Οι φίλοι των EXODUS σίγουρα γνωρίζουν καλά το όνομα των HATRIOT. Μιλάμε για την μπάντα που έφτιαξε ο Steve “Zetro” Souza το 2010 μαζί με τους γιους του Cody και Nick στο μπάσο και στα τύμπανα αντίστοιχα, και κυκλοφόρησαν δύο πολύ καλά άλμπουμ, το “Heroes of origin” (2013) και “Dawn of the new centurion” (2014). Η επιστροφή του “Zetro” στους EXODUS το 2014, τον υποχρέωσε λόγω αυξημένων υποχρεώσεων να αποχωρήσει από τους HATRIOT και τον Cody να αναλαμβάνει εκτός από το μπάσο και τα φωνητικά. Πλαισιωμένοι από τους κιθαρίστες Kosta Varvatakis και Kevin Paterson, τα αδέρφια Souza κυκλοφόρησαν το 2019 το πολύ δυνατό “From days unto darkness” και τώρα, τρία χρόνια αργότερα, οι HATRIOT επιστρέφουν με το τέταρτο άλμπουμ τους που τιτλοφορείται “The vale of shadows”.
Με ένα πρώτο άκουσμα, το “The vale of shadows” δείχνει την τάση των HATRIOT που υπέβοσκε ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ τους, δηλαδή να απαγκιστρωθούν από το άρμα των EXODUS και να κινηθούν σε ένα πιο προσωπικό ήχο. Φυσικά κάτι τέτοιο μόνο εύκολο δεν είναι καθώς η σκιά του μπαμπά Souza εξακολουθεί να πέφτει βαριά επάνω τους, κυρίως στα φωνητικά του Cody που είναι… like father like son. Στον μουσικό τομέα, οι HATRIOT από τη μία πατούν γερά στις old school thrash ρίζες που έχουν μπολιαστεί, από την άλλη εμπλουτίζουν τον ήχο τους με πιο hardcore και groovy στοιχεία. Ομολογώ ότι αυτή η πιο μοντέρνα προσέγγιση αρχικά με ξένισε λιγάκι, από την άλλη κατανοώ όμως απόλυτα την ανάγκη των HATRIOT να αποκτήσουν την δική τους ταυτότητα και να μην θεωρούνται πλέον κλώνοι των EXODUS, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαρνιούνται ή δεν είναι υπερήφανοι για την βασική τους επιρροή.
Στο νέο δίσκο τους, οι HATRIOT υιοθετούν έναν πιο πριμαριστό ήχο, κοντά στα μοντέρνα πρότυπα, που φέρνει στο μυαλό μπάντες όπως για παράδειγμα οι TRIVIUM εποχής “The crusade”, κάτι που γίνεται σαφές από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το θυελλώδες “Horns & halos”. Αμιγώς κιθαριστικός δίσκος, με πολύ έξυπνα και καταιγιστικά riffs αλλά και με μελωδικότατα solos. Προσωπικά μου άρεσε πολύ αυτό το κράμα old school και μοντέρνου thrash, καθώς εκτιμώ ότι προσδίδει περισσότερη ποικιλία στον ήχο τους και παράλληλα κρατά το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο. Συνθετικά, όλα τα κομμάτια κινούνται με τα φρένα σπασμένα και τις ταχύτητες στο κόκκινο, πάντα όμως με αξιοθαύμαστη τεχνική και μαεστρία, με εξαίρεση το τραχύ mid tempo “Clemency denied” που αποτελεί και μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, και το πανέμορφο δίλεπτο instrumental “Murderous tranquility”. Από εκεί και πέρα, εκτός από τα προαναφερθέντα τραγούδια, ξεχώρισα τα in-your-face “Forceful balance” και “Hymn for the wicked”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου υστερούν κάπου. Συνολικά έντεκα καλοδουλεμένες, φρενιασμένες συνθέσεις που θα ικανοποιήσουν κάθε γούστο. Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ για μια ακόμα φορά στα φωνητικά του Cody, που, όταν δεν ακούγεται σαν τον πατέρα του βγάζει μια brutal χροιά που ξερνάει οργή και μίσος, κάτι που ταιριάζει απόλυτα στο όλο κλίμα του δίσκου.
Το “The vale of shadows” είναι ένα πολύ καλό δείγμα μοντέρνου, φρέσκου thrash metal που απαιτεί από τον ακροατή να τον προσεγγίσει χωρίς παρωπίδες και με ανοιχτά αυτιά. Οι πιο παραδοσιακοί φίλοι του είδους ενδεχομένως και να απογοητευτούν. Για όλους τους υπόλοιπους όμως, το νέο άλμπουμ των HATRIOT έχει πολλά να προσφέρει, αρκεί να του δώσετε τον χρόνο και την ευκαιρία που του αξίζει. Ο μπαμπάς Souza θα είναι σίγουρα υπερήφανος για τα παιδιά του.
8 / 10
Θοδωρής Κλώνης
