Σάκης Φράγκος
