Την λατρέψαμε, την χάσαμε και την απαρνηθήκαμε. Με αυτή τη σειρά και μέχρι σήμερα δίχως κάποια αλλαγή. H Lita Ford μας χάρισε αρκετές ευχάριστες και μελωδικές στιγμές με τις THE RUNAWAYS αλλά και με την προσωπική της καριέρα. Αφού εξαφανίστηκε για αρκετά χρόνια, η τελευταία της κυκλοφορία ήταν… για τα σκουπίδια.
Τι θα μας παρουσιάσει λοιπόν με το “Living like a runaway”; Μπορεί να επανέλθει; Πρέπει να παραδεχτούμε ότι με προσεκτικές κινήσεις, επιχειρεί να μας ξανακερδίσει. Από τον προσεκτικό τίτλο που παραπέμπει στο παρελθόν της, τις φωτογραφίες της, που (ας είναι καλά το retouche) θυμίζουν τα 80’s, αλλά και τις μελωδικές τις αναφορές σε κλασικές της συνθέσεις, η Lita Ford προσπαθεί να σταθεί στο σήμερα, στηριζόμενη στο χτες.
Αν και το ομώνυμο “Living like a runaway”, είναι μια καλή πνοή, το άλμπουμ είναι πολύ μέτριο. Ας προσθέσουμε την προτροπή της ίδιας να ακούσουμε ολόκληρο το άλμπουμ, δίχως να απομονώσουμε κομμάτια, τότε χάνουμε ακόμα και τις καλές στιγμές. Η Lita Ford, γράφει για την αγάπη για την ζωή και θεωρητικά, το άλμπουμ είναι ώριμο στιχουργικά. Μουσικά όμως είναι άγευστο με πολλές ανάλατες συνθέσεις.
Στα θετικά να πούμε ότι είναι ανώτερο του “Wicked wonderland”, αν και αυτό ήταν τόσο καταστροφικό που δεν αποτελεί έκπληξη. Ηχητικά, προσπαθεί να φέρει κάτι από την παλιά μουσική της αίγλη και το “Asylum” αν και αργόσυρτο, είναι μια καλή νότα. Επίσης το “Devil in my head” με το βαρύ και κάπως πιο μοντέρνο ριφ, ξεχωρίζει.
Ανακεφαλαιώνοντας… Προσπεράστε.
5 / 10
Γιώργος “M.M.” Κουκουλάκης
