Το Σουηδικό κουαρτέτο που ξεκίνησε σαν project για την Eurovision to 2006, επέστρεψε. Προσωπικά, αποτελούν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων, με μία (δυστυχώς) φθίνουσα πορεία δισκογραφικά σε σχέση με τα 2 πρώτα μεγαλειώδη άλμπουμ, αλλά κρατώντας ένα πάντα καλό επίπεδο και δημιουργώντας μία εξαιρετική φήμη για τις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Το “Tour De Force” έρχεται να διαγράψει και αυτό το εναπομείναν καλό επίπεδο στις συνθέσεις τους. Ο ήχος και το ύφος που δίσκο με το δίσκο γινόταν σκοτεινότερος και τραχύς, πλέον έχει αντικαταστήσει τα δυνατά ρεφρέν και τις μελωδίες που έκαναν τους THE POODLES να ξεχωρίζουν. Δεν μπορώ να βρω κάποιο κομμάτι που να μου κινεί το ενδιαφέρον κι ας έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας που ακούω τακτικά την κυκλοφορία αυτή. Ακόμα και το εναρκτήριο κομμάτι που είθισται σε κάθε άλμπουμ να είναι ένα από τα δυνατά, το “Misery Loves Company”, είναι ένα μετριότατο κομμάτι που μετά από πολλές ακροάσεις, θα πεις ένα καλό λόγο, ίσως, για το ρεφρέν του. Το μόνο κομμάτι που πραγματικά θυμίζει αρκετά το ένδοξο παρελθόν τους είναι το “40 Nights & 40 Days”, που το συναντάμε αφού έχουμε ακούσει πάνω από το μισό άλμπουμ. Προτελευταίο συναντάμε το “Now Is The Time”, που και αυτό προσπαθεί να θυμίσει τις παλιές στιγμές των «τεράστιων» ρεφρέν, αλλά με μικρή επιτυχία. Στα θετικά να επισημάνουμε την εξαιρετική ερμηνεία του τραγουδιστή Jakob Samuel, αλλά και του υπόλοιπου συνόλου που δεν υστερεί καθόλου σε εκτελεστικές ικανότητες, αλλά δυστυχώς το πρόβλημα είναι η συνθέσεις. Επίσης η παραγωγή είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Πιστεύω ότι οι THE POODLES βρίσκονται σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της καριέρας τους, που παρά τις πολύ καλές δημόσιες σχέσεις και το promotion που διαθέτουν, πρέπει να επιλύσουν άμεσα το συνθετικό πρόβλημα που δείχνει να του περιβάλλει όλο και περισσότερο σε κάθε νέα τους κυκλοφορία.
6 / 10
Πέτρος Καραλής
