Ολοκαίνουργιο EP VIO-LENCE. Να μια πρόταση που δε περίμενα ότι θα γράψω από το βήμα του συντάκτη, Να ένα reunion που έλεγα ότι μάλλον, δε θα γίνει ποτέ (πολλώ δε μάλλον, να βγει και επίσημη κυκλοφορία). Σκεφτόμουν, ότι μόνο στα υγρά μου όνειρα ως ταγμένος thrasher θα έβλεπα κάτι τέτοιο. Κι όμως, ποτέ μη λες ποτέ! Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Phil Demmel, πλήρως απογοητευμένος από τη κατάσταση στους MACHINE HEAD (“ήθελα να πάρω τα riffs μου και να φύγω!” είχε πει χαρακτηριστικά), αποχωρεί από το συγκρότημα το 2018. Παράλληλα, μαθαίνει ότι ο εμβληματικός τραγουδιστής Sean Killian των VIO-LENCE, παλεύει με κίρρωση του ήπατος σε τέταρτο στάδιο.
Έτσι, επανενώνει τους λοιπούς VIO-LENCE, για να συμμετάσχουν σε συναυλία – έρανο την ίδια χρονιά για τον Sean με τίτλο “Killian on command: an evening of vio-lence”. Μια συναυλία, με συμμετοχή διάφορων μορφών του Bay Area (Chuck Billy, Steve Souza μεταξύ άλλων) σε διάφορα κομμάτια, καθώς και τους MORDRED/BLESS THE DEAD να ανοίγουν τη συναυλία. Το νερό ήδη μπήκε στο αυλάκι. Οι θεραπείες αποδίδουν καρπούς, ο Sean Killian βγαίνει νικητής και πιο δυνατός από ποτέ, και την επόμενη χρονιά, ο ίδιος ο Demmel ανακοινώνει την ουσιαστική επανένωση της μπάντας.
Ανακοινώνονται οι πρώτες συναυλίες όπου οι VIO-LENCE παίζουν το “Eternal nightmare” (φόνος εκ προμελέτης, τρις ισόβια) στην ολότητα του, και οι οποίες στέφονται με απόλυτη επιτυχία (υπάρχουν ντοκουμέντα που το αποδεικνύουν), με το κοινό να δείχνει πως αφενός μεν δε τους έχει ξεχάσει, αφετέρου δε, ότι τους θέλει πίσω ακμαίους και ενεργούς. Ο καιρός περνάει, και η μπάντα βγάζει πρώτο δείγμα, τη διασκευή στο αθάνατο “California uber alles” των θρυλικών DEAD KENNEDYS. Η επιστροφή, έγινε πραγματικότητα. Παράλληλα, ανακοινώνεται και ότι η μπάντα έχει στα σκαριά ολοκαίνουργιο υλικό, υπογράφοντας με την ιστορική και αθάνατη Metal Blade.
Τίτλος του EP; “Let the world burn”! Όλα στάχτη και μπούρμπερη, με το μπάσιμο του πρώτου δείγματος που έβγαλαν στη δημοσιότητα: “Flesh from bone”. Ένα κομμάτι που θα δημιουργήσει πολλά σκηνικά απείρου κάλλους σε συναυλίες του συγκροτήματος, με τον Sean Killian να ακούγεται ορεξάτος, ακμαίος και σε σημεία ίσως πιο γρεζάτος/ακραίος από ότι στα νιάτα του. Δείγμα ανθρώπου που δεν επαναπαύεται στις δάφνες του όποιου παρελθόντος, αλλά ζει στο σήμερα της μουσικής που παίζει. Πανέμορφα καθαρή παραγωγή, που κολακεύει το μπάσο, και φυσικά τις κιθάρες. Οι δε κιθαρίστες (Bobby Gustafsson/Phil Demmel – ναι, ο γνωστός, από τους OVERKILL), μας γυρίζουν γλυκά στις ημέρες των “Eternal nightmare”/”Oppressing the masses”, όπου τα riffs φεύγανε σαν λεπίδες και κόβανε σβέρκους κομματάκια και τα leads κατέβαζαν σαγόνια!
Riffs σαν του “Screaming always”, είναι λες και περίμεναν 30 χρόνια τη σειρά τους στην ιστορία για να βγουν παγανιά! Μέχρι τη μέση, όπου το πιο ατμοσφαιρικό και γκρουβάτο πέρασμα με κιθάρα/μπάσο, κάνει αναφορά στην αισθητική του υπεραδικημένου “Nothing to gain” (τελευταία κυκλοφορία των Αμερικανών 19 ολόκληρα χρόνια πίσω!). Εκεί πάλι μας παραπέμπει και η εισαγωγή του “Upon their cross”, με βαριά riffs, που αφήνουν χώρο στο μπάσο να οδηγήσει το ρυθμό διακριτικά. Εδώ τα πόδια βιδώνονται στο έδαφος, και το κεφάλι πηγαίνει αργά πάνω κάτω. Ορισμένα riffs δε, μοιάζουν σαν να έχουν παρθεί από τις πιο thrash στιγμές των MACHINE HEAD, ενδεικτικά του υλικού που ο Demmel δεν ήθελε να χαραμιστεί θα έλεγε κάποιος άλλος, πιο πονηρεμένος από μένα!
Το “Gato negro” που ακολουθεί είναι ένας ατόφιος οδοστρωτήρας που μπορούσε να βρίσκεται κάλλιστα στο “Oppressing the masses” λόγω της πιο μεστής προσέγγισης, με υπέροχα τεχνικά riffs, και ασταμάτητη ενέργεια συνάμα που το καθιστούν επιεικώς φονικό! Στο τέλος, ο Sean Killian επιχειρεί κάτι σαν death metal φωνητικά, σε συνδυασμό με τα gang φωνητικά ή είναι ιδέα μου; Γιατί ήταν πολύ γουστόζικο διάολε! Η κυκλοφορία κλείνει με το ομώνυμο κομμάτι του EP: LET THE WORLD BURN! Είπαμε, στάχτη και μπούρμπερη, και η σύνθεση δικαιώνει το τίτλο της. Καταστροφικό riff, ορμητικός Sean Killian που ακούγεται συγκλονιστικά πεινασμένος, έτοιμος να σε φάει αμάσητο! Ξαφνικά, στη μέση έχουμε μια παύση με τον Sean να ακούγεται απειλητικός με τις κιθάρες να κάνουν τα πιο μοντέρνα αρπίσματά τους από πίσω, προτού επιστρέψουν σε ένα γκρουβάτο μέρος, και από εκεί, επιστροφή στο μακελειό!
Η καρδιά μου σε κάθε ακρόαση αυτού του EP, φτερουγίζει όλο και περισσότερο! Εξαιρετικό EP, πραγματικά δικαίωσε και ξεπέρασε όποια προσδοκία κι αν είχα. Οι VIO-LENCE κοιτάζουν με μεγάλη περηφάνεια το παρελθόν τους, και έχουν τη τεχνογνωσία να το φέρουν στο σήμερα. Xωρίς παρελθοντολαγνείες, χωρίς ντεμέκ old school παραγωγές, χωρίς σάλιο. Μόνο ωμή βία, βγαλμένη από τα άγια χώματα του San Francisco Bay Area. WELCOME BACK VIO-LENCE!
Γιάννης Σαββίδης
