Νομίζω ότι η πιο κλισέ εισαγωγή στα κείμενα του “Worst to best” είναι το πόσο δύσκολο (ως αδύνατο) είναι να κατατάξεις αξιολογικά τραγούδια που συγκαταλέγονται σε ένα κλασικό και πολυαγαπημένο άλμπουμ. Επειδή όλα αυτά γίνονται όμως για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε δίσκους που άφησαν εποχή, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία η κατάταξη αυτή καθαυτή η οποία σε τελική ανάλυση είναι και καθαρά προσωπική και υποκειμενική υπόθεση.
Το “Slave to the grind” είναι ένα πραγματικό hard rock κόσμημα. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που μας έδωσε ποτέ το ένδοξο hair metal κίνημα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μη σας ξεγελάει το πιο…σκληρό ηχητικό περιτύλιγμα. Μιλάμε για ένα hair metal άλμπουμ με διαφορετική στιχουργική προσέγγιση το οποίο συμβαδίζει με αρκετές αντίστοιχες κυκλοφορίες του κινήματος των αρχών της δεκαετίας του ‘90 όπου η πιο street και heavy διάθεση υπερτερούσε σαφώς της party rock n’ roll ατμόσφαιρας της περιόδου 1985-1989. Αυτό για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα αλλά και να βάλουμε στη θέση τους κάποιους απολογητές που έχουν δώσει άλλη ταμπέλα στο “Slave to the grind” προκειμένου να κρύψουν το δικό τους…guilty pleasure.
- “Mudkicker” (3.56)
Δεν ξέρω για εσάς αλλά αυτό είναι ένα κομμάτι που εκ των υστέρων το χαρακτήρισα σαν τη συνεκτική γέφυρα του “Slave to the grind” με το “Subhuman race”. Αυτή την αίσθηση μου άφησε όταν το 1995 βγήκε το “Subhuman race”…σχεδόν υποσυνείδητα μου έφερε στο νου το κλίμα του “Mudkicker”.
11. “Creepshow” (3.59)
Όσο και αν τα gang vocals του ρεφραίν «ανεβάζουν» το κομμάτι, η αλήθεια είναι ότι το “Creepshow” είναι από τα κομμάτια που υπολείπεται σε σχέση με τα…αδερφάκια του στο “Slave to the grind”. Ωστόσο, η ερμηνεία του Seb είναι εξαιρετική…όπως και τα τύμπανα του Afusso.
10“Psycho love” (3.58)
Κομμάτι που από το «καλημέρα» καταλαβαίνεις ότι ο βασικός συνθέτης δεν είναι άλλος από τον Rachel Bolan. Εμπνευσμένη μπασογραμμή, ΟΚ κουπλέ και ρεφραίν με τη διαφορά ότι το “Slave to the grind” μας έδωσε πολύ καλύτερα τραγούδια από το “Psycho love”. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι κακό κομμάτι, έτσι; Μη λέμε τα αυτονόητα!
9. “Livin’ on a chain gang” (4.00)
Φανταστικό κομμάτι! Τα πάντα εδώ είναι αψεγάδιαστα…η ερμηνεία του Seb, τα δεύτερα φωνητικά, το πιασάρικο ρεφραίν. Διάολε, όλα είναι τέλεια εδώ! Τότε, θα αναρωτηθείτε ενδεχομένως, τι ΔΙΑΤΑΝΟ κάνει σε αυτή τη θέση; Ε, κάπου πρέπει να μπει και ΔΑΥΤΟ. Μη δίνετε σημασία…θα μπορούσε να είναι και ψηλότερα. Μόνο που δεν είναι…αν βγάζει νόημα όλο αυτό.
8. “Get the fuck out” (2.42)
Ειλικρινά σας μιλάω, χωρίς ίχνος υπερβολής. Μέχρι σήμερα –συχνά πυκνά- μου κολλάνε οι στίχοι από το συγκεκριμένο κομμάτι. Και αυτό κάτι δείχνει μετά από 31 χρόνια (εκτός από διαταραγμένη προσωπικότητα). Λατρεύω το “Get the fuck out”. Ξέρετε κάτι; Αν εξαιρέσουμε τα γνωστά hits, αυτό ήταν το πρώτο κομμάτι που μου κόλλησε όταν αγόρασα το δίσκο το 1991. Θα μπορούσε να είναι και #1 για άλλους λόγους…μόνο που δεν είναι (και αυτό)!
7. “The threat” (3.52)
Τι riff-άρα έγραψε ο Snake! Τι pre-chorus είναι αυτό! Τι φανταστικό refrain είναι αυτό! Να σας πω την αλήθεια, θεωρώ το “The threat” σαν ένα κομμάτι που θα έμπαινε άνετα στο ντεμπούτο. Έχει αυτή την αισθητική και είναι πραγματικά κρίμα που είναι από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια τους. Επίσης, είναι κρίμα που είμαι αναγκασμένος να το τοποθετήσω στην έβδομη θέση.
6. “Riot act” (2.42)
Αδερφάκι του “Get the fuck out” με μία punk αισθητική που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για το ποιος σκαρφίστηκε το riff (Bolan). Ακόμη και το solo του Snake είναι διαφορετικό σε σχέση με την προσέγγιση όλων των υπολοίπων στο δίσκο. Ρεφραινάρα με gang vocals που κάνει περήφανους τους απανταχού hair metallers εκεί έξω (όλους εμάς, δηλαδή…). Δεν είμαι σίγουρος αν προτιμώ τη live εκδοχή από τη studio version.
5. “Quicksand Jesus” (5.26)
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα που έλεγε και ο SAKIS. Ειλικρινά, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια…ΟΛΑ όμως…θα μπορούσαν να είναι στο #1. Καταρχάς, οι 3 μπαλάντες είναι απόλυτα διαμάντια σε στιχουργικό και αμιγώς μουσικό επίπεδο. ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ! Το “Quicksand Jesus” βρίσκεται αξιολογικά λίγο πιο κάτω διότι από τις τρεις μπαλάντες είναι εκείνη που έχω ακούσει λιγότερες φορές (δηλαδή 652.768 φορές έναντι 652.974 των άλλων δύο). Θα ήθελα να σας προτρέψω να αφιερώσετε λίγο χρόνο και να προσέξετε τους στίχους και στις τρεις μπαλάντες του δίσκου. Τελειότητα!
4. “Slave to the grind” (3.31)
“The noose gets tighter around my throat”…κάπως έτσι αισθάνομαι όσο πλησιάζω στην κορυφή. Η demo εκδοχή του τραγουδιού είναι αυτή που καταλήγει στο δίσκο (πολύ σωστή απόφαση των Wagener + SKID ROW) αφού πιάνει σε υπερθετικό βαθμό την in your face αισθητική της σύνθεσης. Τι video clip είναι αυτό! Στιχάρες βγαλμένες μέσα από την καθημερινότητα που εκφράζουν ή θα έπρεπε να εκφράζουν τουλάχιστον τους πάντες.
3. “In a darkened room” (3.57)
Μεγαλείο! Τα πάντα εδώ είναι τέλεια ενώ θα ήθελα να εξάρω την απολύτως ταιριαστή μίξη και παραγωγή του Wagener στο εν λόγω κομμάτι. Αν ακούσετε το “In a darkened room” με ακουστικά τα πάντα ακούγονται πεντακάθαρα και στη…σωστή θέση! Το ξέρω ότι το πρώτο πράγμα που μας «αρπάζει» σε ένα τραγούδι είναι η μουσική αλλά εδώ οι στίχοι νομίζω ότι είναι συγκλονιστικοί και δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο. Το solo του Snake είναι από άλλο πλανήτη (όπως και το intro) και θα σταματήσω εδώ γιατί, αν συνεχίσω, θα γράψω δεκάδες παιάνες!
2. “Monkey business” (4.20)
Στημένοι στην τηλεόραση αναμένοντας το νέο video clip των SKID ROW στο Headbanger’s Ball πίσω στο μακρινό 1991. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας! Τι κομματάρα ήταν αυτή! Τι επιστροφή ήταν αυτή! Τα gang vocals που τόσο έντονα χρησιμοποιήθηκαν στο “Slave to the grind” αναδείκνυαν το υπέρτατο αυτό πρώτο single. Το video…; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το χαρακτηριστικό περπάτημα του Seb…σίγουρα όχι οι γυναίκες! Τα πάντα εδώ είναι τέλεια και τελείως ψυχρά ΑΥΤΟ είναι το αγαπημένο μου τραγούδι στο άλμπουμ. Τότε γιατί δεν είναι πρώτο; Έτσι!
1. “Wasted time” (5.50)
Εντάξει, παιδιά…κάποια πράγματα ΔΕΝ γίνεται να είναι υποκειμενικά. ΔΕΝ μπορεί να υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ εκεί έξω που να μένει ασυγκίνητος ακούγοντας αυτό εδώ το κομμάτι. ΔΕΝ γίνεται να μην εντυπωσιαστεί από την ερμηνεία του Seb, τις ακουστικές κιθάρες των Snake και Hill αλλά και τον τσαμπουκά που βγάζει αυτή η μπαλάντα. Διάολε, τι ΣΤΙΧΑΡΕΣ είναι αυτές! Κύριοι, αυτοί είναι οι SKID ROW, οι πραγματικοί, οι ορθόδοξοι SKID ROW! Ξέρετε τι εννοώ…το έχω εκφράσει αρκετές φορές άλλωστε. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το “Wasted time” είναι η κορυφαία σύνθεση του “Slave to the grind” για χίλιους λόγους. Και ας προτιμώ εγώ το “Monkey business”. Εδώ είναι άλλο επίπεδο. Μακάρι να υπήρχε ανάλογη συνέχεια για τους SKIDS αλλά…ΔΕΝ!
Σάκης Νίκας
