“Always stay loose”
Μετά τη βότκα, τη μπύρα και το κρασί MOTORHEAD (για το ουίσκι θα περιμένουμε για πάντα, αφού ο Lemmy είναι γνωστός για την προτίμησή του σε μία ιδιαίτερη μάρκα), έχουμε πλέον και τα ακουστικά MOTORHEAD, που προφανώς ονομάστηκαν έτσι από το συγκρότημα!!!
«Δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο σχέδιο πίσω απ’ αυτά», μας εξηγεί ο ευδιάθετος Mikkey Dee και χαιρόμαστε που δεν χρησιμοποιεί αγαπημένες φράσεις καλλιτεχνών που κάνουν PR λέγοντας ότι «αν δεν σου αρέσουν τα ακουστικά μας, είτε είσαι ψεύτης είτε δεν έχεις ιδέα!!!». «Τα βλέπουμε όλα πολύ ήρεμα. Όλα έχουν πλάκα κι έχουν επιτυχία, οπότε είπαμε απλά «γιατί όχι;». Η ιδέα για τα ακουστικά MOTORHEAD, τριβέλιζε στο μυαλό μας πολύ καιρό. Τα πρώτα δείγματα ήταν απογοητευτικά, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ cool”.
Τι σου αρέσει περισσότερο; Το κρασί, ή βότκα ή η μπύρα MOTORHEAD;
Είμαι πολύ χαρούμενος με τη μπύρα. Ιδιαίτερα όμως υποστηρίζω το snus μας (σ.σ. το snus είναι επεξεργασμένο ταμπάκο που μπαίνει στο εσωτερικό μέρος του άνω χείλους, το χειρίζεσαι σαν καραμέλα και δίνει ένα «σέξι» φούσκωμα). Το πιο σημαντικό με όλα αυτά, είναι να ταιριάζει με τους MOTORHEAD. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κρέμα για το πρόσωπο με το όνομά μας…
Γιατί όχι; Ίσως θα μπορούσατε να το κάνετε με το motto «Γίνετε όσο μεγάλος είναι ο Lemmy, χωρίς ρυτίδες»!!!
Χαχαχα! Όχι, άστο καλύτερα. Δεν θέλουμε να καταστρέψουμε το όνομα των MOTORHEAD, αλλά μας ενδιαφέρει να το χρησιμοποιήσουμε και πέρα από τα συνηθισμένα κανάλια…
Τα συνηθισμένα κανάλια έβγαλαν το “The world is ours – Vol. 2 – Anyplace crazy as anywhere else”. Πως βγάζετε αυτούς τους τίτλους; Είναι σχεδόν ίδιος με το “Everything louder than everyone else” και το “Everywhere further than anyplace else”…
O Lemmy, ο Phil κι εγώ καθόμαστε μαζί και βγάζουμε τους τίτλους. Το βασικό είναι να ακούγεται λίγο διεστραμμένο το αποτέλεσμα.
Η παράδοση άρχισε με το “No sleep ‘til Hammersmith”. Ήταν ένα motto ενός roadie που ήταν τίγκα στις αμφεταμίνες στην περιοδεία του 1981 κι δεν είχε κοιμηθεί μέχρι τη συναυλία στον συναυλιακό χώρο του Λονδίνου κι όχι κάποια αναφορά στο μέρος που έγινε το πρώτο live άλμπουμ.
Το ίδιο συμβαίνει και με το “Stage fright”. Σοβαρά τώρα, ποιος από τους MOTORHEAD μπορεί να έχει τρακ πριν βγει στη σκηνή;
Κάποιοι μουσικοί έχουν ακόμα τρακ ακόμα και ύστερα από 40 χρόνια καριέρας.
Σίγουρα όμως κανένας από εμάς.
Όταν δει κανείς live τους MOTORHEAD, είτε στην πραγματικότητα είτε σε video, είναι προφανές ότι είσαι το πιο αεικίνητο μέλος του γκρουπ. Ο Lemmy και ο Phil Campbell –να το θέσω απαλά- κινούνται πολύ λίγο, ενώ εσύ είσαι λες κι έχεις μέλισσες στο παντελόνι σου!
Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Είμαι πάντα έτσι. Στους MOTORHEAD, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους δύο, θέλω να φαίνομαι σαν ενός είδους frontman. Όσο πιο πολύ κουράζομαι, τόσο πιο καλά παίζω. Μπορεί να με βοηθήσει ακόμα και η άσχημη διάθεση.
Τι σου προκαλεί κακή διάθεση;
Το γεγονός ότι κουράζομαι (γέλια). Μισώ να καταρρέω σωματικά. Τότε είμαι πολύ ενοχλητικός σαν άτομο.
Θα είσαι κουρασμένος στη διάρκεια του show και τσαντισμένος με τον εαυτό σου;
Ακριβώς αυτό (γελάει πάλι).
Οι συναυλίες σας συνήθως διαρκούν γύρω στα 90 λεπτά. Νιώθεις κουρασμένος στο τέλος ή θα άντεχες για λίγο ακόμα;
Βλέπω τη συναυλία σαν ένα δρόμο αντοχής. Έχω τρέξει στο Γκέτεμποργκ έναν «ημιμαραθώνιο», δηλαδή 21 χιλιόμετρα. Μία εβδομάδα πριν είχα κάνει τζόκινγκ για τρία χιλιόμετρα. Αυτή ήταν η προετοιμασία μου. Αν δεν γυμναζόμουν, δεν θα μπορούσα να λάβω μέρος σ’ έναν τέτοιο αγώνα (γέλια). Το ίδιο συμβαίνει και με τους MOTORHEAD. Αν δεν έχεις την απαραίτητη φυσική κατάσταση, πέφτεις νεκρός μετά από μισή ώρα. Από την άλλη, δεν θα μπορούσα να παίζω και για πέντε ώρες.
Κάνεις κάποια αθλήματα πιο συστηματικά;
Παίζω πολύ χόκεϊ, ποδόσφαιρο και τένις. Είμαι συνέχεια σε κίνηση.
Αν συγκρίνεις το “The world is ours – Vol. 1” με τον διάδοχό του, είναι αξιοσημείωτο πόσο άκαμπτο είναι το setlist. Δεν μπορείτε να το κάνετε πιο εύκαμπτο;
Ωχ πια… Πάλι το ίδιο, κουραστικό θέμα. Γνωρίζω καλά τι θέλεις να πεις. Υπάρχουν όμως μέρη στη συναυλία που δεν μπορείς να αλλάξεις ούτε ένα τραγούδι. Αν το κάνεις, ο κόσμος θα σου την πέσει και αρχίσει να σε βρίζει. Πάντα θέλεις το ένα ή το άλλο τραγούδι επιπλέον, αλλά δεν μπορούν να βρουν πιο κλασικό τραγούδι να βγει έξω από το setlist.
Κι όμως. “Stay clean”, “Metropolis”…
Εννοείς να μην τα παίζουμε;
Έχετε πολύ καλύτερα τραγούδια, που δεν τα έχετε παίξει τρία εκατομμύρια φορές…
Θα συμφωνήσω μαζί σου. Αλλά το 99% των οπαδών, δεν συμφωνούν μ’ αυτό.
Το “The world is ours – Vol. 2”, με αυτόν τον τρόπο όμως, δεν είναι καθόλου διαφορετικό από το πρώτο μέρος. Γιατί λοιπόν να αγοράσει ένας οπαδός των MOTORHEAD άλλο ένα live και να το βάλει στο ράφι;
Το “Volume 2”, ξεκινά από το τέλος του προηγούμενου DVD. Πάμε τον θεατή ένα εικονικό ταξίδι μαζί μας και τον βάζουμε να μοιραστεί τις εμπειρίες μας από την τελευταία μας περιοδεία. Το πρώτο μέρος ήταν σούπερ. Το ίδιο και το δεύτερο».
Θα ήταν πιο ενδιαφέρον να βλέπαμε περισσότερο υλικό behind the scenes.
Έχεις δίκιο. Θα πρέπει να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ χωρίς καθόλου live τραγούδια, απλά να μας δείχνει εκτός σκηνής.
Κάτι σαν την ταινία για τον Lemmy δηλαδή, με τη μόνη διαφορά ότι εκτός από τον κύριο Kilmister, υπάρχουν και δύο ακόμα μέλη, όπως εσύ και ο Phil έχετε ήδη επανειλημμένα παραπονεθεί για την ταινία.
Ακριβώς (γέλια).
Εκτός από το πρώιμο στάδιο με τον θρυλικό ντράμερ, Phil Taylor, βρίσκεσαι σ’ ένα βουνό από δυνατά MOTORHEAD τραγούδια. Για ποιο άλμπουμ, στο οποίο έχεις παίξει ντραμς, είσαι πιο περήφανος;
Είναι μία κλασική ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω 100%. Κάθε δίσκος έχει τη θέση του και κάποιοι ανήκουν σε μία συγκεκριμένη φάση της μπάντας, κάποιοι άλλοι είναι διαχρονικοί. Το “Bastards”, για παράδειγμα, είναι ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, αλλά είχε βγει σε μία δύσκολη περίοδο για εμάς (σ.σ. όταν είχαν υπογράψει στη ZYX, που ήταν εταιρία με dance σχήματα, με την οποία δεν ήταν και ιδιαίτερα χαρούμενοι). Το “Sacrifice”, το “Overnight sensation” και το “Snake bite love” ήταν καλά, αλλά τους τέσσερις τελευταίους δίσκους, στους οποίους έχει κάνει παραγωγή ο Cameron Webb, τους έχω πιο πολύ στην καρδιά μου. Δείχνουν απόλυτα καλά αυτό που είναι οι MOTORHEAD σήμερα. Το “Overnight sensation”, δείχνει πιο παλιό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα.
Και ο Lemmy δεν είχε μούσι στο εξώφυλλο.
Ακριβώς (γέλια). Μου αρέσει ο δίσκος. Είναι πολύ μελωδικός, αλλά είναι κάτι άλλο. Θα μπορούσα να αντιστρέψω την ερώτησή σου λέγοντας ότι το άλμπουμ με εμένα στα ντραμς που μου αρέσει λιγότερο, είναι το “Snake bite love”. Έγινε βιαστικά. Αν συνθέταμε για ένα μήνα ακόμα, θα είχαμε γράψει πιο επιτυχημένα τραγούδια.
Είναι πιο εύκολο να διαλέξεις έναν αγαπημένο δίσκο των MOTORHEAD, πριν από την έλευσή σου το 1992;
Δεν υπάρχει κάποιος πραγματικά κακός δίσκος. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί βέβαια, παρότι θεωρούνται πλέον κλασικοί. Το “Another perfect day”, ήταν πάντα ο αγαπημένος μου δίσκος, παρότι για πολλά χρόνια βρισκόταν στη σκιά άλλων κυκλοφοριών.
Εσύ κι ο Phil γράφετε σχεδόν όλη τη μουσική στους MOTORHEAD. Πως βλέπετε την αντίθεση ότι οι πωλήσεις δίσκων σας έχουν πτώση τη στιγμή που οι άνθρωποι που δημιουργούν τη μουσική έχουν συνεχώς νέες ιδέες;
Οι πωλήσεις δίσκων δεν ήταν ποτέ σημαντικές για εμάς. Δεν μπορώ να σου πω πόσες φορές ήρθαν σε μας οι δισκογραφικές εταιρίες και μας παρακαλούσαν να γράψουμε έστω κι ένα τραγούδι που να μπορούσε να παίξει στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Θα μπορούσαμε σε μία τέτοια περίπτωση να πουλήσουμε αμέσως 200.000 περισσότερους δίσκους. Το μόνο που σκεφτόμαστε όμως, είναι “Fuck off!”. Γράφουμε αυτό που θέλουμε. Αν αρέσει στους οπαδούς μας, αυτό είναι bonus. Αν πουν ότι είναι τα χειρότερα σκατά που έχουν ακούσει, είναι ΟΚ επίσης.
Οι MOTORHEAD το 1975 είχαν περιγραφτεί από μερίδα του Τύπου ως η «χειρότερη μπάντα στον κόσμο» και σήμερα είστε είδωλα. Επομένως, φαντάζομαι ότι σχεδόν κανείς δεν έρχεται να σας πει κατά πρόσωπο ότι ένας δίσκος σας είναι σκατά…
Τουλάχιστον όχι στα μούτρα μας, όπως κάθεσαι εσύ τώρα. Αλλά υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν υπολογιστές και σχολιάζουν οτιδήποτε συμβαίνει… Υπάρχει κόσμος που σχολιάζει ακόμα και τα παπούτσια που φοράμε. Αυτές οι ηλιθιότητες είναι συνήθως ανώνυμες και τις περισσότερες φορές εντελώς σκουπίδια. Είναι όλοι δειλοί και δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Πάντως δείχνεις ότι σε απασχολεί αυτό σοβαρά.
Αν με απασχολούσαν αυτές τις βλακείες, θα είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό (γέλια). Γενικά, παίρνω τη ζωή όπως είναι, με όλα τα πάνω και τα κάτω της. Δεν μας πιάνει πανικός όταν δεν πάνε όλα καλά σχετικά με τους MOTORHEAD. Άλλες μπάντες σχεδιάζουν μεγαλόπνοα πλάνα και αμέσως κοπιάρουν τις παλιές τους επιτυχίες για ξανακερδίσουν αναγνωρισιμότητα. Εμείς όμως, προτιμούμε να σεβόμαστε τους εαυτούς μας και να συνεχίζουμε να βγάζουμε καλούς δίσκους. Δεν κοιτάμε πίσω συχνά, επειδή η ζωή τρέχει γρήγορα και σε ξεπερνά.
Και ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο όλο και περισσότεροι οπαδοί ανησυχούν για την υγεία του Lemmy, παρότι έχει σταματήσει κάποια από τα επιβλαβή πράγματα που έκανε στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα εδώ κι έξι μήνες έχει σταματήσει το κάπνισμα.
Καλά, είναι και 67 χρονών!!! Ήταν ήδη μεγάλος όταν ξεκίνησε τους MOTORHEAD (γέλια)!!! Γίνομαι 50 χρονών του χρόνου κι αισθάνομαι πιο υγιής και τεχνικά καλύτερος από ποτέ!
Αλλά ο Lemmy δεν είναι και σούπερ στη φυσική του κατάσταση.
Να το θέσω έτσι: Κανονίζουμε την πορεία του καραβιού των MOTORHEAD κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Lemmy. Δεν μπορούμε να παίζουμε τόσες πολλές συναυλίες και κάνουμε περισσότερα ρεπό. Αλλά επιστρέφουμε. Απλά κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα. Τον επόμενο χρόνο θα έχουμε νέο άλμπουμ κι εγώ με τον Phil έχουμε ήδη τελειώσει τη μισή μουσική.
Jan Jaedike
(μετάφραση: Σάκης Φράγκος)
www.imotorhead.com
Line-up:
Ian “Lemmy” Kilmister – φωνητικά, μπάσο
Phil “Wizzo” Campbell – κιθάρες
Mikkey Dee – ντραμς
Δισκογραφία:
“Motorhead” (1977)
“Overkill” (1979)
“Bomber” (1979)
“On parole” (1979)
“Ace of spades” (1980)
“Iron fist” (1982)
“Another perfect day” (1983)
“Orgasmatron” (1986)
“Rock n’ roll” (1987)
“1916” (1991)
“March or die” (1992)
“Bastards” (1993)
“Sacrifice” (1995)
“Overnight sensation” (1996)
“Snake bite love” (1998)
“We are Motorhead” (2000)
“Hammered” (2002)
“Inferno” (2004)
“Kiss of death” (2006)
“Motorizer” (2008)
“The world is yours” (2010)
