Περίεργη περίπτωση οι FLOTSAM AND JETSAM. Ενώ είχαν βγάλει δύο εξαιρετικούς δίσκους, το “Doomsday for the deceiver” και το μοναδικό “No place for disgrace”, έμειναν στην ιστορία ως «η μπάντα του Jason Newsted» πριν πάει στους METALLICA. Το “When the storm comes down”, που ακολούθησε, είναι ίσως η μεγαλύτερη απογοήτευση που ένιωσα από αγαπημένο μου συγκρότημα. Ευτυχώς ήρθε το εκπληκτικό “Cuatro”, που έδωσε νέα πνοή στο σχήμα, αλλά οι καιροί εκείνοι δεν ευνοούσαν το heavy metal… Ήρθε λοιπόν το “Drift”, το οποίο θάφτηκε κατά κόρον από τους κριτικούς, με τη δικαιολογία ότι δεν ήταν metal. Προσωπικά είναι πολύ αγαπημένος δίσκος, αν και όχι του επιπέδου του “Cuatro”. Μετά από σιωπή μερικών ετών, ήρθε το “High”, από ανεξάρτητη εταιρία αυτή τη φορά (Metal Blade), αφού από το “When the storm…” μέχρι και το “Drift”, ήταν σε πολυεθνική (έχει τη σημασία του αυτό, αφού δείχνει ότι έπαιξε ρόλο στη μουσική κατεύθυνση), το οποίο, στο δείγμα που έχω στα χέρια μου 15 χρόνια τώρα, έγραφε πάνω “It’s metal so fuck off”!!! Ευθείες βολές δηλαδή κατά όσων τους κατηγορούσαν ότι δεν ήταν metal.
Για ποιο λόγο γράφω όλα αυτά; Διότι, οι FLOTSAM AND JETSAM, δηλώνουν με το “Ugly noise”, ότι ο δίσκος αυτός είναι METAL, κάτι ανάμεσα στο “Cuatro” και το “Drift” και πλάκα είναι ότι αυτός ακριβώς είναι ο χαρακτηρισμός που θα του έδινα κι εγώ. Βέβαια, ο τρόπος που είχαν χειριστεί την εμπορική αποτυχία του “Drift”, έδειχνε ότι δεν συμμερίζονταν την «μεταλλοσύνη» του συγκεκριμένου δίσκου. Και το “Ugly noise”, δεν θα έλεγα ότι είναι και ο πιο ακραιφνώς metal δίσκος. Σίγουρα όχι thrash, αλλά και με πιο rock στιγμές. Οι FLOTS, πλέον, δεν ανήκουν στη Nuclear Blast κι επέλεξαν να στραφούν σε πιο DIY μονοπάτια, ζητώντας από τους οπαδούς τους να χρηματοδοτήσουν το άλμπουμ τους, όπως και έγινε και βγαίνει μέσω της Pledge Music, του site ουσιαστικά που κάνει τέτοιου είδους καμπάνιες (πολύ ενδιαφέρον project, αλήθεια). Με τον Kelly David Smith πίσω από τα τύμπανα μετά από 14 χρόνια, οι FLOTSAM δημιούργησαν έναν πραγματικά σκοτεινό δίσκο, αλλά έχω ορισμένες διαφωνίες σχετικά με τον ήχο, που θεωρώ ότι είναι υπερβολικά «ξερός», ιδίως στις κιθάρες, με τραγούδια που δεν είναι όλα στο ίδιο επίπεδο, αφού για κάθε “Play your part” υπάρχει κι ένα “Rabbit’s foot” που ακροβατεί με το hard rock. Οι καλές στιγμές υπερισχύουν και αφορούν –για τα γούστα μου- τα πιο uptempo κομμάτια, όπως το “Gitty up”, το “Rage”, το “Motherfuckery” ή το “Machine gun”. Εννοείται ότι η φωνή του Eric AK είναι για μία ακόμη φορά ξεχωριστή και μου αποδεικνύει γιατί είναι από τους τραγουδιστές που λατρεύω τη χροιά τους όλα αυτά τα χρόνια.
Ενισχύστε το συγκρότημα στην προσπάθειά του, αν κι εγώ είχα πιο υψηλές απαιτήσεις. Θέλει κουράγιο να στηριχτείς αποκλειστικά στους οπαδούς σου. Flots till death.
7 / 10
Σάκης Φράγκος
