Θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ως «τα πουλέν μου». Όταν έγραφα για το καταπληκτικό ντεμπούτο τους “A funeral for the world”, ελάχιστοι εκτός συνόρων είχαν πάρει χαμπάρι του τι γίνεται. Εντός συνόρων δε, οι αναφορές ξεκίνησαν πολύ «κατόπιν εορτής» και κυρίως με το δεύτερο, εξίσου κορυφαίο, “The poisoner”, όταν μπήκε στο κόλπο η Cruz del Sur. Αισθάνομαι λοιπόν ιδιαίτερη χαρά που μια τυχαία τότε βόλτα στο bandcamp, όταν ακόμη οι SANHEDRIN είχαν να επιδείξουν μια demo κασσέτα και μια «χούφτα» τραγούδια σε digital μορφή, με έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της γενιάς του και το ακολουθώ από τις πρώτες του μέρες.
Εξαρχής φαινόταν πως τούτο το power trio από το Brooklyn ήταν προορισμένο να ακολουθήσει μια συνεχή, ανοδική πορεία και πως θα κατέληγε σε μια μεγάλη εταιρεία. Όπερ κι εγένετο, αφού η κραταιά Metal Blade είναι πλέον το «σπίτι» του. Προδιαγεγραμμένη η τύχη, θα μου πεις, όταν ένα ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ ντεμπούτο, ακολουθείται από ένα ανάλογης ποιότητας δεύτερο άλμπουμ. Όπως δεδομένο είναι και το «βάρος» που θα ένιωσαν η Erika, o Jeremy και ο Nathan, όταν καλέστηκαν να ηχογραφήσουν το τρίτο και σημαντικότερο, αυτό της καταξίωσης. Έλα στη θέση τους λίγο. Δεν είναι και μικρό πράγμα, από το πουθενά, να αναφέρεσαι ως ένα από τα “next big things” του underground, που πολύ γρήγορα θα «μετακομίσει» στα mainstream «δώματα». Μα ξέρεις τι; Αυτό το βάρος είναι που οι πραγματικά ικανοί, το μετατρέπουν σε λάβαρο και με αυτό προχωρούν μπροστά. Άλλωστε οι ίδιοι δηλώνουν υπερήφανοι για τη μουσική που παρουσιάζουν και έτοιμοι να δείξουν στον κόσμο τι είναι ικανοί να κάνουν. Τους πίστεψα, και τους πιστεύω.
Οι δύσκολοι και αβέβαιοι καιροί, είναι που γίνονται η έμπνευσή τους. Αναποδιές, κακοτοπιές, χτυπήματα της μοίρας, όλα μπαίνουν κάτω από την πένα του group ώστε να αποτυπωθεί στο χαρτί αυτό το puzzle συναισθημάτων. Και η μουσική εκεί, παρούσα, έστω και με ελαφρώς διαφορετικό πρόσωπο τη φορά αυτή. Αν το “A funeral for the world” ήταν προσανατολισμένο σε ισόποσες αναλογίες μεταξύ 70s και 80s και το “The poisoner” επέκτεινε τους «ορίζοντες» και τα «όρια» της μπάντας, το “Lights on” είναι το ξεκάθαρο HEAVY METAL manifesto των SANHEDRIN. Είναι λες και μεταφέρεται ο ακροατής στις Η.Π.Α του 1983 και αφουγκράζεται το πάθος τριών μουσικών που, γεμάτοι ενθουσιασμό, αφού άκουσαν δίσκους σαν τα “Screaming for vengeance”, “British Steel”, “Heaven and Hell”, “Born in America”, “Another perfect day” και “Strong arm of the Law”, θέλησαν να παίξουν σαν τα είδωλά τους. Ναι, το έμπειρο αυτί θα «πιάσει» τις υποβόσκουσες εκείνες hard rock επιρροές από BLUE OYSTER CULT μεριά, οι οποίες βέβαια μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμη και ως “proto-metal”, μα το χαρακτηριστικό του ήχου δεν αλλάζει.
Το εξώφυλλο του δίσκου ανέλαβε και πάλι η Seventh Bell Artwork, παρουσιάζοντας για άλλη μια φορά ένα απολύτως ταιριαστό έργο. Πίσω από την κονσόλα κάθισαν ξανά το ίδιο το group και ο Colin Marston, καταφέρνοντας ένα αποτέλεσμα καλύτερο από ποτέ, αφού ο ήχος απέχει παρασάγγας από τις (υποτίθεται) γυαλισμένες και ουσιαστικά ψεύτικες, σύγχρονες «πλαστικούρες», «αναπνέει», βγάζει μια ιδιαίτερη «ζεστασιά» και μια απίθανη retro αίσθηση. Μιλάμε για ένα πραγματικό σεμινάριο που θα πρέπει να οδηγήσει εκ νέου πολύ κόσμο πίσω στα θρανία. Η Erica Stoltz με το μπάσο της σε ρόλο πρωταγωνιστή και όχι «φτωχού συγγενή» μοιράζει τις ερμηνείες της μεταξύ οργής και λυρισμού, οι κιθάρες του Jeremy Sosville παραμένουν “heavy as Hell”, μα την παράσταση κλέβουν εδώ τα old school τύμπανα του Nathan Honor. Κάτι από Vinny Appice, Bill Ward, Dave Holland, στακάτα χτυπήματα, πόνος στα δέρματα, η ευφυία της απλότητας σε όλο της το μεγαλείο. Και από τραγούδια; Δεν υπερτερεί/υστερεί κανένα, έχουν όλα τη δική τους ταυτότητα συνθέτοντας ένα ζηλευτό, ομοιογενές σύνολο. Το “Scythian Women” μόνο έχει διαφορετικό στιχουργικό περιεχόμενο, καθώς αναφέρεται σε ένα αρχαιολογικό εύρημα/ομαδικό τάφο τεσσάρων πολεμιστριών από τη Σκυθία, δίνοντας την αφορμή στη μπάντα να ξεφύγει προς στιγμή και να μιλήσει για αυτήν την ιδιαίτερη ιστορική πτυχή.
Ως υπέρμαχος της διαρκούς εξερεύνησης προς εύρεση του νέου εκείνου καλλιτέχνη που θα με κάνει να σηκώσω ανάστημα και να τον υπερασπιστώ στα μάτια κάθε παρελθοντολάγνου, δε χρειάζομαι πολλά λόγια για να επιχειρηματολογήσω, περί του γιατί ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ακούμε καινούργια μουσική. Έχουμε 2022. Ένας τεράστιος αριθμός κυκλοφοριών μας «βομβαρδίζει» κάθε μήνα. Είναι φυσιολογικό να υπάρχει αποπροσανατολισμός, κορεσμός ως και απώλεια ενδιαφέροντος για μεγάλη μερίδα κόσμου, που κλείνεται στο δικό του «κουκούλι» και επιμένει/εμμένει στα οικεία του ακούσματα. Εντούτοις, στον κύκλο της Ζωής, όπου τα γερασμένα totems παρακμάζουν, αποσύρονται ή/και θνήσκουν, είναι τετελεσμένο γεγονός πως νέες φουρνιές μουσικών θα τα αντικαταστήσουν. Απόλυτα; Όχι. Επάξια; Ναι. Το μόνο που χρειάζονται είναι η υποστήριξή μας, αφενός για να μην καταντήσουν το rock και το heavy metal μουσειακά είδη, αφετέρου για να μη γίνουμε εμείς γραφικοί, μουσειακοί ακροατές. So… LIGHTS ON!
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
