ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Stalingrad” – ACCEPT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andy Sneap
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Mark Tornillo
Κιθάρα – Wolf Hoffmann
Μπάσo – Peter Baltes
Κιθάρα – Herman Frank
Drums – Stefan Schwarzmann
Φαντάζομαι ότι ούτε ο πιο φανατικός οπαδός των ACCEPT δεν περίμενε μια τόσο εντυπωσιακή επιστροφή όταν η Nuclear Blast κυκλοφορούσε το “Blood of the nations” το 2010. Μιλάμε για ένα δίσκο που ακόμη μνημονεύεται (και θα μνημονεύεται) σαν ένα από τα καλύτερα comeback άλμπουμ όλων των εποχών. Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, η πίεση ήταν μεγάλη για τους Hoffmann και Baltes όταν έμπαιναν στο studio για να ηχογραφήσουν το διάδοχο του “Blood of the nations”. Θα μπορούσαν άραγε να διπλασιάσουν τις σερί επιτυχίες τους με τον Mark Tornillo πίσω από το μικρόφωνο; Θα ήταν τα νέα κομμάτια αντάξια όχι μόνο του πρόσφατου παρελθόντος αλλά και της συνολικής παρακαταθήκης των Γερμανών; Τέλος, θα κατάφερναν οι ACCEPT να διατηρήσουν αυτό τον καλλιτεχνικό οίστρο που τους έφερε δικαίως την εμπορική επιτυχία και συσπείρωσε μία νέα γενιά metal οπαδών; Σε αυτά τα ερωτήματα έπρεπε να δοθούν πειστικές απαντήσεις με το “Stalingrad”…άραγε δόθηκαν;
Καταρχάς, να ξεκινήσουμε με το τι ήταν (και τι είναι) το “Stalingrad”: ένας εξαιρετικός δίσκος, με κρυστάλλινη, ογκώδη παραγωγή, τραγούδια δομημένα στο ίδιο ακριβώς στυλ με το “Blood of the nations” και μία αψεγάδιαστη απόδοση στο studio. Το “Hung, drawn and quartered” που άνοιγε το δίσκο δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από το αντίστοιχο “Beat the bastards”, το ομώνυμο κομμάτι (με το πολυαγαπημένο πέρασμα από…Rocky IV και τον ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης) κοίταζε στα ίσα την ομώνυμη σύνθεση του “Blood of the nations”, το “Shadow soldiers” ήταν ένα εμπνευσμένο mid-tempo κομμάτι που «πάταγε» στα ίδια ακριβώς χνάρια με το “Kill the pain” κοκ. Δεν ξέρω αν διακρίνετε μία…κοινή πατέντα σε όλα τα παραπάνω αλλά αυτό ήταν ταυτόχρονα το ατού και το…μείον του “Stalingrad”. Τι εννοώ; Οι ACCEPT επέλεξαν να μην αλλάξουν ούτε κατ’ ελάχιστο την πετυχημένη συνταγή του “Blood of the nations” (και γιατί να το κάνουν, άλλωστε;) και το αποτέλεσμα πήρε φυσικά θετικό πρόσημο. Μάλλον, κάτι παραπάνω από θετικό πρόσημο αφού ο δίσκος ήταν πολύ καλός. Το θέμα όμως είναι ότι οι Γερμανοί, ακολουθώντας την ίδια τακτική, έχασαν το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της έκπληξης που δοκιμάσαμε όλοι μας με το “Blood of the nations”. Επιπλέον, με το να επιλέξουν με μία παρόμοια -κατά το μάλλον ή ήττον- συνθετική δομή δεν βοήθησε και τόσο στο να καταφέρει το “Stalingrad” να αναδειχθεί σε ένα ισότιμο status με το “Blood of the nations”. Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος πόσο εύκολο ήταν αυτό. Εξαιρετικά δύσκολο ως αδύνατο, είναι η απάντηση. Απλώς κάνουμε τον απολογισμό μας, δέκα χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία.
Η ουσία είναι, πάντως, ότι το “Stalingrad” ήταν ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ που δικαίωσε το ντόρο που είχε δημιουργήσει το “Blood of the nations” και διατήρησε το momentum για τους ACCEPT. Αυτό δεν θα πρέπει να το προσπερνάμε με ελαφρά τη καρδία καθώς μιλάμε για μπάντα που είχε τα χρονάκια της και είχε αλλάξει τον εμβληματικό τραγουδιστή της. Προσωπικά, δεν με ενόχλησε το γεγονός ότι υπολειπόταν ή έστω ακολουθούσε κατά πόδας το ”Blood of the nations”. Συνεχίζω και το ακούω πολύ ευχάριστα…και αυτό μετράει σε τελική ανάλυση.
Did you know that:
- Οι ACCEPT έδωσαν δύο ακόμη, εκπληκτικές συναυλίες στη χώρα μας στα πλαίσια της “Stalingrad Tour”.
- Κατά την προσφιλή τακτική των Γιαπωνέζων φίλων μας, ο δίσκος περιείχε ένα επιπλέον κομμάτι στην εγχώρια κυκλοφορία του. Ο τίτλος αυτού: “Never forget”.
- Μιλώντας για περιορισμένες εκδόσεις, αξίζει να αναφέρουμε ότι η Nuclear Blast τότε κυκλοφόρησε και τη limited edition του “Stalingrad” με bonus DVD (αποσπάσματα συναυλιών από την περιοδεία και δύο video-clips).
Σάκης Νίκας
