Ομολογώ ότι περίμενα με αγωνία αυτό το album, για να μου λυθούν πολλές απορίες όσον αφορά τους NIGHTFALL αυτής της περιόδου. Τα συμπεράσματα που έβγαλα στην προακρόαση μεγεθυνθήκαν μετά από τις πολλαπλές ακροάσεις του δεύτερου δίσκου τους για τη θρυλική Metal Blade.
Με ήχο καρμπόν με το “Astron black and the thirty tyrants”, το μουσικό άρμα του Ευθύμη Καραδήμα δείχνει να φτάνει στην κορύφωση της πολύχρονης πορείας του. Ένας δίσκος πλημμυρισμένος από μουσικά θέματα, τα οποία συνδέονται με πολλαπλούς τρόπους! Πότε με τον ευφάνταστο ήχο του Στάθη Κάσσιου, πότε με τις αλλαγές ρυθμών του rhythm section υπό την εποπτεία του Jorg Uken – o Στάθης Ρήδης δεν ηχογράφησε τα μέρη του μπάσου λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων – και πότε με τις εκπληκτικές κιθαριστικές γέφυρες των Constantine και Evan Hensley, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα πλέγμα ήχων μοναδικό στην ιστορία των NIGHTFALL!
Το “Astron black” ήταν πιο primitive και δεν είχε την ανάπτυξη και την περίπλοκη εξέλιξη στη δομή των νέων τους κομματιών. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι εκείνος ο δίσκος ήταν σαν προπομπός ή ακόμα και προετοιμασία για αυτό το album. Πιστεύω πως η αλήθεια κρύβεται στο γεγονός ότι εκείνος ο δίσκος δεν ήταν προϊόν συλλογικής προσπάθειας, όπως αυτός εδώ. Καθόλου τυχαία νιώθεις μετά από πολλές ακροάσεις, ότι όλα τα όργανα δεσπόζουν στην ενορχήστρωση και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της, είτε σαν οδηγούν τη σύνθεση, είτε την ενδυναμώνουν! Καθόλου άσχημα για εργασία που έγινε με απομακρυσμένο τρόπο μέσω Internet ε;
Η ένατη κυκλοφορία των NIGHTFALL είναι ο ορισμός της ένωσης του κλασικού μελωδικού heavy metal με την ορμή του ακραίου ήχου, έχοντας ως κύριο συστατικό τον πομπώδη ήχο. Η τεράστια επιτυχία τους είναι το γεγονός ότι κατάφεραν να συνδέσουν σαν ναυτικός κόμπος όλα αυτά τα στοιχεία, ακυρώνοντας ισχυρισμούς που διατείνονται ότι είναι heavy metal με ακραία φωνητικά – τί κι αν τα “συναυλιακά” backing vocals δίνουν κλασικομεταλλάδικη μορφή στο ρεφραίν του “Nightwatch”; Πώς μπορείς να πει κανείς heavy metal κομμάτι το “Stellar Parallax” με τα blastbeats και τους death-ιζουσα ρυθμολογία όταν οι μελωδίες απουσιάζουν; Αντίστοιχα πως θα προσδιορίσεις το “Akhenaton, the 9th Pharaoh of the 18th Dynasty” απλώς ως death metal με μελωδικά μέρη, όταν τα στοιχεία από το κλασικό 80s heavy metal είναι κυρίαρχα και πέρα από τις lead κιθάρες; Ομως όλη αυτή την άρρηκτη σύνδεση πώς την κατάφεραν;
Χωρίς προσπάθεια θαρρώ και καθόλου επιτηδευμένα, αλλά πηγαία και ασυγκράτητα! Φαίνεται πως έχει “γραφτεί” τόσο έντονα στο dna του Ευθύμη Καραδήμα το κλασικό heavy metal των 80s, όσο και το ατμοσφαιρικό death των early 90s! Αυτά τα δύο ετερόκλητα στοιχεία διαμόρφωσαν και το κολοσιαίο “Athenian Echoes” το 1995 και τώρα διαμορφώνουν και αυτό το δίσκο – παρατηρήστε την κλιμάκωση του μονολιθικού riff στο “The Sand reconer” με όλα τα όργανα να του δινουν μεγαλοπρεπή χαρακτήρα! Μήπως, όμως, συμβαίνει κάτι πέρα και από αυτό το προφανές συμπέρασμα;
Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι μια μπάντα φτάνει στην ολοκλήρωση της πορείας της όταν τα κύρια χαρακτηριστικά του ήχου της μετασχηματίζονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ταμπέλες να είναι ανίκανες να περιγράψουν επαρκώς το δίσκο – περιγράφηκε το album αυτό ακόμα και ως black metal!. Θαρρώ ότι ο Ευθύμης μπορεί να παινεύεται ότι έχει στις τάξεις της μπάντας του μια ομάδα με ομοιογένεια και μουσικούς με προσωπικότητα που διαπερνά κάθε στιγμή του δίσκου. Πώς να μην νιώσεις το μεγαλείο του επικού “Hyperion”; Είναι δυνατόν να μη συνεπάρει ο καταιγιστικός ρυθμός του “Colonize cultures”; Πώς να μη μεθύσεις από τις αλλεπάλληλες δόσεις εκρηκτικών εναλλαγών ρυθμών, ευφάνταστων πλήκτρων και μεθυστικών μελωδιών στο “The reptile gods”; Σε αυτά τα ερωτήματα η απάντηση θαρρώ πως είναι μια: Το “Cassiopeia” αποκαλύπτεται ως σύνολο ηχητικών διακυμάνσεων ανάμεσα στα μελωδικά lead κιθαριστικά περάσματα, τις progressive τάσεις και τις καταβολές του σχήματος από την ευρύτητα και την πολυσυλλεκτικότητα του ατμοσφαιρικού ήχου των early/mid 90s.
Ο Ευθύμης Καραδήμας επιλέγει για πρώτη φορά να μην παρουσιάσει «καθαρά» φωνητικά, γεγονός που λειτουργεί, όσο κι αν κάποιοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι με τη χρήση τους θα προέκυπτε πιο εύηχο αποτέλεσμα. Οι στίχοι του καταπιάνονται με ιστορικά στοιχεία, που είναι αποκαλυπτικά για όποιον ενδιαφέρεται για την ιστορία της Ελλάδας. Αναμφίβολα ο ηγέτης τους δείχνει ακούραστος στο να εμπνέει τους συνεργάτες του, αλλά και να εμπνεέται από θεματολογίες προκλητικά ενδιαφέρουσες.
Στα 90s η σκηνή της χώρας μας είχε μια τριανδρία, που επέστρεψε τα τελευταία χρόνια με άκρως δυναμικό τρόπο. Το “Cassiopeia” επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς όσων πιστεύουν ότι η αξία ενός νέου δίσκου κάποιου παλιού σχήματος κρίνεται από την ικανότητα του να επανασυστήνει την ταυτότητα του . Είναι, για εμένα, ο καλύτερος μελωδικός extreme metal δίσκος από την εποχή που κυριαρχούσε το NWOSDM! Υπερβολή; Βιώστε τον και ίσως βρείτε ακόμα περισσότερους λόγους για να συνταχθείτε μαζί μου στον ισχυρισμό μου ότι επαναπροσδιορίζει τον ξεχασμένο όρο “μελωδικό death metal”.
Τι μένει λοιπόν; Να ξαναδούμε ωραία videoclip για την προωθηση του όπως το “Ambassador of mass” και φυσικά να τους δούμε να το παρουσιάζουν ολόκληρο live, όπως έκαναν έστω για μια φορά για το “Astron Black”!
Ακούστε τον οπωσδήποτε!
10 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
